Τον πόλεμο τον κηρύσσουν και οι ιδέες και όχι μόνο τα υλικά συμφέροντα

Τον πόλεμο τον κηρύσσουν και οι ιδέες και όχι μόνο τα υλικά συμφέροντα Facebook Twitter
H πουτινική Ρωσία δεν είναι κομμουνιστική αλλά ένας σοβιετισμός και τσαρισμός μαζί που έχουν αναβαπτιστεί στην πιο κραταιά ιδέα της νεωτερικής εποχής: τον εθνικισμό.
0

Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ στην Ουκρανία δείχνει, ανάμεσα στα άλλα, και τον αμφιλεγόμενο ρόλο των ιδεών στην πολιτική και στις αποφάσεις της. Πέρα από το πρόσωπο του Βλαδίμηρου Πούτιν, πέρα και από τις ιστορικές και γεωπολιτικές ρίζες της σύγκρουσης στην Ουκρανία, αυτό που συμβαίνει τώρα έχει προαποφασιστεί ως ιδέα και ‘φιλοσοφία’. Ο Ρώσος Πρόεδρος έπεσε θύμα μιας πολύ συνηθισμένης διάγνωσης που κυκλοφορεί εδώ και χρόνια: της ιδέας πως η Δύση βρίσκεται σε παρακμή, πως ο δυτικο-ευρωπαϊκός, ατλαντικός, ατομικιστικός-δημοκρατικός κόσμος είναι ένας εξασθενημένος, αν όχι διαλυμένος οργανισμός. Το παράδοξο είναι πως τούτη η διάγνωση έχει πολλά στοιχεία αλήθειας γιατί ανταποκρίνεται σε υπαρκτά και αδιάψευστα φαινόμενα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή στις ΗΠΑ. Όπως όμως θα έπρεπε να γνωρίζει κάποιος που διαβάζει τους συντηρητικούς στοχαστές (και έτσι κάνει ο Πούτιν εδώ και χρόνια), δεν θα έπρεπε να κάνει πολιτική (ή πόλεμο) παίρνοντας κατά γράμμα μια ιδέα ή ένα σύνολο ιδεών. Οι ιδέες χρειάζονται ως καθοδηγητικά νήματα και σημεία προσανατολισμού στον κόσμο. Συχνά, όμως, τυφλώνουν προσφέροντας τις λάθος βεβαιότητες.

Ο Πούτιν μπορεί να πιστεύει πως είναι ρεαλιστής, απαλλαγμένος από αυταπάτες και ταγμένος μόνο στο ιδεώδες της ισχυρής Ρωσίας. Όμως ο τρόπος που βλέπει την ισχυρή Ρωσία είναι ιδεολογικός και μεταφυσικός. Και αυτό φέρνει κοντύτερα μια απομονωμένη, απαξιωμένη, αποδυναμωμένη Ρωσία, το αντίθετο δηλαδή από την αρχική προσδοκία. Η αφηρημένη ισχύς μεταστρέφεται σε πραγματική αποδυνάμωση κι αυτό φαίνεται και από τις διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο και στην ίδια τη Ρωσία. Όπως έχουν δείξει λεπτομερειακά αναλυτές σαν τον Μισέλ Ελτσανίνοφ (Στο μυαλό του Βλαντίμιρ Πούτιν), ο Πούτιν είναι πεπεισμένος για την παρακμή της Δύσης και φυσικά για την πνευματική και ηθική ανωτερότητα μιας Ρωσίας που τη βλέπει ως άξονα ενός ευρύτερου ευρασιατικού κόσμου. Στην ιδεολογική αυτή κατασκευή, έθνη όπως το Ουκρανικό θεωρούνται νόθα και προβληματικά, ιδίως όταν επιλέγουν να μην αποδεχτούν την «ευρασιατική» τους μοίρα. Το πρόβλημα του ΝΑΤΟ και της στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας είναι εδώ δευτερεύον και προσχηματικό. Το κυρίαρχο είναι η ιδεολογική αποστασία των Ουκρανών από αυτό που για τον Πούτιν είναι το μεταφυσικό κέντρο της ανατολικής, σλαβικής οικουμένης.  

Η νέα διάταξη σύγκρουσης με την πουτινική Ρωσία, φέρνει πρόσθετες ιδεολογικές μετατοπίσεις και στη Δύση. Η Γερμανία επανεξοπλίζεται, η Σουηδία στέλνει όπλα στους Ουκρανούς, το ΝΑΤΟ αποκτά μια νέα νομιμοποίηση ως ‘αμυντική θωράκιση’ ανασφαλών κρατών.

