«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία

«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
0

Το να αποφασίσεις να πας μέχρι εκεί είναι ήδη μια εμπειρία από μόνη της. Βράδυ, πήρα μόνος το μετρό, κατέβηκα στον Ελαιώνα, περπάτησα την Αγίας Άννης μέσα στα σκοτάδια, η οποία από την τελευταία φορά που πήγα έχει ασφαλτοστρωθεί, και κάποτε έφτασα στο παλιό μηχανουργείο που στεγάζει τον τεχνοχώρο Cartel.

Εκεί, κάτω στον Βοτανικό, ανάμεσα σε εργοστάσια, αποθήκες και φορτηγά που αλωνίζουν, ο Βασίλης Μπισμπίκης έστησε το θέατρο μαζί με τη Φαίη Τζήμα και τον Παναγιώτη Σούλη.

Οι παρέες, φαντάζομαι, φτάνουν μέχρι εδώ με αυτοκίνητο, αλλά, προσωπικά, αυτήν τη διαδρομή ακολουθώ πάντα, από την πρώτη φορά που πήγα, πριν από έξι χρόνια, όταν ο Μπισμπίκης με φώναξε να δω τον χώρο που με ανακυκλώσιμα υλικά και προσωπική εργασία σουλούπωσαν όσο καλύτερα μπορούσα. Πήραν ένα ρημαδιό και το έκαναν στέγη καλλιτεχνικών αναζητήσεων. Τώρα μεγάλωσε, αφού έχουν προστεθεί δύο ακόμα παράπλευροι χώροι.

Όταν ξεκίνησαν το 2013 με τους «Εκτελεστές» του Σκούρτη, βοηθούσης και της κρίσης, το πολιτικό μήνυμα λειτούργησε απολύτως μέσα στο κλίμα της εποχής και το ύφος του χώρου. Ακολούθησαν έργα ρεπερτορίου, σοβαρές απόπειρες να αρθρώσουν μια καλλιτεχνική πρόταση, αλλά ουσιαστικά ακολουθούσαν την «πρωτοπορία» του κέντρου.

«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία Facebook Twitter
Η παράσταση δεν απείχε πολύ από μια εκρηκτική, σχεδόν «κινηματογραφική» εμπειρία, σε έναν χώρο καθόλα ρεαλιστικό, χωρίς θεατρικό φωτισμό αλλά με τα φώτα ενός κανονικού μηχανουργείουΦωτο: Τάσος Αμπελάς

Η εμπειρία που έζησα όμως εκείνο το βράδυ, παρακολουθώντας το κλασικό έργο του Τζον Στάινμπεκ «Άνθρωποι και Ποντίκια», ήταν κάτι αναπάντεχο. Δηλαδή, πήγα να δω μια παράσταση στο πλαίσιο που είχα συνηθίσει και βρέθηκα σε μια κινηματογραφική συνθήκη γνώριμη μεν, αλλά τελείως απρόσμενη και συνταρακτική!

Ο Βασίλης, ο οποίος, εν τω μεταξύ, γινόταν όλο και γνωστότερος από την τηλεόραση, άρχισε να πειραματίζεται με τη σκηνοθεσία, και το Cartel, με το οποίο είχε ταυτιστεί και όπου ένιωθε απόλυτη ελευθερία, έγινε ο χώρος έκφρασής του. Παραστάσεις με πολύ ρεαλισμό, πολιτική καταγγελία, θέατρο σκληρότητας.

Η εμπειρία που έζησα όμως εκείνο το βράδυ, παρακολουθώντας το κλασικό έργο του Τζον Στάινμπεκ «Άνθρωποι και Ποντίκια», ήταν κάτι αναπάντεχο. Δηλαδή, πήγα να δω μια παράσταση στο πλαίσιο που είχα συνηθίσει (δηλαδή παραστάσεις με ενδιαφέρον που όμως ακουμπούσαν, έστω με μεγαλύτερη ωμότητα, στον ακαδημαϊσμό) και βρέθηκα σε μια κινηματογραφική συνθήκη γνώριμη μεν, αλλά τελείως απρόσμενη και συνταρακτική!

Οι θεατές οδηγηθήκαμε στον παλιότερο χώρο του Cartel, κουμπώσαμε τα πανωφόρια μας, γιατί, όσο να πεις, το κρύο στις αποθήκες δεν διαφέρει πολύ από έξω, και η παράσταση ξεκίνησε.

