«Spiderhead» στο Netflix: Mια καλή ιδέα δεν κάνει απαραίτητα μια εξίσου καλή ταινία

Spiderhead στο Netflix: Mια καλή ιδέα δεν κάνει απαραίτητα μια εξίσου καλή ταινία Facebook Twitter
Το «Spiderhead», η ταινία που γύρισε ο Τζόζεφ Κοζίνσκι όσο περίμενε την έξοδο του «Top Gun: Maverick» στις αίθουσες, λειτουργεί ως παραβολή.
0

Ακόμα κι όταν πυροδοτείται από ένα πραγματικό εξωτερικό γεγονός ή κάποια ενδογενή ζύμωση, η συναισθηματική εκδήλωση στα social media είναι αποκομμένη τόσο από την πραγματικότητα όσο κι από το ίδιο το συναισθηματικό βίωμα.

Έχει μια ένταση και μια υπερβολή, επειδή έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε κάτι έντονο και επειδή μέσω αυτής της έντασης γινόμαστε αρεστοί στους υπόλοιπους χρήστες που μοιράζονται την ίδια ανάγκη με μας. Ταυτόχρονα, έχει και την απαραίτητη αποστασιοποίηση, ώστε η διαχείριση του συναισθήματος και της εκδήλωσης να γίνονται με ασφάλεια, χωρίς την επίδραση που θα είχαν στον πραγματικό κόσμο.

Στις 21:45 «τρέμουν τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο και δεν μπορούμε να συνέλθουμε» επειδή διαβάσαμε κάτι άσχημο στο αστυνομικό ρεπορτάζ, στις 22:24 αποθεώνουμε τη Μαρίνα Σάττι που πάντρεψε την παράδοση με μια urban σύγχρονη μουσική τάση και στις 23:17 κάνουμε ένα ξεκαρδιστικό αστείο για τα κιλά που θα πάρουμε από το γαλακτομπούρεκο που φάγαμε μόλις.

Η συχνότητα αυτής της συμπεριφοράς απαλείφει το αποτύπωμα του όποιου συναισθήματος – έχει κάποια επίδραση στον ψυχισμό μας όχι τέσσερις μέρες, μα τέσσερις ώρες μετά, το «τρέμουλο στα δάχτυλα» που αναφέραμε;

Το πρόβλημα του «Spiderhead» δεν εντοπίζεται στη σκηνοθεσία του. Ως ταινία μοιάζει να αλλάζει είδος κάθε λίγο, όπως αλλάζουν τα χορηγούμενα συναισθήματα στους τροφίμους, μα ο Κοζίνσκι διαχειρίζεται με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα τον τόνο, δεν νιώθεις ποτέ ότι βλέπεις ένα αποσπασματικό, άνισο έργο – ίσως μόνο στο κυνηγητό του φινάλε να του ξεφεύγει λίγο.

Όλο αυτό γίνεται με τη συναίνεσή μας, συνδράμουμε είτε εκουσίως είτε ακουσίως, και εμποδίζει την ενδοσκόπηση – γιατί άραγε να αφιερώσουμε χρόνο και χώρο σε εκείνο που πραγματικά πονά, όταν μπορούμε να πονέσουμε ανώδυνα με ένα δακρύβρεχτο post, συναφές με το trend των ημερών και να επιβραβευτούμε γι’ αυτό με τη συμπόνια του άλλου, η οποία θα του κοστίσει μόνο ένα care reaction;

Ναι, φαινομενικά φαντάζει απελευθερωτικό, μα αφενός μας αναισθητοποιεί –όταν όλα έχουν την ίδια, υπερχειλίζουσα δραματικότητα, πώς θα ξεχωρίσουμε το πραγματικά δραματικό;– κι αφετέρου μας σκλαβώνει, καθώς εναποθέτουμε το συναίσθημά μας στον αλγόριθμο, ο οποίος θα γεμίσει, πχ., το newsfeed μας με οργισμένα post απέναντι σε ένα γεγονός και θα χειραγωγήσει την οργή μας.

Σε πρώτο επίπεδο θα εμφυτεύσει στο κεφάλι μας την ιδέα ότι πρέπει οπωσδήποτε να καταδικάσουμε ένα γεγονός –ή αυτούς που το καταδικάζουν–, σε δεύτερο ότι το εν λόγω γεγονός είναι σημαντικότερο από άλλα. Περιττό να αναφέρουμε τις επιπτώσεις του σοσιαλμιντιακού «πειράματος» στην κριτική σκέψη και κατ’ επέκταση στην ελεύθερη βούληση.

Spiderhead στο Netflix: Mια καλή ιδέα δεν κάνει απαραίτητα μια εξίσου καλή ταινία Facebook Twitter
Ο Μάιλς Τέλερ στον ρόλο του Τζεφ.

Το «Spiderhead», η ταινία που γύρισε ο Τζόζεφ Κοζίνσκι όσο περίμενε την έξοδο του «Top Gun: Maverick» στις αίθουσες, λειτουργεί ως παραβολή, σχετική με όσα αναφέραμε παραπάνω.

Ένας τρελός επιστήμονας κάνει πειράματα με ουσίες, οι οποίες διεγείρουν ένα συναίσθημα σε βαθμό που μπορεί να επηρεάσει την ελεύθερη βούληση του δέκτη. Μπορεί να τον οδηγήσει να κάνει παθιασμένο σεξ με κάποιον που δεν βρίσκει καθόλου ελκυστικό ή να τον ωθήσει σε γέλια μέχρι δακρύων στο άκουσμα μιας τραγικής ιστορίας.

