ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΟ ΠΡΩΙ το κέντρο της Αθήνας μύριζε στάχτη. Ο ουρανός ήταν ένας θόλος κάπνας. Η ατμόσφαιρα τρομαχτικά θαμπή. Η καυτή κόλαση των κεντρικών δρόμων είχε γίνει ακόμα πιο καυτή. Οι γειτονιές που έτσι κι αλλιώς ζέχνουν έζεχναν κι άλλο. Κάτι τοξικό, βγαλμένο από κακά σχεδιασμένο κόμικ δυστοπίας, είχε ριχτεί πάνω μας.
Αλλά η κατάστασή μας σε τίποτα δεν συγκρινόταν με όσα έζησαν όσοι ήταν κοντά στη φωτιά. Κοιτάζοντας έξω απ' το παράθυρο και σκρολάροντας γι' ακόμα μια φορά την οδηγία να μη βγούμε απ' το σπίτι, γιατί αιωρούνταν επικίνδυνα, λεπτά σωματίδια, σκεφτόμουν με λύπη ότι δεν πρέπει ν' αφεθώ στην ιδέα πως «έτσι θα είναι τα πράγματα από δω και πέρα».
Ιδιωτικοποίηση της ζωής. Απαγορεύσεις, έλεγχος, κομμένες ελευθερίες. Οικολογική καταστροφή. Κάψιμο δέντρων. Κάψιμο σκύλων. Χαμένα άλογα, τρομαγμένες γάτες. Πουλιά που δεν βρίσκουν τις φωλιές τους. Επικίνδυνος αέρας που δεν κάνει να τον ανασάνεις. Και ΜΑΤ στις πόλεις, πάνω σε μηχανές, ντυμένα ρόμποκοπ, να προσθέτουν στο δυσοίωνο τοπίο με την απειλητική αισθητική των στολών τους.
Δεν είμαι απ' αυτούς που θεωρούν την αστυνομία περιττή, ίσως επειδή μένω στο κέντρο της Αθήνας και είμαι κορίτσι. Πρόσφατα φίλη μού έλεγε πόσο φοβάται να γυρίσει σπίτι το βράδυ λόγω εμπορίου ναρκωτικών στην πόρτα της. Άλλη κυκλοφορεί κυρίως με αμάξι όταν φοράει σορτς, γιατί σιχαίνεται το κοίταγμα, το σχόλιο.
Ιδιωτικοποίηση της ζωής. Απαγορεύσεις, έλεγχος, κομμένες ελευθερίες. Οικολογική καταστροφή. Κάψιμο δέντρων. Κάψιμο σκύλων. Χαμένα άλογα, τρομαγμένες γάτες. Πουλιά που δεν βρίσκουν τις φωλιές τους. Επικίνδυνος αέρας που δεν κάνει να τον ανασάνεις. Και ΜΑΤ στις πόλεις, πάνω σε μηχανές, ντυμένα ρόμποκοπ, να προσθέτουν στο δυσοίωνο τοπίο με την απειλητική αισθητική των στολών τους.
Ακούμε τέτοια διαρκώς. Μαθαίνουμε για ειδεχθή εγκλήματα. Τα θύματά τους είναι γυναίκες. Κάθε μήνα μετράμε μία χαμένη. Κάποια που δεν μπόρεσε να φύγει, γιατί δεν υπήρχαν οι δομές, η ενημέρωση και το δίκτυο προστασίας που θα της εξασφάλιζε τη ζωή.
Ακούσαμε για την κοπέλα που γλίτωσε με δυσκολία απ' το μπουντρούμι της εκμετάλλευσής της. Η αστυνομία δεν ήταν εκεί να τη στηρίξει στην προσπάθειά της να ξαναπάρει τη ζωή απ' την αρχή, μακριά απ' τα τέρατα. Βρέθηκε μια σερβιτόρα που είπε «εάν θέλεις βοήθεια, έλα σ' εμένα». Άλλη την πυροβόλησαν, άλλη τη ρίξανε στα βράχια.
