Όποιος μαγειρεύει καθημερινά, βασανίζεται συχνά από τον προβληματισμό «τι να μαγειρέψω αύριο και πότε θα προλάβω». Πέρασαν αρκετά χρόνια που είμαι μακριά από το πατρικό μου, αλλά στο τέλος δικαίωσα τη μάνα που συνεχώς γκρίνιαζε γι’ αυτόν τον λόγο.
Ναι, το καθημερινό μαγείρεμα, σε συνδυασμό με την πολύωρη δουλειά, είναι εξαντλητικό σπορ. Ακόμη και αυτοί που έχουν στην κατοχή τους μεγάλο πορτφόλιο συνταγών και είναι δεινοί μάγειρες, κάποια στιγμή είναι βέβαιο ότι θα απαυδήσουν και θα ευχηθούν να βρισκόταν κάποιος ήρωας που θα αναλάμβανε αγόγγυστα τα ψώνια, το μαγείρεμα και το κανάκεμά τους.
Αυτή την ευχή και τον βαθύ αναστεναγμό φάνηκε ότι άκουσε ο Άγγελος Αγγελόπουλος, γνωστός από το μεζεδοπωλείο «Το Ζεμπερέκι», γι’ αυτό και δημιούργησε την υπηρεσία διανομής μαγειρευτού φαγητού με το όνομα «Νοικοκυρά», που πετάει σανίδα σωτηρίας σε όλους εμάς τους ανεπρόκοπους αλλά και σκληρά εργαζόμενους αυτής της πόλης.
Τι διαφορετικό κάνει η Νοικοκυρά από ένα κλασικό μαγειρειό που διανέμει φαγητό; Αρχικά, δεν προσφέρει μερίδες αλλά οικογενειακά γεύματα σε μεγάλο ταψί που καλύπτει τις ανάγκες ακόμη και έξι ατόμων αλλά και σε μικρότερο, που προτείνεται για τρία άτομα. Υπάρχει, μάλιστα, η δυνατότητα να παραλάβεις το φαγητό σου είτε ψημένο είτε να το ψήσεις εσύ σπίτι, τη στιγμή που θα θελήσεις, για να το απολαύσεις ζεστό-ζεστό. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή γιατί, όπως ανακαλύψαμε, η Νοικοκυρά κρύβει ακόμα περισσότερα μυστικά και μεγαλύτερες εκπλήξεις.
Το φαγητό της Νοικοκυράς είναι αγνό, νόστιμο, αυθεντικό και οικείο. Θα μπορούσε να είναι το φαγητό της μαμάς σου, ή της γιαγιάς στο χωριό, ή της θείας που πέρασες να τη χαιρετήσεις και σου έβγαλε κάτι να σε φιλέψει.
Το πρώτο που θέλησα να μάθω, όταν επισκέφτηκα το μαγαζί, ήταν πώς έγινε η σύλληψη αυτής της ιδέας και ο Άγγελος μού μίλησε σχετικά. «Η Νοικοκυρά προέκυψε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν οι δραστηριότητές μας στο Ζεμπερέκι είχαν προσωρινά σταματήσει. Στο μεζεδοπωλείο είχαμε ανέκαθεν καλό, σπιτικό φαγητό, αλλά ποτέ υπηρεσία διανομής. Είναι ένα μαγαζί που λειτουργεί περισσότερο βράδυ, έχει δυνατή μουσική και έχει δημιουργηθεί τόσο για να προσφέρει καλό φαγητό όσο και για να διασκεδάζει τον κόσμο.
Ήθελα, λοιπόν, να βρω έναν τρόπο να καλύψω το εργασιακό κενό και να ξανάχουμε έσοδα. Παρακολουθώντας και προσμετρώντας τις ανάγκες του κόσμου, σκέφτηκα το concept της Νοικοκυράς που θα μπορούσα να το δουλέψω τις πρωινές ώρες στην κουζίνα του μεζεδοπωλείου. Η αλήθεια είναι πως έχει τόσο μεγάλη επιτυχία, που σύντομα θα μεταφερθεί σε δικό της κατάστημα, για να μπορεί να είναι ακόμα πιο αποδοτική και να έχουμε μεγαλύτερο δίκτυο διανομής».
