Eστιατόρια με σκληρές πόρτες (μέρος 2ο)

Facebook Twitter
0

Τα εστιατόρια στο American Psycho διαδέχονται το ένα το άλλο, τα πιάτα επίσης, όμως μετά το χτύπημα της καλύτερης κάρτας ο Patrick δέχεται ένα ακόμα μεγαλύτερο: υπάρχει ένα νέο εστιατόριο στο Manhattan στο οποίο είναι αδύνατον να κλείσεις τραπέζι. Το μυθικό μέρος αυτό λέγεται Dorsia.

Για το Dorsia μαθαίνουμε από την πρώτη σκηνή: ενώ τρώνε παρακολουθώντας και όλους τους άλλους που βρίσκονται στο ίδιο μέρος μ’αυτούς, ο Patrick έχει βαρεθεί ήδη κι αναρωτιέται μεγαλόφωνα «γιατί δεν είμαστε στο Dorsia;» Αυτό το όνομα μας κυνηγάει σ’όλη την ταινία. Η ερωμένη του, η οποία είναι υπερβολικά ναρκωμένη από τα χάπια που παίρνει με τις χούφτες, δέχεται να βγει μαζί του μόνο όταν της υπόσχεται να την πάει στο Dorsia. Τελικά δεν καταφέρνει να κλείσει τραπέζι και την πάει αλλού- αυτή είναι πολύ χάλια για να το καταλάβει. Είναι πολύ χάλια και για να παραγγείλει (και για να φάει) οπότε της παραγγέλνει τα εξής:

Σούπα φυστικοβούτυρου με καπνιστή πάπια και πουρέ κολοκύθας

Λιθρίνι με βιολέτες και κουκουνάρι

Aυτή τη φορά υποψιαζόμαστε ότι ο συγγραφέας θέλει να κοροϊδέψει τον κύκλο των ανθρώπων που κυκλοφορούν σ’αυτά τα μέρη περισσότερο για να τους δουν παρά για να φάνε. Κάποια στιγμή οι ήρωες αναρωτιούνται αν το τάδε εστιατόριο έχει “tuna Carpaccio” ή “tuna cappuccino”.

Την επόμενη μέρα στο γραφείο ένας συνάδελφος του Patrick λέει παρεμπιπτόντως ότι το πιάτο αχινού στο Dorsia είναι πολύ καλό. Με φρίκη ο Jason μαθαίνει ότι αυτός ο συνάδελφος όχι μόνο πήγε, αλλά πήγε και Παρασκευή βράδυ! Είναι ο ίδιος συνάδελφος που είχε την καταπληκτική κάρτα. Ο Patrivk δεν έχει άλλη λύση: τον καλεί για δείπνο (δυστυχώς και πάλι δεν πάνε στο Dorsia) και μετά τον σκοτώνει.

Καθώς τον σκοτώνει ουρλιάζει: TRY GETTING A RESERVATION AT DORSIA NOW YOU FUCKING STUPID BASTARD! YOU, FUCKING BASTARD!


(Όποιος δε γελάει εδώ, δεν έχει καθόλου χιούμορ:))

H ταινία τελειώνει χωρίς να δούμε ποτέ το Dorsia από μέσα. Παραμένει ένα άπιαστο όνειρο. Το μόνο που καταφέρνει ο Patrick όταν παίρνει τηλέφωνο για να κλείσει τραπέζι είναι να ακούσει αυτόν που σηκώνει το τηλέφωνο να ξεκαρδίζεται από την εξωφρενική και αφελή απαίτηση. Κάπου διάβασα (δυστυχώς δε θυμάμαι που) την εμπειρία κάποιου που έχει πάθει αυτό αλλά στ’ αλήθεια.  Φαντάζομαι ότι κανείς μας δεν έχει αμφιβολία ότι αυτά τα πράγματα γίνονται πράγματι. Τελευταία άκουσα 2 σεφ (όχι έλληνες) να λένε το εξής: "Το εστιατόριό μου έχει τόσο κόσμο που οι γονείς μου προσπαθούν να κλείσουν μήνες τραπέζι."

Πείτε με συντηρητική, αλλά αν ήμουν σεφ και συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν θα υπερηφανευόμουν στα περιοδικά. Σίγουρα οι γονείς μου θα ήταν ευπρόσδεκτοι ανά πάσα στιγμή. Αλλά φαίνεται ότι τώρα είναι κάτι για το οποίο δικαιούσαι να περηφανεύεσαι.

(Στο επόμενο και τελευταίο μέρος: ποια είναι τα “Dorsia” της εποχής μας;)

 

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Agora symi

Γεύση / Agora: Η πιο γραφική ανηφόρα της Σύμης οδηγεί σε μια κουζίνα με χαρακτήρα

Σε ένα μικρό μπαλκόνι με θέα τα παστέλ αρχοντικά της Σύμης, ο Χρήστος Σιδηρόπουλος σερβίρει μια ελληνική κουζίνα που συνομιλεί με το παρελθόν χωρίς να το αντιγράφει – μιλάει χαμηλόφωνα, αλλά ακούγεται καθαρά.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Οι ανθοί της cucina povera

Γεύση / Κολοκυθανθοί: Τα λουλούδια της φτωχής αλλά σοφής κουζίνας

Τα άνθη που είτε βουτιούνται στο κουρκούτι είτε γίνονται τροφαντός ντολμάς κρύβουν φθαρτή ομορφιά και μεγάλη γευστική παράδοση — πολύ πριν ο οδηγός Michelin αναδείξει τάσεις σαν το zero waste και το «από το χωράφι στο τραπέζι».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Το κρασί με απλά λόγια / Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Πώς επηρεάζει η αστρονομία τις καλλιεργητικές πρακτικές στο αμπέλι; Η Υρώ Κολιακουδάκη και ο Παναγιώτης Ορφανίδης σε μια συζήτηση με τον Θοδωρή Κοντογιάννη για τη σχέση του ανθρώπου με τη γη, την τεχνολογία και το κρασί, έξω από τα συνηθισμένα.
ΥΡΩ ΚΟΛΙΑΚΟΥΔΑΚΗ
Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Σαρδέλες Καλλονής, Φούσκες, Σκίζα. Αυτή είναι η γεύση του Αιγαίου

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM