Η Σύλβια Πλαθ κι ένα γυάλινο μπολ γεμάτο με μαύρο χαβιάρι

Η Σύλβια Πλαθ κι ένα γυάλινο μπολ γεμάτο με μαύρο χαβιάρι Facebook Twitter
2

 

Σήμερα, μερικά αποσπάσματα από βιβλία με λάτρες του φαγητού. Μην το θεωρήσετε κλέψιμο: τα μεγάλα μυαλά στα βιβλία τους μας κάνουν τη χάρη να μοιραστούν μαζί μας σκέψεις που δεν λένε ούτε στους καλύτερούς τους φίλους.

 

Η Σύλβια Πλαθ (Sylvia Plath) (27 Οκτωβρίου 1932 – 11 Φεβρουαρίου 1963) ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια, μυθιστοριογράφος, συγγραφέας μικρών ιστοριών και δοκιμιογράφος.

Προτού αυτοκτονήσει, η Πλαθ τοποθέτησε  φαγητό και γάλα στα παιδιά της.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Γυάλινος κώδων» της Σύλβια Πλαθ

Στο μπουφέ της εκδήλωσης Ladies’ Day ήταν αραδιασμένα κιτρινοπράσινα αβοκάντο κομμένα στα δύο, γεμιστά με καβουρόψιχα και μαγιονέζα, πιάτα με κρύο ροστ μπηφ και κρύο κοτόπουλο, και ανάμεσά τους που και που ένα γυάλινο μπολ γεμάτο με μαύρο χαβιάρι. Δεν είχα προλάβει να φάω πρωινό στο ξενοδοχείο το πρωί, εκτός από έναν παραβρασμένο καφέ, τόσο πικρό που έκανε τη μύτη μου να στριφογυρίσει, και πέθαινα της πείνας.

Πριν έρθω στη Νέα Υόρκη δεν είχα φάει ποτέ σε κανονικό εστιατόριο. Δεν μετράω το Howard Johnson’s, όπου είχα φάει μόνο τηγανιτές πατάτες και τζίζμπουργκερ και μιλκ σέικ βανίλια με άτομα σαν τον Buddy Willard. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αγαπώ το φαγητό περισσότερο από οτιδήποτε. Όσο κι αν τρώω, δεν βάζω ποτέ βάρος. Με μία εξαίρεση, ζυγίζω τα ίδια κιλά εδώ και δέκα χρόνια.


Τα αγαπημένα μου φαγητά είναι γεμάτα βούτυρο και τυριά και κρέμες. Στη Νέα Υόρκη είχαμε τόσα δωρεάν γεύματα με συνεργάτες του περιοδικού και διάσημους επισκέπτες ώστε ανέπτυξα τη συνήθεια να διατρέχω με μεγάλη ταχύτητα τα τεράστια χειρόγραφα μενού, όπου ένα μικροσκοπικό συνοδευτικό αρακά έκανε πενήντα ή εξήντα σεντς, μέχρι να βρω τα πιο ακριβά φαγητά και να παραγγείλω μία σειρά απ’αυτά.

Μας έβγαζαν πάντα με μεγάλο μπάτζετ οπότε δεν είχα τύψεις. Κατάφερνα να τρώω τόσο γρήγορα που ποτέ δεν έκανα τους άλλους να περιμένουν, οι οποίοι συνήθως ζητούσαν μόνο τη σαλάτα του σεφ και χυμό γκρέιπφρουτ γιατί προσπαθούσαν να μειώσουν το φαγητό. Σχεδόν όλοι όσους γνώρισα στη Νέα Υόρκη προσπαθούσαν να μειώσουν το φαγητό.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο "Σέρβιρα στον Βασιλιά της Αγγλίας" του τσέχου Bohumi Hrabal

Δύο βοηθοί έφεραν δύο τεράστιους δίσκους στη μέση της τραπεζαρίας, δεμένους μεταξύ τους, και επάνω τους τοποθέτησαν την καμήλα, και έφεραν τα μαχαίρια και έκοψαν την καμήλα στα δύο με γενναίες μαχαιριές, κι αυτά τα κομμάτια τα ξαναέκοψαν στα δύο. Ένα εκπληκτικό άρωμα γέμισε το δωμάτιο. Σε κάθε κομμάτι υπήρχε ένα μέρος καμήλας και αντιλόπης, και μέσα γαλοπούλα και μέσα στη γαλοπούλα ψάρια και γέμιση και φέτες από βραστά αβγά…. Ένας σύμβουλος της κυβέρνησης, ένας γνωστός λάτρης του φαγητού, παρασύρθηκε τόσο με την ψητή καμήλα που σηκώθηκε και ούρλιαξε με μία έκφραση ευτυχίας στο πρόσωπό του. Αλλά η γεύση ήταν τόσο ωραία που το ουρλιαχτό δεν ήταν αρκετό, κι άρχισε να κάνει κάτι που έμοιαζε με γυμναστική, μετά άρχισε να χτυπάει το στήθος του και μετά έφαγε άλλο ένα κομμάτι βουτηγμένο στη σάλτσα.

Απόσπασμα από το βιβλίο The Brotherhood of the Grape του John Fante

Η κουζίνα. La cucina, η πραγματική μητέρα πατρίδα, αυτή η ζεστή σπηλιά του Καλού στην απομονωμένη χώρα της μοναξιάς, με κατσαρόλες που βράζουν πάνω από τη φωτιά, ένα άντρο μαγικών βοτάνων, δεντρολίβανου και θυμαριού και φασκόμηλου, βάλσαμο λωτού που φέρνει λογική στους τρελούς, ειρήνη στους ταραγμένους, χαρά στους δυστυχισμένους…η κουζίνα είναι ένας βωμός…τα αρχαία παιδιά, δελεάζονται πάλι στις πίσω στις ρίζες τους, με το γάλα της μάνας να στοιχειώνει ακόμα τα όνειρά τους… ο κακός κόσμος να υποχωρεί όσο η μητέρα μάγισσα προστατεύει το γένος της από τους λύκους. Ο εξαπατημένος Virgil γέμισε τα μάγουλά του με νιόκι και μελιτζάνα και βοδινό, και πλημμύρισε το λαρύγγι του με το υπέροχο σταφύλι του Joe Musso, μαγεμένος, γοητευμένος, παρακολουθώντας την μητέρα του.

 

Γεύση
2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Η Ταβέρνα «Πλάτων» στο Βούπερταλ

Γεύση / «Kάθε φορά που μυρίζω ούζο, θυμάμαι την ταβέρνα Πλάτων στο Βούπερταλ»

Ο Παύλος και η Ελένη, μετανάστες στη Γερμανία, δημιούργησαν μια αυθεντική ελληνική ταβέρνα, που εδώ και τρεις δεκαετίες σερβίρει απλά αλλά πεντανόστιμα πιάτα και είναι διάσημη για τον λεπτοκομμένο χειροποίητο γύρο της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια