Άραγε, θα το άκουγε ποτέ αυτό ένας άντρας;

Άραγε, θα το άκουγε ποτέ αυτό ένας άντρας; Facebook Twitter
Η Χριστίνα Γαλανοπούλου είναι αρχισυντάκτρια του ampa.lifo.gr
0

«AN ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ». Για πολλά χρόνια αυτό ήταν το μότο μου στην εργασιακή καθημερινότητα. Κάποιες φορές ακόμα είναι. Ακούγεται πολύ... promo teaser, φαίνεται υπερβολικό, αλλά αυτό που πραγματικά σημαίνει δεν χωράει στο σενάριο καμίας inspirational διαφήμισης.  

Γιατί σημαίνει όλα αυτά που συνήθως δεν αναλαμβάνει κανείς. Ό,τι απαιτεί σοβαρό ξεβόλεμα, μεγάλο ρίσκο, υψηλό βαθμό δυσκολίας, χαμηλό ποσοστό αυτοπροβολής. Και δουλειά, πολλή δουλειά. Κανονικά, όλη αυτή η περιγραφή δεν θα έπρεπε να έχει έμφυλο πρόσημο. Όμως, έχει. Γιατί ως γυναίκα, είτε το παραδέχεσαι είτε όχι, για όλο αυτό πρέπει να δουλέψεις επί δύο. Μία για τα εμπόδια που, λόγω φύλου, υπάρχουν και μία για την καθαρά εργασιακή διαδικασία. 

Δεν είναι απλώς η «γυάλινη οροφή» που πρέπει να σπάσεις. Αυτό προϋποθέτει ότι, κάπως, την έχεις πλησιάσει. Είναι ότι πρέπει πρώτα να βρεις το κουράγιο να θέσεις το ζήτημα –της αποσιώπησής σου, της απαλειφής σου από τα credits, της απαξίωσης της δουλειάς σου– κεντρικά, δηλαδή εκεί απ’ όπου εξαρτάται τόσο η επαγγελματική διαδρομή (με εκνευρίζει η λέξη «καριέρα») όσο και η επιβίωσή σου. 

Τα πράγματα αλλάζουν. Ως προς αυτό υπάρχει πλέον σιγουριά. Αγνοούμε τον ρυθμό και την ταχύτητα με την οποία συμβαίνει αυτό, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, όμως οι πιέσεις που ασκούνται για δομικές αλλαγές είναι πιο σοβαρές και επίμονες από ποτέ.

Πώς να κάνεις λέξεις αυτό που όλοι ξέρουν, όλοι βλέπουν, όλοι ομολογούν στα κρυφά και αρνούνται στα φανερά; Ότι ο άντρας συνάδελφος θεωρείται a priori asset για λόγους που εντοπίζονται αποκλειστικά στη βάση του φύλου και όχι στα ζητούμενα της (όποιας) εργασιακής αρένας; 

Δεν παίζει κανέναν ρόλο αν έχει τα μισά προσόντα/προϋπηρεσία/ικανότητες. Δεν θα μείνει έγκυος, δεν θα θηλάσει, δεν θα ταλαιπωρηθεί από γυναικολογικές επιπλοκές, δεν θα λείψει. Θα εμφανιστεί πάντα ξεκούραστος και γεμάτος «ανδρική ενέργεια», δεν θα χρειαστεί να επιχειρηματολογήσει πολύ για να αναλάβει το μεγάλο πρότζεκτ, θα αποδείξει ό,τι έχει να αποδείξει χωρίς πολύ ιδρώτα και δράμα, το οποίο, ως γνωστόν, είναι γυναικεία υπόθεση. 

