Η σφολιάτα του Κοραή, ιστορική, κομψή, απαράλλαχτη

Η σφολιάτα του Κοραή, ιστορική, κομψή, απαράλλαχτη Facebook Twitter
Ήρθε. Στο ίδιο παλιό, κομψό σέρβις. Στο πιατάκι πάνω σε χαρτοπετσέτα, με το μαχαιροπίρουνό της, κομμένη σε μπουκίτσες.
0

Στη Νεάπολη των φοιτητών τίποτα δεν έχει αλλάξει από το '80 που ήρθα κι εγώ φοιτήτρια στην Αθήνα. Μια συμπιεσμένη Ιπποκράτους που στριμώχνεται να χωρέσει όλα τα παλιά χασάπικα, ψιλικατζίδικα, ψαλίδια-μεταποιήσεις και δωράδικα, που επιμένουν αχνά πλάι στα λουσάτα νέα σουβλατζίδικα, τους φούρνους και τα σαντουιτσάδικα που αρωματίζουν με εσάνς κρεμμυδιού την πρόσοψη του Νάκα. Κάπου εκεί, γωνία Ιπποκράτους και Ναυαρίνου, ο Κοραής (Korais) σταθερός στις επάλξεις. «Ο Σοφός Κοραής με πελάτες φοιτητές που έπαιζαν μετά μανίας πρέφα» στα χρόνια τα δικά μου έγινε Korais με σήμα το τριαντάφυλλο, έγινε καφέ-ζαχαροπλαστείο αναφορά της γειτονιάς. Οι δικηγόροι των γύρω γραφείων από 'δω ξεκινούσαν τη μέρα τους και εδώ την τελείωναν, φοιτήτριες από τα «Ξενόγλωσσα», διανοητές και διανοούμενοι, εξαρχειώτες επαγγελματίες θαμώνες των καφενείων κολλημένοι με την μπάλα, όλοι εδώ. Το ίδιο άρωμα από ελληνική ταινία, από αστική Αθήνα της δεκαετίας του '50 και του '60. Δρύινο μπαρ, πίσω η μηχανή του εσπρέσο − ο Κοραής υπήρξε από τα πρώτα εσπρεσάδικα, αυτά που επέβαλε σ' αυτήν εδώ τη γειτονιά η κουλτούρα των δικηγόρων. Εκείνος ο πρώτος αθηναϊκός εσπρέσο έμπαινε σε χοντρή κούπα, ήταν πολύς και λίγο νεροζούμι, αλλά είχε άλλη αίγλη, έναν ιταλικό αέρα. Στην ίδια κούπα και ο χτυπητός ζεστός νεσκαφέ, πιο φοιτητικός, πιο νεανικός. Στον Κοραή ερχόσουν για καφέ, κουβεντολόι, περατζάδα και τυρόπιτα κουρού. Εκείνη την αμίμητη, παλιά κουρού, που δεν αφήνει λίπος στον ουρανίσκο, που είναι γενναιόδωρα γεμάτη με τυρί και μπόλικο πιπέρι μόνο, βουτυράτη, θριφτή, τραγανή και αφράτη συνάμα.

Τον ξαναβρίσκω ίδιο κι απαράλλαχτο, τα ίδια τραπεζοκαθίσματα που άλλοτε φιλοξενούσαν διαλέξεις με θέμα «η γλώσσα ως σάρκα του πνεύματος» και «η φιλοσοφική αναζήτηση και ο άνθρωπος». Ψυχή ζώσα, όλοι στριμώχνονται στην παρακείμενη μοντέρνα σουβλακερί. Ρωτώντας για την παλιά κουρού, νομίζω πως σταμάτησε η καρδιά μου για μερικά δευτερόλεπτα, μαζί και η ανάσα μου, στο ενδεχόμενο μιας άρνησης.


Ήρθε. Στο ίδιο παλιό, κομψό σέρβις. Στο πιατάκι πάνω σε χαρτοπετσέτα, με το μαχαιροπίρουνό της, κομμένη σε μπουκίτσες.
Όσο την τρώω σε μικρά ψιχουλάκια για να βαστήξει παραπάνω, μελετάω, όπως παλιά, την ανθρωπογεωγραφία της περατζάδας. Πόσο ίδια τα πάντα! Ο αμήχανος πρωτοετής με τη μαμά, η λουσάτη του «γαλλικού» από την επαρχία, ο οργισμένος, σκοτεινός εναλλακτικός. Η αιώνια φοιτήτρια Νεάπολη των Εξαρχείων, όπως δεν κατάφερε να την ακυρώσει η νέα πανεπιστημιούπολη.

