Εκεί Πολυτεχνείο

Εκεί Πολυτεχνείο Facebook Twitter
Είμαστε τυχεροί που υπάρχει ως επέτειος κι ας δυσανασχετούμε για την αβάσταχτη τυποποίησή του ή τις προβλέψιμες εθιμικές συγκρούσεις και καταστροφές ανήμερα της «γιορτής» του. Φωτο: Ατελιέ / LiFO
5

Είχε περάσει η μισή και πλέον δεκαετία του '80 όταν πήγα στη σχολική/μαθητική πορεία για το Πολυτεχνείο που «σημαδεύτηκε» από το όχι κακοπροαίρετο ερώτημα εκπροσώπων κάποιων άλλων σχολείων αν ήμασταν εκκλησιαστικό λύκειο, λόγω ονόματος («Ευαγγελική; Παπάδες είστε, ρε παιδιά;»). Ήδη τότε ο μύθος της κορυφαίας στιγμής του αντιδικτατορικού αγώνα είχε αρχίσει να θολώνει αμυδρά και να χάνει κάτι από την αίγλη που τον περιέβαλλε στα '70s και στην πρώιμη Μεταπολίτευση –χωρίς να αμφισβητείται ακόμα τότε ανοιχτά και δολίως από τους νοσταλγικούς χουντόσπορους που διατηρούσαν χαμηλό προφίλ–, κυρίως λόγω της πασιφανούς εκμετάλλευσής του από πάσης φύσεως κομματικούς και συντεχνιακούς φορείς και από την ανέλιξη στην εξουσία (πρώτη, δεύτερη, τρίτη και τέταρτη) διαφόρων, επιφανών και μη, εκπροσώπων της «γενιάς του Πολυτεχνείου».


Συγχρόνως είχε αρχίσει να εξελίσσεται σε μόδα (ή σε κάποιου είδους αντιδραστική νεανική τάση) η «γαλάζια γενιά», δείγμα του ότι η ιδεολογική, πολιτιστική και αισθητική ηγεμονία της αριστεράς στη νεολαία (αλλά και σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα) είχε αρχίσει να χάνει λάδια.


Μόλις λίγα χρόνια πριν (τον Νοέμβρη του 1983) είχε γράψει ο Μανόλης Αναγνωστάκης το ποίημα «Φοβάμαι», που ξεκινούσε ως εξής: «Φοβάμαι / τους ανθρώπους που εφτά χρόνια / έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι / και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου– / βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας / "Δώστε τη χούντα στο λαό"»...

Έχουμε μπλέξει ανάμεσα σε μια επιχείρηση αναστήλωσης του μετεμφυλιακού αυταρχισμού και σε έναν εξεγερσιακό φονταμενταλισμό που επίσης ανακαλεί εκτός πλαισίου τα εμφυλιακά πάθη και μαζί μ' εμάς έχει μπλέξει και η επέτειος του Πολυτεχνείου σ' αυτόν τον αλληλοσπαραγμό που, ευτυχώς, ακόμα διατηρείται κυρίως στο εικονικό πεδίο.


Υπήρχε, λοιπόν, από τότε μια τάση αμφισβήτησης ή, μάλλον, κυνικής προδιάθεσης απέναντι σε κάτι που από υπερβατικό είχε καταστεί –με την καθιέρωση του επίσημου εορτασμού της επετείου από την κυβέρνηση της Αλλαγής– θεσμικό, «γειωμένο» και, εν τέλει, άλλη μια στάση (αργία) στο ετήσιο εορτολόγιο. Καμία σχέση, όμως, με τη λαίλαπα «αναθεωρητισμού» όχι μόνο του Πολυτεχνείου αλλά κυρίως της ίδιας της απριλιανής δικτατορίας που ζούμε τα τελευταία χρόνια, ειδικά από το ξεκίνημα της κρίσης και μετά.

Αυτό το ντροπιαστικό ξέπλυμα της χούντας –που εκτέλεσε εν ψυχρώ νέους και εφήβους εκείνη τη νύχτα, την ώρα που ακουμπούσαν ένα αγνό και αγωνιστικό ιδεώδες που οι περισσότεροι δεν θα συναντήσουμε ποτέ– συντελείται παράλληλα με την κατάχρηση του όρου «χούντα» σε σχέση με αυταρχικού τύπου συμπεριφορές της τωρινής εξουσίας από νεαρά κυρίως άτομα που επιζητούν το «δικό τους Πολυτεχνείο», συγχέοντας κάθε τέτοιες μέρες τις ιστορικές συνθήκες.