Περισσότερο από άλλα πολεμικά μέτωπα του παρελθόντος (όπως της Γεωργίας λ.χ.), η Ουκρανία πληρώνει τώρα δυο βεβαιότητες. Πρώτον, τη βεβαιότητα πως η Δύση είναι σε αποδρομή και επομένως πως η Ουκρανία θα έπεφτε εύκολα, εφόσον ηθικά και ψυχικά θα ήταν ήδη ετοιμόρροπη. Και δεύτερο, την βεβαιότητα πως η κρίση του δυτικού φιλελευθερισμού αφήνει ελεύθερο πεδίο για μια ιδιαίτερη ρωσική ιδέα και αποστολή στον σύγχρονο κόσμο.

Αυτές οι δύο βεβαιότητες του ρωσικού καθεστώτος συντονίζονται με υλικά συμφέροντα, κρατικές προτεραιότητες, τακτικά και στρατηγικά παιχνίδια. Στην ιστορία οι ιδέες και οι δημόσιες φιλοσοφίες πάντα συγχρωτίζονται με το πεζό υλικό της πολιτικής, με την οικονομία ή τις κατεξοχήν πολιτικές μάχες. Στην ιστορία, επίσης, οι ιδέες έχουν παράδοξες και απρόβλεπτες συνέπειες αν περάσουν αφιλτράριστες από τη βούληση στην πραγματικότητα. Έτσι, η πολεμική εισβολή στην Ουκρανία που στηρίχτηκε στην ιδεολογική πεποίθηση του Πούτιν και του κύκλου του πως η Δύση είναι σε ηθική και πολιτική διάλυση, έχει επί του παρόντος σαν αποτέλεσμα την επανασύσταση ενός δυτικού στρατοπέδου. Ο πουτινισμός που πήγε να γίνει εμπόλεμη δύναμη, «βοηθάει» τη Δύση να ανασυγκροτήσει μέτωπα και να ανανεώσει τη δική της φιλοσοφία. Ήδη άλλωστε η πανδημία είχε μετατοπίσει τις φιλελεύθερες δημοκρατίες προς έναν υγειονομικό κεϋνσιανισμό με αυστηρές ρυθμιστικές παρεμβάσεις στη σφαίρα της ατομικής και κοινωνικής ζωής. Η νέα διάταξη σύγκρουσης με την πουτινική Ρωσία, φέρνει πρόσθετες ιδεολογικές μετατοπίσεις και στη Δύση. Η Γερμανία επανεξοπλίζεται, η Σουηδία στέλνει όπλα στους Ουκρανούς, το ΝΑΤΟ αποκτά μια νέα νομιμοποίηση ως ‘αμυντική θωράκιση’ ανασφαλών κρατών.  

O πουτινισμός ως φιλοσοφία της ισχύος με όραμα την ανάσχεση της Δύσης, ξαναστήνει εντέλει τη Δύση στα πόδια της.

Ο πουτινισμός ως φιλοσοφία της ισχύος με όραμα την ανάσχεση της Δύσης, ξαναστήνει εντέλει τη Δύση στα πόδια της. Και το πιθανότερο είναι πως αυτή η κρίση θα έχει διάρκεια, ανεξάρτητα από το ουκρανικό. Αλλά σε ποια στοιχεία μπορεί να πατήσει η Δύση για να επαναβεβαιωθεί ως πόλος απέναντι σε αναθεωρητικές δυνάμεις όπως η Ρωσία ή αύριο η Κίνα; Αυτή η απάντηση παραμένει εκκρεμής. Η καταφυγή στο παραδοσιακό δυτικό ατλαντικό λεξιλόγιο (ο ελεύθερος κόσμος απέναντι στον αυταρχισμό, η δημοκρατία απέναντι στον ιμπεριαλιστικό αναθεωρητισμό κλπ), απέχει πολύ από το να είναι πειστική. Γιατί; Ίσως διότι και η Δύση χρειάζεται και μια αναθεωρητική ματιά στον εαυτό της. Αν ο Πούτιν έκανε τεράστιο σφάλμα που πήρε σαν κυριολεξία τη διαδεδομένη μεταφορά της δυτικής παρακμής, η ίδια η Δύση θα έπεφτε στην παγίδα αν δεν έβλεπε καθαρά τα μεγάλα προβλήματα δικαιοσύνης, ισορροπιών, οικονομικής και οικολογικής αστάθειας που υπονομεύουν ό,τι χτίζεται με κόπο από συμμαχίες, θεσμούς και πολιτικούς συμβιβασμούς. Απέναντι στον κακό αναθεωρητισμό της αυθαιρεσίας, η Δύση καλείται να επινοήσει καινούριους κανόνες και πρακτικές και όχι να ξαναπαίξει το παλιό έργο της σοβιετικής εποχής. Γιατί, μη ξεχνάμε, η πουτινική Ρωσία δεν είναι κομμουνιστική αλλά ένας σοβιετισμός και τσαρισμός μαζί που έχουν αναβαπτιστεί στην πιο κραταιά ιδέα της νεωτερικής εποχής: τον εθνικισμό.
 