Κοραής, Ιπποκράτους 35, 210 3620488


Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι γεύσεις του καλοκαιριού που φυλάξαμε για το χειμώνα

Γεύση / Φρυγανισμένα, λιόκαφτα, παστά, ξιδάτα: Έτσι μένει η γεύση του καλοκαιριού

Η τέχνη της συντήρησης των τροφών πάει χιλιάδες χρόνια πίσω και έχει ακόμα λόγο ύπαρξης γιατί μεταμορφώνει τα υλικά σε κάτι άλλο. Και αυτό το «άλλο» έχει γαστρονομική και συναισθηματική αξία.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Το πρώτο ελληνικό ουίσκι: Όταν μια παρέα φίλων εμφιάλωσε το όνειρό της

Radio Lifo / Aυτό είναι το πρώτο ελληνικό ουίσκι

Μια ομάδα εννέα φίλων, χωρίς καμία επαγγελματική σχέση με την ποτοποιία, κατάφερε με πείσμα και πολλή αγάπη για το ουίσκι να δημιουργήσει το πρώτο ελληνικό single malt whisky. Δύο από αυτούς, ο Γιάννης Χριστοφορίδης και ο Ντίνος Οικονομόπουλος, μιλούν στη Μερόπη Κοκκίνη γι' αυτό το «ταξίδι» από το κριθάρι και το νερό του Ταΰγετου μέχρι τα βαρέλια vinsanto και τις αμέτρητες δυσκολίες.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ
«Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Το κρασί με απλά λόγια / «Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Πώς κύλησε ο φετινός τρύγος σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου; Από τον βορρά ως τον νότο της Ελλάδας, αλλά και σε εμβληματικές περιοχές όπως το Μπορντώ, η Βουργουνδία και η Μεντόζα, οι Έλληνες οινολόγοι καταθέτουν την εμπειρία τους και μιλούν για τις προκλήσεις που φέρνει η κλιματική αλλαγή.
THE LIFO TEAM
Το Χάνι της Ρέρεσης είναι ένα από τα τελευταία της Ελλάδας

Γεύση / Παγόνια, αντίκες και μαγειρευτά σε ένα χάνι που αντέχει στον χρόνο

Το Χάνι της Ρέρεσης, ένα από τα τελευταία της Ελλάδας, παραμένει ανοιχτό για ταξιδιώτες και ντόπιους, με την κυρία Νίτσα να κρατά ζωντανή την παράδοση της φιλοξενίας σε ένα μαγειρείο που θυμίζει λαογραφικό μουσείο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
47’ στο Hygge με την Anne Meurling

Γεύση / Hygge: Ένας φούρνος που μυρίζει θαλπωρή στην Ιπποκράτους

Με νοσταλγία για τις συνταγές της πατρίδας της, μια Σουηδέζα φτιάχνει ψωμί, γλυκά, αέρινο βούτυρο και άψογη μηλόπιτα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα βόρειας Ευρώπης - μόλις δυο βήματα από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
M. HULOT
«Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Θρυλικά Μπαρ / «Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Ξέρετε πολλές τσαγερί που να έχουν εξελιχθεί σε ολοήμερα στέκια, να έχουν μισθώσει λεωφορεία για να δουν οι θαμώνες τους μια έκθεση σε άλλον νομό ή να βγάζουν μια βάρκα γεμάτη με μελομακάρονα για κέρασμα στον δρόμο; Και όμως, αυτό το μέρος υπάρχει και έχει ξενυχτήσει γενιές στο λιμάνι των Χανίων.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

Γεύση / Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

«Όπου υπάρχουν συκιές, λίγο πιο πέρα αρχίζουν τα βότσαλα και μετά η Μεσόγειος και μετά το χταπόδι. Και κάπου, σ’ ένα πανηγυρικό τραπέζι, συναντώνται το χταπόδι και τα σύκα. Μαγειρεμένο το χταπόδι, μαγειρεμένα και τα λιόκαφτα, ξερά σύκα».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Η ιεροτελεστία του πανηγυρικού πιλαφιού του Δεκαπενταύγουστου στο Καρπάθιο

Γεύση / Tα πιλάφια του Δεκαπενταύγουστου: Έτσι τιμούν τη μεγάλη γιορτή σε Κάσο και Κάρπαθο

Ακολουθώντας τελετουργικό χρόνων, στήνουν καζάνια πάνω σε φωτιές και φτιάχνουν πιλάφι, κρέας κοκκινιστό και τηγανητές πατάτες για να τιμήσουν τη μεγαλύτερη γιορτή του καλοκαιριού.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