Κάτω από το ηφαίστειο των Μεθάνων
Εκεί και παραμείναμε. 'Η το ατυχές πλονζόν.
'Εξι φωτογραφίες όλες κι όλες. Νέτες, σκέτες, χωρίς επεξεργασία, χωρίς αυτό το απαλό χάδι που ζητάνε (φωτεινότητα, highlights, σκιές, κοντράστ...). Η πιο σύντομη αποτύπωση, και η πιο αποτυχημένη. Κι ενώ για την περιπέτεια αυτή που είχε αναβληθεί στο παρελθόν τρεις φορές, είχαμε τώρα τους καλύτερους φίλους οδηγούς, το κακοτράχαλο μονοπάτι στάθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο. Ενώ στην καλδέρα της Σαντορίνης - αυτή την καθησυχαστική εικόνα είχαμε - περπατάς άνετα σε διαμορφωμένα μονοπάτια, εδώ, σε αυτή τη διαδρομή -τη μία από τις δώδεκα καταχωρημένες, τίποτα τέτοιο εκ πρώτης όψεως, η αρχική αναρρίχηση γίνεται ανάμεσα στις συμπληγάδες κυκλώπειων βράχων και ατάκτως ερριμένων λίθων και κοτρόνων. Αποτρεπτική η ανάβαση σε αυτήν την πλευρά του ηφαιστείου (άγρια, σίγουρα, σαν τη βόρεια πλευρά του 'Εβερεστ χωρίς τα χιόνια), τουλάχιστον χωρίς τον βασικό εξοπλισμό των προνοητικών ξένων πεζοπόρων. Και ενώ αποφασίσαμε σοφά να εγκαταλείψουμε, μία πέτρα κύλησε προκαλώντας ένα θεαματικό πλονζόν (το γνωστό του τερματοφύλακα), μία επίσκεψη στο φιλόξενο Κέντρο Υγείας του Γαλατά και ακολούθως στο νοσοκομείο του 'Αργους με τους πολύ αποτελεσματικούς ιατρούς. Τρεις φωτογραφίες τραβήχτηκαν με τα δύο χέρια, οι άλλες τρεις με ένα. Φλαμίνγκος -της διπλανής λίμνης-, κρατήρες... μια άλλη φορά.
