Χαιρετίσματα από τη Νέα Υόρκη και τη σεζόν της κολοκύθας

Χαιρετίσματα από τη Νέα Υόρκη και τη σεζόν της κολοκύθας Facebook Twitter
Θυμήθηκα μια παιδική ανάμνηση ενός γεύματος (η, πιο σωστά, της «απόπειρας ενός βραδινού γεύματος») που έκανε εμένα και την αδελφή μου να σιχαθούμε τις κολοκύθες για πάντα.
0

Μου στέλνει ο πατέρας μου τη LiFO με τη δική του δημοσιευμένη απάντηση στην ερώτηση «Ποιο φαγητό σου φέρνει δάκρυα στα μάτια;» ή, πιο λογοτεχνικά, ποια είναι η δική σου «Μαντλέν του Προυστ;». Και τι απαντά; «Εξωτικά φρούτα Αυστραλίας και γαλλικά pieds et oreilles de cochon» (πόδια και αυτιά γουρουνιού), που δημοσιεύεται ανάμεσα στις απαντήσεις πολλών άλλων, ένα κολάζ ελληνικού γαστρονομικού φολκλόρ τύπου μοσχάρι γιουβέτσι, χαλβάς και «φαγητό μαμαδίστικο».

Εάν ήμουν έφηβη, θα τον έπαιρνα τηλέφωνο έξαλλη: «μα γιατί δεν μπορείς, για μία φορά, να δεχτείς την ελληνική σου ταυτότητα με περηφάνια, πόσο μάλλον δημοσίως;». Και ας έχουμε πλέον ξεπεράσει (να πω καλύτερα, «βελτιώσει») προβληματισμούς περί εθνικής ταυτότητας και πολιτισμικής κληρονομιάς με τον πατέρα μου, το άρθρο μού έφερε τη γλυκόπικρη ανάμνηση και νοσταλγία της έφηβης κόρης να τσακώνεται με τον μπαμπά...

Προερχόμενη λοιπόν από οικογένεια με εκλεπτυσμένο ουρανίσκο και εις βάθος γνώσεις της ελληνικής και γαλλικής κουζίνας, καθώς φυσικά και του κρασιού, πάντα ένιωθα το «μαύρο πρόβατο» της οικογένειας, με μια αδιόρθωτη ροπή προς οτιδήποτε junk. Θυμάμαι την αδελφή μου να με κοροϊδεύει δίχως έλεος τη μία φορά που έφαγα τόνο νομίζοντας πως είναι κοτόπουλο ή να καταβροχθίζω φαγητό αεροπλάνου όχι μόνο χωρίς παράπονο, αλλά σχεδόν στέλνοντας συγχαρητήρια στον σεφ.

Κατέφτασε περήφανος ένα βράδυ ο πατέρας μας σπίτι, με μια τεράστια πορτοκαλί κολοκύθα, να μας φτιάξει κολοκυθόσουπα. Έλα όμως που το συγκεκριμένο λαχανικό, ειδικά σε μορφή σούπας, δεν μας δελέασε ούτε στο ελάχιστο...

Μην έχοντας και πολλή αυτοπεποίθηση στον τομέα «φαγητό», σκέφτηκα τι θα απαντούσα εγώ στην ερώτηση αυτή της LiFO. Υπάρχει άραγε για εμένα μία madeleine του Προυστ; Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ.

Θυμήθηκα όμως μια παιδική ανάμνηση ενός γεύματος (η, πιο σωστά, της «απόπειρας ενός βραδινού γεύματος») που έκανε εμένα και την αδελφή μου να σιχαθούμε τις κολοκύθες για πάντα.

Κατέφτασε περήφανος ένα βράδυ ο πατέρας μας σπίτι, με μια τεράστια πορτοκαλί κολοκύθα, να μας φτιάξει κολοκυθόσουπα. Έλα όμως που το συγκεκριμένο λαχανικό, ειδικά σε μορφή σούπας, δεν μας δελέασε ούτε στο ελάχιστο... Βρισκόμαστε λοιπόν με την αδελφή μου, αφημένες στο τραπέζι της κουζίνας υπό τις διαταγές της μάνας μας να τελειώσουμε τις σούπες μας, γιατί άλλο φαΐ δεν έχει.

Χαιρετίσματα από τη Νέα Υόρκη και τη σεζόν της κολοκύθας Facebook Twitter

Προσπαθούμε και προσπαθούμε να φάμε τη ριμάδα τη σούπα αλλά δεν μπορούμε, και τα λεπτά γίνονται ώρες... Μας φαίνεται τόσο σουρεαλιστικό το όλο σενάριο, που φυσικά μας πιάνει νευρικό γέλιο, το οποίο νιώθουμε να διαρκεί ώρες μαρτυρικές. Κάθε τόσο δίνουμε η μια στην άλλη κουράγιο, σηκώνουμε το κουτάλι και δοκιμάζουμε άλλη μια μπουκιά της σιχαμένης αυτής σούπας, μπας και καταφέρουμε να την τελειώσουμε.

Όσο περισσότερο γελάμε και δεν τρώμε, τόσο περισσότερο νευριάζει η μάνα μας, που έρχεται κάθε λίγο από το σαλόνι να ελέγξει την στάθμη της σούπας στα μπολ μας. Η οποία φυσικά καταλήγει κάποια στιγμή χυμένη στον νεροχύτη...

Τώρα που η αδελφή μου και εγώ ζούμε στην Αμερική, όπου κάθε φθινόπωρο η κολοκύθα σε κάθε της μορφή είναι βασιλιάς, όταν μας την προσφέρουν αρνούμαστε πάντα εμφατικά και καμιά φορά μάλιστα διηγούμαστε την παραπάνω ιστορία σε κάποιον άτυχο φίλο.

«Άτυχο» γιατί είναι μία από αυτές τις ιστορίες που μόνο η αδελφή μου μπορεί να καταλάβει απόλυτα, να θυμηθεί με την ίδια νοσταλγία τον ιδιαίτερο δεσμό που έχει κανείς με το αδέλφι του, τις ώρες εκείνες όπου δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά μόνο η δική μας παράλληλη πραγματικότητα.

Παρόμοιες αναμνήσεις έχω και από καλοκαιρινά μεσημεριανά με τα ξαδέλφια μας, όταν οι τέσσερις μας καθόμασταν να φάμε μετά το κολύμπι, μπαίνοντας σε έναν κατάδικό μας στρόβιλο συζήτησης και γέλιου όπου ο χωροχρόνος δεν υπήρχε πια, μέχρι να έρθει ένας γονιός να μας παραγγείλει και να μας πει να φάμε, αλλιώς δεν μας ένοιαζε και να μη φάμε καθόλου. (Και τι τρώγαμε άραγε; Κοτόπουλο, σνίτσελ, ψάρι..; Δεν είχε και πολλή σημασία.)

Μπορεί να μην έχω φάει κάτι που να με έχει «στείλει» σε κυτταρικό επίπεδο έστω και λίγα δευτερόλεπτα, αλλά καμιά φορά ακόμα και οι δυσάρεστες αναμνήσεις ενός φαγητού ή γεύματος μπορούν να σου θυμίσουν κάτι το τόσο ξεχωριστό και πολύπλοκο όσο ο αδελφικός δεσμός.

Χαιρετίσματα από τη Νέα Υόρκη και τη σεζόν της κολοκύθας.

* Η Δάφνη Στεργίδη είναι καλλιτέχνις που ζει στη Νέα Υόρκη.

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι γεύσεις του καλοκαιριού που φυλάξαμε για το χειμώνα

Γεύση / Φρυγανισμένα, λιόκαφτα, παστά, ξιδάτα: Έτσι μένει η γεύση του καλοκαιριού

Η τέχνη της συντήρησης των τροφών πάει χιλιάδες χρόνια πίσω και έχει ακόμα λόγο ύπαρξης γιατί μεταμορφώνει τα υλικά σε κάτι άλλο. Και αυτό το «άλλο» έχει γαστρονομική και συναισθηματική αξία.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Το πρώτο ελληνικό ουίσκι: Όταν μια παρέα φίλων εμφιάλωσε το όνειρό της

Radio Lifo / Aυτό είναι το πρώτο ελληνικό ουίσκι

Μια ομάδα εννέα φίλων, χωρίς καμία επαγγελματική σχέση με την ποτοποιία, κατάφερε με πείσμα και πολλή αγάπη για το ουίσκι να δημιουργήσει το πρώτο ελληνικό single malt whisky. Δύο από αυτούς, ο Γιάννης Χριστοφορίδης και ο Ντίνος Οικονομόπουλος, μιλούν στη Μερόπη Κοκκίνη γι' αυτό το «ταξίδι» από το κριθάρι και το νερό του Ταΰγετου μέχρι τα βαρέλια vinsanto και τις αμέτρητες δυσκολίες.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ
«Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Το κρασί με απλά λόγια / «Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Πώς κύλησε ο φετινός τρύγος σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου; Από τον βορρά ως τον νότο της Ελλάδας, αλλά και σε εμβληματικές περιοχές όπως το Μπορντώ, η Βουργουνδία και η Μεντόζα, οι Έλληνες οινολόγοι καταθέτουν την εμπειρία τους και μιλούν για τις προκλήσεις που φέρνει η κλιματική αλλαγή.
THE LIFO TEAM
Το Χάνι της Ρέρεσης είναι ένα από τα τελευταία της Ελλάδας

Γεύση / Παγόνια, αντίκες και μαγειρευτά σε ένα χάνι που αντέχει στον χρόνο

Το Χάνι της Ρέρεσης, ένα από τα τελευταία της Ελλάδας, παραμένει ανοιχτό για ταξιδιώτες και ντόπιους, με την κυρία Νίτσα να κρατά ζωντανή την παράδοση της φιλοξενίας σε ένα μαγειρείο που θυμίζει λαογραφικό μουσείο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
47’ στο Hygge με την Anne Meurling

Γεύση / Hygge: Ένας φούρνος που μυρίζει θαλπωρή στην Ιπποκράτους

Με νοσταλγία για τις συνταγές της πατρίδας της, μια Σουηδέζα φτιάχνει ψωμί, γλυκά, αέρινο βούτυρο και άψογη μηλόπιτα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα βόρειας Ευρώπης - μόλις δυο βήματα από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
M. HULOT
«Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Θρυλικά Μπαρ / «Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Ξέρετε πολλές τσαγερί που να έχουν εξελιχθεί σε ολοήμερα στέκια, να έχουν μισθώσει λεωφορεία για να δουν οι θαμώνες τους μια έκθεση σε άλλον νομό ή να βγάζουν μια βάρκα γεμάτη με μελομακάρονα για κέρασμα στον δρόμο; Και όμως, αυτό το μέρος υπάρχει και έχει ξενυχτήσει γενιές στο λιμάνι των Χανίων.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

Γεύση / Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

«Όπου υπάρχουν συκιές, λίγο πιο πέρα αρχίζουν τα βότσαλα και μετά η Μεσόγειος και μετά το χταπόδι. Και κάπου, σ’ ένα πανηγυρικό τραπέζι, συναντώνται το χταπόδι και τα σύκα. Μαγειρεμένο το χταπόδι, μαγειρεμένα και τα λιόκαφτα, ξερά σύκα».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Η ιεροτελεστία του πανηγυρικού πιλαφιού του Δεκαπενταύγουστου στο Καρπάθιο

Γεύση / Tα πιλάφια του Δεκαπενταύγουστου: Έτσι τιμούν τη μεγάλη γιορτή σε Κάσο και Κάρπαθο

Ακολουθώντας τελετουργικό χρόνων, στήνουν καζάνια πάνω σε φωτιές και φτιάχνουν πιλάφι, κρέας κοκκινιστό και τηγανητές πατάτες για να τιμήσουν τη μεγαλύτερη γιορτή του καλοκαιριού.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