Πολιτικές τερατογενέσεις και άλλες ιστορίες

Πολιτικές τερατογενέσεις και άλλες ιστορίες… Facebook Twitter
Ανεξάρτητα από το αν κάποιες από τις οικουμενικές κυβερνήσεις χαρακτηρίστηκαν «ειδικού σκοπού» για να απαλύνουν κάθε φορά τα αρνητικά συναισθήματα και την οργή των ψηφοφόρων, δεν έπαψαν να είναι κυβερνήσεις συνεργασίας, ακόμα και αν είχαν βραχύ βίο και πολλές σκοπιμότητες. Εικονογράφηση: bianka/LIFO
0



ΑΜΗΧΑΝΟΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ
 ακούει από τα πρωθυπουργικά χείλη, και όχι μόνο, ότι εάν η κάλπη τα φέρει έτσι και η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα, αλλά χωρίς να πετύχει αυτοδυναμία, και συνεργαστούν το δεύτερο (ΣΥΡΙΖΑ) με το τρίτο (ΠΑΣΟΚ) κόμμα για να σχηματίσουν κυβέρνηση, η κυβέρνηση που θα προκύψει θα είναι μια κυβέρνηση ηττημένων και μια πολιτική τερατογένεση. Είναι αλήθεια πως ο όρος «κυβέρνηση ηττημένων» που έχει καθιερωθεί τις τελευταίες εβδομάδες έχει προκαλέσει μια μικρή αναταραχή στον ΣΥΡΙΖΑ με τις διαφορετικές ερμηνείες που ακούστηκαν στο εσωτερικό του (Τσίπρας, Τσακαλώτος κ.λπ.), αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα του κόμματος. Το πρόβλημα ενός αμήχανου ψηφοφόρου είναι να καταλάβει ακριβώς γιατί το ενδεχόμενο μιας τέτοιας συνεργασίας θα αποτελούσε πολιτική τερατογένεση και η κυβέρνηση που θα προέκυπτε θα ήταν μια κυβέρνηση ηττημένων. Η απάντηση είναι πως όλα αυτά είναι απλώς πολιτικά φληναφήματα, φωνές φόβου μπροστά σε μια ενδεχομένη ήττα και τη συνακόλουθη απώλεια της εξουσίας και αβάσιμα επιχειρήματα που δεν έχουν σχέση με την πολιτική πρακτική και κουλτούρα, ιδιαίτερα αν ο ψηφοφόρος αυτός ξύσει λίγο τη μνήμη του και θυμηθεί το πρόσφατο αλλά και πιο μακρινό πολιτικό παρελθόν της χώρας.

Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ οδηγούνται σε τέτοια αβάσιμα επιχειρήματα γιατί αντικειμενικά θα είναι εξαιρετικά δύσκολο, σε περίπτωση πρωτιάς, να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά, κυρίως, γιατί οι πιθανότητες για συνεργασία με κάποιο άλλο κόμμα είναι ελάχιστες. 

