Η προοδευτική λογοκρισία

Η προοδευτική λογοκρισία Facebook Twitter
Κανένα άτομο και καμία κοινωνική ομάδα, όμως, δεν έχει το δικαίωμα της καθαίρεσης συμβόλων, όσο δίκιο και αν έχει.
23



TΟ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΖΗΤΗΜΑ της δημόσιας μνήμης, δηλαδή εκείνων των προσώπων ή των έργων τέχνης που πρέπει να μείνουν ως σημαντικά στη συλλογική συνείδηση μιας χώρας, ανέκυψε με μεγάλη ένταση τις τελευταίες μέρες, κυρίως με αφορμή τα δραματικά γεγονότα στις ΗΠΑ. Δεν είναι όμως κάτι εντελώς καινούργιο.

Πριν από το κατακρήμνισμα αγαλμάτων, πριν από το κόψιμο της κλασικής ταινίας Όσα παίρνει ο άνεμος από το HBO, κι άλλα συμβάντα «προοδευτικής λογοκρισίας» είχαν σημειωθεί πρόσφατα. Πριν από λίγους μήνες ένας πίνακας του 17ου αιώνα του Φλαμανδού ζωγράφου Φρανς Σνάιντερς με τίτλο «Η αγορά των πτηνών» στην αίθουσα του εστιατορίου του πανεπιστημίου του Κέμπριτζ ζητήθηκε να κατέβει από vegan φοιτητές, επειδή παρουσίαζε «δολοφονημένα» πουλιά. Επίσης, δεν είναι πολύ καιρός που ραδιοφωνικοί σταθμοί στον Καναδά και τη Νέα Ζηλανδία αποφάσισαν να σταματήσουν να μεταδίδουν κομμάτια του Μάικλ Τζάκσον εξαιτίας των κατηγοριών που διατυπώνονται εναντίον του για αποπλάνηση ανηλίκων.


Τα παραδείγματα αυτά αποτελούν εκφάνσεις μιας «πολιτικής ορθότητας» που σε μεγάλο βαθμό έχασε το συνηθισμένο συντηρητικό της περίβλημα και φόρεσε το ριζοσπαστικό ή το εναλλακτικό. Γιατί, πράγματι, τα συμβάντα λογοκρισίας που σημειώνονται σήμερα έχουν διαφορετικούς φορείς και εκφραστές, αλλά δεν είναι καινούργια. Στο παρελθόν, πολιτική και θρησκευτική εξουσία κατά κύριο λόγο, τόσο υπό δημοκρατικά όσο και υπό ολοκληρωτικά καθεστώτα, έχουν δώσει πολλά δείγματα ελέγχου της συλλογικής μνήμης για το τι είναι σημαντικό και τι ωραίο.

Το να θεωρήσει κανείς με τα μάτια του 2020 τον Κολόμβο ή το Όσα παίρνει ο άνεμος εκδοχές (ίδιου) ρατσισμού και να τις αποκαθηλώσει χωρίς συζήτηση και συναίνεση είναι και ιστορικά άστοχο αλλά και κοινωνικά λοβοτομικό.

Το να μπορεί να επαναπροσδιορίσει κανείς τη συλλογική μνήμη προφανώς και είναι απόλυτο δικαίωμα, ίσως και μια θεμιτή ανάγκη των σύγχρονων κοινωνιών. Το να γίνει με όρους περιοριστικούς και μηδενιστικούς είναι αυτό που ξενίζει στη σημερινή συγκυρία, ειδικά σε χώρες της Δύσης, σε χώρες που δεν θέλουν να βλέπουν σκηνές αντίστοιχες του τζιχαντιστικού φανατισμού στην καταστροφή πολιτιστικών μνημείων.

Το να θεωρήσει κανείς με τα μάτια του 2020 τον Κολόμβο ή το Όσα παίρνει ο άνεμος εκδοχές (ίδιου) ρατσισμού και να τις αποκαθηλώσει χωρίς συζήτηση και συναίνεση είναι και ιστορικά άστοχο αλλά και κοινωνικά λοβοτομικό. Ειδικά σήμερα που ο καθένας μπορεί να ασκήσει όποια κριτική θέλει σε όποιον θέλει, το να προσπαθήσει να πλήξει με πραγματική βία τα σύμβολα της «άλλης πλευράς» μόνο σε έναν αλυσιτελή πόλεμο μπορεί να οδηγήσει. Σε αυτό που ο Πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν σωστά επισήμανε: «Η μάχη κατά του ρατσισμού δεν θα πρέπει να οδηγήσει σε επανεγγραφή της Ιστορίας με μίσος».

