«The Thread»: Μια σύγχρονη χορογραφία για την ελληνική παράδοση στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

«The Thread»: Μια σύγχρονη χορογραφία για την ελληνική παράδοση στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου Facebook Twitter
Ο Μάλιφαντ ήρθε και ξαναήρθε στην Ελλάδα επέλεξε μετά από ακρόαση 18 χορευτές και χορεύτριες, εκ των οποίων οι 12 είναι ερμηνευτές σύγχρονου χορού και οι 6 προέρχονται από τον χώρο των παραδοσιακών χορών. Φωτο: Γιάννης Μπουρνιάς
0

Πριν από τρία χρόνια, η οργανώτρια μεγάλων πολιτιστικών εκδηλώσεων Γεωργία Ηλιοπούλου έβαλε έναν στόχο. Θέλοντας να αναδείξει τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό σε διεθνές επίπεδο, να συμβάλει στη διάδοση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς σε ολόκληρο τον κόσμο, έπεισε και συγκέντρωσε γύρω της ένα ξεχωριστό team διάσημων καλλιτεχνών με σκοπό να εργαστούν επάνω σε μια κοινή ιδέα, να δημιουργήσουν μια μοντέρνα χορογραφία που μέσα από μια σύγχρονη ματιά θα πάντρευε την ελληνική παράδοση με την εξέλιξη του χορού τον 21ο αιώνα.


Οι καλλιτέχνες που δέχτηκαν να συμμετάσχουν και αμέσως συμπορεύτηκαν σε αυτό το φιλόδοξο εγχείρημα ήταν ο σημαντικός Βρετανός χορογράφος Ράσελ Μέλιφαντ, γνωστός διεθνώς για τις περίφημες συνεργασίες του με τη Σιλβί Γκιγιέμ, ο κορυφαίος Έλληνας μουσικός και κάτοχος Όσκαρ Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο σχεδιαστής θεατρικών φωτισμών Μάικλ Χαλς και η Ελληνίδα σχεδιάστρια μόδας Μαίρη Κατράντζου, από τις πλέον ταλαντούχες της βρετανικής σκηνής. Όλοι μαζί, λοιπόν, έθεσαν έναν κοινό και σημαντικό στόχο: να δημιουργήσουν μια μεγαλειώδη παράσταση στο πλαίσιο της οποίας θα έφερναν σε διάλογο, αλλά και σε αντιπαράθεση, τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς με τον σύγχρονο χορό, συνοδευμένους από ήχους παραδοσιακών οργάνων και διαθλασμένους μέσα από ηλεκτρονική μουσική. Μια παράσταση όχι έθνικ αλλά οικουμενικού χαρακτήρα, που θα αφορούσε τους θεατές σε κάθε σημείο του ορίζοντα.

 
Οι υποχρεώσεις των τεσσάρων αυτών δημιουργών ήταν πολλές, θα χρειαζόταν χρόνος για να χτιστεί ένα τέτοιο «οικοδόμημα». Οι απαιτήσεις ενός τόσο σημαντικού οράματος γενικότερα το καθιστούσαν χρονοβόρο και καθόλου εύκολο ως πρότζεκτ. Σύντομα εξασφαλίστηκε η συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, στους χώρους του οποίου θα γινόταν και η όλη προετοιμασία. Ο Μάλιφαντ ήρθε και ξαναήρθε στην Ελλάδα (που γνωρίζει καλά χάρη στη σύζυγό του, την ελληνικής καταγωγής χορεύτρια Ντάνα Φούρας), επέλεξε μετά από ακρόαση 18 χορευτές και χορεύτριες, εκ των οποίων οι 12 είναι ερμηνευτές σύγχρονου χορού και οι 6 προέρχονται από τον χώρο των παραδοσιακών χορών, και με τη συνδρομή δύο Ελλήνων δασκάλων, της Ελένης Σπαθιά και του Τάκη Καραχάλιου, μελέτησε σε βάθος την ελληνική χορευτική παράδοση.

«Thread» σημαίνει «νήμα». Μπορεί να παραπέμπει στον μίτο της Αριάδνης, που έσωσε τον Θησέα από τον Μινώταυρο, αλλά και στην κόκκινη κλωστή της μοίρας της ασιατικής φιλοσοφίας.