Όλα αυτά ωραία και θεμιτά και θα μπορούσα να κλείσω το θέμα σιγά-σιγά με τις προτεινόμενες γεύσεις, αν δεν ζητούσα να μάθω ποιος βρίσκεται στην κουζίνα, δημιουργώντας αυτά τα τόσο λαχταριστά ταψάκια, που αν δεν ήξερα, θα ορκιζόμουν ότι τα έχει φτιάξει μια μαμά. Κάπως έτσι ήρθε να κάτσει στο τραπέζι μου η Γεωργία Αγγελοπούλου, μητέρα του Άγγελου, ακούραστη μαγείρισσα και συγκλονιστική προσωπικότητα.
Η Γεωργία είναι εβδομήντα έξι χρονών, μέχρι να της μιλήσεις και να δεις τη σπίθα στα μάτια της. Μετά, γίνεται είκοσι, ή τριάντα, ή μια ηλικία που δεν υπάρχει κανένας τρόπος να προσεγγίσεις. Βρέθηκε μικρή στη Νότια Αφρική, παντρεύτηκε, έκανε τα δυο παιδιά της εκεί, ήλθαν στην Αθήνα οικογενειακώς, ξανάφυγαν για να κλείσουν τις υποθέσεις με την άλλη ήπειρο και μετά πήγαν με όλη την οικογένεια στο χωριό Αετός της Μεσσηνίας, στρώνοντας μια άλλη, αγροτική ζωή για οκτώ χρόνια ανεμελιάς στην επαρχία.
Τελευταίος τους σταθμός το Μοσχάτο, όπου και είχαν αγοράσει ένα από τα πιο παλιά σπίτια της περιοχής, ένα εμβληματικό οίκημα του 1928, στο οποίο βρίσκεται σήμερα το μαγαζί και από πάνω το σπίτι της.
Η Γεωργία ανακατεύτηκε σε πολλές δουλειές με τον άντρα της, από τυροπιτάδικο και μανάβικο στην Κουμουνδούρου μέχρι ψιλικατζίδικο. Κάποια στιγμή, πριν από είκοσι επτά χρόνια, όταν της πρότεινε ο Άγγελος να αναλάβει την κουζίνα στο Ζεμπερέκι, είπε να δοκιμάσει και εκεί τις δυνάμεις της. Στο ίδιο πόστο βρίσκεται μέχρι σήμερα.
«Δεν έχω πάει σε κάποια σχολή μαγειρικής, δεν έχω πτυχία, αλλά κάνω αυτό που ήξερα να κάνω πάντα για την οικογένειά μου και για όλους εκείνους που περνούσαν από το σπίτι μου. Κέντρο διερχομένων ήμασταν μια ζωή. Επισκέπτες από τη Νότια Αφρική και το χωριό, φίλοι και συγγενείς, όλοι περνούσαν από το σπίτι μας και για όλους μαγείρευα. Με τον ίδιο τρόπο μαγειρεύω μέχρι σήμερα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει». Κοντά στη Γεωργία, παραπάνω από δύο δεκαετίες, βρίσκεται η κ. Μαρία Μπίσκα. Οι δυο μαζί κάνουν το σούπερ δίδυμο.
Τις ακολουθώ στην κουζίνα για να δω από κοντά τη δουλειά τους και την προετοιμασία των φαγητών. Τις βλέπω να μαγειρεύουν με σίγουρες, γρήγορες κινήσεις. Το μοσχαράκι στην κατσαρόλα παίρνει τη βράση του και στη συνέχεια στρώνεται στο ταψί, στολίζεται με κριθαράκι και μπαίνει στον φούρνο. Σε ένα άλλο ταψάκι η Μαρία βάζει το χοντρό μακαρόνι, η Γεωργία ρίχνει τον κιμά και την παχιά, πλούσια μπεσαμέλ και ένα παστίτσιο είναι έτοιμο να φύγει για να βρει τον πεινασμένο παραλήπτη του.
Πιο δίπλα βλέπω μερικούς μπαμπάτσικους λαχανοντολμάδες με αυγολέμονο και ακόμη πιο δίπλα ένα ταψάκι γεμάτο ρύζι και λαχταριστά σουτζουκάκια. Υπάρχουν ακόμη λαδερά, ψάρια ψητά, καλαμαράκια τηγανητά, κεφτεδάκια με πατάτες, χοιρινό με σέλινο, μουσακάς και ένα σωρό άλλα φαγητά.