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να βλέπει, να ακούει, να κρίνει και να αποδοκιμάζει αυτά που θεωρεί ότι τον αδικούν ή τον βλάπτουν. Κανένα άτομο και καμία κοινωνική ομάδα, όμως, δεν έχει το δικαίωμα της καθαίρεσης συμβόλων, όσο δίκιο και αν έχει. Αυτό παραμένει υπόθεση της δημοκρατικά εκλεγμένης πολιτείας, ειδικά όταν μιλάμε για θέματα δημόσιας μνήμης και έκθεσης.

Σε κάθε περίπτωση, η αφαίρεση προσώπων, συμβόλων ή έργων του παρελθόντος από ένα παρόν αποστειρωμένο από τις «κακές» εκφάνσεις του χτες ελάχιστα μπορεί να συμβάλει στον ατομικό και συλλογικό αναστοχασμό. Στην κατανόηση του πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, τους ποιες αλλαγές και κυρίως ποιες αντιφάσεις κρύβονται στην πορεία που μας έβγαλε στο σήμερα.


Ας πάρουμε λίγο το παράδειγμα της σύγχρονης μυθοπλασίας. Δεν υπάρχει κανένας πρωταγωνιστής, καμίας σύγχρονης δημοφιλούς αφήγησης στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, που να είναι μονοσήμαντος. Από τους σούπερ ήρωες μέχρι τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες της σύγχρονης οπτικοακουστικής κουλτούρας, το καλό και το κακό αναμειγνύονται, το τραυματικό και το θεραπευτικό μπερδεύονται, η σκοτεινή και η φωτεινή πλευρά δίνουν τη θέση τους σε αβέβαιες σκιές.

Κανένας (μετα-μοντέρνος) ελκυστικός ηρωισμός δεν είναι «καθαρός» από ηθικές, αισθητικές, εξουσιαστικές παρεκκλίσεις. Η μυθοπλασία έχει πιάσει το νόημα της πραγματικής ιστορίας. Οι άνθρωποι και οι κοινωνίες τους κρύβουν αντιφάσεις και συγκρούσεις, τίποτα δεν είναι διάφανο και απλό, τίποτα δεν μπορεί να είναι εξ ορισμού αθώο. Το ζητούμενο είναι να μπορείς να διακρίνεις τις διαφορές και να επιλέγεις τη δημοκρατικά θεμιτή πλευρά σήμερα. Όχι χθες.


Ας φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς τον Οκτώβρη του Σεργκέι Αϊζενστάιν ή τα φιλοναζιστικά ντοκιμαντέρ της Λένι Ρίφενσταλ και άλλες προπαγανδιστικές δημιουργίες του παρελθόντος που εξύμνησαν τους ολοκληρωτισμούς της νεωτερικότητας. Ποιος μπορεί να στερήσει τις σημερινές γενιές από αυτές τις εμπειρίες-μαρτυρίες-αισθήσεις, επικαλούμενος μια αντικομμουνιστική ή αντιφασιστική ιδεολογία; Μήπως να απαγορεύσουμε και το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο ως σεξιστικό τερατούργημα; Μήπως να δικαιώσουμε μεταχρονολογημένα τον εγχώριο αντιαμερικανισμό που τελετουργικά γκρεμίζει το άγαλμα του Τρούμαν; Πώς μπορούμε να αφαιρέσουμε από τα συλλογικά βιώματα και συναισθήματα στοιχεία που προσδιορίζουν, αλλά δεν καθορίζουν αναγκαστικά το ποιοι είμαστε σήμερα;


