«Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ: μια επιτυχημένη μεταφορά στην ελληνική πραγματικότητα

«Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ: μια επιτυχημένη μεταφορά στην ελληνική πραγματικότητα Facebook Twitter
Ένας κόσμος όπου το γέρικο σκυλί πρέπει να εξοντωθεί, η γυναίκα πρέπει να φροντίζει να μην προκαλεί κι ο μετανάστης να μένει μουλωχτός στη γωνιά του. Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
0

Δύο άντρες προσπαθούν να ζεσταθούν δίπλα σε μια αυτοσχέδια φωτιά. Δεν τουρτουρίζουν μόνο αυτοί αλλά και εμείς: έχει, βλέπετε, πολύ κρύο, αληθινό όχι θεατρικό, αφού η τεράστια συρόμενη θύρα της αίθουσας υποχώρησε με την έναρξη της παράστασης, αφήνοντάς μας εκτεθειμένους στον χωματόδρομο αλλά και στον βραδινό ουρανό. Χώμα και άστρα: οι δύο άξονες του έργου χαράσσονται από την πρώτη στιγμή.

Οι φλόγες ξεπηδούν μετά μανίας από το τενεκεδένιο βαρέλι φωτίζοντας ελαφρά το σκοτάδι. Δύο εργάτες, ο Βασίλης (Β. Μπισμπίκης) και ο Λένος (Δημ. Δρόσος), ετοιμάζονται να κοιμηθούν. Σε λίγες ώρες θα πιάσουνε δουλειά στο μηχανουργείο που βρίσκεται εκεί κοντά. Δεν βλέπουμε τα πρόσωπα των ηθοποιών, γρήγορα όμως η σχέση του ασυνήθιστου αυτού ζεύγους ξεδιπλώνεται με θέρμη.

Ο σκηνοθέτης Βασίλης Μπισμπίκης και οι ηθοποιοί του όχι μόνο παίζουν πολύ καλά, αλλά καταφέρνουν να μετατρέψουν το κείμενο του νομπελίστα συγγραφέα (διασκευασμένο από τον ίδιο για το θέατρο το 1937) σε μια υπόθεση που μας αφορά συλλογικά, στο σήμερα, στην Ελλάδα που αγωνίζεται χωρίς ελπίδα και όπου η μοναδική έξοδος είναι μια αυτοσχέδια τρύπα στον γκρεμισμένο τοίχο του μηχανουργείου, από την οποία βγαίνεις, όπως και όλοι οι ηθοποιοί, σκύβοντας το κεφάλι.

Η τρυφερότητα που τους τυλίγει σ' έναν άρρηκτο δεσμό, η πατρική ανησυχία του Βασίλη για τον αθώο σύντροφό του που έχει νοητική υστέρηση, το ποντικάκι που ο τελευταίος έπνιξε κατά λάθος αλλά επιμένει να κουβαλάει στην τσέπη του για να χαϊδεύει κάτι μαλακό, ο θυμός του Βασίλη, το ξέσπασμα που καταλαγιάζει δίνοντας εκ νέου θέση στην οικειότητα και το νοιάξιμο, ο τρόπος που ο «μεγάλος» ταΐζει φασόλια τον «μικρό» από μια κονσέρβα, τα προσωπικά τους «παραμύθια» και αστεία, η φυσικότητα με την οποία γέρνει ο ένας πάνω στον άλλο για να ξεκουραστούν, τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον, ένα δικό τους κτήμα, γεμάτο κουνέλια «χνουδωτά και ξεχνούδωτα», κότες και πολλά περιστέρια, μια ζωή χωρίς αφεντικά και στερήσεις, όπου οι άνθρωποι δεν ξεθεώνονται για τριακόσια ευρώ το μήνα και οι πτωχοί τω πνεύματι δεν έχουν κανέναν να φοβηθούν καθώς πλαγιάζουν αγκαλιά με τα ζωάκια τους.

«Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ: μια επιτυχημένη μεταφορά στην ελληνική πραγματικότητα Facebook Twitter
Ο μικρόκοσμος του μηχανουργείου αποκτά σταδιακά σάρκα και οστά ενώπιόν μας. Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης

Το εναρκτήριο αυτό δεκάλεπτο είναι ένα αριστούργημα από μόνο του – τόσο μεγάλη ικανοποίηση προσφέρει στον θεατή. Όταν ολοκληρώνεται, μεταφερόμαστε στη διπλανή αίθουσα, όπου ο θορυβώδης πυρετός ενός εργαστηρίου οξυγονοκόλλησης βρίσκεται ήδη σε απρόσκοπτη εξέλιξη.

(Ξανα)παίρνουμε τις θέσεις μας. Ο Βασίλης και ο Λένος πιάνουν δουλειά. Ο μικρόκοσμος του μηχανουργείου αποκτά σταδιακά σάρκα και οστά ενώπιόν μας.

Γνωρίζουμε τους ήρωες: τον Γιώργο –που τον φωνάζουν Γέρο– με το κομμένο χέρι, τον Μάνο που έχει κάνει δέκα χρόνια φυλακή αλλά είναι «σπαθί», το Αφεντικό που έχει εμμονή με τη νεαρή υπερσέξι σύζυγό του, τη Νικολέτα, που κάνει τους εργάτες ν' αναστενάζουν κάθε φορά που εμφανίζεται, τον ευέξαπτο, ετοιμοπόλεμο Θάνο, τον Τούρκο που κανένας δεν του μιλάει και ζει απομονωμένος σ' ένα δωματιάκι γεμάτο βιβλία και καημούς. Ποιοι είναι τελικά οι άνθρωποι και ποια τα ποντίκια;

Ένας κόσμος όπου το γέρικο σκυλί πρέπει να εξοντωθεί, η γυναίκα πρέπει να φροντίζει να μην προκαλεί κι ο μετανάστης να μένει μουλωχτός στη γωνιά του. Ένας κόσμος ασφυκτικός, γεμάτος με απογοήτευση και φόβο, εργασιακή ανασφάλεια, εκρήξεις ρατσισμού και σεξισμού.

Ένας κόσμος όπου το υπερχείλισμα τεστοστερόνης μετασχηματίζεται ενίοτε σε μια γλυκιά συντροφικότητα, που απαλύνει τον εφιάλτη των έγκλειστων εργατών. Εκεί όπου οι παραπεταμένοι της κοινωνίας μπορούν να έχουν το θάρρος να φαντάζονται ένα καλύτερο αύριο κι ας ξέρουν ενδόμυχα ότι οι πιθανότητες υλοποίησής του είναιελάχιστες.

Η σκηνή όπου ο Λένος, ο Τούρκος, ο Γέρος και ο Βασίλης –ένας άνθρωπος με νοητική υστέρηση, ένας αλλοδαπός, ένας ανάπηρος κι ένας «κανονικός»– παίζουν δυνατά μουσικές, πίνουν και διασκεδάζουν σε μια καμαρούλα μια σταλιά συνιστά μια γοητευτική αλληγορία για την ανθρώπινη φιλία και ομορφιά που μπορεί να γεννηθεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.

«Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ: μια επιτυχημένη μεταφορά στην ελληνική πραγματικότητα Facebook Twitter
Το ιδιαίτερο χιούμορ της παράστασης, μοναδικό προϊόν της αυτοσχεδιαστικής διάθεσης των ηθοποιών, έρχεται να προσφέρει κωμική ανακούφιση, αλλά και να εμπλουτίσει τον «ελληνικό» χαρακτήρα της διασκευής. Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης

Μέσα σε αυτό το ακραία νεο-νατουραλιστικό τοπίο –όπου όλα είναι πέρα για πέρα «αληθινά», από το πορτοκάλι που τρώει ο Βασίλης μέχρι τα εργαλεία οξυγονοκόλλησης–, το ιδιαίτερο χιούμορ της παράστασης, μοναδικό προϊόν της αυτοσχεδιαστικής διάθεσης των ηθοποιών, έρχεται να προσφέρει κωμική ανακούφιση, αλλά και να εμπλουτίσει τον «ελληνικό» χαρακτήρα της διασκευής.