Και εκεί που αρχίζω να σκέφτομαι πόσο μεγάλη δύναμη υπάρχει στα χεράκια αυτών των γυναικών για να μπορούν να ετοιμάζουν καθημερινά ένα τόσο μεγάλο μενού, με τη βοήθεια μόνο του χαμογελαστού Σουλτάν, η Γεωργία μου αποκαλύπτει, πως οι επιλογές δεν τελειώνουν με αυτές του καταλόγου.
«Ό,τι και αν μου ζητήσει κανείς, θα το φτιάξω. Αρκεί να μου το πει εγκαίρως, από το προηγούμενο βράδυ ή νωρίς το πρωί. Ό,τι και είναι αυτό. Από χταποδάκι με κοφτό μακαρονάκι μέχρι στιφάδο και ό,τι άλλο επιθυμήσει. Με το που θα πάρουμε την ιδιαίτερη παραγγελία, ο Άγγελος θα τρέξει να ψωνίσει αυτά που χρειάζονται και θα το ετοιμάσουμε».
Δηλαδή η Γεωργία έχει αναλάβει το ρόλο της μαμάς όλων μας, είναι ανοιχτή στις παραγγελιές, δεν χαλάει χατίρια και μπορεί να ικανοποιήσει ακόμη και τη λιγούρα μιας στιγμής. Τι καλύτερο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;
Η μαγειρική είναι τεχνική και ψυχή. Φαίνεται να τα έχει και τα δύο σε τόσο μεγάλες δόσεις, όσο μεγάλες είναι και οι μερίδες της. Δεν πέφτω έξω. Μπορεί ο όρος «μαμαδίσιο» να έχει πολυφορεθεί, αλλά πρώτη φορά αισθάνομαι ότι ανταποκρίνεται με ακρίβεια στην πραγματικότητα. Το φαγητό της Νοικοκυράς είναι αγνό, νόστιμο, αυθεντικό και οικείο. Θα μπορούσε να είναι το φαγητό της μαμάς σου, ή της γιαγιάς στο χωριό, ή της θείας που πέρασες να τη χαιρετήσεις και σου έβγαλε κάτι να σε φιλέψει.
«Το λάδι είναι από τα δικά μας κτήματα στη Μεσσηνία, η μαναβική μας από την Κυπαρισσία και κάθε άλλος συνεργάτης μας είναι σταθερός πάνω από είκοσι πέντε χρόνια. Για να έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε και που έχουν μάθει να περιμένουν οι πελάτες μας, δεν μπορούμε να κάνουμε καμιά έκπτωση στην ποιότητα», μου εξηγεί ο Άγγελος. Εννοείται ότι η καλή πρώτη ύλη παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά το φαγητό της Νοικοκυράς είναι νόστιμο από το χέρι της Γεωργίας, αυτό πιστεύω εγώ.
Φορτώθηκα ένα ταψάκι παστίτσιο σε ωραία, οικολογική συσκευασία, τους χαιρέτησα εγκάρδια, αφού άκουσα και ευχαριστήθηκα ότι με το νέο μαγαζί τα φαγητά τους θα φτάνουν και στην πόρτα μου. Υποσχέθηκα στη Γεωργία ότι θα περάσω για καφέ και στον Άγγελο ότι θα πάω στο Ζεμπερέκι, και έφυγα για το σπίτι. Το παστίτσιο μπήκε στον φούρνο, φούσκωσε, θέριεψε και μόλις το έβγαλα στον πάγκο μοσχοβόλησε όλη η κουζίνα. Πολύ νόστιμο, χορταστικό και καθόλου φορτωμένο με μπαχάρια. Την επόμενη μέρα, μάλιστα, ήταν το ίδιο καλό, για να μην πω καλύτερο.
Αν είσαι σαν κι εμένα και δύσκολα βρίσκεις μέσα στη μέρα μία ώρα για να μαγειρέψεις ή θέλεις να κάνεις εκτάκτως ένα τραπέζι σε φίλους, αλλά δεν έχεις προβλέψει γι’ αυτό, θα έχεις καταλάβει ότι η Νοικοκυρά μπορεί να γίνει η καλύτερή σου φίλη. Όταν δοκιμάσεις, μάλιστα, το φαγητό της Γεωργίας, θα έχεις να λες και εσύ γι’ αυτό. Αλήθεια, τι θα μαγειρέψεις σήμερα;
Νοικοκυρά
Σολωμού 92, Μοσχάτο
210 9410085