Αν βάλει τις φωνές, θα είναι ηγέτης. Αν «κλέψει», θα είναι πονηρός και καπάτσος. Αν αργήσει, θα είναι κουρασμένος, δεν πειράζει. Και στο τέλος, θα πάρει τα διπλάσια, γιατί «έτσι». Όπου «έτσι», η υπεροχή του φύλου του. Στον αντίποδα, εγώ θα θεωρούμουν bossy άμα τη εμφανίσει, καθόλου συνεργάσιμη, αν είχα αντιρρήσεις, πολύ αυστηρή και κουρασμένη για λίγο συναδελφικό chit-chat μετά τη δουλειά. Με λίγα λόγια, ούτε για manager έκανα, ούτε για λίγη «ευχάριστη» παρέα μετά. Δεν περιγράφω κάτι καινούργιο για πολλές γυναίκες εκεί έξω που άλλαξαν πολλές δουλειές, πολλούς εργοδότες, πολλά πόστα, προκειμένου να αντιμετωπίζονται όχι ισότιμα ακριβώς αλλά για να βρεθούν τουλάχιστον στο φάσμα της ισότιμης μεταχείρισης.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχω απορρίψει ήδη τρεις προτάσεις για έξοδο, στο τηλέφωνο μιλάω γρήγορα και κοφτά γεμάτη ενοχές που δεν έχω χρόνο για λίγο dolce far niente, η δουλειά «κλειδώνει» τη μέρα μου, τη σφραγίζει και τη «διοικεί», γιατί το έχω επιλέξει. Το επιτρέπω να συμβαίνει, γιατί έτσι έμαθα και ίσως τώρα πια γιατί έτσι νιώθω ασφάλεια, απ’ όποια θέση ευθύνης κι αν εργάζομαι. 

Όμως, ξέρω ότι αυτό δεν θα συνέβαινε αν πριν από αρκετά χρόνια, σε μια άλλη δουλειά, ο τότε προϊστάμενός μου δεν είχε βαφτίσει τη δική μου ιδέα «ομαδική εργασία» και δεν είχε αποφασίσει να μου διορίσει και επιθεωρητή για να επιβλέπει την απόδοσή μου(!).

Δεν θα συνέβαινε αν, όταν με διόριζαν «επικεφαλής» σε παλαιότερη συνεργασία, δεν με ενημέρωναν ότι θα είμαι «επικεφαλής» του εαυτού μου και απολύτως υπεύθυνη για όλα, κατάσταση «αρχηγός ένας, οπαδός ένας». Γιατί; Διότι για γυναίκα έπαιρνα πολλά, οπότε δεν χρειαζόμουν ομάδα!

Δεν θα συνέβαινε αν κάθε φορά που έκανα κάτι σωστά δεν άκουγα ότι έκανα «καλή δουλίτσα», τη στιγμή που για τα μισά απ’ όσα είχα καταφέρει άνδρες συνάδελφοι θα αποσπούσαν εύσημα, τίτλους και διαφήμιση της δουλειάς τους, με τις ευλογίες της επιχείρησης φυσικά. 

Δεν θα συνέβαινε αν, την εποχή που έτρωγα το bullying της ζωής μου (εννοείται από άνδρα συνάδελφο), υπήρχε HR να βάλει τα πράγματα –και τον εκτροχιασμένο λεβέντη– στη θέση τους. 

Το να περιφρουρώ με ζήλο Ρουμάνας προπονήτριας της Εθνικής Ενόργανης την όποια αρτιότητα και επάρκειά μου στη δουλειά με έκανε για καιρό να πιστεύω ότι είμαι μόνη, ασχέτως του αν δεν έβλεπα άνδρα συνάδελφο να αποκρούει τις ίδιες σκληρές πασούλες. 

718
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Μέχρι που άρχισα να μιλάω με άλλες γυναίκες, στον χώρο και αλλού, σε υπεύθυνες θέσεις και σε χαμηλότερα ιεραρχικά πόστα, και να συνειδητοποιώ ότι το φύλο υπαγόρευε την ευθύνη, η οποία, ωστόσο, δεν συνεπαγόταν ούτε καταξίωση, ούτε οικονομικά οφέλη, ούτε μισή καλή κουβέντα, έστω. Μόνο κούραση και μοναξιά. 

Ήταν –και εξακολουθεί να είναι– τέτοιος ο εμπαιγμός (ακόμη και για τα στοιχειώδη), που, όπως αποκάλυψε συνάδελφος στο μεγάλο αφιέρωμα του ampa.lifo.gr για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, στα πρώτα της χρόνια στην αγορά εργασίας –και όταν ζήτησε τα ένσημά της–, έφτασε να ακούσει (από άνδρα εργοδότη) το εμπνευσμένο: «Επ, είδες; Αυτά τα ζητάνε από την αρχή, στο interview. Δεν πειράζει, τώρα θα το ξέρεις για την επόμενη δουλειά, όταν κάνεις τη διαπραγμάτευση...».

