ΣΤΡΙΜΩΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ των ΗΠΑ και προσδοκώντας πολλά από την ΕΕ για το επόμενο διάστημα, η Τουρκία δεν έχει άλλη επιλογή από το να εμφανίζεται ότι επιθυμεί την “ομαλοποίηση” των σχέσεων με την Ελλάδα. Οπότε ήταν προδιαγεγραμμένο ότι και η επίσκεψη του τούρκου υπουργού Εξωτερικών στην Ελλάδα θα σφράγιζε αυτή την περίφημη “ομαλοποίηση”. Υπήρχαν άλλωστε οι διαβεβαιώσεις για αυτό από τον γερμανικό παράγοντα, ο οποίος είναι εκείνος που πιέζει για τον διάλογο, αν και μέχρι τώρα μοιάζει περισσότερο με παράλληλους μονολόγους. Ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών ωστόσο, παρά τις παρασκηνιακές διαβεβαιώσεις, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την (πολιτική) φύση του και όπως στο μύθο με τον σκορπιό και τον βάτραχο, μπήκε στον πειρασμό να κεντρίσει και το έκανε με το ζήτημα της μειονότητας στη Θράκη, την οποία η Τουρκία επιχειρεί να χρησιμοποιεί εργαλειακά εδώ και πολλά χρόνια.
Αν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι ταραγμένες όμως, αυτό οφείλεται στην εθνικιστική πολιτική της Τουρκίας, η οποία επιχειρεί να δημιουργεί διαρκώς τετελεσμένα σε βάρος της Ελλάδας και διατηρεί μία διαρκή απειλή πολέμου σε περίπτωση που αυτή ασκήσει κυριαρχικά δικαιώματα της. Και παρά το θέατρο της αλλαγής συμπεριφοράς (όλοι ξέρουν ότι περί αυτού πρόκειται) η Τουρκία δεν παίρνει πίσω, ούτε και τώρα, το παραμικρό από τις παράνομες απαιτήσεις της.
Η τακτική της ελληνικής κυβέρνησης εξακολουθεί να είναι η αγορά χρόνου και η παράταση μιας περιόδου -φαινομενικής έστω- ηρεμίας, προκειμένου να ασχοληθεί με την οικονομική ανάκαμψη, που είναι η πρώτη της προτεραιότητα.
Η επίσκεψη Τσαβούσογλου από μόνη της δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι η μεγάλη εικόνα. Οι επισκέψεις αυτές και η δημόσια ανταλλαγή φιλοφρονήσεων γίνονται επειδή το έχει ζητήσει και από τους δύο η Γερμανία.
Η γεωπολιτική συγκυρία είναι αρκετά θετική για την Ελλάδα, για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια. Η χώρα, για αντικειμενικούς λόγους, έχει ισχυρούς συμμάχους και δεν είναι μόνη, ενώ και η γεωπολιτική της σημασία, για τους ίδιους αντικειμενικούς λόγους έχει αναβαθμιστεί. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς και από τη στάση της Γαλλίας και των ΗΠΑ.
Η ελληνική πλευρά και σε αυτή την επίσκεψη, έθεσε στην τουρκική το ζήτημα των παραβιάσεων της Τουρκίας, το παράνομο τούρκολιβυκό μνημόνιο, το casus belli απέναντι στο δικαίωμα της για επέκταση στα 12 ναυτικά μίλια, το Κυπριακό και το μεταναστευτικό. Η τουρκική πλευρά όμως τα θέτει όλα και κυρίως βάζει θέματα διεκδικήσεων, ενώ επιμένει σταθερά σε “διάλογο άνευ όρων”.
Η εικόνα του Μεβλούτ Τσαβούσογλου που είδαμε στην Αθήνα, ήταν η πιο “μετριοπαθής” που διαθέτει, γιατί η Τουρκία είναι εξαιρετικά στριμωγμένη και θα εξακολουθεί να είναι για όσο συνεχίζεται η πίεση από τη διοίκηση Μπάιντεν με τον οποίο θα συναντηθεί στις 14 Ιουνίου, αλλά και όσο περιμένει να εξασφαλίσει συγκεκριμένα ανταλλάγματα από την Ε.Ε ενόψει και της Συνόδου Κορυφής στις 22 Ιουνίου.
Η επίσκεψη Τσαβούσογλου από μόνη της δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι η μεγάλη εικόνα. Οι επισκέψεις αυτές και η δημόσια ανταλλαγή φιλοφρονήσεων γίνονται επειδή το έχει ζητήσει και από τους δύο η Γερμανία. Ο Ταγίπ Ερντογάν ωστόσο δεν έχει υποχωρήσει στο παραμικρό από τις παράνομες απαιτήσεις του, ενώ εξακολουθεί να απειλεί την Ελλάδα κάθε τόσο, μαζί με τον ακροδεξιό εθνικιστή κυβερνητικό του εταίρο. Επιδιώκει σταθερά να εγγραφούν ως κανονικότητα και να “νομιμοποιηθούν” οι απαιτήσεις του, παρότι είναι αντίθετες με το Διεθνές Δίκαιο.
Η συμβουλή που δίνει στην Ελλάδα ο γερμανικός παράγοντας αλλά και αρκετοί άλλοι απέναντι σε αυτές τις απειλές, είναι περίπου να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Η διαμεσολάβηση του Βερολίνου στην ελληνοτουρκική κρίση πάντως, δεν κρινεται ως επιτυχής, Καμία λύση δεν δρομολογήθηκε σε κανένα από τα ζητήματα και επιμένει να καλύπτει την Άγκυρα που δεν κρύβει ότι επιδιώκει την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης και (με το ιμπεριαλιστικό σχέδιο της “Γαλάζιας πατρίδας”) διεκδικεί το μισό Αιγαίο και ελληνικά νησιά.
Το Βερολίνο βλέπει επίσης την ενίσχυση της συνεργασίας της Ελλάδας με ΗΠΑ και Γαλλία (την οποία Βερολίνο και Άγκυρα δεν θέλουν σε ηγεμονικό ρόλο στη Μεσόγειο) και ενοχλείται. Τα γερμανοτουρκικά σχέδια στην ανατολική Μεσόγειο όμως, δεν τους τα χαλάει η Ελλάδα, ούτε καν η Γαλλία θα μπορούσε από μόνη της. Είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν που έχει εκνευρίσει και τη Γερμανία και την Τουρκία (όπως και τη Ρωσία μαζί) και πολλά γεγονότα που διεξάγονται παράλληλα αυτή την περίοδο, τόσο στο προσκήνιο όσο και στο παρασκήνιο, ίσως δεν είναι άσχετα μεταξύ τους.
σχόλια