Κάθε τεκμήριο του Αρχείου Καβάφη και μια ιστορία

Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter
0

Φωτογραφίες του εσωτερικού του διαμερίσματος της οδού Λέψιους 10 στην Αλεξάνδρεια

Μια σειρά έξι φωτογραφιών, μοναδικό τεκμήριο του εσωτερικού του διαμερίσματος της οδού Λέψιους 10 στην Αλεξάνδρεια, χάρη στις οποίες ταυτοποιούνται τα αντικείμενα και τα έπιπλα του Aρχείου Καβάφη: βιβλιοθήκες και καθίσματα, το γραφείο και το κρεβάτι του, ένας καναπές, πολυθρόνες, κονσόλα με καθρέφτη, κηροπήγια, κάδρα στους τοίχους, η μεγάλη φωτογραφία της μητέρας του, επιτοίχιες και επιτραπέζιες κορνίζες, χαλιά, βάζα και άλλα. Όλες οι φωτογραφίες φέρουν την υπογραφή του Απόστολου Βερβέρη (Σμύρνη 1900 - Αθήνα 1980) όπως και δύο φωτογραφίες του δωματίου στο Ελληνικό Νοσοκομείο της Αλεξάνδρειας, όπου πέθανε ο Καβάφης. Σε αυτές διακρίνονται κάποια προσωπικά του αντικείμενα, όπως το καπέλο και το σημειωματάριό του με το μολύβι. Επίσης, υπάρχουν δύο φωτογραφίες του Καβάφη μέσα στο διαμέρισμά του γύρω στο 1930, ενώ γνωρίζουμε ότι ο φωτογράφος είναι ο Racine. 

Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter
Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter
Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter
Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter
Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter

Η οικογένεια Καβάφη

Φωτογραφικό πορτρέτο της μητέρας του Χαρίκλειας Καβάφη (1834-1899) το γένος Φωτιάδη από την πρώτη περίοδο του γάμου της στην Αγγλία. Παντρεύτηκε τον Πέτρο-Ιωάννη Καβάφη σε ηλικία μόλις 14 χρονών και μετά από δύο χρόνια έγγαμου βίου, που τα πέρασε στο σπίτι της πεθεράς της στην Κωνσταντινούπολη, ακολούθησε τον σύζυγό της στην Αγγλία. Εκεί έμαθε αγγλικά και γαλλικά και το 1855 εγκαταστάθηκαν στην Αίγυπτο. Η αλεξανδρινή κοινωνία τη χαρακτήρισε ως την ωραιότερη γυναίκα της Αλεξάνδρειας. Έκανε εννέα παιδιά, εκ των οποίων ένα κορίτσι, η Ελένη, και ο έβδομος γιος της, Παύλος, πέθαναν βρέφη. Ο Κωνσταντίνος ήταν ο μικρότερος. Με τον θάνατο του άντρα της το 1870 επιστρέφει μαζί με τα παιδιά της στην Αγγλία και σταδιακά η περιουσία εξανεμίζεται. Μετά από παλινωδίες και περιπέτειες κάθε φύσης, η οικογένεια εγκαθίσταται οριστικά το 1879 στην Αλεξάνδρεια. 

Τα χρόνια που ακολούθησαν υπήρξε η αρχηγός της οικογένειας, προστατευτική και στοργική μητέρα για όλα της τα παιδιά. Αγαπούσε τα φωτογραφικά πορτρέτα και είναι χαρακτηριστικό ότι πέθανε τον Φεβρουάριο του 1899 καθώς κατέβαινε από την άμαξα για να μπει στο φωτογραφείο των Fettel και Bernard στην κεντρική λεωφόρο Ραμλίου, συνοδευόμενη από τον γιο της Παύλο. Ο Κωνσταντίνος την είδε αργότερα στο σπίτι, αλλά ήταν πλέον αργά. Κηδεύτηκε την επόμενη ημέρα. 

Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ο Αλέξανδρος Καβάφης, ο οποίος απεικονίζεται στη μία από τις δύο κορνίζες που εκτίθενται στο μουσείο, ήταν από τους πιο αγαπημένους αδελφούς του ποιητή – μαζί πραγματοποίησαν το πρώτο τους ταξίδι στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1901. Οι εντυπώσεις των δύο από την πρώτη εκείνη επίσκεψη ήταν εξαιρετικές. Ο Αλέξανδρος, παντρεμένος με την εύπορη κόρη γαιοκτήμονα Θελξιόπη Θεοδώρου, με την οποία απέκτησαν μια κόρη, την Ελένη Κωλέττη, το καλοκαίρι του 1905 αρρωσταίνει στην Αθήνα με τυφοειδή πυρετό και ο Κωνσταντίνος ταξιδεύει εσπευσμένα για να του συμπαρασταθεί. Στην πρώτη σελίδα του ημερολογίου του εκείνων των ημερών κατηγορεί τους γιατρούς για εσφαλμένη θεραπευτική αγωγή. Ο Αλέξανδρος κατέληξε στις 21 Αυγούστου σε ηλικία μόλις 50 χρόνων. Τάφηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. 

Στη δεύτερη κορνίζα απεικονίζεται η θεία του Καβάφη, Ευβουλία Παπαλαμπρινού, αγαπημένη αδελφή της μητέρας του, ένα από τα οκτώ  αδέλφια της οικογένειας Φωτιάδη στην Κωνσταντινούπολη. 

Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Έπιπλα

Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλούν δύο έπιπλα, το γραφείο του και η βελούδινη πολυθρόνα του. Ιδού δύο μαρτυρίες από το διαμέρισμα της οδού Λέψιους που σχετίζονται με αυτά. Ο Ιταλός δημοσιογράφος και μεταφραστής Atanasio Catraro έγραψε: «Τα πράγματα σου ’φερναν στο μυαλό τον χαμένο πλούτο της οικογένειας Καβάφη, ανεπανόρθωτα φθαρμένα από τα χρόνια: υφάσματα τριμμένα και ξεφτισμένα, ξύλα ξεθωριασμένα και φαγωμένα από τον χρόνο, χαλιά κουρασμένα κι έτοιμα να ξεφτίσουν. Ένα άλλο σαλόνι στο διαμέρισμα είχε μονάχα ένα μικρό ντιβάνι και δυο μικρές πολυθρόνες… Στο γυμνό δωμάτιο, το κρυφό του σπουδαστήριο, γεννήθηκαν ύστερα από τις πρώτες δοκιμές, μέσα σ’ ένα τέταρτο του αιώνα, τα ποιήματά του, που, ακατανόητα στην αρχή για πολύν καιρό, θα προκαλούσαν αργότερα τον θαυμασμό ακόμα και στις πιο μακρινές χώρες». Και ο Ι.Α. Σαρεγιάννης, από τους φίλους και αναλυτές της ποίησής του, περιέγραψε το σπίτι: «Μ’ έκπληξη για πρώτη φορά αντιλήφθηκα πως ήταν κατάφορτο από τα πιο αλλοπρόσαλλα πράγματα: βελούδινες, ξεθωριασμένες πολυθρόνες, υφάσματα παλιά Μπουχάρας και Ινδιών στα παράθυρα και στον καναπέ, ένα γραφείο μαύρο με χρυσά, καρέκλες pliantes σαν αυτές που βρίσκονται στις αποικίες… Τίποτα το εξαιρετικό και το πραγματικά ωραίο δε διέκρινα, έτσι που ήταν μαζεμένα μού θύμιζαν τα μαγαζιά, όπου πουλούν έπιπλα παλιά. Το ανεμομάζωμα αυτό ήταν άραγε γούστο της εποχής του;».

Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Η νεκρική μάσκα

Στις 29 Απριλίου 1933, ο ποιητής πεθαίνει στην πόλη όπου γεννήθηκε και έζησε, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Παράδοση της εποχής, η οποία συναντάται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης ήδη από την αρχαιότητα, η πρακτική της αποτύπωσης της νεκρικής μάσκας σε γύψο ή κερί έχει χρησιμοποιηθεί κατά το παρελθόν από τους ζωγράφους με σκοπό τη δημιουργία των μεταθανάτιων πορτρέτων των εκλιπόντων, από τη στιγμή που δεν υπήρχαν φωτογραφίες του νεκρού προσώπου. Στον χώρο με τα φυσικά τεκμήρια του Αρχείου Καβάφη στην οδό Φρυνίχου στην Πλάκα συναντάμε ένα γύψινο εκμαγείο, ένα καλούπι από το οποίο παράγονται αντίγραφα του προσωπείου όπως αυτό που θα εκτίθεται στην Οικία Καβάφη, στην ομώνυμη οδό, στην Αλεξάνδρεια, η οποία θα ανοίξει για το κοινό στις αρχές του 2024.

Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Πρώτη έκδοση

Η πρώτη συγκεντρωτική έκδοση του 1935 σε φιλολογική επιμέλεια Ρίκας Σεγκοπούλου και εικονογράφηση Τάκη Καλμούχου, από τις εκδόσεις Αλεξανδρινή Τέχνη. Συμπεριλαμβάνει όλα τα ποιήματα που είχε δημοσιεύσει ο ίδιος, συν το τελευταίο του, «Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας», συγκροτώντας τον καβαφικό κανόνα των 154 ποιημάτων. Συνολικά τυπώθηκαν 2030 αντίτυπα, εκ των οποίων τα 30 πρώτα σε ιαπωνικό χαρτί Super Nacré, 200 σε χαρτί Μαδαγασκάρης Velin Lafuma και 1800 σε χαρτί Croxley Antique Laid. Αποτέλεσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία τόσο στην Αλεξάνδρεια όσο και στην Αθήνα, όπου το διακινούσε το βιβλιοπωλείο Kauffman, το οποίο διεύθυνε ο Κ.Θ.Δημαράς. Στον χώρο του Αρχείου εκτίθεται το αντίτυπο με αρίθμηση 6/30.

Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter

Χειρόγραφα σημειώματα

Χειρόγραφα σημειώματα του Καβάφη, με τα οποία επικοινωνούσε όταν δεν μπορούσε πλέον να μιλήσει λόγω της τραχειοτομής στην οποία υποβλήθηκε το 1932 στην Αθήνα. Στα περισσότερα ο γραφικός χαρακτήρας είναι άτσαλος και ολόκληρες φράσεις διαγραμμένες. Ορισμένα έχουν και χρονολογική ένδειξη («1932» και «1933») και τα περισσότερα είναι γραμμένα σε πρόχειρα κομμάτια χαρτιού διαφόρων μεγεθών, σε επιστολόχαρτα του ξενοδοχείου Cosmopolite της Αθήνας, του νοσοκομείου της Ελληνικής Κοινότητος Αλεξανδρείας και σε διαφημιστικά έντυπα από την Αλεξάνδρεια. Συχνά απευθύνονται στον Αλέκο και τη Ρίκα Σεγκοπούλου, άλλα πάλι περιλαμβάνουν σκέψεις και θραύσματα ποιημάτων του καθώς και τίτλους τους. Δύο σημειώματα αφορούν την υγεία του. Συνολικά πρόκειται για κομμάτια χαρτιού, κάποια από τα οποία βρέθηκαν σε αυτοσχέδιο φάκελο από σκληρό χαρτί που επιγράφεται «Απ’ τα τελευταία χειρόγραφα Κ.Π.Κ.» – ο γραφικός χαρακτήρας δεν ήταν του ποιητή, πιθανότατα ήταν της Ρίκας Σεγκοπούλου. Ενδεικτικά διαβάζουμε σε επιστολόχαρτο του Cosmopolite: «Επιτέλους θα επανέρθει η φωνή, αλλά μπορεί να αργήσει», «Ρίκα, Σαν γενναία και ανώτερη και γυναίκα που είσαι λυπήσου τον φίλον», «Και τον γέροντα και τον καλλιτέχνη και ξέχασε την σύγχυση». Κι όσο πλησιάζει το τέλος: «Δεν θέλω να μιλώ, διψώ – να μη μιλώ… Θα με αρέσει να ομιλώ λίγο… Μετά από καιρό έφαγα παρέα μεσέ, τώρα (μπορεί να είναι ιδέα μου, με φαίνεται δεν καταπίνω με ευκολίαν…», «Και αν έχω νεύρα είναι κάπως δικαιολογημένα».

Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter

Τα μονόφυλλα

Το 1892 τυπώνει για πρώτη φορά σε μονόφυλλο το ποίημα «Κτίσται» και τον Ιανουάριο του 1897 εκδίδει σε τετρασέλιδο το ποίημα «Τείχη/My Walls», μια δίγλωσση έκδοση με την αγγλική μετάφραση του ποιήματος από τον αδελφό του, Τζον. Μέχρι τότε η συνήθης πρακτική ήταν η δημοσίευση ποιημάτων σε εφημερίδες και φιλολογικά περιοδικά. Με τη νέα, ρηξικέλευθη πρακτική κυκλοφόρησαν και τα ποιήματα «Δέησις» το 1898, «Τα δάκρυα των αδελφών του Φαέθοντος» και «Ο θάνατος του αυτοκράτορος Τακίτου» υπό τον κοινό τίτλο «Αρχαίαι Ημέραι», πάλι το 1898, και το «Περιμένοντας τους βαρβάρους» σε οκτασέλιδο το 1904. Έκτοτε άρχισε να συγκεντρώνει ανάτυπα στίχων του από διάφορα περιοδικά ή τύπωνε μεμονωμένα ποιήματα, συγκροτώντας δέσμες ποιημάτων (π.χ. δύο «τεύχη» το 1904 και το 1910), ενώ υπήρξαν δέκα συγκεντρωτικές συλλογές μεταξύ 1910 και 1932. Αυτές τις προσωπικές εκδόσεις έστελνε επιλεκτικά σε φίλους και θαυμαστές, καθώς δεν κυκλοφορούσαν στο εμπόριο. Μάλιστα, απέρριψε κάθε πρόταση συγκεντρωτικής έκδοσής τους από εκδοτικούς οίκους. 

Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter

Επιστολή του Γρηγόριου Ξενόπουλου

Επιστολή του Γρηγόριου Ξενόπουλου (1867-1951) προς τον Καβάφη με ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 1906, όπου τον ρωτάει αν σκοπεύει να επισκεφθεί την Ελλάδα με αφορμή τη Μεσολυμπιάδα του ίδιου έτους, καθώς και αν έχει συνθέσει νέα ποιήματα. Ο δημοφιλέστερος εκείνη την εποχή μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, κριτικός και εκδότης του περιοδικού «Νέα Εστία» (1927-1934) υπήρξε ο πρώτος που σύστησε τον Καβάφη στο αθηναϊκό κοινό με το ιστορικό άρθρο «Ένας ποιητής» που δημοσιεύθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1903 στο λογοτεχνικό περιοδικό «Παναθήναια». Πρόκειται για μια εκτενή μελέτη με εύστοχες αναλύσεις, όπου παρατίθενται τα ποιήματα «Δέησις», «Θερμοπύλες», «Διακοπή», «Κεριά», «Τα παράθυρα», «Το πρώτο σκαλί» και «Che fece… il gran rifiuto». Συμπληρωματικά, προβάλλει και τον ίδιο τον ποιητή όχι μόνο ως σημαντική πνευματική προσωπικότητα αλλά και ως «Αλεξανδρινό κομψευόμενο» που πίσω από την εμφάνιση ενός «εμπόρου γλωσσομαθούς κ’ευγενεστάτου και κοσμικού, κρύπτεται ο φιλόσοφος και ο ποιητής». Αν και το άρθρο δεν είχε την επίδραση που ο συντάκτης του ήλπιζε να έχει, οι μελετητές του Καβάφη επιστρέφουν πάντα σε αυτό ως μια σημαντική στιγμή στην πορεία της αναγνώρισής του. Τον Οκτώβριο του 1925 ο Καβάφης θα ανταποδώσει στον Ξενόπουλο όλα όσα έγραψε για εκείνον όταν η Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων εκδίδει «Αναμνηστικόν Τεύχος» για τη θεατρική τριακονταετηρίδα του Ξενόπουλου (1895-1925) και συμμετέχει με εγκωμιαστικό σχόλιό του. 

Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter

Χειρόγραφες αφιερώσεις

Ανάμεσα στις χειρόγραφες αφιερώσεις διακεκριμένων ποιητών και πεζογράφων προς τον Καβάφη ξεχωρίζουν δύο, εκείνη του Κώστα Καρυωτάκη, ο οποίος στα «Νηπενθή» του 1921, στο εσώφυλλο, γράφει: «Στον ποιητή Καβάφη, Με το βαθύτερο θαυμασμό. Καρυωτάκης» και μια επιστολή του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη με χρονολογία 30.VII.32. Διαβάζουμε: «Σεβαστέ μου, Μ’ αληθινή αγωνία παρακολούθησα τις φάσεις της αρρώστιας σας – και μ’ ανέκφραστη χαρά μαθαίνω, τώρα, την ευφρόσυνη λήξη της… Δε θέλησα να σας ταράξω στο κρεβάτι του μαρτυρίου σας (θα μου ήταν εξαιρετικά οδυνηρό, και μένα) – τώρα, όμως, που πληροφορούμαι το αίσιο γεγονός της επικείμενης ανάρρωσεώς σας, ελπίζω σύντομα να σας δω, ενώνοντας, κ’ εγώ τη χαρά και τη στοργή μου, στη χαρά και τη στοργή όλων εκείνων που σας αγαπούν! – Φίλος σας, Ναπολέων Λαπαθιώτης».

Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter
Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter
Κάθε τεκμήριο και μια ιστορία Facebook Twitter

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Αρχαιολογία & Ιστορία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μέλι, Ρόδια, Aμβροσία: Τι έτρωγαν τελικά στον Όλυμπο οι Θεοί;

Αρχαιολογία & Ιστορία / Μέλι, Ρόδια, Aμβροσία: Τι έτρωγαν τελικά στον Όλυμπο οι Θεοί;

Τόσο οι γραπτές πηγές όσο και η εικονογραφία της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αποκαλύπτουν ότι οι θεοί και οι ήρωες ήταν μάλλον εκλεκτικότεροι των θνητών ως προς τη διατροφή τους. Και τα φαγητά τους έκρυβαν κίνητρα πέρα από την πείνα...
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Ματίας Ρουστ: Μια ατέλειωτη ιστορία των ’80s

Αρχαιολογία & Ιστορία / Ματίας Ρουστ: Μια ατέλειωτη ιστορία των ’80s

Το βράδυ της 28ης Μαΐου 1987 ο 18χρονος Γερμανός προσγειώνεται με ένα Cessna στην Κόκκινη Πλατεία για να αποδείξει ότι «αν κάποιος σαν εμένα μπορεί να περάσει σώος και αβλαβής στην άλλη πλευρά, τότε δεν υπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος, και ίσως να μπορούμε να τα βρούμε όλοι μεταξύ μας».
ΜΑΚΗΣ ΜΑΛΑΦΕΚΑΣ
Η Μεγαλόχαρη ως αστυνομικό λαγωνικό 

Αρχαιολογία & Ιστορία / Τα «αντιλωποδυτικά θαύματα» της Παναγίας

Μια δημοσιογραφική έρευνα που έκανε το 1933 ο αστυνομικός ρεπόρτερ Ευστάθιος Θωμόπουλος κατέγραψε τους άθλους της Παναγίας· από την Κρήτη μέχρι τη Ροδόπη, οι πιστοί «έβλεπαν» τη δράση της, ένιωθαν ευγνώμονες και τη μαρτυρούσαν.
ΤΑΣΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
Γιατί έθαβαν βρέφη μέσα σε αγγεία στο Βαθύ της Αστυπάλαιας;

Ιστορία μιας πόλης / Γιατί έθαβαν βρέφη μέσα σε αγγεία στο Βαθύ της Αστυπάλαιας;