Έχοντας στα χέρια του ένα τόσο πλούσιο υλικό, και καθώς στο παρελθόν είχε ασχοληθεί με ανατολικούς πολιτισμούς (συχνά επιστρατεύει το ενδιαφέρον του για τη γιόγκα, τις πολεμικές τέχνες, το kathak αλλά και το χιπ-χοπ), το αποδόμησε και στη συνέχεια, αναδομώντας το εκ νέου με τον δικό του τρόπο, το εξέλιξε σε μια παράσταση όπου το ελληνικό στοιχείο συνομιλεί, και ενίοτε αντιπαρατίθεται, με το λεξιλόγιο της σύγχρονης χορευτικής έκφρασης. Φυσικά, δεν ήταν ούτε αυτονόητη ούτε εύκολη υπόθεση η συνύπαρξη των 18 χορευτών και χορευτριών, καθώς ο τρόπος εκγύμνασης και προετοιμασία διέφερε αισθητά: αλλιώς ήταν μαθημένοι όσοι προέρχονταν από το μπαλέτο και αλλιώς όσοι προέρχονταν από τους δημοτικούς χορούς. Δημιουργήθηκαν προβλήματα ακόμα και σε απλά, πρακτικά ζητήματα, όπως η χρήση των υποδημάτων, π.χ. κάποιοι προπονούνται με γυμνά πόδια. Οι πρόβες κράτησαν περί τους 6-7 μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Μάλιφαντ ερχόταν αεροπορικώς στην Αθήνα σε εβδομαδιαία βάση για να συναντάει την ομάδα.


Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου αντίστοιχα κάλεσε στο Παρίσι, όπου βρίσκεται η έδρα του, σπουδαίους οργανοπαίκτες από την Ελλάδα, κλαριντζήδες, λυράρηδες, ζουρνατζήδες και άλλους, τους ηχογράφησε και χρησιμοποιώντας τους ήχους τους δημιούργησε μια ηλεκτρονική συμπαντική σύνθεση, η οποία αποτελεί πια τη μουσική της χορογραφίας του Μάλιφαντ.

Τέλος, η Μαίρη Κατράντζου εντρύφησε με τη σειρά της στα ελληνικά μοτίβα, στην τέχνη της μινωικής Κρήτης, στα αγγεία αυτού του μεγάλου πανάρχαιου πολιτισμού, μετουσιώνοντάς τα σε σύγχρονες ενδυμασίες με χρώματα και σχήματα που πια στέκουν ακέραια ως κοστούμια σύγχρονου χορού. Ο Μάικλ Χαλς, μόνιμος συνεργάτης του Μάλιφαντ, όπως και άλλων σημαντικών δημιουργών όπως ο Άκραμ Καν και ο Ρομπέρ Λεπάζ, έχει χαρακτηριστεί από τον Τύπο «χορογράφος του φωτός», οπότε και η δική του συμβολή ήταν εξίσου καθοριστική.

«The Thread»: Μια σύγχρονη χορογραφία για την ελληνική παράδοση στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου Facebook Twitter
Οι πρόβες κράτησαν περί τους 6-7 μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Μάλιφαντ ερχόταν αεροπορικώς στην Αθήνα σε εβδομαδιαία βάση για να συναντάει την ομάδα. Φωτο: Δημήτρης Μαμαλούκος


Η παράσταση The Thread, όπως ονομάστηκε τελικά, εξελίχθηκε σε μια εκρηκτική χορογραφία του Μάλιφαντ σε μουσική Vangelis, η οποία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στις 15 Μαρτίου στο Sadler's Wells του Λονδίνου, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Στις 24 Αυγούστου έρχεται στην Επίδαυρο για την ελληνική της πρεμιέρα. Ουσιαστικά, όμως, είναι σαν να επιστρέφει εκεί απ' όπου ξεκίνησε, αφού αυτή η δεύτερη πρεμιέρα αποτελεί το πιο σημαντικό στοίχημα τόσο της εμπνεύστριας όσο και των δημιουργών της παράστασης, που δεν είναι άλλο από το βάπτισμα του πυρός του Thread στο αρχαίο θέατρο, ώστε να πάρει κάτι από την ενέργειά του και να ταξιδέψει στα πέρατα του κόσμου.

«Thread» σημαίνει «νήμα». Μπορεί να παραπέμπει στον μίτο της Αριάδνης, που έσωσε τον Θησέα από τον Μινώταυρο, αλλά και στην κόκκινη κλωστή της μοίρας της ασιατικής φιλοσοφίας. Μια περιπλάνηση του ανθρώπου στα σκοτάδια του λαβυρίνθου της περιπέτειας της ζωής, μέχρι να βγει στο φως. Μπορεί, επίσης, ως έννοια να συνδέει το μακρινό παρελθόν με το παρόν, να σκιαγραφεί μια μεγάλη διαδρομή που έρχεται από πολύ μακριά και συναντάει το σήμερα. Αφού οι άνθρωποι παραμένουν ουσιαστικά ίδιοι στις ανάγκες και στις επιθυμίες τους, αφού η ανθρώπινη μοίρα μοιάζει να επαναλαμβάνεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα κι ας έχουν περάσει αιώνες από τα πρώτα δείγματα πολιτισμού, είναι σαν αυτός ο προαιώνιος «μίτος» να μας ενώνει με τους πιο μακρινούς μας προγόνους.

