Παλιότερα, τα «καλά» ζαχαροπλαστεία της Αθήνας βρισκόντουσαν στο κέντρο της. Και δεν διέφεραν από τα «καλά» ρούχα των κατοίκων της ή το «καλό» δωμάτιο των σπιτιών της, το σαλόνι, που άνοιγε μόνο κάθε επίσημη γιορτή, καθώς ήταν ακριβό και ακριβοθώρητο. Το ίδιο ήταν και τα καλά ζαχαροπλαστεία, που σπάνια κάποιος τα επισκεπτόταν.
Το καθημερινό γλυκό και το παγωτό ήταν υπόθεση των συνοικιακών μαγαζιών. Ο ζαχαροπλάστης είχε εξέχουσα θέση στις μικρές κοινωνίες, όπως είχαν ο φούρναρης, ο φαρμακοποιός και ο παπάς της ενορίας, καθώς από τον πάγκο ή το παγκάρι τους περνούσαν όλοι.
Βέβαια, τη μεγαλύτερη αγάπη την έτρεφαν όλοι προς τον ζαχαροπλάστη και όχι φυσικά άδικα. Εκείνος ήταν που σιγοντάριζε τις γιορτές τους, γλύκαινε τις στεναχώριες τους και έσωζε την υπόληψή τους με κουτιά που ήταν δεμένα με περλέ κορδέλα και το περιεχόμενο τούς έβγαζε ασπροπρόσωπους στις επισκέψεις τους.
Ένα τέτοιο ζαχαροπλαστείο, από τα παλιά, είναι και το Ρόδον στα Σεπόλια, το οποίο φέτος έγινε 50 χρονών. Άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του το 1972, στη γωνία των οδών Δυρραχίου και Ρόδου, εξού και το όνομά του.
Το πρώτο κατάστημα προέκυψε από τη συνεργασία του Κώστα Μαρούσα με τον Μάκη Θάνο και αργότερα με τον γιο του Μάρκο. Ο Κώστας, γεννημένος το 1948 στην Κάρυστο, ήρθε στην Αθήνα όταν ήταν μόλις δώδεκα χρονών με σκοπό να δουλέψει στο πλάι του θείου ζαχαροπλάστη, μαθαίνοντας από αυτόν την τέχνη του. Συνέχισε τη διαδρομή του σε ένα μεγαλύτερο ζαχαροπλαστείο στην Κυψέλη και εκεί γνώρισε τον φίλο και μέντορά του Μάκη, με τον οποίο αποφάσισαν να δοκιμαστούν στο δικό τους μαγαζί.
Έτσι, ο Μαρούσας έγινε συνέταιρος στο δικό του ζαχαροπλαστείο, στα εικοσιτέσσερα χρόνια του, αποφασίζοντας πως η νέα του γειτονιά είναι τα Σεπόλια, τα οποία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει ποτέ.
Για το προφιτερόλ του πάνε και έρχονται στα Σεπόλια γενιές και γενιές Αθηναίων. Ένας από τους λάτρεις του είναι και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, που μεγάλωσε στη γειτονιά.
Το πρώτο μαγαζί που στεγάστηκε το Ρόδον είχε μεγάλη, φωτεινή σάλα, βιτρίνες ολόγυρα με διάφορα γλυκά και εξίσου μεγάλο εργαστήριο στο υπόγειο, για να καλύπτει όλες τις ανάγκες. Τη δεκαετία του ’70 συνηθιζόταν τα μεγάλα ζαχαροπλαστεία να βγάζουν τραπεζάκια έξω και αυτό έκανε και το Ρόδον. Έτσι, γρήγορα απέκτησε τους δικούς του πιστούς πελάτες.
