Πώς να γράψετε ένα καλό διήγημα

1. Χρησιμοποιήστε το χρόνο ενός παντελώς άγνωστου έτσι ώστε να μη νιώσει ότι πήγε χαμένος.
2. Δώστε στον αναγνώστη τουλάχιστον έναν χαρακτήρα που να μπορεί να υποστηρίξει.
3. Κάθε χαρακτήρας θα πρέπει να θέλει κάτι, έστω ένα ποτήρι νερό.
4. Κάθε πρόταση πρέπει να κάνει ένα από τα δυο-να αναπτύσσει το χαρακτήρα ή να προωθεί την πλοκή.
5. Ξεκινήστε όσο πιο κοντά στο τέλος γίνεται.
6. Φερθείτε σαδιστικά. Όσο γλυκείς και αθώοι και νάναι οι πρωταγωνιστές σας, κάντε να τους συμβούν φρικτά πράγματα, για να δει ο αναγνώστης από τι είναι φτιαγμένοι.
7. Γράψτε για να ευχαριστήσετε μόνο ένα άτομο. Αν ανοίξετε το παράθυρο και κάνετε έρωτα με τον κόσμο, τρόπος του λέγειν, το διήγημά σας θα πάθει πνευμονία.
8. Δώστε στους αναγνώστες όσο το δυνατό περισσότερες πληροφορίες, όσο πιο νωρίς γίνεται. Στα κομμάτια η σασπένς.

Απόσπασμα από μια συνέντευξη που έδωσε το 1977 στο Paris Review:

Είσαστε βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου;

Ναι. Θέλω στρατιωτική ταφή όταν πεθάνω – τη σημαία στο φέρετρο, τους πυροβολισμούς, τη σάλπιγγα.

Γιατί;

Θα είναι ένας τρόπος να καταφέρω κάτι που ήθελα πάντα, περισσότερο απ’ όλα, κάτι που θα είχα, αν μόνο είχα καταφέρει να σκοτωθώ στον πόλεμο.

Το οποίο είναι-;

Η άνευ ορίων αποδοχή του κοινωνικού μου περίγυρου.

Δεν πιστεύετε ότι την έχετε τώρα;

Οι συγγενείς μου λένε ότι χαίρονται που είμαι πλούσιος, αλλά τους είναι αδύνατον να διαβάσουν τα βιβλία μου.

(…)

Και η αδερφή σας έγραφε για τα λεφτά;

Όχι. Θα μπορούσε επίσης να είχε γίνει θαυμάσια γλύπτρια. Την πίεζα που δεν έκανε περισσότερα με τα ταλέντα της. Απάντησε ότι το ότι έχεις ταλέντο δε σε υποχρεώνει να κάνεις και κάτι μ’ αυτό. Μου φαινόταν πολύ περίεργη δήλωση. Πίστευα ότι οι άνθρωποι με ταλέντα πρέπει να τα αρπάζουν και να τρέχουν όσο πιο γρήγορα μπορούν.

Τώρα, τι πιστεύετε;

Λοιπόν – τώρα αυτό που μου έλεγε η αδερφή μου μοιάζει με μία περίεργα φεμινιστική σοφή θέση. Έχω δύο κόρες που έχουν όσα ταλέντα είχε και η αδερφή μου και ανάθεμα αν χάσουν ποτέ το στυλ τους και το χιούμορ τους προκειμένου να αρπάξουν τα ταλέντα τους και να τρέξουν όσο πιο γρήγορα γίνεται. Με παρακολούθησαν να τρέχω όσο πιο γρήγορα γίνεται, όσο πιο μακριά γίνεται, και πρέπει να τους φάνηκε πολύ κωμική η παράσταση. Και αυτή ήτα η πιο ατυχής παρομοίωση του κόσμου, γιατί αυτό που έβλεπαν ήταν ένας ακίνητος άντρας επί δεκαετίες.

Σε μια γραφομηχανή.

Ναι, καπνίζοντας σα φουγάρο.

Σταματήσατε ποτέ το κάπνισμα;

Δύο φορές. Μια φορά εν ψυχρώ, και μεταμορφώθηκα στον Άγιο Βασίλη. Έγινα τεράστιος. Έφτασα τα 114 κιλά. Κράτησε για ένα χρόνο σχεδόν, και μετά με κάλεσε το πανεπιστήμιο της Χαβάης για να βγάλω ένα λόγο. Έπινα γάλα καρύδας σε μια στέγη του νησιού Ili Kai και αυτό που χρειαζόμουν για να ολοκληρωθεί η ευτυχία ήταν να καπνίσω ένα τσιγάρο. Κι αυτό έκανα.

Και τη δεύτερη φορά;

Πρόσφατα, πέρυσι. Πλήρωσα τους Smokenders εκατόν πενήντα δολάρια για να με βοηθήσουν να το κόψω, σε μια περίοδο έξι εβδομάδων. Όλα έγιναν όπως τα είχαν υποσχεθεί, εύκολα και αποτελεσματικά. Πήρα και το δίπλωμά μου με μια καρφίτσα. Το πρόβλημα ήταν ότι τρελάθηκα. Εγώ ένιωθα περήφανος και χαρούμενος, αλλά οι γύρω μου έλεγαν ότι ήμουν ανυπόφορα ισχυρογνώμων και απότομος και ενοχλητικός. Επίσης: σταμάτησα να γράφω. Δεν έγραφα ούτε γράμματα. Οπότε προφανώς, είχα κάνει κακή συναλλαγή. Έτσι ξαναξεκίνησα το κάπνισμα. Όπως λέει και η ένωση κατασκευαστών: «δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα.»