Άραγε θα το άκουγε ποτέ αυτό ένας άντρας; Κι αν το άκουγε, θα το αντιμετώπιζε με την ίδια διάθεση συμβιβασμού, μόνο και μόνο για να συνεχίσει να εργάζεται; 

Για όλα τα παραπάνω, κανείς ελεγκτικός μηχανισμός πουθενά, κανένα θεσμικό φρένο σε έμφυλες διακρίσεις, καμία προ-οικονομία που θα απέτρεπε παραιτήσεις σπουδαίων γυναικείων μυαλών, αλλά τρομερά κουρασμένων ανθρώπων. 

Κι αν συμβαίνουν αυτά στη βάση, δεν φυσάει δροσερό αεράκι ακριβώς στα υψηλότερα ιεραρχικά στρώματα, με την αμφισβήτηση και τη διακριτική ειρωνεία να επιχειρούν –σε τακτική βάση– να ακυρώσουν ή να χλευάσουν τη γυναικεία ηγεσία. 

Όμως τα πράγματα αλλάζουν. Ως προς αυτό υπάρχει πλέον σιγουριά. Αγνοούμε τον ρυθμό και την ταχύτητα με την οποία συμβαίνει αυτό, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, όμως οι πιέσεις που ασκούνται για δομικές αλλαγές είναι πιο σοβαρές και επίμονες από ποτέ.

Το πατρονάρισμα, το bropropriating (σ.σ. ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει περιπτώσεις λογοκλοπής/ιδεοκλοπής από μια γυναίκα και στη συνέχεια οικειοποίηση της ιδέας της από έναν άντρα) και η απαλειφή των γυναικείων ονομάτων από σπουδαίες δουλειές δεν έπαψαν να υφίστανται: απλώς πλέον μαρκάρουν την επιχείρηση/τον προϊστάμενο και το brand που τα επιτρέπει. 

Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, το σπάσιμο της «γυάλινης οροφής» θα είναι αποτέλεσμα θεσμικών μηχανισμών, τη δημιουργία των οποίων εμείς οι ίδιες θα έχουμε εμπνεύσει, γιατί κάποτε αρχίσαμε να μιλάμε ανοιχτά, καταγράψαμε την κοινή εμπειρία, δεν την ντραπήκαμε, τη μοιραστήκαμε και αποφασίσαμε να την κάνουμε κάτι περισσότερο από θυμό, κόπωση και απογοήτευση: ευκαιρία.

Αυτό συζητάμε αυτόν τον Μάρτιο στην πρωτοβουλία Upfront: την οικοδόμηση δίκαιων εργασιακών τόπων, όπου οι έμφυλες ανισότητες καταπολεμούνται στη ρίζα τους και οι γυναίκες φτάνουν σε ηγετικές θέσεις από τον ίδιο δρόμο με τους άντρες ομολόγους τους. Και έχοντας να αντιμετωπίσουν μόνο τα εμπόδια της εργασιακής πρόκλησης. Όχι του φύλου τους. 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Ιδέες
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

#breakthebias: Η Sephora και οι «Υπέροχες Γυναίκες» συνεργάζονται και σπάνε τα στερεότυπα

Good Living / #breakthebias: Πάμε κόντρα στις προκαταλήψεις και «σπάμε» τα στερεότυπα, σήμερα και κάθε μέρα

Οι Μαίρη Συνατσάκη, Κατερίνα Βρανά, Σουζάνα Κεγγίτση και Νεφέλη Χατζηιωαννίδου, παίρνουν θέση απέναντι στα στερεότυπα σε μια ξεχωριστή συνεργασία της Sephora με τον οργανισμό «Υπέροχες Γυναίκες».
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ερντογάν και η κουλτούρα της υποταγής