Οι δύο συνέταιροι, μαζί με τις συζύγους τους, μοιράζονταν τις βάρδιες προσπαθώντας να βρίσκονται όσες περισσότερες ώρες γίνεται στο πόστο τους. Στα ζαχαροπλαστεία της εποχής δεν έβρισκες μόνο γλυκά. Μπορούσες, επίσης, να αγοράσεις ποτά, κρασιά ή ακόμη και παιχνίδια, έτσι ώστε να πας σε μια επίσκεψη φορτωμένος με όλα τα καλά του κόσμου.
Γι’ αυτόν το λόγο, το μαγαζί ήταν πάντα γεμάτο. Εξάλλου, εκείνες τις εποχές, οι γάμοι και τα βαφτίσια ήταν εβδομαδιαία υπόθεση. Τα κεράσματα δεν σταματούσαν λεπτό να βγαίνουν από το εργαστήριο.
Πρώτες και καλύτερες οι καριόκες, ένα απαιτητικό γλυκό, που έχει την τέχνη του και δεν καταφέρνουν όλοι να το πετύχουν. Η σωστή καριόκα πρέπει να έχει ισορροπία στα υλικά της, να μην είναι υπερ-σιροπιασμένο το παντεσπάνι της και να νιώθεις όμορφη τη σοκολάτα στη γέμισή της. Η καριόκα στο Ρόδον ήταν τόσο καλή, που πολλοί πελάτες διέσχιζαν για χάρη της όλη την Αθήνα.
Το Ρόδον αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη φήμη. Βέβαια, τα Σεπόλια ήταν μια μικρή γειτονιά. Με μονοκατοικίες, αυλές και δρόμους γεμάτους πιτσιρίκια που έπαιζαν. Το μαγαζί θα μπορούσε εύκολα να κάνει ένα γενναίο άνοιγμα προς το κέντρο της πρωτεύουσας, αλλά οι οικογένειες αποφάσισαν ότι είχαν λόγο να παραμείνουν εκεί που είχαν κάνει τα πρώτα βήματά τους. Με το πέρασμα των χρόνων, το μαγαζί μεταφέρθηκε στην τωρινή του διεύθυνση και πέρασε αποκλειστικά στα χέρια της οικογένειας Μαρούσα.
Τα παιδιά, ο Γιάννης και η Χριστίνα, που μεγάλωσαν γύρω από τα τραπεζάκια και τις βιτρίνες του ζαχαροπλαστείου και θυμούνται ακόμη να τρώνε στις γιορτές πάνω στα μάρμαρα του ζαχαροπλαστείου γιατί δεν προλάβαιναν να πάνε σπίτι τους, δεν ήθελαν για κανέναν λόγο να αφήσουν την επιχείρηση. Όλη η ζωή τους βρισκόταν εκεί.
Ο Γιάννης δούλευε από πάντα με τον πατέρα του και η Χριστίνα, αφού σπούδασε και δούλεψε σε μια τράπεζα, αποφάσισε πως ήθελε και εκείνη να αποκτήσει δυναμικό ρόλο στο Ρόδον και να τιμήσει με αυτό τον τρόπο τον πατέρα της που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο ζαχαροπλαστείο. Με τον ίδιο τρόπο, συνεχίζουν μέχρι σήμερα να φτιάχνουν τα γλυκά και να υποδέχονται τους πελάτες τους.
Όλη η παλιά γειτονιά γνωρίζει καλά πως στο Ρόδον μπορούν να βρουν τις γεύσεις που πάντα προτιμούσαν, όπως την κλασική σοκολατίνα με την κρέμα σεράνο και την επικάλυψη γκανάς, την ανάλαφρη αμυγδάλου με την κρέμα πατισερί, τη σαντιγί και το καβουρδισμένο αμύγδαλο, την ανάμεικτη τούρτα μενελίκ, τις τάρτες με τα φρέσκα φρούτα, τις φλωρεντίνες, το αεράτο μιλφέιγ, τα κοκάκια και τα εκλεράκια και, φυσικά, τα ποντικάκια με γέμιση σεράνο και πλούσια επικάλυψη γκανάς από bitter σοκολάτα.
