Οι επικριτές της Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ φαίνονται να την έχουν διαρκώς στην μπούκα, περιμένοντας πότε θα γλιστρήσει – πότε θα πει κάτι ανακριβές, πότε θα την εκθέσει η απειρία της, πότε θα τους προσφέρει στοιχεία που θα υποστηρίξουν το αφήγημα ότι δεν είναι παρά μια «ανόητη κομμουνίστρια». Υπάρχουν στιγμές που κοντεύει να λυγίσει υπό την πίεση μιας τέτοιας δυναμικής, αλλά, όπως δηλώνει σ΄ αυτή την εξομολογητική συνέντευξη, δεν υπάρχει περίπτωση να το βάλει κάτω.
«Το ξέρω ότι πολλοί με υποτιμούν. Όλη μου τη ζωή με υποτιμούσαν. Ώρες – ώρες η πίεση που νοιώθω είναι τόσο έντονη, αβάσταχτη σχεδόν. Κάθε μέρα αισθάνομαι ότι περπατώ σε τεντωμένο σκοινί. Κάθε μέρα».
«Κάποιες φορές μπορεί να είναι πραγματικά εμψυχωτικό για μένα να προκαλέσω την προσβολή εις βάρος μου: 'Ορίστε, κοροϊδέψτε με. Κάντε το. Ζωγραφίστε μουστάκια ή κέρατα στη φωτογραφία μου. Κάντε αυτό που πρέπει να κάνετε. Ενεργήστε όσο παιδιάστικα θέλετε. Ό,τι κι αν κάνετε, δεν μπορείτε να σταματήσετε αυτό το κίνημα. Απλά δεν μπορείτε».
Δεν παριστάνω τη γενναία, υπάρχουν στιγμές που μου έρχεται να σταματήσω. Υπάρχουν στιγμές που επικρατεί μια βαθιά αίσθηση αδυναμίας, ευπάθειας. Νιώθεις ξαφνικά πολύ ευάλωτη και στοχοποιημένη.
«Θα είμαι απολύτως ειλικρινής: Πιστεύω ότι ο σημερινός Πρόεδρος έθεσε συνειδητά έναν ρατσιστικό τόνο στη δημόσια συζήτηση. Έβγαλε στην επιφάνεια ισχυρά ρατσιστικά και μισογυνικά ένστικτα, προσδίδοντας παράλληλα κύρος στην πιο εξωφρενική συνωμοσιολογία».
«Είδαν μια Λατίνα που προέρχεται από την εργατική τάξη να καταλαμβάνει ομοσπονδιακό πόστο και είπαν 'δεν γίνεται να επιτρέψουμε να αποκτήσει αξιοπιστία και να γίνει παράδειγμα μια τέτοια εξέλιξη, διότι μπορεί να ακολουθήσουν και άλλοι – δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε τέτοια άτομα να βάζουν υποψηφιότητα με αξιώσεις...».
«Δεν παριστάνω τη γενναία, υπάρχουν στιγμές που μου έρχεται να σταματήσω. Υπάρχουν στιγμές που επικρατεί μια βαθιά αίσθηση αδυναμίας, ευπάθειας. Νιώθεις ξαφνικά πολύ ευάλωτη και στοχοποιημένη. Υπάρχουν μέρες που θες να πας να κρυφτείς σε μια ντουλάπα, να κλειδωθείς μέσα, ελπίζοντας ότι ο κόσμος δε θα σε βρει ποτέ ξανά. Συνεχίζεις όμως, και προσπαθείς να καλλιεργείς το σθένος σου. Ο στόχος είναι να σπρώχνεις διαρκώς, ανεξαρτήτως της πίεσης που δέχεσαι...»
«Πίστεψε το αν θες, αλλά υπάρχουν στιγμές που δεν θέλω να μιλάω άλλο. Η πραγματικότητα της σύγχρονης κατάστασης όμως είναι ότι αν δεν ορίσω εγώ τη στιγμή, αν δεν χρησιμοποιήσω τη φωνή μου, θα σπεύσουν να γεμίσουν άλλες φωνές το κενό».
«Κάθε φορά που κάνω ένα λάθος, ακόμα και στο πιο ασήμαντο επίπεδο, νιώθω να πέφτει το βάρος του κόσμου και να με πλακώνει. Λένε ότι δεν μπορείς να μαθαίνεις πια όταν κατέχεις ήδη το βουλευτικό αξίωμα. Νομίζω ότι είναι ένα από τα ταμπού που καταρρίψαμε. Πάντα μαθαίνεις από τα λάθη».
«Ό, τι κι αν συμβεί, ακόμα κι αν για κάποιο λόγο αναγκαστώ να εγκαταλείψω τη θέση μου στο Κογκρέσο αύριο, είμαι σίγουρη ότι θα με αντικαταστήσουν άνθρωποι που προωθούν τις ίδιες αρχές. Αυτή η σκέψη μου δίνει παρηγοριά και κουράγιο».
«Είναι δύσκολο να πείσεις ότι δεν είσαι καρικατούρα όπως σε παρουσιάζουν, ότι βιώνεις μια καθημερινή πραγματικότητα. Είναι δύσκολο να επικοινωνήσω το απλούστατο γεγονός ότι είμαι ένα νορμάλ άτομο που προσπαθεί για το καλύτερο. Δεν είμαι σούπερ ήρωας, δεν είμαι ο κακός της ιστορίας. Είμαι απλά ένα άτομο που το παλεύει».
Με στοιχεία από το Vanity Fair
ΥΓ Κι ο Σουγκλάκος πάλευε. Δεν του κάναν αφιερώματα σε διεθνή ΜΜΕ.