Η σφολιάτα του Κοραή, ιστορική, κομψή, απαράλλαχτη

Η σφολιάτα του Κοραή, ιστορική, κομψή, απαράλλαχτη Facebook Twitter
Ήρθε. Στο ίδιο παλιό, κομψό σέρβις. Στο πιατάκι πάνω σε χαρτοπετσέτα, με το μαχαιροπίρουνό της, κομμένη σε μπουκίτσες.
0

Στη Νεάπολη των φοιτητών τίποτα δεν έχει αλλάξει από το '80 που ήρθα κι εγώ φοιτήτρια στην Αθήνα. Μια συμπιεσμένη Ιπποκράτους που στριμώχνεται να χωρέσει όλα τα παλιά χασάπικα, ψιλικατζίδικα, ψαλίδια-μεταποιήσεις και δωράδικα, που επιμένουν αχνά πλάι στα λουσάτα νέα σουβλατζίδικα, τους φούρνους και τα σαντουιτσάδικα που αρωματίζουν με εσάνς κρεμμυδιού την πρόσοψη του Νάκα. Κάπου εκεί, γωνία Ιπποκράτους και Ναυαρίνου, ο Κοραής (Korais) σταθερός στις επάλξεις. «Ο Σοφός Κοραής με πελάτες φοιτητές που έπαιζαν μετά μανίας πρέφα» στα χρόνια τα δικά μου έγινε Korais με σήμα το τριαντάφυλλο, έγινε καφέ-ζαχαροπλαστείο αναφορά της γειτονιάς. Οι δικηγόροι των γύρω γραφείων από 'δω ξεκινούσαν τη μέρα τους και εδώ την τελείωναν, φοιτήτριες από τα «Ξενόγλωσσα», διανοητές και διανοούμενοι, εξαρχειώτες επαγγελματίες θαμώνες των καφενείων κολλημένοι με την μπάλα, όλοι εδώ. Το ίδιο άρωμα από ελληνική ταινία, από αστική Αθήνα της δεκαετίας του '50 και του '60. Δρύινο μπαρ, πίσω η μηχανή του εσπρέσο − ο Κοραής υπήρξε από τα πρώτα εσπρεσάδικα, αυτά που επέβαλε σ' αυτήν εδώ τη γειτονιά η κουλτούρα των δικηγόρων. Εκείνος ο πρώτος αθηναϊκός εσπρέσο έμπαινε σε χοντρή κούπα, ήταν πολύς και λίγο νεροζούμι, αλλά είχε άλλη αίγλη, έναν ιταλικό αέρα. Στην ίδια κούπα και ο χτυπητός ζεστός νεσκαφέ, πιο φοιτητικός, πιο νεανικός. Στον Κοραή ερχόσουν για καφέ, κουβεντολόι, περατζάδα και τυρόπιτα κουρού. Εκείνη την αμίμητη, παλιά κουρού, που δεν αφήνει λίπος στον ουρανίσκο, που είναι γενναιόδωρα γεμάτη με τυρί και μπόλικο πιπέρι μόνο, βουτυράτη, θριφτή, τραγανή και αφράτη συνάμα.

Τον ξαναβρίσκω ίδιο κι απαράλλαχτο, τα ίδια τραπεζοκαθίσματα που άλλοτε φιλοξενούσαν διαλέξεις με θέμα «η γλώσσα ως σάρκα του πνεύματος» και «η φιλοσοφική αναζήτηση και ο άνθρωπος». Ψυχή ζώσα, όλοι στριμώχνονται στην παρακείμενη μοντέρνα σουβλακερί. Ρωτώντας για την παλιά κουρού, νομίζω πως σταμάτησε η καρδιά μου για μερικά δευτερόλεπτα, μαζί και η ανάσα μου, στο ενδεχόμενο μιας άρνησης.


Ήρθε. Στο ίδιο παλιό, κομψό σέρβις. Στο πιατάκι πάνω σε χαρτοπετσέτα, με το μαχαιροπίρουνό της, κομμένη σε μπουκίτσες.
Όσο την τρώω σε μικρά ψιχουλάκια για να βαστήξει παραπάνω, μελετάω, όπως παλιά, την ανθρωπογεωγραφία της περατζάδας. Πόσο ίδια τα πάντα! Ο αμήχανος πρωτοετής με τη μαμά, η λουσάτη του «γαλλικού» από την επαρχία, ο οργισμένος, σκοτεινός εναλλακτικός. Η αιώνια φοιτήτρια Νεάπολη των Εξαρχείων, όπως δεν κατάφερε να την ακυρώσει η νέα πανεπιστημιούπολη.

Κοραής, Ιπποκράτους 35, 210 3620488


Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Η Ταβέρνα «Πλάτων» στο Βούπερταλ

Γεύση / «Kάθε φορά που μυρίζω ούζο, θυμάμαι την ταβέρνα Πλάτων στο Βούπερταλ»

Ο Παύλος και η Ελένη, μετανάστες στη Γερμανία, δημιούργησαν μια αυθεντική ελληνική ταβέρνα, που εδώ και τρεις δεκαετίες σερβίρει απλά αλλά πεντανόστιμα πιάτα και είναι διάσημη για τον λεπτοκομμένο χειροποίητο γύρο της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