«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία Facebook Twitter
Εκείνη κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της να ερεθίζει τους άντρες της μάντρας. Κυκλοφορεί με καυτά σορτσάκια, φοράει πατσουλί για να κάνει αισθητή την παρουσία της όσο μπορεί, τους περιποιείται.Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης

Η μεγάλη συρόμενη πόρτα άνοιξε, αποκαλύπτοντας τον δρόμο και δύο σκοτεινές αντρικές φιγούρες που μιλούσαν με ένταση δίπλα σε ένα βαρέλι, όπου είχαν ανάψει φωτιά για να ζεσταίνονται.

Ο ψηλός άντρας, ο Βασίλης (έχουν κρατηθεί τα πραγματικά ονόματα των ηθοποιών, με εξαίρεση του Λένι, του κεντρικού ρόλου του αυθεντικού έργου), και ένας πιο μικροκαμωμένος, ο Λένος (Δημήτρης Δρόσος), διαπληκτίζονταν.

Ο Βασίλης κατσαδιάζει άγρια, με σκληρή γλώσσα, τον κάπως «αργό» προστατευόμενό του, επειδή εκείνος έχει πάρει στην τσέπη του και χαϊδεύει ένα ψόφιο ποντικάκι, γιατί του αρέσει η αίσθηση του μαλακού. Όταν ηρεμεί κάπως τον δασκαλεύει πώς να συμπεριφερθεί στη νέα δουλειά που τους περιμένει σε μια μάντρα ανακύκλωσης.

Ανοίγει κι ένα τρανζίστορ και πιάνει σταθμό με λαϊκά, ακούγεται μια γνωστή τραγουδίστρια, ίσως η Νατάσα Θεοδωρίδου. Η σκηνή δεν διήρκεσε πολύ, σε λίγο η πόρτα έκλεισε και μας ζήτησαν να μεταφερθούμε στον δίπλα χώρο.

«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία Facebook Twitter
Πρόκειται για τον κλασικό βάναυσο φασιστοειδή Ελληναρά, ο οποίος επιβάλλεται με τη σωματική του υπεροχή και τη ψυχοπαθολογική του ιδιοσυγκρασία, χωρίς να υπολογίζει συναισθηματισμούς. Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης

Εκεί, η παράσταση που ακολούθησε δεν απείχε πολύ από μια εκρηκτική, σχεδόν «κινηματογραφική» εμπειρία, σε έναν χώρο καθόλα ρεαλιστικό, χωρίς θεατρικό φωτισμό αλλά με τα φώτα ενός κανονικού μηχανουργείου ‒ πρόκειται για ένα εργαστήριο ανακύκλωσης, ένα «άντρο», όπου οι γυναίκες έχουν θέση μόνο ως φετίχ, για παράδειγμα στη σκισμένη αφίσα μιας γυμνόστηθης στον τοίχο.

Κάτω από την αφίσα ένας άντρας με προστατευτική μάσκα κόβει έναν μεταλλικό σωλήνα, ενώ ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος του τροχού και πετάγονται σπίθες. Αριστερά του, ένας θάλαμος διαφανής. Στην απέναντι άκρη ένα γραφείο, ένα χρηματοκιβώτιο, μια τηλεόραση συντονισμένη σε τρας κανάλι, μια φωτογραφία του Παντελή Παντελίδη, ανάκατα μικροαντικείμενα.

Μια κυκλική σκάλα οδηγεί σε ένα δεύτερο επίπεδο, όπου κοιμούνται όσοι δουλεύουν στο συνεργείο. Σε έναν τοίχο είναι στερεωμένη μια ελληνική σημαία.

Ο Βασίλης και ο Λένος έχουν αργήσει, γι' αυτό τους βάζουν τις φωνές. Στο συνεργείο δουλεύουν ήδη ο Μάνος, ο Γιώργος, που τον φωνάζουν «γέρο», ο Θάνος και ο Κούρδος Γιανμάζ. Ανάμεσά τους κυκλοφορεί η Νικολέτα, η μοναδική γυναίκα εκεί, που το «αφεντικό», δηλαδή ο επιστάτης, ο Στέλιος, βρήκε σε ένα κωλόμπαρο, την παντρεύτηκε και τώρα τη ζηλεύει παράφορα.