Η λογοκρισία παραμένει λογοκρισία με οποιαδήποτε κίνητρα και πρίσματα και αν συνδεθεί. Η προοδευτική λογοκρισία επαγγέλλεται έναν δικαιωματοκρατικό παράδεισο που θα απαλείφει τις συλλογικές μας μνήμες από πρότυπα και πρακτικές διακρίσεων. Είναι προφανής ο κίνδυνος μια νέας ολοκληρωτικής ηθικολογίας με αγγελικό πρόσωπο, όπως όλες οι προηγούμενες. Ακόμη πιο ορατός, όμως, είναι ο κίνδυνος αυτός ο επιθετικός προοδευτισμός να βάλει νερό στο αυλάκι της μισαλλοδοξίας και να αναδείξει νικητές αυτούς που ξέρουν να παίζουν το παιχνίδια αυτό στα δάχτυλά τους. Έτσι, η σανίδα σωτηρίας στον αποσταθεροποιημένο τραμπισμό μπορεί να έρθει ανέλπιστα από τους «εχθρούς» του.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

 

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σου με ένα κλικ.

Στήλες
23

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Συγκριτικά με τον άγριο μισογυνισμό, ο ρατσισμός στις παλιές ελληνικές ταινίες μοιάζει εντελώς της πλάκας

Δ.Πολιτάκης / Συγκριτικά με τον άγριο μισογυνισμό, ο ρατσισμός στις παλιές ελληνικές ταινίες μοιάζει εντελώς της πλάκας

Οι ρατσιστικές αναπαραστάσεις εμφανίζονταν αραιά και πού, αντίθετα από τον μισογυνισμό που μοιάζει να στάζει από παντού μέχρι και σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
18 βιβλία στα ελληνικά για μια αντιρατσιστική βιβλιοθήκη

Βιβλίο / 18 βιβλία στα ελληνικά για μια αντιρατσιστική βιβλιοθήκη

Νουβέλες, μυθιστορήματα, αλλά και καθαρά πολιτικά κείμενα που κυκλοφορούν αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα και διαπραγματεύονται τον ρατσισμό, με έμφαση στις φυλετικές διακρίσεις και ειδικότερα αυτές που αφορούν τους μαύρους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αγάλματα ακούνητα, αμίλητα και αμφιλεγόμενα

Δ. Πολιτάκης / Αγάλματα ακούνητα, αμίλητα και αμφιλεγόμενα

Μπορεί να μην έχουμε προφανή αγάλματα προς αποκαθήλωση, κατά το πνεύμα των ημερών στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη, δεν είχαμε όμως ανάγκη από άλλο ένα μνημείο ελληνοχριστιανικού μεγαλείου σαν αυτό που εγκαινίασε στον Πειραιά ο Άδ. Γεωργιάδης.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αμερική, Αμερική, καλά μου λέγαν μερικοί πως είσαι χώρα, χώρα τραγική

Δ. Πολιτάκης / Αμερική, Αμερική, καλά μου λέγαν μερικοί πως είσαι χώρα, χώρα τραγική

Άλλο ένα επεισόδιο κατήφειας και αγανάκτησης για τη χώρα που, παρά τα μύρια στραβά της, εξακολουθεί να αποτελεί ένα τεράστιο πολιτισμικό υπόδειγμα που καθοδηγεί τις αντιλήψεις και τις συμπεριφορές μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

