«Spiderhead» στο Netflix: Mια καλή ιδέα δεν κάνει απαραίτητα μια εξίσου καλή ταινία

Spiderhead στο Netflix: Mια καλή ιδέα δεν κάνει απαραίτητα μια εξίσου καλή ταινία Facebook Twitter
Το «Spiderhead», η ταινία που γύρισε ο Τζόζεφ Κοζίνσκι όσο περίμενε την έξοδο του «Top Gun: Maverick» στις αίθουσες, λειτουργεί ως παραβολή.
0

Ακόμα κι όταν πυροδοτείται από ένα πραγματικό εξωτερικό γεγονός ή κάποια ενδογενή ζύμωση, η συναισθηματική εκδήλωση στα social media είναι αποκομμένη τόσο από την πραγματικότητα όσο κι από το ίδιο το συναισθηματικό βίωμα.

Έχει μια ένταση και μια υπερβολή, επειδή έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε κάτι έντονο και επειδή μέσω αυτής της έντασης γινόμαστε αρεστοί στους υπόλοιπους χρήστες που μοιράζονται την ίδια ανάγκη με μας. Ταυτόχρονα, έχει και την απαραίτητη αποστασιοποίηση, ώστε η διαχείριση του συναισθήματος και της εκδήλωσης να γίνονται με ασφάλεια, χωρίς την επίδραση που θα είχαν στον πραγματικό κόσμο.

Στις 21:45 «τρέμουν τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο και δεν μπορούμε να συνέλθουμε» επειδή διαβάσαμε κάτι άσχημο στο αστυνομικό ρεπορτάζ, στις 22:24 αποθεώνουμε τη Μαρίνα Σάττι που πάντρεψε την παράδοση με μια urban σύγχρονη μουσική τάση και στις 23:17 κάνουμε ένα ξεκαρδιστικό αστείο για τα κιλά που θα πάρουμε από το γαλακτομπούρεκο που φάγαμε μόλις.

Η συχνότητα αυτής της συμπεριφοράς απαλείφει το αποτύπωμα του όποιου συναισθήματος – έχει κάποια επίδραση στον ψυχισμό μας όχι τέσσερις μέρες, μα τέσσερις ώρες μετά, το «τρέμουλο στα δάχτυλα» που αναφέραμε;

Το πρόβλημα του «Spiderhead» δεν εντοπίζεται στη σκηνοθεσία του. Ως ταινία μοιάζει να αλλάζει είδος κάθε λίγο, όπως αλλάζουν τα χορηγούμενα συναισθήματα στους τροφίμους, μα ο Κοζίνσκι διαχειρίζεται με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα τον τόνο, δεν νιώθεις ποτέ ότι βλέπεις ένα αποσπασματικό, άνισο έργο – ίσως μόνο στο κυνηγητό του φινάλε να του ξεφεύγει λίγο.

Όλο αυτό γίνεται με τη συναίνεσή μας, συνδράμουμε είτε εκουσίως είτε ακουσίως, και εμποδίζει την ενδοσκόπηση – γιατί άραγε να αφιερώσουμε χρόνο και χώρο σε εκείνο που πραγματικά πονά, όταν μπορούμε να πονέσουμε ανώδυνα με ένα δακρύβρεχτο post, συναφές με το trend των ημερών και να επιβραβευτούμε γι’ αυτό με τη συμπόνια του άλλου, η οποία θα του κοστίσει μόνο ένα care reaction;

Ναι, φαινομενικά φαντάζει απελευθερωτικό, μα αφενός μας αναισθητοποιεί –όταν όλα έχουν την ίδια, υπερχειλίζουσα δραματικότητα, πώς θα ξεχωρίσουμε το πραγματικά δραματικό;– κι αφετέρου μας σκλαβώνει, καθώς εναποθέτουμε το συναίσθημά μας στον αλγόριθμο, ο οποίος θα γεμίσει, πχ., το newsfeed μας με οργισμένα post απέναντι σε ένα γεγονός και θα χειραγωγήσει την οργή μας.

Σε πρώτο επίπεδο θα εμφυτεύσει στο κεφάλι μας την ιδέα ότι πρέπει οπωσδήποτε να καταδικάσουμε ένα γεγονός –ή αυτούς που το καταδικάζουν–, σε δεύτερο ότι το εν λόγω γεγονός είναι σημαντικότερο από άλλα. Περιττό να αναφέρουμε τις επιπτώσεις του σοσιαλμιντιακού «πειράματος» στην κριτική σκέψη και κατ’ επέκταση στην ελεύθερη βούληση.

Spiderhead στο Netflix: Mια καλή ιδέα δεν κάνει απαραίτητα μια εξίσου καλή ταινία Facebook Twitter
Ο Μάιλς Τέλερ στον ρόλο του Τζεφ.