Σπάνια συναντά κανείς τόση πρωτοτυπία και φαντασία στη χρήση της λέξης «αρχίδι/α»: μια απολαυστική ποιητική της βωμολοχίας και της αργκό, που ξεπηδάει αβίαστα από τα στόματα των ηθοποιών λειτουργώντας τόσο σε ένα πρώτο ρεαλιστικό όσο και σε ένα δεύτερο, σχεδόν σουρεαλιστικό επίπεδο. («Έχεις κάψει μύτη!» λέει ο Μάνος στον Βασίλη που καπνίζει με υπερβάλλοντα ζήλο το «τσιγάρο»τους.)

Το σύνολο απαρτίζουν μερικές εξαιρετικές σκηνές (όπως αυτές της αρχής και του τέλους ή ο μονόλογος του Γέρου για τον σκύλο του, όλες βαθύτατα συγκινητικές), αλλά και μερικές λιγότερο επιτυχημένες ως προς τη σκηνική εκτέλεσή τους (το χάιδεμα των μαλλιών της Νικολέτας και ο ακούσιος φόνος της), ενώ δραματουργική αδυναμία παρουσιάζει η εξομολόγηση της Νικολέτας που θυμίζει ελαφρώς σαπουνόπερα.

Εν κατακλείδι, παρόλο που στο δεύτερο μέρος το ενδιαφέρον μας ξεφουσκώνει ελαφρώς, έχουμε να κάνουμε με μια επιτυχημένη μεταφορά του έργου του Στάινμπεκ στην ελληνική πραγματικότητα. Ο σκηνοθέτης Βασίλης Μπισμπίκης και οι ηθοποιοί του –Δημήτρης Δρόσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Θάνος Περιστέρης, Αγγέλα Πατσέλη– όχι μόνο παίζουν πολύ καλά, αλλά καταφέρνουν να μετατρέψουν το κείμενο του νομπελίστα συγγραφέα (διασκευασμένο από τον ίδιο για το θέατρο το 1937) σε μια υπόθεση που μας αφορά συλλογικά, στο σήμερα, στην Ελλάδα που αγωνίζεται χωρίς ελπίδα και όπου η μοναδική έξοδος είναι μια αυτοσχέδια τρύπα στον γκρεμισμένο τοίχο του μηχανουργείου, από την οποία βγαίνεις, όπως και όλοι οι ηθοποιοί, σκύβοντας το κεφάλι.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Αλεξίας Θεοδωράκη επιτυγχάνουν το ιδεώδες ως προς αυτού του είδους την παράσταση: μοιάζουν δηλαδή σαν να βρίσκονταν πάντα εκεί.

«Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ: μια επιτυχημένη μεταφορά στην ελληνική πραγματικότητα Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης

Info

Άνθρωποι και ποντίκια, Τζον Στάινμπεκ

Μετάφραση - Ελεύθερη απόδοση: Σοφία Αδαμίδου

Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης

Σκηνικά - Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη

Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας

Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου

Υπεύθυνη Παραγωγής: Φαίη Τζήμα

Τεχνική Υποστήριξη: Δημήτρης Κουτάς, Δημήτρης Σαρρής

Κατασκευή Σκηνικού: Ομάδα Cartel

Παίζουν: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Θάνος Περιστέρης, Αγγέλα Πατσέλη

Παραστάσεις:

Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21:15

Διάρκεια: 120' με διάλειμμα

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ μειωμένο, 5 ευρώ για ανέργους

Τεχνοχώρος Cartel (Μικέλη 4 & Αγ. Άννης Βοτανικός - Στάση μετρό Ελαιώνας - τηλ. 693 9898258)

Facebook, http://www.carteltexnoxoros.com

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