Ζώνη ενδιαφέροντος: Μια φούγκα του θανάτου

Ζώνη ενδιαφέροντος: Μια φούγκα του θανάτου Facebook Twitter
Ποτέ άλλοτε δεν πρέπει να αποτυπώθηκε τόσο γλαφυρά η «μπαναλιτέ του κακού».
0

 

H ΠΟΛΥΣΥΖΗΤΗΜΕΝΗ «Ζώνη Eνδιαφέροντος», του πολύ ιδιαίτερου και ακριβοθώρητου Άγγλου σκηνοθέτη Τζόναθαν Γκλέιζερ, που παίζεται αυτές τις μέρες στις ελληνικές αίθουσες, δεν είναι μία ακόμα ταινία με θέμα το Ολοκαύτωμα και την κοινοτοπία του κακού, τη θεωρία που διατύπωσε η Χάνα Άρεντ. Δεν είναι μία ακόμα ταινία που επιχειρεί να ψηλαφίσει τη φρίκη με όρους που θα περιμέναμε.

Όλο το φιλμ στηρίζεται ευφυώς στην παράπλευρη δράση, σε αυτό που συμβαίνει σε δεύτερο πλάνο αλλά δεν βλέπουμε ποτέ παρά μόνο το ακούμε ή το αντιλαμβανόμαστε από μακάβριες λεπτομέρειες. Η οικογένεια του διαβόητου διοικητή του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς Ρούντολφ Ες έχει στήσει τον ιδιωτικό της παράδεισο ακριβώς δίπλα στους τοίχους του στρατοπέδου. Καλλιεργούν τον ολάνθιστο κήπο τους, κάνουν μπάνιο στο ποτάμι, παίζουν με τα παιδιά τους, ασχολούνται με τις δουλειές του νοικοκυριού, φροντίζουν τα ζώα τους ενώ δίπλα τους ακριβώς δολοφονούνται με ρυθμούς βιομηχανικής παραγωγής εκατομμύρια Εβραίοι. Ποτέ δεν βλέπουμε σκηνές μέσα από το στρατόπεδο. Ο ζόφος υποδηλώνεται με ήχους από κραυγές, διαταγές, πυροβολισμούς, το βουητό και τις φλόγες από τα κρεματόρια και τον θόρυβο από τα τρένα που μεταφέρουν τους μελλοθάνατους. Η οικογένεια Ες παραμένει απαθής σε ό,τι συμβαίνει δίπλα της, όπως εάν ζούσε δίπλα σε οποιοδήποτε εργοστάσιο.

Αν ο Τσέλαν με την ποίησή του ήρθε να διαψεύσει τη γνωστή απόφανση του Αντόρνο πως «μετά το Άουσβιτς, είναι βαρβαρότητα να γράφει κανείς ποίηση» έστω κι αν στην πραγματικότητα η ρήση του έχει παρερμηνευτεί, κάτι ανάλογο καταφέρνει και ο Γκλέιζερ.
 

Οι πλάγιοι τρόποι στην Τέχνη συχνά αποδεικνύονται πολύ πιο δραστικοί, ειδικά αν θέλει κάποιος να αποφύγει τους μελοδραματισμούς. Η μέθοδος του Γκλέιζερ θυμίζει αρκετά τους εκφραστικούς τρόπους της ποίησης, τον υπαινιγμό και την αφαίρεση. Η ψυχρή και αποστασιοποιημένη κινηματογραφική γλώσσα του φέρνει στον νου το διάσημο ποίημα «Φούγκα του θανάτου» του Πάουλ Τσέλαν για τα θύματα των στρατοπέδων εξόντωσης. Από μία άποψη, όπως ο Τσέλαν στη «Φούγκα» του χρησιμοποιεί τους κανόνες της μουσικής αντίστιξης, όπου δυο διαφορετικές μελωδίες συνυπάρχουν, ενώ εκμεταλλεύεται ένα ήσσονος σημασίας γεγονός, τη μουσική που έπαιζε η ορχήστρα των στρατοπέδων, την ώρα που οδηγούσαν τους Εβραίους στον θάνατο, ακριβώς το ίδιο κάνει και ο Γκλέιζερ, επιλέγοντας να φωτίσει την οικογενειακή ζωή των Ες.

Μιλάμε για μία αντιφατική σύζευξη που σοκάρει: όσο πιο ειδυλλιακό δείχνει το περιβάλλον του σπιτιού των Ες, τόσο πιο ανατριχιαστική ξεπροβάλλει η αρχιτεκτονική του τρόμου. Η τρυφερότητα του διοικητή του Άουσβιτς προς τα παιδιά του μαρτυρίες ανθρώπων που είχαν εργαστεί για την οικογένεια Ες το επιβεβαιώνουν υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο τις θηριωδίες του.