 
Όχι ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει υπόσταση σε τέτοιου είδους «εύκολη» ρητορεία, με την εξοργιστικά μονότονη επίκλησή της στον νόμο και την τάξη, την αδιάκριτη θωπεία των χειρότερων εθνικιστικών και συντηρητικών ενστίκτων και την επιδεικτική και προκλητική συμπεριφορά των δυνάμεων καταστολής που έχουμε δει τις τελευταίες μέρες (εν όψει Πολυτεχνείου μάλιστα), στο πλαίσιο του συνθήματος «να τελειώνουμε με τις γιάφκες και την ανομία».


Από την άλλη, η χρόνια και παρακμιακή μπαχαλοποίηση πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με το άλλοθι του ασύλου που καθιερώθηκε στη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου δεν βοηθάει σε τίποτα. Η αστυνομία δεν βρήκε ούτε «οπλοστάσιο» ούτε «γιάφκα» ακριβώς στην ΑΣΟΕΕ, βρήκε πάντως βεστιάριο με αξεσουάρ και σκεύη διαδηλωτή έτοιμου για όλα, που δεν θα έπρεπε να έχει λόγο ύπαρξης σε τέτοιο χώρο.


Έχουμε μπλέξει ανάμεσα σε μια επιχείρηση αναστήλωσης του μετεμφυλιακού αυταρχισμού και σε έναν εξεγερσιακό φονταμενταλισμό που επίσης ανακαλεί εκτός πλαισίου τα εμφυλιακά πάθη και μαζί μ' εμάς έχει μπλέξει και η επέτειος του Πολυτεχνείου σ' αυτόν τον αλληλοσπαραγμό που, ευτυχώς, ακόμα διατηρείται κυρίως στο εικονικό πεδίο (στα social media δηλαδή).


Το Πολυτεχνείο έχει κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί ως φετίχ, μαυσωλείο, έθιμο, εργαλείο, άλλοθι, μοχλός ανέλιξης. Είναι αδύνατον, όμως, να ακυρωθεί, γιατί, πάνω απ' όλα, είναι σύμβολο υπέρβασης τέτοιων ευτελών «χρήσεών» του και ο καθένας μπορεί να το προσλαμβάνει με τον ρομαντικό ιδεαλισμό που ταιριάζει στη φύση και όχι στην ατζέντα του. Είμαστε τυχεροί που υπάρχει ως επέτειος κι ας δυσανασχετούμε για την αβάσταχτη τυποποίησή του ή τις προβλέψιμες εθιμικές συγκρούσεις και καταστροφές ανήμερα της «γιορτής» του.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Στήλες
5

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

21η Απριλίου 1967: Όσα θυμάμαι από τη μέρα που καταργήθηκε η δημοκρατία

Ελλάδα / 21η Απριλίου 1967: Όσα θυμάμαι από τη μέρα που καταργήθηκε η δημοκρατία

Πώς είναι να ξυπνάς σε μια χώρα όπου μόλις καταλύθηκαν οι ελευθερίες, τα δικαιώματα, το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα; Πέντε άνθρωποι που στρατεύτηκαν ολόψυχα στον αντιδικτατορικό αγώνα θυμούνται.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
O Απόστολος Δοξιάδης μιλά (ατρόμητα) στη LIFO για τους μύθους της «γενιάς του Πολυτεχνείου»

Βιβλίο / O Απόστολος Δοξιάδης μιλά (ατρόμητα) στη LIFO για τους μύθους της «γενιάς του Πολυτεχνείου»

Με αφορμή το καινούργιο του «μυθιστόρημα ενηλικίωσης», ο διακεκριμένος συγγραφέας μιλά για την περίοδο της δικτατορίας, τους μύθους που δημιουργήθηκαν απ’ όσους θέλησαν να την εκμεταλλευτούν, την υπόθεση των οκτώ Τούρκων και την κομματοκρατία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν ο Περικλής Κοροβέσης είχε μιλήσει στη LIFO: Ελεύθερος είναι όποιος προσφέρει στον άλλο τον οργασμό του

Βιβλίο / Όταν ο Περικλής Κοροβέσης είχε μιλήσει στη LIFO: Ελεύθερος είναι όποιος προσφέρει στον άλλο τον οργασμό του

Μια συνέντευξη με μια εμβληματική, δυναμική, ασυμβίβαστη, αλλά ταυτόχρονα ευαίσθητη και βαθιά ερωτική προσωπικότητα της ευρύτερης αριστεράς που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αφιέρωμα στη Σταματίνα Κανελλοπούλου και τον Ιάκωβο Κουμή, θύματα των ΜΑΤ

Σαν Σήμερα / Αφιέρωμα στη Σταματίνα Κανελλοπούλου και τον Ιάκωβο Κουμή, θύματα των ΜΑΤ

"Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη» (Γεώργιος Ράλλης, Πρωθυπουργός). «Μικρές ομάδες ανευθύνων στοιχείων και προβοκατόρων άγνωστης και ύποπτης προέλευσης δημιούργησαν θλιβερά έκτροπα με προφανή σκοπό να αμαυρώσουν και να δυσφημήσουν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο του Πολυτεχνείου» (Ανδρέας Παπανδρέου). "Η βασική αιτία του κακού είναι ότι η κυβέρνηση διατηρεί ένα Σώμα που αποτελεί ντροπή, τα ΜΑΤ. Δεν είναι αστυνομία αυτό, αυτό είναι Σώμα ΕΣ-ΕΣ, είναι χειρότερο από την ΕΣΑ, τα μέλη του είναι κακούργοι, όχι ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν κακούργοι, αλλά εκπαιδεύονται για να γίνουν κακούργοι. Τους είδα στη Ρόδο, όπου επετέθηκαν εναντίον ενός λαού που έκανε μια ειρηνική παρέλαση. Επετέθηκαν με τέτοια λύσσα, που δεν έχω δεί ούτε στους Ιταλούς φασίστες, όταν ήμουν παιδί στη Ρόδο (...) Ας έχουμε μια ειδική συνεδρίαση για το αν μπορεί μια Δημοκρατία να διατηρεί κρατικά όργανα , τύπου ΜΑΤ. Αυτά είναι μόνο για τους 'Χίτλερ', μόνο για τους 'Μουσολίνι'. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν σε μια δημοκρατική Πολιτεία" (Γιάννης Ζίγδης, βουλευτής, Πρόεδρος της ΕΔΗΚ).

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
Προσωπικά δε θα μου έλλειπε καθόλου ο ετήσιος "εορτασμός του πολυτεχνείου". Η ίδια η κατάσταση μπάχαλο που δημιουργείται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, δίνει στην επέτειο όψη τοξικότητας. Καλύτερα να λείπει το λοιπόν, εμανα τουλάχιστον δε θα μου λείψει καθολου.
"Έχουμε μπλέξει ανάμεσα σε μια επιχείρηση αναστήλωσης του μετεμφυλιακού αυταρχισμού και σε έναν εξεγερσιακό φονταμενταλισμό που επίσης ανακαλεί εκτός πλαισίου τα εμφυλιακά πάθη [...]" Ποια είναι η απόπειρα αναστήλωσης του μετεμφυλιακού αυταρχισμού; Η έφοδος για έρευνα ναρκωτικών σε κλαμπ; Ή ότι οι μη νόμιμοι μετανάστες αποκαλούνται μη νόμιμοι μετανάστες;Ζούμε σε μια χώρα που μία ιδεολογική παράταξη με καμία δημοκρατική νομιμοποίηση βγαίνει με καδρόνια να κάνει "πορεία", μπουκάρει σε υπουργεία, κάνει ντου στα πανεπιστήμια, πιάνεται με την γίδα στην πλάτη, εεε, με τα καλάσνικοφ στη γιάφκα αλλά πάλι θα βρούμε να πούμε να πούμε κάτι για "τους άλλους";Ζούμε στην εποχή που οι πριν από 50 χρόνια ιδεολογικά διωκόμενοι είναι διώκτες. Βίαιοι και μη δημοκρατικά νομιμοποιημένοι.
πριν 50 χρονια διωκομενοι ηταν Παπαδογονας Μητσοτακης κλπ -αυτοι που αυτοαποκαλουνται σημερα διωκομενοι εκαναν μπιζνες με την χουντα ή διοριζονταν χωρις διδακτορικα καθηγητες αρχιτεκτονικης
"Η αστυνομία δεν βρήκε ούτε «οπλοστάσιο» ούτε «γιάφκα» ακριβώς στην ΑΣΟΕΕ"Αυτό να το πείτε στους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού που απανθρακωθηκαν μέσα στα τανκς τους από τις μολότοφ κατά τον Φιννοσοβιετικο πόλεμο. Δεν ήξεραν οι καψεροι ότι οι μολότοφ δεν είναι όπλο, και αφέθηκαν φαίνεται να καούν!Το "διαδηλωτής έτοιμος για όλα" σημαίνει και έτοιμος να δολοφονήσει αστυνομικούς. Τέτοιοι χώροι λοιπόν δεν έχουν θέση όχι μόνο στην ΑΣΟΕΕ αλλά και πουθενά! Όπως θέλω τον επίορκο αστυνομικό στη φυλακή έτσι θέλω και τους επίδοξους δολοφόνους-μπαχαλακηδες.
Δεν είναι μπαχαλάκηδες. Είναι ακροαριστεροί.Δεν αυτοπροσδιορίζονται ως "μπαχαλάκηδες". Οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί.Εγώ κάνω ένα σκόντο για το καλό της αριστεράς και τους λέω ακροαριστερούς.Αλλά ενοχλεί πολύ αυτή η υπόμνηση...