15 σχόλια
Νομίζω πως ξεχνάμε μια βασική παράμετρο, το ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά ζουν σε ένα φανταστικό κόσμο . Η στάση τους προς το παρελθόν υπονοεί την θέση πως "αν εξαιρέσεις εμένα και τα φιλαράκια μου όλοι οι άλλοι στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν καθάρματα". Παλιότερα η αντιμετώπιση μας προς μια τέτοια άποψη θα ήταν τόσο περιφρονητική όσο της αξίζει, αλλά σήμερα για λόγους που θα εξηγήσω στην συνέχεια ανεχόμαστε αυτόν τον άρρωστο ναρκισσισμό, επιτρέποντας του να νομιμοποιηθεί και να διεκδικήσει την αλήθεια του να συμπεριληφθεί στις κοινωνικές αλήθειες όλων.Το πράμα έχει να κάνει με τον διαγωνισμό αρετής στις σαπουνόφουσκες των σόσιαλ μύδια. Τα χαζεμένα ναρκομανή των σόσιαλ μύδια είναι τα σημερινά ζόμπις που βγήκαν παγανιά στον πραγματικό (αναλογικό) κόσμο. Κια όπως όλοι ξέρουμε, τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα (αν και μπορεί να είναι βίγκαν). Η κύρια μέθοδος τους για την επίτευξη λάικς, άπβοουτς και φόλοουερς είναι η επίδειξη αρετής. Και επειδή η αρετή έχει την ιδιότητα να κουράζει, χρειάζεται να ανανεώνεται συνεχώς και να γίνεται όλο και πιο ακραία, και όποιος βρεθεί στην μέση τότε τον ρίχνουμε πεσκέσι στα ζόμπις. Πριν λίγα χρόνια η επίθεση προς την γλυπτική θα θεωρούνταν έκφραση των Ταλιμπάν, σήμερα συζητείται στα σοβαρά, εδώ μέσα κιόλας. Και γελάω όταν ακούω από τους ίδιους ανθρώπους να λένε "εντάξει, δεν καίμε βιβλία κιόλας". Λες και δεν πρόκειται αυτό να γίνει η προχώ θέση του 2030, λες και έχουν τον παραμικρό σεβασμό προς τον Σέξπηρ ή τον Ντοστογιέφσκι, λες και δεν ξέρουμε πως δεν έχουν μόνο έναν στόχο στην ζωή τους, να επιδείξουν την αρετή τους ώστε να πάρουν ένα λάικ παραπάνω.Όλο αυτό θα είχε αποτύχει αν οι μπούμερς δεν ένιωθαν ενοχές. Βλέπεις, οι μπούμερς τους γαμήσαν κανονικά, τους πήραν τα λεφτά που ήταν να βγάλουν, καταχρέωσαν τα ταμεία, και αφού τους ξεκώλιασαν τους βάλαν να πληρώνουν και δάνεια από πάνω. Ένα παιδάκι που τελειώνει το πανεπιστήμιο σήμερα θα πληρώνει το δάνειο σπουδών μέχρι τα 40, δεν θα έχει περιουσία ποτέ (εκτός αν κληρονομήσει), θα φτάσει 45 για να κάνει μια αξιοπρεπή δουλειά, και ίσως τότε να μπορεί να βγάζει αρκετά λεφτά να ζήσει. Για αυτό και οι μπούμερς δεν τολμάνε να τους πούνε την αλήθεια, "τραβάτε ρε χαζεμένα γαμώ το φέησμπουκ σας", σου λέει, αν αυτό που θέλουν από μας είναι αντί να λέμε he να λέμε they φτηνά την γλιτώσαμε. Για αυτό και οι ελίτ στηρίζουν τόσο πολύ αυτά τα ψευτο-κινήματα, το βλέπουν πόσο ακίνδυνα και επιφανειακά είναι. Έτσι όλοι είναι χαρούμενοι. Και τα ναρκισιστικά παιδάκια κερδάνε, δες, πήρε ένα λάικ
Ολόσωστη προσέγγιση κατά τη γνώμη μου.Με τον αστερίσκο για τα βιβλία.Δες Κοκκινοσκουφίτσα και Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια.Βέβαια, το διαίρει και βασίλευε είναι πολύ καίριο.Οπότε οι Μπούμερς που αναφέρεις, και οι οποίοι λύνουν και δένουν στα media, ίσως σιγοντάρουν τις αέναες συγκρούσεις (άνευ ουσίας).