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, σε μήνυμά του από το Παρίσι, λέει χαρακτηριστικά: «Με ενδιαφέρει πάρα πολύ η παραδοσιακή μας μουσική. Μια μουσική που έρχεται από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να δημιουργεί. Ο χορός και η μουσική είναι οι δύο παλιότερες ανθρώπινες προσεγγίσεις με τις οποίες ο άνθρωπος εκφράστηκε. Τη μουσική την έχει μέσα του, προέρχεται από αυτήν, τον κατευθύνει και τον καθοδηγεί. Στον χορό είναι το ίδιο πράγμα. Αυτό που βλέπω κάθε φορά στη μουσική είναι να ταυτίζεται με πάρα πολύ βαθιά προσωπικά, ανθρώπινα, λειτουργικά αισθήματα. Αυτό που με ενδιαφέρει και με αφορά είναι να προσεγγίσω απλά και με το ένστικτό μου την παραδοσιακή μουσική που είναι η πιο αρχέγονη και πιο καθάρια, χωρίς επιδράσεις –σέβομαι όλες τις χώρες και τις παραδοσιακές μουσικές, εκεί βρίσκεται ο πλούτος−, και γι' αυτό προσπάθησα να εκφραστώ με μια φόρμα σημερινή, με παραδοσιακά όργανα αλλά και ηλεκτρονικά, τα οποία έχουν παρεξηγηθεί ως πηγή ήχου που είναι φερέγγυα – όλο το σύμπαν είναι ένας ηλεκτρισμός, μια δόνηση, δεν έχει σημασία από πού βγαίνει αυτός ο ήχος, αλλά τι κάνουμε με αυτόν. Η αρχέγονη μουσική και ο αρχέγονος χορός είναι πανανθρώπινα και παγκόσμια».

«The Thread»: Μια σύγχρονη χορογραφία για την ελληνική παράδοση στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου Facebook Twitter
Η παράσταση «The Thread», όπως ονομάστηκε τελικά, εξελίχθηκε σε μια εκρηκτική χορογραφία του Μάλιφαντ σε μουσική Vangelis, η οποία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στις 15 Μαρτίου στο Sadler's Wells του Λονδίνου, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Φωτο: Γιάννης Μπουρνιάς


Οι παραδοσιακοί χοροί στους οποίους βασίστηκε και από τους οποίους εμπνεύστηκε ο Μάλιφαντ είναι ο πεντοζάλης, ο τσάμικος, ερμηνευμένος σόλο από τον Αναστάση Καραχανίδη, αλλά και οι ομαδικοί χοροί σαν τον τσέστο ζωναράδικο από την ανατολική Ρωμυλία και τον κουλουριαστό ζωναράδικο από τον Έβρο, τον κρητικό μαλεβιζιώτη, τον ναστρίτζινι από τις Σέρρες, τον ατσαπάτ από τα Πλάτανα του ανατολικού Πόντου, τον σέρρα από την Τραπεζούντα, τον Χορό των Μαντιλιών από την Καππαδοκία, καθώς και μοτίβα από την Αλεξάνδρεια της Ημαθίας και άλλα δανεισμένα από τους ανωγειανό πηδηχτό, μπάλο, κόνιαλι και Κόρη Ελένη.


Την παράσταση Thread τη χαρακτηρίζουν κινήσεις αέρινες και βήματα περίτεχνα, εκτελεσμένα από μια εκπληκτική χορευτική ομάδα που διαχέεται στη γυμνή σκηνή κάτω από εναλλαγές ψυχρού και θερμού φωτός σε γεωμετρικούς σχεδιασμούς. Ένα εντυπωσιακό μουσικοχορευτικό θέαμα που συνδυάζει αρχαϊκά όργανα με ηλεκτρονική μουσική, πανάρχαια εθιμοτυπικά χορευτικά με σύγχρονο χορό, ερμηνευμένα από νεανικά κορμιά που πάλλονται και λικνίζονται σαν να κουβαλάνε τη μνήμη αιώνων, άλλοτε σόλο, συχνότερα σε ομαδικούς σχηματισμούς. Μια μαγευτική παράσταση που ξεκινάει από τα βάθη του ελληνικού αρχέγονου πολιτισμού και φτάνει στα λαμπερά σύγχρονα θέατρα, χωρίς να προδίδει τη γήινη προέλευσή της.


Να σημειώσουμε ότι λόγω ειδικών συνθηκών η παράσταση της Επιδαύρου θα παρουσιαστεί ειδικά προσαρμοσμένη για την ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου, με παρεμβάσεις τόσο χορογραφικές από τον Μάλιφαντ όσο και φωτιστικές από τον Γιώργο Τέλλο, σε συνεργασία με τον Χαλς.

Info:

The Thread

Πρωτότυπη μουσική: Βαγγέλης Παπαθανασίου

Διεύθυνση - Χορογραφία: Ράσελ Mάλιφαντ

Κοστούμια: Μαίρη Κατράντζου

Φωτισμοί: Mάικλ Χαλς

Διδασκαλία παραδοσιακών χορών: Ελένη Σπαθιά, Τάκης Καραχάλιος

Σύλληψη ιδέας: Γεωργία Ηλιοπούλου

 

Αρχαiο Θέατρο Επιδαύρου

Σάββατο 24 Αυγούστου

Προπώληση εισιτηρiων: viva.gr

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Θέατρο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