Τι το ιδιαίτερο συμβαίνει στο Βαθύ της Αστυπάλαιας και τι συνεχίζει να αποκαλύπτει η αρχαιολογική έρευνα στην περιοχή; Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον Ανδρέα Βλαχόπουλο.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
«ΒΙΑΣ»: Τα αρχαιολογικά τοπία ως ζωντανά οικοσυστήματα

Αρχαιολογία & Ιστορία / Καμπανούλες στους Δελφούς, Πέρδικες στο Σούνιο. Ό,τι φυτρώνει και ζει στους αρχαιολογικούς χώρους

Μια πρωτοποριακή επιστημονική προσέγγιση του πολιτιστικού τοπίου αποκαλύπτει έναν άγνωστο κόσμο χιλιάδων ζώων και φυτών σε είκοσι εμβληματικούς αρχαιολογικούς χώρους της χώρας. 
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Δεσποτόπουλος και το αθηναϊκό όνειρο του μοντερνισμού

Ιστορία μιας πόλης / Ο Δεσποτόπουλος και το αθηναϊκό όνειρο του μοντερνισμού

Από το Ωδείο Αθηνών έως τη Σουηδία της εξορίας, ο Ιωάννης Δεσποτόπουλος δεν υπήρξε μόνο ένας σπουδαίος αρχιτέκτονας, αλλά και ένας διανοούμενος που οραματίστηκε μια πιο δημοκρατική, λειτουργική και πολιτισμένη πόλη. Ποια είναι η παρακαταθήκη του στη σύγχρονη Ελλάδα; Η Αγιάτη Μπενάρδου μιλά με τον Λουκά Μπαρτατίλα.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Τι σήμαινε να είσαι ψυχικά ασθενής στην αρχαία Αθήνα;

Ιστορία μιας πόλης / Τι σήμαινε να είσαι ψυχικά ασθενής στην αρχαία Αθήνα;

Πώς κατανοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες την ψυχική ασθένεια; Ήταν θεϊκή τιμωρία, παθολογία του σώματος ή ένα υπαρξιακό βάρος που αποτυπωνόταν στη λογοτεχνία και στο θέατρο; Η Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με τον Γιώργο Καζαντζίδη, Αναπληρωτή Καθηγητή Λατινικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών, για τον τρόπο με τον οποίο η αρχαιοελληνική κοινωνία εξηγούσε, απεικόνιζε και αντιμετώπιζε τις ψυχικές διαταραχές.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
«Army of Lovers», όπως «Στρατός Εραστών»

Οθόνες / «Army of Lovers»: Μια ταινία για τα ζευγάρια εραστών του Ιερού Λόχου

Ο σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρίτος εξηγεί πώς αποφάσισε να θίξει ένα θέμα που για αιώνες θεωρείται ταμπού: τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ αντρών στην Αρχαία Ελλάδα, ακόμη και στο πεδίο της μάχης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μεταλλεία του Λαυρίου: Ένα συναρπαστικό κεφάλαιο της ιστορίας του Λεκανοπεδίου

Ιστορία μιας πόλης / Μεταλλεία του Λαυρίου: Ένα συναρπαστικό κεφάλαιο της ιστορίας του Λεκανοπεδίου

Κάτω από την επιφάνεια της Λαυρεωτικής κρύβεται ένας λαβύρινθος από υπόγειες στοές και μυστικά που συνδέονται με τη δύναμη της αρχαίας Αθήνας. Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον γεωλόγο Μάρκο Βαξεβανόπουλο.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Η Αθήνα της Μαρίας Κάλλας: Η πόλη που την πλήγωσε αλλά και τη διαμόρφωσε

Ιστορία μιας πόλης / Η Αθήνα της Κάλλας: Η πόλη που την πλήγωσε αλλά και τη διαμόρφωσε

Ποιος ήταν ο δεσμός της Μαρίας Κάλλας με την Αθήνα; Η Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με τον Βασίλη Λούρα, δημιουργό του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας».
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