Κάτω από το ηφαίστειο των Μεθάνων
Εκεί και παραμείναμε. 'Η το ατυχές πλονζόν.
'Εξι φωτογραφίες όλες κι όλες. Νέτες, σκέτες, χωρίς επεξεργασία, χωρίς αυτό το απαλό χάδι που ζητάνε (φωτεινότητα, highlights, σκιές, κοντράστ...). Η πιο σύντομη αποτύπωση, και η πιο αποτυχημένη. Κι ενώ για την περιπέτεια αυτή που είχε αναβληθεί στο παρελθόν τρεις φορές, είχαμε τώρα τους καλύτερους φίλους οδηγούς, το κακοτράχαλο μονοπάτι κρίθηκε εν τέλει απροσπέλαστο. Στην καλδέρα της Σαντορίνης περπατάς άνετα σε διαμορφωμένα μονοπάτια. Εδώ, σε αυτή τη διαδρομή, τίποτα τέτοιο εκ πρώτης όψεως, η αρχική αναρρίχηση γίνεται ανάμεσα στις συμπληγάδες κυκλώπειων βράχων και ατάκτως ερριμένων λίθων και κοτρόνων. Αδύνατη η ανάβαση σε αυτην την πλευρά (αποτρεπτική σαν τη βόρεια πλευρά του 'Εβερεστ χωρίς τα χιόνια) του ηφαιστείου, τουλάχιστον χωρίς τον βασικό εξοπλισμό των υποψιασμένων τουριστών. Και ενώ πάρθηκε η σοφή απόφαση της άμεσης μεταβολής, μία πέτρα κύλησε κάτω από ένα πόδι προκαλώντας ένα θεαματικό πλονζόν (το γνωστό του τερματοφύλακα), μία επίσκεψη στο φιλόξενο Κέντρο Υγείας του Γαλατά και ακολούθως στο νοσοκομείο του 'Αργους με τους πολύ αποτελεσματικούς ιατρούς. Τρεις φωτογραφίες τραβήχτηκαν με τα δύο χέρια, οι άλλες τρεις με ένα. Φλαμίνγκος -της κοντινής λίμνης-, κρατήρες... μια άλλη φορά.
