To όνειρο. Του Στέφανου Ξενάκη

To όνειρο. Του Στέφανου Ξενάκη Facebook Twitter
Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι αυτός ο κόσμος. Μια εικόνα βγαλμένη από όνειρο. Συνεχίζω να ονειρεύομαι.
0



ΚΙΜΩΛΟ ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ.
Στο υπέροχο Καλαμίτσι σήμερα. Μας είπαν να μη χάσουμε το φαγητό στο ομώνυμο ταβερνάκι. Όταν σου δίνουν συμβουλή οι ντόπιοι, να την ακούς.

Κατεβαίνοντας στην παραλία, ζευγαράκια, ένα σε κάθε αρμυρίκι. Κάποιοι κοιμούνται, άλλοι σε αιώρα, κάποιοι με τον σκύλο τους, κάποιοι διαβάζουν, άλλοι με το παιδί τους, ένα ζευγαράκι παίζει τάβλι. Κυριαρχεί ησυχία. Όλοι μιλάνε σιγά, αν μιλάνε. Κανείς δεν ενοχλεί κανέναν.

Βρίσκουμε αρμυρίκι, αφήνουμε τα πράγματά μας και βουτάμε στα τιρκουάζ νερά. Εγώ με τη μάσκα. Υπέροχος βυθός, μπόλικο ψάρι. Βγαίνοντας διαβάζω λίγο, αλλά ο νους και το στομάχι μου είναι στο ταβερνάκι. Βλέπουμε την ουρά να αυξάνεται, βάζουμε γκάζια και πάμε. Όταν βλέπεις ουρά, να πηγαίνεις.

Ο υπεύθυνος μας ανακοινώνει ότι περιμένουν τρία κορίτσια πριν από μας. Περιμένουμε και παρατηρούμε. Όμορφο να παρατηρείς. Προϋπόθεση, να 'χεις κλείσει το κινητό. Όταν κλείνει το κινητό λες κι ανοίγει η ζωή.

Ένας άλλος κόσμος. Αγαπημένος, ενωμένος, ακομπλεξάριστος, αξιαγάπητος, ισότιμος. Δίκαιος. Εκεί που δεν έχει σημασία αν είσαι μαύρος ή άσπρος, μικρός ή μεγάλος, άντρας ή γυναίκα, χριστιανός ή μουσουλμάνος, ζωάκι ή άνθρωπος. Σε αυτόν τον κόσμο ο καθένας έχει τη θέση που του αντιστοιχεί.

Ηρεμία παντού. Αυτοί που τρώνε απολαμβάνουν. Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Σε λίγο αντικρίζουμε στο διπλανό αρμυρίκι παρέα επώνυμων ηθοποιών. Διακριτικοί, απολαμβάνουν όλο αυτό μαζί με τα παιδιά τους. Το κοριτσάκι του ηθοποιού, κάπου στα 10-11 (στη φάση που αρχίζει να αναπτύσσεται), έχει βγάλει το πάνω μέρος του μαγιό και κυνηγάει το αδερφάκι του. Κανείς δεν του κάνει ούτε παρατήρηση ούτε κατήχηση. Στην παρέα κι ένα κοριτσάκι, μαυράκι με σγουρά μαλλιά. Κουκλάκι. Ελληνάκι. Μια κοπέλα ζητάει φωτογραφία από τον ηθοποιό. Μπαίνουν στο πλάνο χαμογελαστοί και οι δύο. Ο ηθοποιός την ευχαριστεί σεμνά και την αποχαιρετάει.

Σε κάποια φάση έρχεται νέο ζευγάρι, η μαμά με ράστα μαλλί και το κοριτσάκι ενάμισι έτους, βία δύο. Στην ουρά κι ένα ζευγάρι με μαύρο σκυλάκι. Τα παιδιά πάνε στο σκυλάκι. Πρώτο το μωρό. Το σκυλάκι διπλάσιο σε μπόι. Το μωρό δεν κωλώνει. Ο μπαμπάς και η μαμά του παρατηρούν ξένοιαστοι. Ούτε υστερικοί, ούτε φοβικοί. Το κοριτσάκι παίζει και συνεννοείται με το σκυλάκι σαν να ήταν παλιόφιλοι. Έρχονται και τα άλλα πιτσιρίκια. Το μαυράκι χαϊδεύει κι αυτό με τη σειρά του το σκυλάκι. «Εσύ είσαι πιο μαύρο και από μένα» του κάνει με απορία. Λυνόμαστε στα γέλια.