«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία Facebook Twitter
Η μετατόπισή του έργου σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της ελληνικής επικράτειας, που μπορεί να είναι ο Βοτανικός, μπορεί και μια οποιαδήποτε επαρχία, όχι μόνο δεν μειώνει την αξία του αλλά το απογειώνει. Φωτο: Τάσος Αμπελάς
«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία Facebook Twitter
Οι γυναίκες έχουν θέση μόνο ως φετίχ, για παράδειγμα στη σκισμένη αφίσα μιας γυμνόστηθης στον τοίχο. Φωτο: Τάσος Αμπελάς

Δεν έχει κι άδικο, καθώς εκείνη κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της να ερεθίζει τους άντρες της μάντρας. Κυκλοφορεί με καυτά σορτσάκια, φοράει πατσουλί για να κάνει αισθητή την παρουσία της όσο μπορεί, τους περιποιείται.

Ο Μάνος είναι φίλος και σύμμαχός της, την προστατεύει. Ο Στέλιος πνίγει την καψούρα του με τραγούδια του Παντελίδη, τον οποίο έχει σαν εικόνισμα. Καίει μέχρι και καντηλάκι στη μνήμη του, ενώ παραληρεί για τον χαμό του. Οι υπόλοιποι έτσι κι αλλιώς τον κοροϊδεύουν, τον παίρνουν στα σοβαρά μόνο από ανάγκη.

Στο τραπέζι που στήνεται στο κέντρο της δράσης αποκαλύπτονται σταδιακά οι συμπεριφορές της μικρής αυτής ομήγυρης. Κυρίως του Θάνου, ενός οξύθυμου νέου άντρα που πετάει με τις κλοτσιές από το τραπέζι τον Γιανμάζ, οδηγώντας τον στο γυάλινο θάλαμο όπου ζει (το κοτέτσι στην αυθεντική εκδοχή του έργου, όπου ζει ο Αφροαμερικανός χαρακτήρας).

Αργότερα θα σκοτώσει και το γέρικο σκυλί του Γιώργου. Πρόκειται για τον κλασικό βάναυσο φασιστοειδή Ελληναρά, ο οποίος επιβάλλεται με τη σωματική του υπεροχή και τη ψυχοπαθολογική του ιδιοσυγκρασία, χωρίς να υπολογίζει συναισθηματισμούς.

Ο Μάνος λατρεύει το καλογυμνασμένο του κορμί, τα φωτορυθμικά, την ποπ μουσική και όσο μπόι του λείπει το έχει σε φωνή. Βάζει μια τάξη στους πολλούς καβγάδες που ξεσπούν και κάποια στιγμή στρέφεται σ' εμάς, το κοινό, προτρέποντάς μας να κάνουμε ένα διάλειμμα και να αποφορτιστούμε όλοι μαζί.

«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης
«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία Facebook Twitter
«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία Facebook Twitter
«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία Facebook Twitter
Φωτο: Τάσος Αμπελάς

Για όσους γνωρίζουν το έργο από ταινίες ή παλιότερα ανεβάσματα, όλη αυτή η συνθήκη αποδεικνύεται μια ευχάριστη έκπληξη. Η μετατόπισή του σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της ελληνικής επικράτειας, που μπορεί να είναι ο Βοτανικός, μπορεί και μια οποιαδήποτε επαρχία, όχι μόνο δεν μειώνει την αξία του αλλά το απογειώνει. Το ανανεώνει, του δίνει σύγχρονη διάσταση, ουσιαστική σημασία.

Υπογραμμίζει όλα όσα θίγει η αμερικανική του ταυτότητα, τη μηδαμινότητά μας και την ψυχική ερημιά, τη συντροφικότητα και την αφοσίωση, τη βία και τον ρατσισμό, την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και τον ψευδοπουριτανισμό, την ελπίδα και τα όνειρα μικρών ανθρώπων, χαμένων στην απεραντοσύνη της Αμερικής ‒ εδώ στη σύγχρονη ζωή.

Η παράσταση πατάει στη μετάφραση και στην απόδοση που έκανε η Σοφία Αδαμίδου στη γνωστή νουβέλα του Στάινμπεκ, που ο ίδιος μετέφερε στο θέατρο το 1937 εν μέσω του μεγάλου κραχ. Στην παράσταση του Cartel οι ηθοποιοί παίρνουν όλες τις ελευθερίες που χρειάζονται ώστε να αναπαραγάγουν μια ακραία ελληνική πραγματικότητα.