Ιδέες / Ο Ερντογάν και η κουλτούρα της υποταγής

Η επικράτησή του παρά τις προβλέψεις είναι άλλη μια ηχηρή υπενθύμιση ότι τα πολιτικά σήματα συχνά μεταδίδονται σε συχνότητες που τα φιλελεύθερα αυτιά δυσκολεύονται να ακούσουν, και πολύ περισσότερο να αποκωδικοποιήσουν.
THE LIFO TEAM
Δημοσιογράφοι που έγιναν πολιτικοί: μια βλαπτική ιστορία καιροσκοπισμού, δημαγωγίας και ψευδαισθήσεων

Βιβλίο / Δημοσιογράφοι που έγιναν πολιτικοί: μια βλαπτική ιστορία καιροσκοπισμού, δημαγωγίας και ψευδαισθήσεων

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Μαξ Βέμπερ «Η Πολιτική ως κάλεσμα και επάγγελμα», το οποίο κατά πολλούς αποτελεί το σημαντικότερο πολιτικό κείμενο του 20ου αιώνα, ίσως διαφωτίζει την συζήτηση στην προεκλογική Ελλάδα για το πλήθος των δημοσιογράφων που είδαν φως και μπήκαν στην επαγγελματική πολιτική.
Απόστολος Καψάλης: «Το ζήτημα των εργασιακών σχέσεων απουσιάζει εντελώς από την προεκλογική συζήτηση!»

Ιδέες / «Το ζήτημα των εργασιακών σχέσεων απουσιάζει εντελώς από την προεκλογική συζήτηση»

O Απόστολος Καψάλης, διακεκριμένος νομικός-εργατολόγος μιλά στη LifO για το σύγχρονο εργατικό κίνημα και τους προβληματισμούς του, και εξηγεί γιατί η Ελλάδα έχει «το πιο απορρυθμισμένο εργατικό δίκαιο στην Ευρώπη».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Εκνευρισμός: ένας μικρός ύμνος σ’ αυτό το παραγνωρισμένο συναίσθημα

Υγεία & Σώμα / Εκνευρισμός: ένας μικρός ύμνος σ’ αυτό το παραγνωρισμένο συναίσθημα

Γελάμε και κάποτε περιφρονούμε τους μονίμως εκνευρισμένους ανθρώπους, όμως, αγνοούμε την πραγματική φύση του εκνευρισμού και από τι (ίσως) μας προστατεύει.
EΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Πλάτωνας και τα ελαττώματά του

Αρχαιολογία & Ιστορία / Ο Πλάτωνας και τα ελαττώματά του

Τι είδους άνθρωπος ήταν ο Πλάτων και τι αδυναμίες είχε; Η απάντηση φαίνεται να κρύβεται σε 13 επιστολές, όμως οι μελετητές δεν μπορούν να απαντήσουν με σιγουριά για τη γνησιότητά τους.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Η Μπερναρντίν Εβαρίστο στη LIFO: «Αν είστε θυμωμένες, καλώς είστε!»

Βιβλίο / Η Μπερναρντίν Εβαρίστο στη LIFO: «Αν είστε θυμωμένες, καλώς είστε!»

Η πολυβραβευμένη λογοτέχνιδα σε μια χειμαρρώδη συζήτηση στη LiFO για το νέο της βιβλίο «Ξανθές ρίζες» (εκδόσεις Gutenberg), για τον πολιτικό αντίκτυπο της πατριαρχίας στην αποσιώπηση των γυναικών, για τη δημιουργική γραφή και τη σημασία του ακτιβιστικού φεμινισμού.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Πάντα υποφέραμε από διάσπαση προσοχής, απλώς τώρα έχουμε να κατηγορούμε τις οθόνες

Ιδέες / Πάντα υποφέραμε από διάσπαση προσοχής, απλώς τώρα έχουμε να κατηγορούμε τις οθόνες

Πολύς κόσμος πιστεύει ότι το ατέλειωτο σκρολάρισμα στα social media και στις άπειρες πηγές πληροφόρησης στο διαδίκτυο ευθύνεται για το «στέγνωμα» του ανθρώπινου μυαλού. Κι όμως, το ζήτημα της ελλειμματικής προσοχής μάς απασχολεί από την αρχαιότητα και κάποιοι έχουν ήδη δώσει λύσεις και εξηγήσεις.
THE LIFO TEAM

ΘΕΜΑΤΑ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

THE GOOD LIFO ΔΗΜΟΦΙΛΗ