Το «Spiderhead», η ταινία που γύρισε ο Τζόζεφ Κοζίνσκι όσο περίμενε την έξοδο του «Top Gun: Maverick» στις αίθουσες, λειτουργεί ως παραβολή, σχετική με όσα αναφέραμε παραπάνω.

Ένας τρελός επιστήμονας κάνει πειράματα με ουσίες, οι οποίες διεγείρουν ένα συναίσθημα σε βαθμό που μπορεί να επηρεάσει την ελεύθερη βούληση του δέκτη. Μπορεί να τον οδηγήσει να κάνει παθιασμένο σεξ με κάποιον που δεν βρίσκει καθόλου ελκυστικό ή να τον ωθήσει σε γέλια μέχρι δακρύων στο άκουσμα μιας τραγικής ιστορίας.

Τα πειραματόζωα αποτελούνται από μια ομάδα καταδίκων, οι οποίοι επέλεξαν οικειοθελώς τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα και βρέθηκαν έτσι σε ένα πιο φιλικό στο μάτι περιβάλλον εγκλεισμού, ικανό να τους κάνει να ξεχάσουν τον λόγο που βρίσκονται εκεί ή να νιώθουν λιγότερο άσχημα γι’ αυτό, χάρη στις συχνές συναισθηματικές ενέσεις. Πριν από κάθε ένεση, δίνουν τη συναίνεσή τους, φαινομενικά διατηρώντας το δικαίωμα της επιλογής. Στην πράξη, όμως, αν αρνηθούν την ένεση του χορηγούμενου συναισθήματος, θα αποπεμφθούν από αυτό τον αποστειρωμένο «παράδεισο», θα βρεθούν και πάλι στην προηγούμενη φυλακή τους.

Θα μπορούσε να είναι επεισόδιο του «Black Mirror», αν ο συσχετισμός με την τεχνολογία στην οποία αναφέρεται ήταν πιο ευθύς – ή πιο χοντροκομμένος, όταν κάνουμε λόγο για τα λιγότερο καλά επεισόδια της σειράς.

Η ιδέα είναι εξαιρετική, όχι τυχαία προήλθε από ένα μικρό διήγημα του συγγραφέα Τζορτζ Σόντερς για λογαριασμό του «New Yorker». Το διήγημα θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει υλικό και για ένα επεισόδιο του «Twilight Zone», για τους παλιότερους. Έλα, όμως, που τα επεισόδια του τελευταίου κρατούσαν μόνο είκοσι λεπτά και σίγουρα χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από μια καλή ιδέα για να στηρίξεις μια ταινία μεγάλου μήκους. 

Spiderhead στο Netflix: Mια καλή ιδέα δεν κάνει απαραίτητα μια εξίσου καλή ταινία Facebook Twitter
Θα μπορούσε να είναι επεισόδιο του «Black Mirror», αν ο συσχετισμός με την τεχνολογία στην οποία αναφέρεται ήταν πιο ευθύς – ή πιο χοντροκομμένος, όταν κάνουμε λόγο για τα λιγότερο καλά επεισόδια της σειράς.

Το πρόβλημα του «Spiderhead» δεν εντοπίζεται στη σκηνοθεσία του. Ως ταινία μοιάζει να αλλάζει είδος κάθε λίγο, όπως αλλάζουν τα χορηγούμενα συναισθήματα στους τροφίμους, μα ο Κοζίνσκι διαχειρίζεται με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα τον τόνο, δεν νιώθεις ποτέ ότι βλέπεις ένα αποσπασματικό, άνισο έργο – ίσως μόνο στο κυνηγητό του φινάλε να του ξεφεύγει λίγο.

Με τη συνδρομή του οσκαρικού διευθυντή φωτογραφίας Κλαούντιο Μιράντα, αξιοποιεί όσο καλύτερα γίνεται τον περιορισμένο χώρο, τοποθετώντας συχνά ένα κάδρο μέσα στο κάδρο – η δράση στο δωμάτιο των ερευνητών και εκείνη στο δωμάτιο των πειραματόζωων συχνά παντρεύονται μέσα στο ίδιο πλάνο.

Ούτε υποκριτικά υστερεί το φιλμ, ειδικά ο Κρις Χέμσγουορθ γίνεται μέσα σε δευτερόλεπτα από μαγνητικός γλοιώδης, ανάλογα με τις απαιτήσεις της σκηνής, έχει δε και ένα στιγμιότυπο που χορεύει στον ρυθμό του «More than This» των Roxy Music, το οποίο, δεδομένα, θα αποτελέσει τη μαγιά για δεκάδες gifs.