Τα πειραματόζωα αποτελούνται από μια ομάδα καταδίκων, οι οποίοι επέλεξαν οικειοθελώς τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα και βρέθηκαν έτσι σε ένα πιο φιλικό στο μάτι περιβάλλον εγκλεισμού, ικανό να τους κάνει να ξεχάσουν τον λόγο που βρίσκονται εκεί ή να νιώθουν λιγότερο άσχημα γι’ αυτό, χάρη στις συχνές συναισθηματικές ενέσεις. Πριν από κάθε ένεση, δίνουν τη συναίνεσή τους, φαινομενικά διατηρώντας το δικαίωμα της επιλογής. Στην πράξη, όμως, αν αρνηθούν την ένεση του χορηγούμενου συναισθήματος, θα αποπεμφθούν από αυτό τον αποστειρωμένο «παράδεισο», θα βρεθούν και πάλι στην προηγούμενη φυλακή τους.

Θα μπορούσε να είναι επεισόδιο του «Black Mirror», αν ο συσχετισμός με την τεχνολογία στην οποία αναφέρεται ήταν πιο ευθύς – ή πιο χοντροκομμένος, όταν κάνουμε λόγο για τα λιγότερο καλά επεισόδια της σειράς.

Η ιδέα είναι εξαιρετική, όχι τυχαία προήλθε από ένα μικρό διήγημα του συγγραφέα Τζορτζ Σόντερς για λογαριασμό του «New Yorker». Το διήγημα θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει υλικό και για ένα επεισόδιο του «Twilight Zone», για τους παλιότερους. Έλα, όμως, που τα επεισόδια του τελευταίου κρατούσαν μόνο είκοσι λεπτά και σίγουρα χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από μια καλή ιδέα για να στηρίξεις μια ταινία μεγάλου μήκους. 

Spiderhead στο Netflix: Mια καλή ιδέα δεν κάνει απαραίτητα μια εξίσου καλή ταινία Facebook Twitter
Θα μπορούσε να είναι επεισόδιο του «Black Mirror», αν ο συσχετισμός με την τεχνολογία στην οποία αναφέρεται ήταν πιο ευθύς – ή πιο χοντροκομμένος, όταν κάνουμε λόγο για τα λιγότερο καλά επεισόδια της σειράς.

Το πρόβλημα του «Spiderhead» δεν εντοπίζεται στη σκηνοθεσία του. Ως ταινία μοιάζει να αλλάζει είδος κάθε λίγο, όπως αλλάζουν τα χορηγούμενα συναισθήματα στους τροφίμους, μα ο Κοζίνσκι διαχειρίζεται με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα τον τόνο, δεν νιώθεις ποτέ ότι βλέπεις ένα αποσπασματικό, άνισο έργο – ίσως μόνο στο κυνηγητό του φινάλε να του ξεφεύγει λίγο.

Με τη συνδρομή του οσκαρικού διευθυντή φωτογραφίας Κλαούντιο Μιράντα, αξιοποιεί όσο καλύτερα γίνεται τον περιορισμένο χώρο, τοποθετώντας συχνά ένα κάδρο μέσα στο κάδρο – η δράση στο δωμάτιο των ερευνητών και εκείνη στο δωμάτιο των πειραματόζωων συχνά παντρεύονται μέσα στο ίδιο πλάνο.

Ούτε υποκριτικά υστερεί το φιλμ, ειδικά ο Κρις Χέμσγουορθ γίνεται μέσα σε δευτερόλεπτα από μαγνητικός γλοιώδης, ανάλογα με τις απαιτήσεις της σκηνής, έχει δε και ένα στιγμιότυπο που χορεύει στον ρυθμό του «More than This» των Roxy Music, το οποίο, δεδομένα, θα αποτελέσει τη μαγιά για δεκάδες gifs.

Το πρόβλημα έγκειται στην ελλιπή δραματική ανάπτυξη, που οι σεναριογράφοι του «Deadpool» πασχίζουν να καλύψουν με ψευδο-ανατροπές, στη σεναριακή επανάληψη και σε μια ευτυχή, διδακτική κατάληξη, απέχουσα παρασάγγας, όπως διαβάζουμε, από εκείνη της λογοτεχνικής πηγής και αρμόζουσα όχι σε σκεπτόμενη επιστημονική φαντασία, αλλά σε ένα κινηματογραφικό προϊόν που παρασκευάστηκε με στόχο να ευχαριστήσει όσο το δυνατόν περισσότερους συνδρομητές. Κατά κάποιον τρόπο, είναι σαν να πήρε και η ίδια η ταινία με τη συναίνεσή της μια δόση από τις βλαβερές ουσίες που ποτίζει ο Χέμσγουορθ τα πειραματόζωά του.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

adam sadler

Daily / «Hustle»: Νέο τρίποντο από τον Άνταμ Σάντλερ στο γήπεδο του Netflix

Δεν είναι απαραίτητο να αγαπά κανείς το μπάσκετ, κάτι τέτοιο όμως βοηθά σημαντικά στην απόλαυση αυτής της μη υπερβατικής αλλά εξαιρετικά καλοφτιαγμένης δραματικής κομεντί με φόντο τα άδυτα του NBA.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Top Gun: Maverick»: Η σπάνια περίπτωση ενός sequel σκάλες ανώτερου από το πρωτότυπο

Ανταπόκριση από τις Κάννες / «Top Gun: Maverick»: Η σπάνια περίπτωση ενός sequel σκάλες ανώτερου από το πρωτότυπο

Ανεξάρτητα από τις όποιες αντιρρήσεις και το γούστο του καθενός, ο Τομ Κρουζ είναι ο μόνος που μπορεί να σηκώσει στους ώμους του ένα είδος σινεμά που απειλείται πανταχόθεν, και να το απογειώσει.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

Daily / El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