Τι κάνουν οι Έλληνες αν βρουν ένα πορτοφόλι με πολλά χρήματα; Πείραμα για διεθνή έρευνα απαντά

Τι κάνουν οι Έλληνες αν βρουν ένα πορτοφόλι με πολλά χρήματα; Πείραμα για διεθνή έρευνα απαντά Facebook Twitter
5

Πόσο μεγάλη είναι η πιθανότητα να επιστρέψει κανείς ένα πορτοφόλι που θα βρει στον δρόμο του; Τι συμβαίνει στην Ελλάδα;

Σύμφωνα με έρευνα που μεταδίδουν διεθνή Μέσα όπως ο Guardian, όσα περισσότερα χρήματα έχει μέσα το πορτοφόλι, τόσο πιθανότερο είναι ότι αυτός που θα το βρει, θα φανεί τίμιος και θα το επιστρέψει. Τα στοιχεία - μάλλον αναπάντεχα- δίνει μια νέα πρωτότυπη διεθνής έρευνα, η πρώτη του είδους της.

Οι Αμερικανοί και Ελβετοί ερευνητές αποδίδουν το μάλλον απρόσμενο εύρημα στο ότι όσο πιο μεγάλο είναι το ποσό στο πορτοφόλι, τόσο αυξάνεται το ψυχολογικό κόστος για αυτόν που θα το βρει, αν δεν επιδείξει τιμιότητα, με συνέπεια να υποστεί μεγαλύτερο πλήγμα η εικόνα που ο ίδιος έχει για τον εαυτό του.

Η κλασική οικονομική θεωρία προβλέπει ότι οι άνθρωποι -ως πρωτίστως ορθολογικά (δηλαδή ωφελιμιστικά) και όχι ηθικά όντα- θα κρατήσουν ένα χαμένο πορτοφόλι και μάλιστα όσο μεγαλύτερη είναι η αξία του λόγω των χρημάτων που περιέχει, τόσο μεγαλύτερο είναι και το οικονομικό κίνητρο για να μην το επιστρέψουν. Όμως η νέα έρευνα έρχεται να δείξει ότι στην πραγματικότητα ο μέσος άνθρωπος δεν λειτουργεί έτσι.

Οι επιστήμονες από τα πανεπιστήμια της Ζυρίχης, του Μίσιγκαν και της Γιούτα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science", πραγματοποίησαν ένα τεράστιο πείραμα με -υποτίθεται- χαμένα πορτοφόλια σε 355 πόλεις 40 χωρών, μεταξύ των οποίων αρκετές πόλεις της Ελλάδας. Οι ερευνητές παρέδωσαν 17.303 «χαμένα» πορτοφόλια (με διαφορετικά ποσά χρημάτων, από μηδενικά έως 94 δολάρια) σε ρεσεψιόν ξενοδοχείων, τράπεζες, μουσεία, θέατρα, ταχυδρομεία, αστυνομικά τμήματα κ.α. Κάθε πορτοφόλι περιείχε μια κάρτα με τα στοιχεία του ιδιοκτήτη ή το e-mail του, καθώς και μια λίστα με ψώνια (για να είναι πιο αληθοφανής η απώλεια).

Οι ερευνητές μελέτησαν κατά πόσο ειδοποιήθηκαν οι ιδιοκτήτες των πορτοφολιών (στην πραγματικότητα οι ίδιοι οι ερευνητές) για να τα παραλάβουν ή τα πορτοφόλια κατακρατήθηκαν και ποτέ δεν επιστράφηκαν. Τα ποσοστά τιμιότητας διαφέρουν πολύ από χώρα σε χώρα, αλλά η βασική διαπίστωση με σχεδόν παγκόσμια ισχύ (στις 38 από τις 40 χώρες όπου έγινε το πείραμα) είναι ότι πορτοφόλια με μικροποσά είναι ευκολότερο να μην επιστραφούν ποτέ, αντίθετα όσα περιέχουν πολλά χρήματα, είναι πιθανότερο να ξαναγυρίσουν στην τσέπη του ιδιοκτήτη. Σε διεθνές επίπεδο, οι μισοί άνθρωποι (51%) στους οποίους παραδόθηκε ένα χαμένο πορτοφόλι με μικροποσό χρημάτων, το επέστρεψαν, ενώ όταν το πορτοφόλι περιείχε περισσότερα χρήματα, τότε σχεδόν τρεις στους τέσσερις (72%) το επέστρεψαν.