Η πραγματικότητα ξεμπροστιάζει τη λάθος, εμμονικά καταπιεστική και επικίνδυνη για τις ελευθερίες μας και τη ζωή μας εκτίμηση κινδύνων στην οποία έχει αφεθεί το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.
Η αστυνομία σπεύδει, όταν κανείς δεν τη χρειάζεται (ειρηνική συνάθροιση πολιτών) και αδρανεί στα κρίσιμα (καταγγελία για ενδοοικογενειακή βία). Είναι αμέσως εκεί, αν τυχόν γίνει καμιά πορεία διαμαρτυρίας ή πάρτι σε ιδιωτικό χώρο.
Στις πορείες των λεγόμενων αντιεμβολιαστών τα ΜΑΤ και τα οχήματα καταστολής γεμίζουν το Σύνταγμα, παρόλο που οι αντιεμβολιαστές βλάπτουν τους γύρω τους με τις εσφαλμένες απόψεις τους και τα σταγονίδια τους κι όχι με επιθέσεις. Ποιος ωφελείται όταν περικυκλώνονται απ' την αστυνομία λοιπόν; Η αίσθησή τους ότι «επαναστατούν»; Πόσο μάς κοστίζουν τα γυαλιστερά οχήματα καταστολής κι οι τρομαχτικές στολές (που καθιστούν απάνθρωπες τις συνθήκες εργασίας και γι' αυτούς που τις φοράνε); Τα βλέπουμε παντού γύρω μας στην Αθήνα, όμως ποιον προστατεύουν πραγματικά και από τι; Είναι αυτή η μόνιμη παρουσία των ΜΑΤ πάνω σε μηχανές που αναπτύσσουν ταχύτητα ανάμεσα σε πεζούς αυτό που χρειαζόμαστε ή αντιλαμβανόμαστε ως προστασία του πολίτη;
Πόροι θα μπορούσαν να διοχετευτούν για την ενίσχυση της πυροσβεστικής και για πιο έγκαιρες προληπτικές επεμβάσεις στις δασώδεις εκτάσεις, αφού προφανώς η χώρα έχει μόνιμο πρόβλημα με τις φωτιές. Πόροι θα μπορούσαν να διοχετευτούν στη δημιουργία ομάδων άμεσης επέμβασης και στήριξης για τα θύματα της έμφυλης βίας μέσα στα αστυνομικά τμήματα.
Αυτό δεν το επιτρέπει η μέχρι τώρα εκτίμηση ρίσκου του υπουργείου. Βάσει αυτής, οι πολίτες πρέπει να προστατευτούν πρωτίστως απ' τον κακό τους εαυτό κι από τους συμπολίτες τους, εξού και τα ΜΑΤ σε κάθε δρόμο του κέντρου ν' αράζουν πάνοπλα ανάμεσα στους πεζούς.
Δεν νιώθουμε ασφαλείς. Κάποια ζώα δεν θα ξαναβρούν τις φωλιές τους, κάηκαν. Τα δέντρα λιγόστεψαν. Το καταπράσινο και τεράστιας ιστορικής σημασίας Τατόι κινδύνευσε. Ο αέρας έγινε πνιγηρός. Η φύση συρρικνώνεται σαν να μας τραβάει κάποιος το χαλί κάτω απ' τα πόδια.
Άνθρωποι θα προστεθούν στους ήδη πολλούς συνανθρώπους μας που έχουν τραύμα ή θρηνούν απώλειες απ' τις φωτιές. Και η κακοποίηση των γυναικών μες στην ελληνική οικογένεια θα συνεχίζεται, μέχρι να δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε και η αξιωματικός υπηρεσίας να μπορεί να ψιθυρίσει πειστικά «εάν θέλεις βοήθεια, έλα σ' εμένα».
σχόλια