Η πλακα η μεγαλη ειναι οτι την ιδια στιγμη που μιλαμε για τα σιροπια της θειας Τζεμινας και το ρυζι του θειου Μπεν ( ναι ηταν καιρος να αλλαξει η συσκευασια ), αγαλματα και λευκη αστυνομικη βια εναντιον αφροαμερικανων, λιγοι αναφερουν οτι α) στην Αμερικη του 2020 υπαρχουν ακομη κοινοτητες διαχωρισμου, γκετο δηλαδη, β ) λιγοι ασχολουνται με τις αποζημιωσεις για το σκλαβοπαζαρο σε σοβαρο επιπεδο ( το αστερι της αμερικανικης ακτιβιστικης νεολαιας, ο αριστερος Μπερνι Σαντερς, ειναι εναντιον των αποζημιωσεων ), και γ ) τον επανασχεδιασμο του affirmative action για αφροαμερικανους και ισπανοφωνους φοιτητες, αφου συμφωνα με παλιοτερο αρθρο των ΝΥΤαιμς δεν ειχε επιτυχια στα εν λογω δημογραφικα.Η αστυνομικη βια και ο ρατσισμος ειναι γεγονος στην Αμερικη. Απο την στιγμη ομως που διατηρεις γκετο με κλειστες οικονομιες, παρτικιουλαριστικες κουλτουρες και υποαναπτυξη, δημιουργεις τις προυποθεσεις να τα διαιωνιζεις εσαει, ανεξαρτητως αν θα πεσουν αγαλματα ιδιοκτητων σκλαβων για τους αφροαμερικανους 'η του Κολομβου για τους ισπανοφωνους, λογω της προοδευτικης - 'η μη - λογοκρισιας...
Πραγματικά η τελευταία παράγραφος είναι ανεκδιήγητη. Είναι μια σούπα από αοριστίες, συνομωσιολογίες και ατόφια τρομολαγνία.Δεν ξέρω από πού ν'αρχίσω και πού να τελειώσω. Στ' αλήθεια τώρα, τι να σχολιάσω; Για τους στρατηγούς ήρωες των ανθενωτικών, το Λεοπολδο, το Όσα παίρνει ο άνεμος (που το κανάλι δήλωσε ξεκάθαρα ότι θα την επαναφέρει σε νέο πλαίσιο); Πού βρίσκεται και βρίσκετε τελικά τη λογοκρισία; Μήπως εννοείτε την απαγόρευση της σβάστικας στη Γερμανία; Το πρόβλημα με την αποκαθήλωση αγαλμάτων βρίσκεται στο ότι φιμώνεται ο καλλιτέχνης που τα φιλοτέχνησε ή ότι φιμώνονται με κάποιο τρόπο τα νοήματα που συμβολίζουν; Γιατί τα νοήματα που συμβολίζουν είναι αυτά της σκλαβιάς και της εξαχρείωσης. Υπάρχει κάποια αντίρρηση ως προς τα νοήματα; Γιατί έχω την εντύπωση ότι επιχειρήθηκε ξέπλυμα, του τύπου έλα μωρέ τι είναι το καλό και το κακό, μια ιδέα είναι, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα πως υπάρχουν και τα δύο ταυτόχρονα στους ήρωες της μυθοπλασίας. Δηλαδή, να παραμείνει ο ανδριάντας του Λεοπόλδου επειδή μια φορά έδωσε χάρη σε ένα σκλάβο και δεν το διαμέλισε; Τι είναι, τραγικός ήρωας; Όχι, αυτά τα σύμβολα να μπουν στα μουσεία.,όπως και γίνεται. ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΙΝΕ.
"Είναι προφανής ο κίνδυνος μια νέας ολοκληρωτικής ηθικολογίας με αγγελικό πρόσωπο, όπως όλες οι προηγούμενες Πηγή: www.lifo.gr"Η τελευταία παράγραφος είναι, αντιθέτως, σαφής ώς προς τους βάσιμους φόβους του συγγραφέα. Δεν κινδυνεύουν τα νοήματα και οι ιδέες. Κινδυνεύει η δυνατότητα και άρα η ικανότητα να τις δημιουργείς ελεύθερα.