Πορτοφόλια με χρήματα (ανεξαρτήτως ποσού) και κλειδιά είναι πιθανότερο να επιστραφούν από ό,τι πορτοφόλια με μόνο χρήματα αλλά χωρίς κλειδιά. Αυτό επιβεβαιώνει ότι πολλοί άνθρωποι είναι τίμιοι όχι μόνο για την αυτο-εικόνα τους, αλλά επειδή νοιάζονται και για τους άλλους, καθώς ένα κλειδί έχει αξία μόνο για τον κάτοχο του και όχι γι' αυτόν που το βρίσκει (εκτός και εάν μπει στον πειρασμό να κλέψει το σπίτι του ιδιοκτήτη...).

Σε χώρες όπως η Ελβετία, η Νορβηγία, η Ολλανδία, η Δανία και η Σουηδία επιστράφηκαν στους «ιδιοκτήτες» το 70% ως 85% των πορτοφολιών, έναντι ποσοστού μόνο 8% ως 20% σε χώρες όπως η Κίνα, το Περού, το Καζακστάν και η Κένυα.

Τι κάνουν οι Έλληνες 

 

Η Ελλάδα βρίσκεται κάπου στη μέση με ποσοστό κοντά στο 55%, όσον αφορά την επιστροφή πορτοφολιών με χρήματα και λίγο κάτω από 40% χωρίς χρήματα. Με άλλα λόγια στη χώρα μας, υπάρχει τουλάχιστον μία στις δύο πιθανότητες να επιστραφεί σε κάποιον το χαμένο πορτοφόλι με χρήματα.

Οι Ελβετοί είναι οι πιο τίμιοι, όσον αφορά την επιστροφή πορτοφολιών που δεν περιέχουν καθόλου χρήματα, αλλά μόνο κλειδιά ή άλλα αντικείμενα. Οι Δανοί, οι Σουηδοί και οι Νεοζηλανδοί είναι οι πιο τίμιοι στην επιστροφή πορτοφολιών με μεγάλα ποσά χρημάτων. Περιέργως, πορτοφόλια που παραδόθηκαν στο Βατικανό (στυλοβάτη της ηθικής), ποτέ δεν επιστράφηκαν.

Τέσσερις παράγοντες παίζουν ρόλο στο αν θα επιστραφεί ένα πορτοφόλι: πόσα χρήματα περιέχει, πόση προσπάθεια πρέπει να κανείς για να βρει τον ιδιοκτήτη του, πόσο αλτρουιστικά θα σκεφτεί κανείς για τον ιδιοκτήτη του, καθώς και πόσο μεγάλο θα είναι το ψυχολογικό κόστος της έλλειψης τιμιότητας γι' αυτόν κρατά το χαμένο πορτοφόλι (καθώς κάτι τέτοιο θεωρείται κλοπή στα μάτια πολλών ανθρώπων).

«Οι άνθρωποι θέλουν να βλέπουν τους εαυτούς τους ως τίμια πρόσωπα και όχι ως κλέφτες. Το να κρατήσουν ένα πορτοφόλι, σημαίνει ότι πρέπει να αναπροσαρμόσουν την εικόνα του εαυτού τους, κάτι που έχει ψυχολογικό κόστος», δήλωσε ο καθηγητής Μισέλ Μαρεσάλ του Τμήματος Οικονομικών του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης.

«Λανθασμένα υποθέτουμε ότι οι συνάνθρωποι μας είναι εγωιστές. Στην πραγματικότητα η αυτο-εικόνα τους ως τίμια πρόσωπα είναι πιο σημαντική γι' αυτούς από ό,τι ένα βραχυπρόθεσμο οικονομικό κέρδος», δήλωσε ο επίκουρος καθηγητής 'Αλεν Κον του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν. «Η τιμιότητα, που συχνά έρχεται σε σύγκρουση με το ατομικό συμφέρον, είναι σημαντική για την οικονομική ανάπτυξη γενικότερα για το πώς λειτουργεί μια κοινωνία σχεδόν σε όλες τις σχέσεις της», πρόσθεσε.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ελλάδα
5