Έχει έρθει η σειρά μας να κάτσουμε. Χαιρετάμε από μέσα μας όλο το παρεάκι. Καθόμαστε δίπλα στη θάλασσα. Δεν μπορούμε να κρύψουμε την απόλαυσή μας. Έχει μείνει όλο αυτό έξω από τα ταβερνάκι, αλλά τώρα πια έχει μπει βαθιά μέσα μου. Το άφοβο μωρό, οι άνετοι γονείς, τα μαυράκι με το χιούμορ, οι ήρεμοι πελάτες, ο σεμνός ηθοποιός, η άνετη κόρη του, η θαυμάστρια. Ένα-ένα, αλλά πιο πολύ όλα μαζί.

Όλα αυτά που είναι τόσο διαφορετικά. Κι όμως τόσο ίδια.

Και πάνω απ' όλα τόσο πρόθυμα να ενωθούν και να γίνουν ένα.

Ένας άλλος κόσμος. Αγαπημένος, ενωμένος, ακομπλεξάριστος, αξιαγάπητος, ισότιμος. Δίκαιος. Εκεί που δεν έχει σημασία αν είσαι μαύρος ή άσπρος, μικρός ή μεγάλος, άντρας ή γυναίκα, χριστιανός ή μουσουλμάνος, ζωάκι ή άνθρωπος. Σε αυτόν τον κόσμο ο καθένας έχει τη θέση που του αντιστοιχεί. Και καθένας κρίνεται ισότιμα πέρα από το χρώμα, τη θρησκεία, τον αριθμό των ποδιών του.

Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι αυτός ο κόσμος. Μια εικόνα βγαλμένη από όνειρο.

Συνεχίζω να ονειρεύομαι.

Μη με ξυπνήσετε.

 

Ταξίδια
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Ταξίδια / Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Πήραμε το πλοίο της γραμμής για να κάνουμε το δρομολόγιο που κάνουν οι ναυτικοί μετ’ επιστροφής, χωρίς να κατέβουμε σε κάποιο λιμάνι. Η διαδρομή μας ήταν Πειραιάς – Κύθνος – Σέριφος – Σίφνος – Κίμωλος – Μήλος και πίσω, ενώ άλλες μέρες προστίθενται κάποιοι ακόμα προορισμοί, με τερματικό λιμάνι εκείνο της Σαντορίνης. Στις περίπου 17 ώρες προσπαθήσαμε να δούμε και να καταγράψουμε τη ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα από τα πολλά πλοία που ταξιδεύουν αδιάκοπα στις ελληνικές θάλασσες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ταξίδια / Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Σε έναν αλλόκοτο υπερμεγέθη όγκο που ορθώνεται στην έρημο θυμίζοντας σεληνιακό τοπίο λειτουργεί ένα οικολογικό και απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο χωρίς ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο τόπος μου, ο Κάμπος της Χίου

Γειτονιές της Ελλάδας / H ζωή μου στον Κάμπο της Χίου, εκεί που οι λαλάδες κοκκινίζουν τη γη

Η Μάρω Χατζελένη περιγράφει την καθημερινότητά της στον τόπο που μεγάλωσε και επέστρεψε, σε ένα μέρος όπου αρχοντικά, περιβόλια και στέρνες με πηγάδια συνυπάρχουν μαγικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Καλοσκοπή

Γειτονιές της Ελλάδας / Mπορεί να ξαναζωντανέψει ένα χωριό είκοσι ατόμων στο βουνό της Γκιώνας;

Μια ομάδα κατοίκων φιλοδοξεί να αναζωογονήσει ένα ορεινό χωριό με άπλετο πράσινο, με άφθονα τρεχούμενα νερά και πηγές, την Καλοσκοπή Φωκίδας που βρίσκεται μόλις δυόμιση ώρες μακριά από την Αθήνα. Και δείχνει να τα καταφέρνει!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, οι Λειψοί

Γειτονιές της Ελλάδας / Η ζωή μου στους ακριτικούς Λειψούς, εκεί που σταματά ο χρόνος

Ο Κωνσταντίνος Μπουράκης μας μιλά για τη ζωή στο νησί που κερδίζει την υπογεννητικότητα και αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς οικολογικούς προορισμούς της Ελλάδας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Βίνιανη

Γειτονιές της Ελλάδας / Βίνιανη: Πώς ένας καθηγητής προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή σ' ένα χωριό στα Άγραφα

Μια συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή Πολεοδομίας και Ιστορίας της Πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό για το ιστορικό χωριό Βίνιανη των Αγράφων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Αναζητώντας τα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Radio Lifo / Το οδοιπορικό μου στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Ο Χρήστος Τζούτης, εκδότης του ταξιδιωτικού περιοδικού «Lamda 3», περιγράφει στη Μερόπη Κοκκίνη το οδοιπορικό που έκανε στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου και δίνει χρήσιμες συμβουλές σε όσους θελήσουν να τα επισκεφθούν.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