Η ένταση της φωνής τους, ο τρόπος που επαναλαμβάνουν λέξεις και φράσεις με τρόπο βάναυσο, παραπέμπουν στο αναγνωρίσιμο langage των ταινιών του Γιάννη Οικονομίδη. Καθόλου τυχαίο, αφού ο Βασίλης Μπισμπίκης πρωταγωνιστεί στην τελευταία του ταινία («Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς»), έχοντας περάσει αρκετούς μήνες με πρόβες και γυρίσματα μαζί με τον γνωστό σκηνοθέτη.

Ο τόνος και η ωμότητα, στοιχεία που έτσι κι αλλιώς διαθέτει και το αυθεντικό έργο του Στάινμπεκ, συνάντησαν και ξεκλείδωσαν την ανάγκη του για ακόμα περισσότερο ρεαλισμό σε σχέση με παλιότερες σκηνοθεσίες του.

«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία Facebook Twitter
Φωτο: Τάσος Αμπελάς

Έτσι, κάθε βράδυ ακολουθείται μεν η πλοκή του αμερικανικού έργου, αλλά παράλληλα αναπτύσσεται μια απέραντη ελευθερία του λόγου. Οι ηθοποιοί, σχεδόν αυτοσχεδιάζοντας, χρησιμοποιούν την αγοραία γλώσσα των λαϊκών ανθρώπων, με τις χοντροκοπιές, τα σεξιστικά καλαμπούρια και τα σεξουαλικά υπονοούμενα, τις προσβολές του ισχυροτέρου στον πιο αδύναμο, τα πισώπλατα καρφώματα.

Αυτή είναι η κατάκτηση της παράστασης, που δεν αποτελεί αποκάλυψη, βέβαια, αλλά επιτυγχάνεται συντονισμένα και πειθαρχημένα πάνω στην πλοκή του διάσημου έργου. Πρέπει να πούμε πως ακούγεται πολλή ελληνική μουσική, τραγούδια των Δημάκη, Παντελίδη, Κορακάκη, Μαργαρίτη, Μπιθικώτση, Ζαγοραίου, Νταλάρα, και στο συγκλονιστικό φινάλε Μητροπάνος.

Για μένα, που πάντα εξοργίζομαι με το κοινό που με το που πέφτουν τα φώτα ξεσπάει σε χειροκροτήματα-κονσέρβα, η βραδιά ολοκληρώθηκε με τον πλέον απρόσμενο τρόπο.

Όχι μόνο δεν άρχισαν να χειροκροτούν με το τέλος του έργου αλλά περίμεναν να σβήσει και το τελευταίο φωτάκι, να σβήσει ο ήρωας του φινάλε το καντηλάκι, και μετά από κάποια δευτερόλεπτα να ξεσπάσουν σε χείμαρρο χειροκροτημάτων, απόδειξη του πόσο είχαν όλοι απορροφηθεί από το κλίμα της παράστασης. Αυτό ήταν για μένα το επιστέγασμα της πιο ενδιαφέρουσας μέχρι στιγμής θεατρικής παράστασης της τρέχουσας σεζόν.

«Άνθρωποι και ποντίκια» στον Ελαιώνα: Μια συνταρακτική θεατρική εμπειρία Facebook Twitter
Φωτο: Τάσος Αμπελάς

Info:

Άνθρωποι και ποντίκια, Τζον Στάινμπεκ

Μετάφραση- Ελεύθερη απόδοση: Σοφία Αδαμίδου

Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης

Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη

Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας

Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου

Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης

Αφίσα: Παναγιώτης Μητσομπόνος

Υπεύθυνη Παραγωγής: Φαίη Τζήμα

Τεχνική Υποστήριξη: Δημήτρης Κουτάς, Δημήτρης Σαρρής

Κατασκευή Σκηνικού: Ομάδα Cartel

Παίζουν: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Θάνος Περιστέρης, Αγγέλα Πατσέλη.

Παραστάσεις:

Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 9:15 μμ

Διάρκεια: 120' με διάλειμμα

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ μειωμένο, 5 ευρώ για ανέργους

Τεχνοχώρος Cartel (Μικέλη 4 & Αγ. Άννης Βοτανικός -Στάση μετρό Ελαιώνας- τηλ. 693989 8258)

Facebook, Website: http://www.carteltexnoxoros.com

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