Αν ο Τσέλαν με την ποίησή του ήρθε να διαψεύσει τη γνωστή απόφανση του Αντόρνο πως «μετά το Άουσβιτς, είναι βαρβαρότητα να γράφει κανείς ποίηση» έστω κι αν στην πραγματικότητα η ρήση του έχει παρερμηνευτεί, κάτι ανάλογο καταφέρνει και ο Γκλέιζερ.

Εκτός από μία ακόμα απάντηση στον Αντόρνο για το πώς η Τέχνη μπορεί να προσεγγίσει τη βαρβαρότητα, αν ζούσε η Άρεντ, εικάζουμε πως θα ήταν περήφανη για το δημιούργημα του Γκλέιζερ. Ποτέ άλλοτε δεν πρέπει να αποτυπώθηκε τόσο γλαφυρά η «μπαναλιτέ του κακού». Είναι σαφές πως ο δρόμος για τον όλεθρο είναι στρωμένος με καθωσπρεπισμούς, μικροαστικές συνήθειες κι επαναλαμβανόμενες ρουτίνες.

Ωστόσο, παραμένει πάντα δύσκολο να αντιληφθούμε την κοινοτοπία του κακού όταν σαν μύκητας εξαπλώνεται πλάι μας. Είναι σίγουρα πιο προσπελάσιμη η μεγάλη εικόνα που περιβάλλεται από στρώματα ιστορικής μνήμης, μακρινή αλλά και συντριπτική μέσα στον παραλογισμό της παρά οι μικροί καθημερινοί ολοκληρωτισμοί δίπλα μας κι ο υπόγειος εκφασισμός μιας κοινωνίας που διατηρεί χαμηλές τις αντιστάσεις της.

Πριν μερικούς μήνες, αποσβολωμένο το πανελλήνιο παρακολουθούσε από οθόνες τον πνιγμό του 36χρονου ΑΜΕΑ Αντώνη που είχε την ατυχία να είναι διαφορετικός από τους άλλους. Είδε να τον σπρώχνουν στη θάλασσα και να τον κοιτούν να πνίγεται με αδιαφορία άνθρωποι της διπλανής πόρτας που είχαν εξασκηθεί στον αυταρχισμό της μικροεξουσίας  και θεωρούσαν πως η θέση τους τούς έδινε το δικαίωμα να πράξουν αναλόγως. Άνθρωποι καθημερινοί με μια μικροεξουσία στα χέρια τους μπορούν να μετατραπούν σε τέρατα. Μια τόσο αναίτια εγκληματική πράξη ήταν ένα μεγάλο σοκ για την κοινωνία. Τουλάχιστον για λίγο, μέχρι να επιστρέψει ξανά στον λήθαργο του εφησυχασμού της. Η βία μπορεί να μη φτάνει πάντα σε ποινικά αδικήματα αλλά είναι διάχυτη γύρω μας.

Μία ολόκληρη κοινωνία τα προηγούμενα χρόνια παρακολουθούσε, επίσης, αποσβολωμένη ή μήπως με απάθεια; μία εγκληματική οργάνωση ενδεδυμένη με τον μανδύα πολιτικού κόμματος να κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, να αυξάνει τους ψηφοφόρους της, να προβαίνει σε πογκρόμ κατά μεταναστών και να καταλαμβάνει τα έδρανα της Βουλής. 

Όπως έχει αποδείξει η Ιστορία, το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται σε αθέατα μικροεργαστήρια, εκτρέφεται σε θύλακες που το ευνοούν, ευδοκιμεί σε συνθήκες ανοχής και ξεπετάγεται μέσα από πρόθυμες να το συνδράμουν ιστορικές συγκυρίες. Η επαγρύπνηση και η επισήμανση των ανησυχητικών φαινομένων είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία.

Για να μην παριστάνουμε πως δεν ακούμε να φτάνει ως εμάς ο ανατριχιαστικός απόηχος από το κακό της διπλανής πόρτας…

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η σκληρή αλήθεια για τους Εβραίους της Θεσαλονίκης

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης

Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη που, με τη βοήθεια κορυφαίων ιστορικών, αφηγείται τη συγκλονιστική, «σβησμένη» ιστορία των Εβραίων της πόλης / Επιστημονική συντονίστρια: Τατιάνα Λιάνη
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
Δεν υπάρχει κοινοτοπία στο κακό: Ένα νέο ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει τη μυστική εξομολόγηση του Άιχμαν

Οθόνες / Δεν υπάρχει κοινοτοπία στο κακό: Ένα νέο ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει τη μυστική εξομολόγηση του Άιχμαν

Στο ντοκιμαντέρ με τίτλο «The Devil's Confession: The Lost Eichmann Tapes» παρουσιάζονται ηχογραφημένες μαγνητοταινίες όπου ο αρχιτέκτονας του Ολοκαυτώματος παραδέχεται με περηφάνια τα πάντα, τέσσερα χρόνια πριν από τη δίκη του στην Ιερουσαλήμ.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