Το μαγαζί φτιάχνει ακόμα εξαιρετικό τσουρέκι και είναι γνωστό για τους βουτυράτους κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα και τις δίπλες, πάντα με μέλι από την Κάρυστο. Σίγουρα, θα πρότεινα να δοκιμάσετε τα κοκ, με το σωστά σιροπιασμένο παντεσπάνι και την αρωματική κρέμα. Το τρως σε δυο μπουκιές και μεταφέρεσαι νοητά τέσσερις δεκαετίες πίσω.
Βέβαια, δική μου αγαπημένη πάστα θα είναι πάντα η αμυγδάλου, το γλυκό με το χαμηλό προφίλ, που δεν σε προδίδει ποτέ και είναι το ίδιο λαχταριστό αν το φας μετά από ένα πλούσιο γεύμα ή με τον απογευματινό καφέ σου.
Παρόλο, όμως, που το Ρόδον έχει όλα εκείνα τα ρετρό, αγαπημένα γλυκά, εκείνο που κρατάει τα σκήπτρα των προτιμήσεων είναι το προφιτερόλ. Για το προφιτερόλ του πάνε και έρχονται στα Σεπόλια γενιές και γενιές Αθηναίων. Ένας από τους λάτρεις του είναι και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, που μεγάλωσε στη γειτονιά.
Εκείνο που το κάνει τόσο ξεχωριστό είναι η ισορροπία του στα υλικά και η τέλεια διαχείριση της ζάχαρης. Τα σουδάκια, μικρά και εύκολα στο κουτάλι, γεμίζονται με απαλή σαντιγί και όχι με κρέμα πατισερί. Η σαντιγί, μάλιστα, είναι περισσότερο φυτική και λιγότερο ζωική και έχει πολύ λίγη ζάχαρη, για να είναι ακόμη πιο ελαφριά. Η σοκολάτα που καλύπτει το γλυκό είναι μια βελούδινη, βραστή σάλτσα σοκολάτας, με μεγάλο ποσοστό κακάο.
Το προφιτερόλ του Ρόδον ξεκάθαρα δημιουργήθηκε για να μπορεί κάποιος να το απολαύσει χωρίς ενοχές. Η ατομική εκδοχή σε πλαστικό κεσεδάκι, που θυμίζει εκείνο που βάζουμε το ρυζόγαλο, είναι καλτ και λατρεία και θα ήθελα να συνεχίσει να υπάρχει για πάντα, ακόμη και όταν τα αδέρφια Μαρούσα ανακαινίσουν το μαγαζί και φρεσκάρουν την εικόνα του. Εξάλλου, όπως μου είπαν, τις γεύσεις των γλυκών δεν πρόκειται να τις πειράξουν και θα μείνουν πιστοί στην παράδοσή τους, ελπίζω και στην εικόνα των γλυκών τους. Μου αρέσει, βέβαια, ότι πειραματίζονται με κάποια νέα, vegan προϊόντα, γιατί θα ήθελα πάρα πολύ να δοκιμάσουν κάποιοι vegan φίλοι μου αυτό το προφιτερόλ.
Έφυγα από το Ρόδον με ένα προφιτερόλ στο χέρι. Περπάτησα στους κεντρικούς δρόμους των Σεπολιών, έφτασα στον Άγιο Μελέτιο, έριξα μια ματιά στα μαγαζιά που βρίσκονται τριγύρω του, άραξα για λίγο σε ένα παγκάκι. Κάθε γειτονιά της Αθήνας κρύβει μικρούς, πολύτιμους θησαυρούς και δεν χορταίνω να τους ανακαλύπτω. Δεν χορταίνω να στοιχηματίζω στα outsider και να κερδίζω.
Αυλώνος 42, Σεπόλια, Τηλέφωνο: 21 0512 3495