Αυτό το παρελθόν αναφέρει πως έχουμε ζήσει μια κυβέρνηση ΝΔ και ενιαίου Συνασπισμού (1989), μια οικουμενική κυβέρνηση που στήριζαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός (1990), μια κυβέρνηση Παπαδήμου που είχε τη στήριξη από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ (2011) και μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. (2015) ‒ αυτή κι αν ήταν προϊόν τερατογένεσης. Ανεξάρτητα από το αν κάποιες από αυτές τις κυβερνήσεις χαρακτηρίστηκαν «ειδικού σκοπού» για να απαλύνουν κάθε φορά τα αρνητικά συναισθήματα και την οργή των ψηφοφόρων, δεν έπαψαν να είναι κυβερνήσεις συνεργασίας, ακόμα και αν είχαν βραχύ βίο και πολλές σκοπιμότητες, ακόμα και αν κάποιοι από τους συμμετέχοντες στις κυβερνήσεις αυτές τις υπονόμευαν οι ίδιοι. Τέτοιου είδους πολιτικές τερατογενέσεις, με την έννοια ότι συνεργάστηκαν κόμματα με διαφορετικές πολιτικές αναφορές, είχε η χώρα πολλές ακόμα στο μακρινό παρελθόν (κυβέρνηση Πλαστήρα, Σοφοκλή Βενιζέλου κ.ά.), αλλά αυτές είναι πολύ παλιές ιστορίες. Ας σταθούμε στη σημερινή πρωθυπουργική κινδυνολογία.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικαλείται τα περί πολιτικής τερατογένεσης επιχειρώντας να πει ότι το κόμμα του, παρότι θα είναι πρώτο στις επιλογές των ψηφοφόρων, δεν θα καταφέρει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, κάτι που ενδεχομένως να πετύχουν τα δύο μειοψηφούντα κόμματα. Η λογική, το Σύνταγμα και οι απόλυτοι αριθμοί διαφωνούν έντονα μαζί του. Αν η ΝΔ καταφέρει να είναι το πρώτο κόμμα, θα έχει μεν τις περισσότερες ψήφους συγκριτικά με τα υπόλοιπα κόμματα, αλλά θα συνεχίσει να αποτελεί μειοψηφία στο σύνολο των ψηφοφόρων, πόσο μάλλον στο σύνολο των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.

Στις εκλογές του 2019, που η ΝΔ κέρδισε αυτοδυναμία με ένα απόλυτα πλειοψηφικό αλλά και ‒για θυμηθούμε την ορολογία του ΚΚΕ‒ καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα: σε απόλυτους αριθμούς η κυβέρνηση που ρυθμίζει τις τύχες μας επί τέσσερα χρόνια είχε τη στήριξη μιας μικρής μόνο πλειοψηφίας του λαού. Η «πανηγυρική», όπως τη χαρακτήρισαν, νίκη με 39,85% αντιστοιχούσε σε 2.251.618 ψήφους σε σύνολο 9.984.934 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων ή, έστω, των 5.649.527 που τελικά πήγαν στις κάλπες. Και πάλι κυβέρνηση μειοψηφίας ήταν. Στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης που θα σχηματιστεί με το δεύτερο και το τρίτο κόμμα, βάσει απόλυτων αριθμών, συγκριτικά με μια μονοκομματική κυβέρνηση, η στήριξη θα είναι μεγαλύτερη, αφού θα αθροίζονται δύο σχετικά μεγάλα ποσοστά.

Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ οδηγούνται σε τέτοια αβάσιμα επιχειρήματα γιατί αντικειμενικά θα είναι εξαιρετικά δύσκολο, σε περίπτωση πρωτιάς, να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά, κυρίως, γιατί οι πιθανότητες για συνεργασία με κάποιο άλλο κόμμα είναι ελάχιστες. Δεν υπάρχουν υποψήφια κόμματα για συγκυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ, που σε άλλες εποχές θα μπορούσε να είναι ένας εταίρος, δεν θα ξανασυνεργαζόταν ‒ η προηγούμενη φορά αποδείχτηκε απόλυτα καταστροφική για το ίδιο το κόμμα. Το κόμμα Βελόπουλου, που είναι πιο συγγενικό πολιτικά με τη ΝΔ, είναι μια κάποια λύση, που θα έλεγε και ο ποιητής, αλλά είναι δύσκολη μια τέτοια συνεργασία με τον πρόεδρο του κόμματος που μοίραζε «επιστολές του Ιησού», η γραφικότητα έχει κάποια όρια. Άλλωστε, απ’ ό,τι φαίνεται, τις τελευταίες ημέρες η διάλυση του κόμματος αυτού είναι μια πιο πρόσφορη λύση από τη συνεργασία με αυτό. Αν εικάσουμε ότι υπάρχουν και κάποιοι πρόθυμοι στο ΠΑΣΟΚ βουλευτές να συνεργαστούν μετεκλογικά με τη ΝΔ, τότε ίσως ευοδωθούν οι προσδοκίες Μητσοτάκη.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