Το πρόβλημα έγκειται στην ελλιπή δραματική ανάπτυξη, που οι σεναριογράφοι του «Deadpool» πασχίζουν να καλύψουν με ψευδο-ανατροπές, στη σεναριακή επανάληψη και σε μια ευτυχή, διδακτική κατάληξη, απέχουσα παρασάγγας, όπως διαβάζουμε, από εκείνη της λογοτεχνικής πηγής και αρμόζουσα όχι σε σκεπτόμενη επιστημονική φαντασία, αλλά σε ένα κινηματογραφικό προϊόν που παρασκευάστηκε με στόχο να ευχαριστήσει όσο το δυνατόν περισσότερους συνδρομητές. Κατά κάποιον τρόπο, είναι σαν να πήρε και η ίδια η ταινία με τη συναίνεσή της μια δόση από τις βλαβερές ουσίες που ποτίζει ο Χέμσγουορθ τα πειραματόζωά του.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

adam sadler

Daily / «Hustle»: Νέο τρίποντο από τον Άνταμ Σάντλερ στο γήπεδο του Netflix

Δεν είναι απαραίτητο να αγαπά κανείς το μπάσκετ, κάτι τέτοιο όμως βοηθά σημαντικά στην απόλαυση αυτής της μη υπερβατικής αλλά εξαιρετικά καλοφτιαγμένης δραματικής κομεντί με φόντο τα άδυτα του NBA.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Top Gun: Maverick»: Η σπάνια περίπτωση ενός sequel σκάλες ανώτερου από το πρωτότυπο

Ανταπόκριση από τις Κάννες / «Top Gun: Maverick»: Η σπάνια περίπτωση ενός sequel σκάλες ανώτερου από το πρωτότυπο

Ανεξάρτητα από τις όποιες αντιρρήσεις και το γούστο του καθενός, ο Τομ Κρουζ είναι ο μόνος που μπορεί να σηκώσει στους ώμους του ένα είδος σινεμά που απειλείται πανταχόθεν, και να το απογειώσει.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Οθόνες / 6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου πρόβαλε φέτος ταινίες πολιτικά φορτισμένες που οραματίζονται ένα μέλλον χωρίς σύνορα. Έξι από αυτές έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση χάρη στην αισθητική και την προβληματική τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βίκι Κριπς στη LIFO: «Καθένας επιλέγει το δικό του δηλητήριο»

Οθόνες / Βίκι Κριπς: «Καθένας επιλέγει το δικό του δηλητήριο»

Η ηθοποιός που στάθηκε σαν ίση προς ίσο απέναντι σε ολόκληρο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις μιλάει στη LiFO σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης με αφορμή την κυκλοφορία του «Hot Milk», που συμπεριλαμβάνει γυρίσματα στη χώρα μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ο ξεχασμένος απαγωγέας Τόνι Κυρίτσης, που ενέπνευσε τον Γκας Βαν Σαντ για το Dead Man's Wire

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Dead Man’s Wire»: Η χλιαρή επιστροφή του Γκας βαν Σαντ

Μετά από πέντε χρόνια ο Αμερικανός σκηνοθέτης επανέρχεται με την ξεχασμένη ιστορία ενός απαγωγέα, κάνοντας μια βιογραφία με νόημα, που όμως δεν προσθέτει κάτι στη φιλμογραφία του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
To αριστουργηματικό Ran του Κουροσάβα και 8 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Οθόνες / To αριστουργηματικό Ran του Κουροσάβα και 8 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, η επιστροφή του Ντάρεν Αρονόφσκι, η καλύτερη ταινία του Κουροσάβα σε επανέκδοση και το τέταρτο μέρος της σειράς ταινιών θρίλερ «Το Κάλεσμα» – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» ζωντανεύει στη Βενετία

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» ζωντανεύει στη Βενετία

Έκκληση από τους συντελεστές της ταινίας της Κάουτερ Μπεν Χάνια να σταματήσουν επιτέλους οι δολοφονίες παιδιών στη Γάζα, με αφορμή το σπαρακτικό τηλεφώνημα της 6χρονης Παλαιστίνιας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
A House of Dynamite

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «House of Dynamite»: Η Κάθριν Μπίγκελοου πατάει το κουμπί – και μας κόβει την ανάσα

Με χειρουργική ακρίβεια, η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με Όσκαρ σκηνοθεσίας μας πείθει ανατριχιαστικά για τον επικείμενο πυρηνικό όλεθρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο μάγος του Κρεμλίνου

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Ο μάγος του Κρεμλίνου»: Ο ρυθμιστής του Πούτιν δεν χωρά σε ταινία

Πίσω από το ψυχρό πρόσωπο της εξουσίας, κρύβεται ο ψίθυρος ενός σύγχρονου Ρασπούτιν. Ο Ολιβιέ Ασαγιάς τον ακολουθεί – αλλά μήπως τον πρόδωσε η φόρμα;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