Η Λουσία Μπερλίν δεν είναι πια το «καλύτερα φυλαγμένο μυστικό» της αμερικανικής διηγηματογραφίας

Τη μέρα που γεννήθηκε η Λουσία Μπερλίν στο Τζούνο της Αλάσκας το 1936, μια χιονοστιβάδα εξαφάνισε το ένα τρίτο της πόλης, ή έστω έτσι έγραψε η ίδια πολύ αργότερα. Σ' όλη της τη ζωή έμοιαζε να προσελκύει τους μύθους και με τον θάνατό της κατέκτησε άλλον έναν: αυτόν της σπουδαίας συγγραφέως που πέθανε πριν αναγνωριστεί το έργο της.

Στην πραγματικότητα, όταν πέθανε το 2004 σε ηλικία 68 ετών, είχαν ήδη εκδοθεί 76 διηγήματα και έξι ανθολογίες του έργου της, για το οποίο είχε παραλάβει και αρκετά λογοτεχνικά βραβεία. Κι όμως, όπως και στα γραπτά της, ο μύθος είναι πιο σημαντικός –και συνεπώς πιο αληθινός– από την πραγματικότητα.

Στην πραγματικότητα, όταν πέθανε το 2004 σε ηλικία 68 ετών, είχαν ήδη εκδοθεί 76 διηγήματα και έξι ανθολογίες του έργου της, για το οποίο είχε παραλάβει και αρκετά λογοτεχνικά βραβεία. Κι όμως, όπως και στα γραπτά της, ο μύθος είναι πιο σημαντικός –και συνεπώς πιο αληθινός– από την πραγματικότητα.

Η ουσία είναι ότι όταν το 2015 κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Farrar, Straus & Giroux η συλλογή διηγημάτων της «Οδηγίες για οικιακές βοηθούς», η πανηγυρική υποδοχή και οι διθυραμβικές κριτικές που έλαβε το βιβλίο θύμιζαν ανακάλυψη κρυμμένου θησαυρού ή ζωής σε άλλο πλανήτη. Και το όνομά της βρέθηκε να συγκρίνεται όχι μόνο με κορυφαίους μεταπολεμικούς διηγηματογράφους όπως ο Ρίτσαρντ Γέιτς, ο Ρέιμοντ Κάρβερ και η Άλις Μονρό αλλά ακόμα και με ήρωες που είχε από μικρή όπως ο Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς και ο Τσέχωφ.

Αλμπουκέρκι, Νιου Μέξικο, 1956

Η συγκεκριμένη ανθολογία διηγημάτων από τη συγγραφέα που χαρακτηρίστηκε το «καλύτερα φυλαγμένο μυστικό» της αμερικανικής διηγηματογραφίας, κυκλοφόρησε μόλις και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Στερέωμα, σε μετάφραση της Κατερίνας Σχινά, αποκαλύπτοντας «μια έξοχη αφηγήτρια που έδωσε νέο περιεχόμενο στην αυτοβιογραφική μυθοπλασία, αλλά και μια γυναίκα που έζησε μέσα στα πάθη, χωρίς ποτέ να εγκαταλείπει το μεγαλύτερο: τη γραφή», όπως αναφέρει το δελτίο τύπου των εκδόσεων.

Τα διηγήματα της Λουσία Μπερλίν εμπνέονται από τα παιδικά της χρόνια δίπλα σε μεταλλωρυχεία, όπου ο πατέρας της εργαζόταν ως μηχανικός, από τη λαμπερή εφηβεία της στο Σαντιάγο της Χιλής, από τους τρεις αποτυχημένους της γάμους, από τον αλκοολισμό της, από τις περιπλανήσεις της στο Μεξικό και την Καλιφόρνια, από τις απίθανες δουλειές που αναλάμβανε για να μεγαλώσει τους τέσσερις γιους της, από τις απώλειες και τα πένθη της.

Περιπλάνηση στο Μεξικό: Ακαπούλκο, 1961.

«Η ευαισθησία της στους ήχους της γλώσσας είναι πάντοτε παρούσα», γράφει η συγγραφέας Λίντια Ντέιβις για τη φίλη της τη Λουσία, σε μια ακριβή, γενναιόδωρη και συγκινητική εισαγωγή στο έργο της, «κι εμείς, μαζί της, γευόμαστε τους ρυθμούς των συλλαβών και την τέλεια σύμπτωση ήχου και αίσθησης».

Με την όλο και πιο έντονη αναζωπύρωση του παγκόσμιου ενδιαφέροντος για το έργο της, η Λουσία Μπερλίν, όπως γράφουν αυτές τι μέρες οι Times της Νέας Υόρκης, «έχει γίνει τα τελευταία χρόνια κάτι σαν αγία προστάτιδα των cool κοριτσιών, των εξουθενωμένων μαμάδων, αυτών που ονειρεύονται αεροπορικά εισιτήρια χωρίς επιστροφή, αυτών που πάνε γυρεύοντας και πάλι να ραγίσουν την καρδιά τους».

Αυτές τις μέρες μάλιστα, στην πατρίδα της, κυκλοφόρησαν συγχρόνως δύο νέα βιβλία της: άλλη μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Evening in Paradise" και ένας τόμος με τα ημιτελή απομνημονεύματά της (μαζί με φωτογραφίες και επιστολές) με την ονομασία "Welcome Home".