Η Βρετανίδα ηθοποιός που κέρδισε το Όσκαρ στον Επίμονο Κηπουρό αναλαμβάνει τον πιο απαιτητικό ρόλο της καριέρας της. Στο Αγορά του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, μια ταινία/παραβολή/έκκληση για μια κοινωνία χωρίς δόγματα και φανατισμούς, υποδύεται την Υπατία, τη φημισμένη αστρονόμο που έζησε στην Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνα και πλήρωσε την προσήλωσή της στη γνώση και την επιστήμη με τραγικό θάνατο από τους οργισμένους Χριστιανούς.
«Δεν είχα ιδέα για την Υπατία. Ο Αλεχάντρο Αμενάμπαρ μου σύστησε έναν φίλο του αστρονόμο για να μου μάθει μερικά πράγματα γύρω από την επιστήμη και ο ίδιος μου χάρισε βιβλία επί του θέματος, τα οποία ωστόσο βρήκα ακαδημαϊκά και ξερά. Δεν μου χρησίμευσαν. Επίσης, δεν γνωρίζω αν είναι ελληνικής καταγωγής. Φαντάζομαι πως είναι Αιγύπτια, αφού γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια, λίγο πριν από την έλευση των Ρωμαίων».
«Στην πραγματικότητα την έγδαραν κανονικά. Ο Αλεχάντρο κι εγώ συμφωνήσαμε να μη δείξουμε τη βαρβαρότητα σε τέτοιο βαθμό, το point γίνεται και με έναν βίαιο θάνατο, ούτως ή άλλως. Τα κίνητρα έχουν σημασία, ο διάχυτος φανατισμός και ο φόβος για τη γνώση που δεν βασίζεται σε δόγμα».
«Στον χώρο που εργάζομαι υπάρχουν όντως λιγότερες γυναίκες που σκηνοθετούν, γράφουν σενάριο ή κάνουν την παραγωγή μιας ταινίας. Αλλά αυτό αλλάζει. Το βλέπω, δεν είναι ιδέα μου. Συνακόλουθα, και οι ρόλοι που γράφονται για γυναίκες έχουν μεγαλύτερες ελπίδες να γυριστούν κάποια μέρα και να μη μείνουν στα συρτάρια του στούντιο, ή ακόμη χειρότερα, να καταλήξουν στον σκουπιδοτενεκέ».
«Γυρίζοντας την ταινία μού πέρασε από το μυαλό πώς θα ήταν να ζω στον 4ο αιώνα αντί για σήμερα. Δεν θα ήταν ευχάριστα για μια γυναίκα, αλλά από την άλλη δεν θα είχα ενοχλητική τεχνολογία να με τριγυρίζει ή τα μικρόφωνα που για σας τους δημοσιογράφους φαίνονται φυσικά, αλλά για μένα καθόλου. Τότε θα ήταν ήσυχα και καθώς προτιμώ την εξοχή από την πόλη, θα το απολάμβανα. Τα ρούχα; Δεν τρελαίνομαι για το στυλ empire στα φορέματα για να είμαι ειλικρινής! Αλλά θα είχα τον προσωπικό μου σκλάβο και πολλές παρατρεχάμενες...».
«Η ταινία τοποθετείται στον 4ο αιώνα, αλλά δυστυχώς μιλάει για το σήμερα. Σε μερικές χώρες του τρίτου κόσμου μπορεί να έχουν γίνει βελτιώσεις στον τομέα της υγιεινής, αλλά ο βασικός κορμός της ανέχειας δεν έχει αλλάξει. Σκοτωμοί για θρησκευτικούς λόγους, γυναίκες υποτελείς, αναλφαβητισμός. Προσωπικά δεν ασπάζομαι κάποιο θρησκευτικό δόγμα, αλλά είμαι ιδιαίτερα ανεκτική γιατί δεν νομίζω πως έχω καλύτερη ή εγκυρότερη άποψη από τον οποιοδήποτε. Είμαι ανοιχτή στη συζήτηση και τα επιχειρήματα. Στα σίγουρα, ωστόσο, πιστεύω πως ο φανατισμός είναι σκέτη τρέλα».
«Υπάρχει μια θεωρία που λέει πως κάθε σκηνοθέτης βασικά γυρίζει την ίδια ταινία σε μικρές παραλλαγές. Ο Αλεχάντρο Αμενάμπαρ το δήλωσε και στη συνέντευξη Τύπου για το Αγορά. Φαντάζομαι πως έχει δίκιο. Οι ταινίες του πραγματεύονται ανθρώπους με ελεύθερη βούληση που πληρώνουν ακριβά το τίμημα των επιλογών τους. Από την άλλη, ο σύντροφός μου Ντάρεν Αρονόφσκι κάνει φιλμ τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Δεν είναι ασκήσεις ύφους, αλλά σχέδια πάθους που αναπτύσσονται οργανικά, με πολλή αγάπη και δουλειά από όλους τους συντελεστές, όπως ο Παλαιστής με τον Μίκι Ρουρκ. Δεν ξέρω τελικά τι ισχύει από τα δύο».
«Πάντοτε μεταφράζω τους χαρακτήρες που υποδύομαι με ανθρώπινα κριτήρια και αυτό για μένα σημαίνει συναίσθημα, ακόμη κι αν παίζω κάποια που ασχολείται συστηματικά ή επαγγελματικά με τη γνώση ή την επιστήμη - μια δασκάλα ή μια επιστήμονα, για παράδειγμα. Όλες οι γυναίκες πεινάνε, οργίζονται, παλεύουν με τα συναισθήματά τους».
«Όταν είδα τη Μέριλ Στριπ να παίζει τον ραβίνο στο Angels in America, αφενός δεν ήμουν σίγουρη πως ήταν όντως αυτή, αφετέρου, δεν μπορούσα να συνέλθω από τον θαυμασμό. Πώς το έκανε, ακόμη αναρωτιέμαι. Σίγουρα θέλω να υποδυθώ έναν άνδρα, είναι η μεγαλύτερη πρόσκληση για μένα και υπάρχουν μερικές ιδέες που ανυπομονώ να υλοποιηθούν. Δεν μπορώ να κρίνω εγώ το διανοητικό μου επίπεδο ή το ταλέντο μου, αλλά χαίρομαι όταν με εμπιστεύονται και μου προτείνουν έξυπνα και διαφορετικά πράγματα».
«Η αγαπημένη μου σκηνή απ' όλες τις ταινίες που έχω δει είναι από το Να είσαι εκεί κύριε Τσανς, όπου ο Πίτερ Σέλερς λέει στη Σίρλεϊ Μακλέιν πως θέλει να την παρακολουθήσει ως ηδονοβλεψίας και εκείνη αυνανίζεται στο πάτωμα, πάνω σε ένα λεοπάρ ύφασμα. Δεν σηκώνει φιλοσοφική συζήτηση η σκηνή, αλλά τη διασκεδάζω αφάνταστα όποτε τη βλέπω».
σχόλια