Το "black lives matter" εξελίσσεται όπως το "me too": κινήματα θεαματοποιημένα και υποκριτικά, που δεν έχουν πραγματικά αιτήματα ούτε προτάσεις για το πώς θα λυθούν τα κοινωνικά προβλήματα του ρατσισμού και της σεξουαλικής παρενόχλησης. Αντί να προτείνουν ή να ζητούν πραγματικές πολιτικές και θεσμικές αλλαγές (πχ. να συσταθεί επιτροπή ψυχιάτρων / ψυχολόγων που να εξετάζει όλα τα μέλη του αστυνομικού σώματος, ώστε η αστυνομία να μην προσλαμβάνει βίαια άτομα ή άτομα με ψυχολογικά προβλήματα), έχουν μετατοπίσει το πρόβλημα στη σφαίρα του θεάματος, της μυθοπλασίας, και των celebrities, μετατρέποντάς το σε ένα ριάλιτι υποκριτικής πολιτικής ορθότητας. Κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον ή πρόταση για το πώς θα λυθούν τα πραγματικά προβλήματα. Όλες οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από το ποιους σταρ του χόλιγουντ πρέπει να καταργήσουμε για τις "προβληματικές" θέσεις και απόψεις τους και με ποιούς πρέπει να τους αντικαταστήσουμε.
Οπως παντα χρεαζεται περισσοτερη εκπαιδευση.Επειδη ομως ζουμε σε εναν κοσμο που το μονο που εχει σημασια ειναι το χρημα, εαν ενα σεβαστο ποσο του κοινου "απαιτει" το κατεβασμα/αλλαγη/λογοκρισια οπως θελετε πειτε το ενος οποιοδηποτε εργου (κοινο που μεταφραζεται σε χαμενο η κερδισμενο χρημα), τοτε η εκαστοτε επιχειρηση θα ακολουθησει χωρις κανεναν ενδοιασμο.
Με συγχωρείτε αλλά καμία λογοκρισία δε διακρίνω. Ποιος απαγορεύει σε ποιον να εκθειάζει το Λεοπόλδο του Βελγίου μέσω του γκρεμίσματος του αγάλματος του? Και ποιος μπορεί να επιβάλει να γίνεται σεβαστή κάποια απαγόρευση αν όχι το κράτος?Όχι απλώς θεσμικά αλλά κυρίως πραγματικά. Δε χρειάζεται να διαστρεβλώνονται οι έννοιες...Εξάλλου ένα άγαλμα λειτουργεί ασφαλώς, συμβολικά ως μνήμη. Και βέβαια ως θετική εκδήλωση επιδοκιμασίας μίας μνήμης. Συμβαίνει συχνά δε να πρόκειται για επιβολή μιας "θετικής" μνήμης απέναντι στα θύματα - ενδεχομένως - όσων συμβολίζει ο μνημονευόμενος. Δεν μπορεί όμως στην πραγματικότητα - αν και μπορεί θεσμικά - να απαγορευτεί σε κανένα να σκέφτεται και να αξιολογεί. Δεν απαγορεύεται επίσης σε κανένα να μελετά την ιστορία και να καταλήγει σε συμπεράσματα. Όπως κάνουμε πχ όσοι πιστεύουμε, και μάλλον είμαστε συντριπτικά περισσότεροι, ότι η εξίσωση ναζισμού - κομμουνισμού είναι ιδεολογικό "ξέπλυμα" του πρώτου..Νομίζω ότι αυτή η πρακτική - που δέχομαι ότι έχει και ανόητες εκφάνσεις - έχει αντικειμενικά το νόημα να προβληματιστεί κανείς για το ποιο είναι το συμβολιζόμενο κάθε αγάλματος, και αν αξίζει η μη την επιδοκιμασία. Ο Λεοπόλδος του Βελγίου πχ μπορεί να συνέβαλε ώστε οι κάτοικοι του Βελγίου να βελτιώσουν, τότε, τη ζωή τους. Αυτό πιθανότατα το έκανε εγκληματώντας με τον ειδεχθέστερο τρόπο σε βάρος των αποικιοκρατούμενων κογκολέζων. Επιδοκιμάζουμε τον τελικό απολογισμό? Αν ναι αδίκως γκρεμίστηκε το άγαλμα του. Αν όχι αδίκως τοποθετήθηκε.Φαίνεται ότι μια σειρά γεγονότα τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει πολύ κόσμο στο να αρνηθεί ορισμένα "δεδομένα" που καλλιεργούσαν οι κυβερνήσεις και τα καθεστώτα στα οποία ζουν.Άρνηση η οποία μπορεί να καταλήξει σε συνολική αμφισβήτηση των ιδεολογικών και πολιτικών βάθρων αυτών των κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών. Δεν αποκλείεται και να καταλήξει σε ένα "αναβάπτισμα" του υφιστάμενου με μια πιο αυταρχική μορφή. Νομίζω ότι κάθε δημόσια τοποθέτηση κρίνεται σ'αυτή τη βάση: αν τείνει προς τον αυταρχισμό ή προς την ελευθερία. Αν θέλει να απαγορεύσει τη δράση και τη συζήτηση ή αν θέλει να την απλώσει.
Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο θα πρέπει να έχει ένδειξη για πάνω από 18. Δεν είναι ταινία για παιδάκια, να βλέπουν ότι είναι οκ να χαστουκίζονται γυναίκες.
Εγώ προτείνω να απαγορεύσουμε και την Αφροδίτη της Μήλου.Είναι έμμεσο body shaming. Και women's objectification.Προτείνω να απαγορεύσουμε και την ταινία "νόμος 4000" γιατί μας διδάσκει ότι μόνο οι άρρενες είναι παραβατικοί. Ο όρος τέντυ ΜΠΟΫ είναι σεξιστικός. Να το κάνουμε τέντυ @.
ένδειξη για πάνω από 18 = απαγόρευση για ανήλικους.Κάτι σκαμπάζω από ανάγνωση.Αλλά η ουσία είναι αυτή:"αυτό που λείπει συχνά είναι μια έντιμη και θαρραλέα αναγνώριση της πραγματικότητας: ότι μια ορισμένη Αριστερά δεν ανέχεται κανέναν άλλον κριτικό λόγο εκτός από τον δικό της.""Με ενοχλεί, ιδίως, όταν στο όνομα του αντιφασισμού παράγεται ένας νέου τύπου ολοκληρωτισμός."ΠΗΓΗ: https://www.lifo.gr/articles/opinions/219306/gia-mia-zoi-xoris-logokrisiaΥπάρχει πλήρης απαγόρευση στο όνομα μιας νέας ανάγνωσης των χρηστών ηθών; Προφανώς!https://www.lifo.gr/now/media/278390/logokrisia-gia-to-gymno-tis-ntaril-xana-sti-gorgonaDisclaimer: είμαι κατά της δουλείας, του φυλετικού διαχωρισμού και υπέρ των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Αλλά διατηρώ το δικαίωμα στο να κρίνω μόνος μου, χωρίς παρένθετους ινστρούχτορες, τι είναι καλό και τι όχι.
Δεν γίνεται αυτό για πρώτη φορά πάντως. Σε πολλές πρώην κουμμουνιστικές χώρες για παράδειγμα, η αποκαθήλωση συμβόλων του κουμμουνισμού είναι γεγονός. Σε κάποιες περιπτώσεις μοιάζει με πλήρη εξάλειψη της ιστορίας. Δεν το κρίνω, το αναφέρω. Όπως και με το έτσι θέλω επιβολή συμβόλων: και τι δεν ονομάστηκε "βενιζέλος" στην Ελλάδα σε μια δεδομένη εποχή, όχι άλλο λευτεράκη. Σίγουρα τα δικά μας μάτια είναι γαλουχημένα σε συγκεκριμένη οπτική που μας ξενίζει η σημερινή αλλαγή πχ να θεωρούμε τον Κολόμβο μέγα ερευνητή και πρωτοπόρο. Εγώ άλλαξα γνώμη πρόσφατα, όταν διάβασα το γράμμα που έστειλε στη βασίλισσά του για τους κατοίκους της Αϊτής. Έφριξα, δεν ήταν παρά τυχοδιώκτης που κυνηγούσε τον πλούτο και εναλλακτικούς δρόμους εμπορίου. Δεν είναι μόνο τα μάτια του 20ου αιώνα που βλέπει διαφορετικά τα πράγματα (αυτό αφορά μόνο τους λευκούς ευρωπαίους) αλλά και τα μάτια μιας ολόκληρης φυλής της εποχής του που εξαφανίστηκε εξαιτίας του. Ο Colston για παράδειγμα, μπορεί για τους Αγγλους του Μπρίστολ να ήταν ευεργέτης (δεν το ξέρω, το υποθέτω) αλλά για δεκάδες χιλιάδες αφρικανούς της ίδιας εποχής ήταν το μεγαλύτερο κάθαρμα που γνώρισαν ποτέ. Προσωπικά, είμαι κατά της αποκαθήλωσης γιατί αποτελούν ιστορικές μαρτυρίες, άλλοτε ντροπιαστικές, άλλοτε ευχάριστες κλπ αλλά πάντα πηγή γνώσης και σκέψης.
