Τη 10ετία του '90 η Ισλανδία ήταν από τις χώρες με το μεγαλύτερο ποσοστό αλκοολισμού και καπνιστών στις νέες ηλικίες.
Η (τότε) κυβέρνηση της χώρας θεώρησε ότι αυτό το φαινόμενο συσχετιζόταν με το γεγονός ότι ποδόσφαιρο σε ανοιχτό γήπεδο μπορούσαν να παίξουν για 5 μόνο μήνες, από Μάιο μέχρι Σεπτέμβριο. Αποφάσισε έτσι να δημιουργήσει αθλητικές υποδομές που θα καλύπτουν τις ανάγκες άθλησης όλο το χρόνο.
Σήμερα, η Ισλανδία, μια χώρα με 330.000 κατοίκους διαθέτει 15 μεγάλα κλειστά ποδοσφαιρικά γήπεδα, γύρω στα 20 ανοιχτά γήπεδα με συνθετικό χορτάρι και πάνω από εκατό μικρά κλειστά γήπεδα για την προπόνηση των μαθητών.
Αποτέλεσμα αυτής της εξαιρετικής σε βάθος δουλειάς είναι η παραγωγή ενός πολύ μεγάλου αριθμού ποδοσφαιριστών που σήμερα έχουν κατακλύσει τα μεγαλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου
Οι προπονητές που εργάζονται στη χώρα – όλοι, ακόμα και αυτοί που προπονούν μικρά παιδιά – πρέπει να έχουν δίπλωμα τουλάχιστον κατηγορίας Β΄ της ΟΥΕΦΑ.
Μάλιστα, μετά το 2008 και την μεγάλη τραπεζική κρίση και την πρόσκαιρη αύξηση της ανεργίας, πολλοί νέοι εστράφησαν προς το ποδόσφαιρο είτε για να έχουν κάτι να κάνουν, είτε για να έχουν μια δεύτερη δουλειά για το χαρτζιλίκι.
Αποτέλεσμα αυτής της εξαιρετικής σε βάθος δουλειάς είναι η παραγωγή ενός πολύ μεγάλου αριθμού ποδοσφαιριστών που σήμερα έχουν κατακλύσει τα μεγαλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου.
Χάρη σε αυτούς η μικρή Ισλανδία πήγε στο Euro της Γαλλίας -όπου έκανε και αξιοσημείωτη πορεία- ενώ τώρα βρίσκεται και στο Μουντιάλ της Ρωσίας.
Μέσα σε πέντε χρόνια η χώρα σκαρφάλωσε εκατό θέσεις στη κατάταξη της FIFA υποσκελίζοντας πολλές μεγαλύτερες χώρες. Και έδωσε ένα επιπλέον επιχείρημα σε όσους λένε ότι εκτός από το μέγεθος μετράει και ο τρόπος.
σχόλια