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

2 σχόλια
«Λανθασμένα υποθέτουμε ότι οι συνάνθρωποι μας είναι εγωιστές. Στην πραγματικότητα η αυτο-εικόνα τους ως τίμια πρόσωπα είναι πιο σημαντική γι' αυτούς από ό,τι ένα βραχυπρόθεσμο οικονομικό κέρδος»Πιστεύω και εγώ ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το πώς αντιλαμβανόμαστε την ανθρωπότητα. Για πολλά χρόνια και ίσως βασιζόμενα σε έργα του Ντίκενς και άλλων συγγραφέων και φιλοσόφων η ιδέα είναι ότι οι άνθρωποι είμαστε εγωιστικά όντα με επιθετικά χαρακτηριστικά, με λίγα λόγια ικανοί να πατάμε πάνω από πτώματα για τον εαυτό μας.Πιστεύω ότι αυτό δεν έχει να κάνει με τη φύση μας, αλλά με πρότυπα και αντιλήψεις που μας τροφοδοτεί η κοινωνία.Και βασικά αυτό πάει παράλληλα με τη θεωρία του Δαλάι Λάμα ότι στη πραγματικότητα δεν είμαστε άσχημα, καλά, εγωιστικά όντα. Αντιθέτως είμαστε κοινωνικά που ανθιζουμε με την αγάπη τριγύρω μας, συμπόνια και αρμονία.
Η ψυχική φύση του καθενός διαθέτει ορισμένα, κύρια, πρωτογενή, ψυχικά χαρακτηριστικά, επάνω στα οποία ως βάσεις δομείται η ψυχική μας εξέλιξη και διαμόρφωση. Οι εξωγενείς, περιβαλλοντολογικοί και κοινωνικοί παράγωγες μας επηρεάζουν ανάλογα και συνδυαστικά πάντα, μέσω των πρωταρχικών μας ψυχικών «επεξεργαστών». Για παράδειγμα, κλινικές έρευνες έχουν αποδείξει την ύπαρξη και διαφορετικότητα των πρωταρχικών-πρωτογενών χαρακτηριστικών, βρεφών. Δίδυμα ή τρίδυμα βρέφη που γεννήθηκαν την ίδια χρονική στιγμή, με λίγα μόλις λεπτά μεταξύ τους έως λίγες ώρες, με φυσιολογικό τοκετό ή καισαρική τομή, με πλήρη-φυσιολογικό κύκλο εγκυμοσύνης ή πρόωρα γεννημένα, αντιμετωπίζοντας παρόμοιο ή το ίδιο ακριβώς πρόβλημα υγείας, διαπιστώθηκε ότι ενώ φαινομενικά είναι όμοια μεταξύ τους (όχι εμφανισιακά αλλά ως οργανισμοί προερχόμενοι από την ίδια μήτρα με κοινό DNA), έχουν όμως πολύ μεγάλες διαφορές στο πρώιμο στάδιο ψυχικής, ατομικής δυναμικής όσο αφορά την αντιμετώπιση του (ίδιου) προβλήματος. Ενώ ορισμένα βρέφη σχεδόν παραιτήθηκαν της προσπάθειας, είτε πεθαίνοντας είτε αναρρώνοντας σε αργούς έως πολύ αργούς ρυθμούς, τα αδέρφια τους λειτούργησαν και ανταπεξήλθαν πολύ γρηγορότερα και αναρρώσαν σε συντομότερο διάστημα, χαρακτηριζόμενα από τους ιατρούς ως «μαχητές» με ψυχική δύναμη και εμφανή την θέληση τους για την ζωή.Οπότε, εκτός των ερευνών αυτών, αν υποθέσουμε ότι δεν υφίστανται, υποθέτω πως ένα τεράστιο ποσοστό του ανθρώπινου γένους δεν γνωρίζει τα έργα του Ντίκενς ή άλλων συγγραφέων που υποστηρίζουν τον εγωισμό και το ζωώδες-πρωτόγονο ένστικτο του ανθρώπου ως κύριο και αναπόσπαστο γνώρισμα, ώστε να επηρεαστούν από αυτούς και να λειτουργήσουν ανάλογα.Τα κοινωνικά πρότυπα και αντιλήψεις ακυρώνονται ολοκληρωτικά όταν ο άνθρωπος υπό τις ανάλογες συνθήκες επιβίωσης καλείται νομοτελειακά από τη φύση του να βοηθήσει, όχι μόνο το ίδιο του το είδος αλλά και διαφορετικά είδη από εκείνον (ζώα) ή σε περιπτώσεις απειλής να υπερασπίσει την οντότητα του εξουδετερώνοντας σαν νοήμον αρπακτικό (που είναι), τον οποιοδήποτε θηρευτή του. Το κύριο, ανθρώπινο χαρακτηριστικό δεν είναι η επιθετικότητα, αλλά η νοήμονα επιβίωση.Η πανανθρώπινη κυριαρχία επάνω σε κάθε τι στον πλανήτη, δεν προήλθε από την ανάγκη επιβολής του στη φύση και στο φυσικό περιβάλλον (η ίδια του η φύση είναι ενάντια σε αυτό), αλλά από την σταδιακή, ανεξέλεγκτη, κοινωνική του, ιμπεριαλιστική ανάπτυξη - κατ' επέκταση, δημιουργίας, εφαρμογής και τήρησης συγκεκριμένων-χαρακτηριστικών κοινωνικών (και θρησκευτικών) κανόνων, επιβολής και κυριαρχίας της μίας κοινωνίας στην άλλη.Το ανθρώπινο ον ως μονάδα ή ως μέλος μικρών κοινωνικών ομάδων λειτουργεί πολύ διαφορετικά, πιο χαλαρά, αρμονικά και φυσιολογικά, εν αντιθέσει με την συμπεριφορά του εντός μεγάλων και απρόσωπων κοινωνιών οι οποίες σχεδόν εκμηδενίζουν την θετική, ατομική του δυναμική.