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ήταν ένα σοκ αφύπνισης. Ήρθε να κολλήσει πάνω στην πανδημική εμπειρία που είχε κουράσει τις κοινωνίες αλλάζοντας τις προτεραιότητες των περισσότερων κρατών. Ένας κυνικός θα έλεγε τώρα ότι ο Πούτιν προσφέρει στη Δύση το δώρο της υπογραμμισμένης αντίθεσης, της διπολικής σαφήνειας, μιας αντιπαλότητας που είχε γίνει περίπλοκη υπόθεση στους δαιδάλους του κόσμου έπειτα από την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Είναι όμως παράξενο και δηλητηριώδες αυτό το «δώρο». Όχι μόνο γιατί περνάει μέσα από τον οδύνη ενός λαού (και των ίδιων των Ρώσων πολιτών), από τις φριχτές καταστροφές στην Ουκρανία. Είναι δηλητηριώδες το δώρο του Πούτιν γιατί μπορεί να εγκαινιάσει μια ολόκληρη περίοδο στρατιωτικοποιημένης πολιτικής με παραμερισμό άλλων διαστάσεων. Όσο απαραίτητη και αναπόφευκτη και αν είναι η στροφή προς την ισχυρή άμυνα και ασφάλεια, ο σύγχρονος κόσμος χρειάζεται και χαρά, μια αξιοπρεπή καθημερινότητα, μια «υπόσχεση ευτυχίας». Δεν μπορεί να είναι πρόταση ζωής για τους συγχρόνους η διαρκή μετάβαση από τη μια στενότητα στην άλλη, από τον έναν συναγερμό στον άλλον,. Η ειρήνη παραμένει ο θεμελιώδης ορίζοντας της δημοκρατικής καθημερινότητας. Αυτό που μας μαθαίνει με τον βάναυσο τρόπο του ο Βλαδίμηρος Πούτιν είναι ότι η ειρήνη χρειάζεται μάχες, έχει τίμημα, έχει τους δικούς της πόνους. Δεν είναι μια flower power πολύχρωμη σημαία αλλά κάτι πολύ πιο απαιτητικό και δύσκολο.

Εκτός από τη στρατιωτική βία ο Πούτιν έχει ρίξει και το ιδεολογικό γάντι. Η Δύση ανταποκρίνεται ως ένα βαθμό στην πρώτη πρόκληση, αν και έδειξε αργά αντανακλαστικά, όπως συνήθως. Ιδεολογικά, ωστόσο, ο σύγχρονος κόσμος παραμένει σε ένα κατώφλι επώδυνης αναποφασιστικότητας, ανάμεσα στις αδυναμίες του φιλελευθερισμού, στους πόλεμους των ταυτοτήτων και στην υπόσχεση μιας πιο βιώσιμης και προστατευτικής δημοκρατίας. Προς το παρόν, αυτό που χρειαζόμαστε είναι να σταματήσει η εισβολή, να ηττηθεί η απόπειρα του Πούτιν, να διασφαλιστεί το δικαίωμα των Ουκρανών να υπάρχουν δίχως το φόβο του μεγάλου γείτονα. Πολύ σύντομα όμως θα χρειαστούν και άλλες αποφάσεις για την ανασύνθεση της Δύσης στο έδαφος μιας δύσκολης ενεργειακής, πολιτισμικής και οικονομικής μετάβασης.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Βασιλική Σιούτη / Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Την ώρα που η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τα Τέμπη και με την ακρίβεια, που προκαλεί κοινωνική δυσφορία, ο Νίκος Δένδιας εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής που θα οδηγήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις στη νέα εποχή.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Ακροβατώντας / Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Αξιολογώντας ως πιο σημαντικό ένα τροχαίο από τη συνάντηση Τραμπ - Νετανιάχου, τα κυρίαρχα μέσα αναδεικνύουν το ασήμαντο χάριν τηλεθέασης, εξυπηρετώντας συγκεκριμένες σκοπιμότητες που θα μετατοπίσουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας από τα σημαντικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Joe Coughlin: «Η τρίτη ηλικία δεν είναι κρουαζιέρες ή πατερίτσες»

Οπτική Γωνία / Joe Coughlin: «Γηρατειά δεν είναι μόνο κρουαζιέρες, πατερίτσες και να είσαι με το ένα πόδι στον τάφο»