Εξαιρετική προσέγγιση. Σας ευχαριστώ πολύ που με τόσο σαφή τρόπο περιγράφετε την παρανοϊκή κατάσταση που ζούμε, και συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Να το πάω και παραπέρα: και η Ακρόπολη πρέπει να χτίστηκε με δούλους, όπως και οι Πυραμίδες της Αιγύπτου. Να τα βάλουμε και τα δύο μνημεία στο πλαίσιο της κριτικής πολιτικής ορθότητας, όπως και για τον statesman Περικλή, ο οποίος ανέχθηκε δουλεία και δούλους, να καθαιρέσουμε τον Μ. Αλέξανδρο γιατί προφανώς ήταν ένας ιμπεριαλιστής κλπ. Με τα μάτια του 2020 να αναλύουμε τον 14ο ή τον 4ο αιώνα πΧ. Μάλλον μόνο παραπλανητικό μπορεί να είναι.Ευχαριστώ.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός, ή και αυτισμός, της λογοκρισίας του "άλλου" (με το πρόσχημα της ρητορικής μίσους, του ρατσισμού, του σεξισμού κοκ) που μας ήρθε ως μεθερμηνεία της νεομαρξιστικής ανάλυσης διά των liberal left των ΗΠΑ πέραν του ότι είναι τραγικά επικίνδυνος από μόνος του (αποστέωνοντας τον δημόσιο διάλογο στη γνώμη του ενός, στην εξ αποκαλύψεως αλήθειας, στο "ιένα είν' του Κόμμα" που έλεγε και ο μακαρίτης ο Τριανταφυλλίδης πριν γίνει κι αυτός το Κόμμα και πει στον Γλέζο "σκάσε") φέρνει και τα αντίθετα των επιδιωκωμένων αποτελέσματα.Από την δικαιωματίστρια Χίλλαρυ που ήταν η καλύτερη σύμμαχος του Τραμπ στους αντίφα που πραγματικά κάνουν ό,τι μπορούν για να τον επανεκλέξουν και από τους εν Ελλάδι αναρχοχαρούμενους που δίνουν βούτυρο στο ψωμί κάθε λογής φασιστοειδούς στους συνδικαλοπατέρες που φέραν την ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων δια του πληθωρισμού αυτών.Η ιστορία ξαναδιαβάζεται. Δεν ξαναγράφεται. Αλλά πως το έλεγε ο Όργουελ στο '84; Αυτός που ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν. Αυτός που ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον. Μην πούμε ποιοι ελέγχουν το παρόν διότι θεωρούν τους εαυτούς τους μειοψηφία και μάλιστα καταπιεσμένη.
Η γνώμη μου είναι ότι τέτοιες ενέργειες δείχνουν άγνοια παρά διάθεση για καλυτέρευση του κόσμου. Το να αγνοείς/επικρίνεις τις συνθήκες στις οποίες αναφέρεται ένα έργο ή έζησε κάποια ιστορική προσωπικότητα είναι σαν να αγνοείς το ρού της ιστορίας: απλά δημιουργείς μια placebo αλήθεια κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σου, μέχρι και αυτή να ξεχειλωθεί και να μην είναι πλέον ευδιάκριτο τι είναι αλήθεια και τι όχι. Η αλληλουχία των γεγονότων που μας έχουν φέρει ως εδώ, ειδικά στον δυτικό κόσμο όπου το επίπεδο ζωής είναι πολύ καλύτερο από πχ πριν 100 χρόνια, τα ανθρώπινα δικαιώματα πρωτεραιότητα και υπάρχει διάθεση για καλυτέρευση των συνθηκών πρέπει να είναι αντικείμενο μελέτης όχι απαγόρευσης. Το δεύτερο απλά αποσπά την προσοχή από τα πραγματικά προβλήματα και κάποια στιγμή ίσως και να εξισώσει αυτούς που το επιβάλουν με τους παλαιότερους δυνάστες. Πολύ εύστοχο άρθρο.