Δε νομίζω ότι διαφωνούμε σε γενικές γραμμες..Και αν αναφέρα τον Ντίκενς και ΣΙΑ, δεν το έκανα με την έννοια ότι μέσω των έργων τους, οποία τα διαβασαν έγιναν έτσι ή αλλιώς, αλλά με την έννοια ότι έχει χτιστεί μια γενική αντίληψη (και μέσω της κοινωνίας) η οποία έχει βασιστεί στην ακριβώς αυτή ιδέα. Ότι είμαστε εγωιστικά όντα.Δηλαδή και από λογικής άποψης, καλύτερα να έχεις φιλικές σχέσεις με τον γείτονά σου πχ παρά να είστε στα μαχαίρια. Ωστόσο όταν υπάρχει μια ιδεολογία ατομικισμού, εξυψωση του ΕΓΩ κλπ και μέσω του κοινωνικού, πολιτικού, και οικονομικού συστήματος, τότε δημιουργούνται αυτά τα αισθήματα εγωισμού κλπ.Ήταν σε μια ομιλία TED που ο παρουσιαστής έδειχνε κοινωνικά πειράματα πάνω σε μαϊμούδες όπου έκαναν την ίδια δουλειά και επερναν το ίδιο "δώρο". Ένα κομμάτι αγγούρι. Σε μια φάση όμως, η μια μαϊμού πήρε σταφύλι. Αυτό το είδε η 2η και όταν της έδωσαν το αγγούρι το πέταξε πίσω...Οπότε το πηλίκο ποιο είναι? Όταν σε μια κοινωνία υπάρχει ανισότητα, δυστυχία, μιζέρια κλπ είναι πιο πιθανό αυτά τα εγωιστικά συναισθήματα και σκύλος φάει σκύλο να αναπτυχθούν, τα οποία πιστεύω δεν υπάρχουν εκεί εξ'ολοκληρου.
@SimosZ 21.6.2019 | 17:25«Οπότε το πηλίκο ποιο είναι? Όταν σε μια κοινωνία υπάρχει ανισότητα, δυστυχία, μιζέρια κλπ είναι πιο πιθανό αυτά τα εγωιστικά συναισθήματα και σκύλος φάει σκύλο να αναπτυχθούν, τα οποία πιστεύω δεν υπάρχουν εκεί εξ'ολοκληρου».Αυτό το παρατηρούμε σήμερα, τώρα και στην κοινωνία μας. Την δική μας κοινωνία. Στην οποία λείπουν οι εμπνευστικοί και θετικά λειτουργικοί και αποτελεσματικοί αρχηγοί, σε κάθε επίπεδο, κυρίως όμως στην πολιτική διαχείριση.Όποιος διαθέτει μία καλύτερη, θετικότερη θέση του μέσου όρου, κοινωνική και κυρίως οικονομική δεν γίνεται παράδειγμα προς επανάληψη προς συνολική εφαρμογή της τάξης του, αλλά αποδοκιμάζεται και μειώνεται από την κοινωνική πλειοψηφία έως και καταπολεμείται, άμεσα ή έμμεσα, σε μία προσπάθεια αφαίρεσης των (θεμιτών) προνομίων του και εξομοίωσης του με το υπόλοιπο, μέσο (και κάτω του μέσου), αρνητικό σύνολο. Σε αρκετές περιπτώσεις παρατηρείται και η ολική εξαφάνισή του. Τα παραδείγματα πολλά!...Δυστυχώς, αυτό στη κοινωνία μας συνέβαινε πάντα, ανεξαρτήτως συνθηκών, ακόμη και θετικών, που όμως εν μέσω αρνητικών και κρίσιμων κοινωνικών περιόδων αυξάνει κατά πολύ.
Βλέποντας ότι το άρθρο προέρχεται από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων καταλαβαίνεις αμέσως ότι ο συντάκτης του Αθηναϊκό Πρακτορείο είτε συγχέει είτε δεν ξέρει τι εστί "ωφελιμισμός", και τι "ορθολογικός άνθρωπος"!! Πιστεύει μάλιστα ότι αν κάποιος είναι ορθολογικός ή ωφελιμιστής δεν είναι και ηθικός!!Ας τον ενημερώσει κάποιος ότι ο ωφελιμισμός είναι φιλοσοφική θεωρία η οποία υποστηρίζει ότι γνώμονας της κάθε πράξης πρέπει να είναι η μεγιστοποίηση του οφέλους για όσο το δυνατόν περισσότερους καθώς και η ελαχιστοποίηση του πόνου για όσο το δυνατόν λιγότερους.