Ο φιλέλληνας καθηγητής εξετάζει τις όψεις της μακροζωίας, πιστεύει πως στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο μπορεί να συνδυαστεί άνετα με το lifestyle και μιλάει με τρόπο ασυνήθιστο για το γήρας.
ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Οπτική Γωνία / Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Ο δημιουργός του Greekonomics μιλά στη LiFO για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος αλλά και τις επιθέσεις που δέχτηκε πρόσφατα για κάποιες «άβολες αλήθειες» που επισήμανε αναφορικά με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών, οικονομικών «καρτέλ» και ΜΜΕ στην Ελλάδα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Οπτική Γωνία / Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Από την Ουκρανία και την κρίση στη Γαλλία μέχρι τις αποφάσεις Τραμπ, η Ευρώπη περνάει κρίση ταυτότητας. Πώς επηρεάζεται η χώρα μας; Μιλά στη LiFO ο Σωτήρης Ντάλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κάποτε στην Αμερική…

Ακροβατώντας / Η αμερικανική δημοκρατία οδεύει προς το τέλος της

Η κυβέρνηση Τραμπ έχει επιδοθεί σε ανελέητο κυνηγητό όσων αμφισβητούν την αλήθεια της. Κυνηγάει δημοσιογράφους, παρουσιαστές, ακτιβιστές, αντιφρονούντες, δικαστές, όποιον τολμήσει να την αμφισβητήσει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Χωρίς αναισθητικό, χωρίς δικαιώματα: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές στην Ελλάδα;

Ρεπορτάζ / Χωρίς αναισθητικό: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές για halal και kosher στην Ελλάδα;

Παρά τις προσπάθειες νομιμοποίησης του εβραϊκού και ισλαμικού τρόπου σφαγής των ζώων χωρίς αναισθητοποίηση, το νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει. Η σχεδιαζόμενη Εθνική Στρατηγική Halal επαναφέρει το θέμα.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
H εξέγερση της «κανονικότητας»

Οπτική Γωνία / H εξέγερση της «κανονικότητας»

Μια τάση που θέλει να προσελκύσει μετριοπαθή ακροατήρια, αντλώντας από μια ψευδή εκδοχή της Ιστορίας, η οποία θέλει τον δυτικό πολιτισμό να υποφέρει ή να παρακμάζει γιατί τάχα έπεσε θύμα του ανθρωπισμού του.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
EPEJERGAS HIV/AIDS: Σύντομα θα αποτελεί παρελθόν;

Οπτική Γωνία / HIV/AIDS: Σύντομα θα αποτελεί παρελθόν;

Οι κρίσιμοι σταθμοί μιας δύσκολης πορείας που ξεκίνησε το 1981, οπότε πιστοποιήθηκαν τα πρώτα κρούσματα HIV, μέχρι σήμερα, που στόχος πια είναι η πλήρης ύφεση της νόσου, με ορίζοντα την επίτευξη της ίασης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πάνος Ρούτσι: Ο απεργός πείνας που συγκλονίζει την Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Πάνος Ρούτσι: Ο απεργός πείνας που συγκλονίζει την Ελλάδα

Επιστρατεύοντας το ύστατο μέσο πίεσης, ο Πάνος Ρούτσι ζητά δικαιοσύνη για τα Τέμπη και άδεια για να ξεθάψει το παιδί που έχασε στο μοιραίο τρένο, ώστε να ταυτοποιηθεί και να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Από τα drones μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη: Η Κίνα αλλάζει την παγκόσμια ασφάλεια

Οπτική Γωνία / Από τα drones μέχρι το AI: Η Κίνα αλλάζει την παγκόσμια ασφάλεια

Πώς η στρατιωτική άνοδος της Κίνας και η στρατηγική σύμπλευση με τη Ρωσία διαμορφώνουν τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες προκλήσεις για την ασφάλεια; Μιλά στη LiFO ο δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Νέων Απειλών και κύριος ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, Τριαντάφυλλος Καρατράντος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τζέφρι Σακς: «Ο Τραμπ είναι διχαστικός και επικίνδυνος»

Οπτική Γωνία / Τζέφρι Σακς: «Ο Τραμπ είναι διχαστικός και επικίνδυνος»

Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες μοιάζουν πιο διχασμένες από ποτέ; Και πού οφείλεται η άνοδος της πολιτικής βίας; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Οικονομικών και διευθυντής του Κέντρου για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αντιδράσεις στην Πάρο για την τουριστική επένδυση στις Κολυμπήθρες ή Συλλογή υπογραφών κατά της στρατηγικής επένδυσης στην Πάρο

Ρεπορτάζ / Στις Κολυμπήθρες της Πάρου θα χτιστεί ένα τεράστιο ξενοδοχείο. Γιατί;

Η τοπική κοινωνία αντιδρά στην κατασκευή μεγάλου τουριστικού συγκροτήματος, προειδοποιώντας για αλλοίωση του τοπίου και επιβάρυνση των ήδη πιεσμένων υποδομών του νησιού.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