Ποιος τολμά να μείνει μόνος με τον εαυτό του;

Ποιος τολμά να μείνει μόνος με τον εαυτό του; Facebook Twitter
Η τέχνη τού να βγαίνεις μόνος απαιτεί ευρηματικότητα και ευελιξία. Εικονογράφηση: bianka/LIFO
0


ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΜΗΝΑ, ΕΒΓΑΛΑ
εισιτήριο για μια μουσική παράσταση στην οποία πήγα μόνη. Η διαδικασία των ηλεκτρονικών κρατήσεων σού επέτρεπε να κλείσεις και μεμονωμένες θέσεις σε τραπέζια μαζί με άλλους θεατές, κάτι πολύ βολικό, καθώς άλλοτε δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα σε μαγαζιά του είδους. Στο τραπέζι που είχα κάνει την κράτηση βρισκόντουσαν ακόμα δύο ζευγάρια, δύο νεαρές φίλες και μία συνομήλική μου γυναίκα. Καθώς δίναμε παραγγελίες στον σερβιτόρο, η άγνωστη γυναίκα κατάλαβε πως είχα έρθει κι εγώ μόνη στην παράσταση και τότε, εμφανώς ανακουφισμένη, με μια δόση αμηχανίας και χιούμορ μαζί, είπε: «Τελικά δεν είμαι η μόνη τρελή. Νόμιζα πως δεν θα ερχόταν κανείς άλλος εδώ μόνος», και πρόσθεσε απολογητικά, αλλά και αρκετά μεγαλόφωνα για να την ακούσουν όλοι, λες και ήθελε να δικαιολογηθεί σε αγνώστους για τη ζωή της, πως είχε χωρίσει πρόσφατα.

Αν και πολλά έχουν αλλάξει στην κοινωνία και αρκετά ταμπού έχουν καταρριφθεί, το στίγμα τού να βγαίνει κανείς μόνος σε θεάματα κατεξοχήν παρεΐστικα δεν έχει εκλείψει. Οι άνθρωποι μοιάζουν να χωρίζονται σε αυτούς που, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, θεωρούν φυσικό να βγαίνουν μόνοι τους σε καφέ, σινεμά, θέατρα, συναυλίες, για φαγητό ή για ποτό, ακόμα και να ταξιδεύουν μόνοι, είτε από επιλογή είτε από έλλειψη της κατάλληλης παρέας, και σε αυτούς που το θεωρούν εξαιρετικά άβολο και τους ξενίζει. Αν, δε, εξ ανάγκης το κάνουν, χρειάζεται να βρουν δικαιολογίες και προσχήματα, όπως η γυναίκα σ’ εκείνη την παράσταση, για κάτι που θα μπορούσε να είναι μέχρι και λυτρωτικό.

Μόλις είκοσι χρόνια πριν, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η Αθήνα ήταν μια πολύ διαφορετική πόλη. Ακόμα και το να βρεθεί κάποιος μόνος για καφέ με ένα βιβλίο δεν ήταν τόσο συχνό φαινόμενο. Smartphones δεν υπήρχαν και το να δουλεύεις με το laptop σε εξωτερικό χώρο ήταν κάτι άγνωστο. Συναντούσες ελάχιστους μοναχικούς στην πόλη και ακόμα πιο λίγες γυναίκες, με εξαίρεση το σινεμά, όπου πάντα έβλεπες θεατές που απολάμβαναν την ταινία μόνοι τους. Κι όσοι σύχναζαν για ποτό μόνοι ήταν κατά συντριπτική πλειοψηφία άντρες.

Στη σημερινή εποχή και πολλές κοινωνικές αλλαγές μετά, βρίσκει κανείς μια τρομερά απελευθερωτική δύναμη στο να μην εξαρτιέται από τους άλλους για τις εξόδους του. Η πρώτη φορά που σπας αυτό το κοινωνικό ταμπού μπορεί να είναι εξόχως αναζωογονητική.

Μέσα σε είκοσι χρόνια, ο υπερτουρισμός, οι solo travellers που προτιμούν όλο και περισσότερο την Αθήνα, οι digital nomads που την επιλέγουν για τόπο εργασίας, το gentrification που μεταμόρφωσε ολόκληρες γειτονιές, και φυσικά η απομόνωση από το περιβάλλον και η διέξοδος που έφεραν τα smartphones και οι φορητοί υπολογιστές –ποτέ πια δεν χρειάζεται να μείνει κανείς εντελώς μόνος με τις σκέψεις του– άλλαξαν ριζικά την όψη μιας πόλης όπου πλέον το να βγαίνει κανείς μόνος δεν προκαλεί τόση εντύπωση όση άλλοτε και στα μαγαζιά το «περιμένετε παρέα;» δεν είναι η πρώτη ερώτηση που σου κάνουν. Ειδικά το κέντρο της Αθήνας την τελευταία δεκαετία άρχισε να θυμίζει περισσότερο ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, όπου το να βγαίνεις μόνος είναι ήδη από χρόνια απενοχοποιημένο.

Βέβαια, αν πάμε αρκετά πίσω στον χρόνο, σε περασμένες δεκαετίες, σε μια πιο κλειστή και επαρχιώτικη Αθήνα, όπου ο ελεύθερος χρόνος δεν είχε φυσικά τη σημερινή σημασία, οι άντρες που κατά κύριο λόγο σύχναζαν στα μπαρ δεν είχαν και τόση σχέση με τον cool και ατσαλάκωτο Don Draper του «Mad Men» ή τους τεχνοκράτες με τα κουστούμια στις διαφημίσεις για ποτά των ’80s. Ήταν αλκοολικοί, ρεμάλια, μεγάλοι πότες, μπακούρια, ρέμπελοι οικογενειάρχες που το έσκαγαν από τη φυλακή της οικογένειας ή, στην πιο ωραιοποιημένη τους εκδοχή, μποέμ διανοούμενοι.  Οι γυναίκες, πάλι, που σύχναζαν μόνες στα μπαρ, σύμφωνα πάντα με τα στερεότυπα της εποχής, θα έψαχναν οπωσδήποτε για αντρική συντροφιά, αν δεν εκδίδονταν κιόλας.

Στη σημερινή εποχή και πολλές κοινωνικές αλλαγές μετά, βρίσκει κανείς μια τρομερά απελευθερωτική δύναμη στο να μην εξαρτιέται από τους άλλους για τις εξόδους του. Η πρώτη φορά που σπας αυτό το κοινωνικό ταμπού μπορεί να είναι εξόχως αναζωογονητική. Ανακαλύπτεις μια ξαφνική ελευθερία που δεν ήξερες καν πως υπάρχει και νέες δυνατότητες σού ανοίγονται. Έστω κι αν η κάθε έξοδος, ασφαλώς, έχει άλλο βαθμό δυσκολίας. Ένα γεύμα σε επαγγελματικό ταξίδι είναι πολύ πιο εύκολο από μια μοναχική έξοδο για φαγητό –και όχι street food– στον τόπο διαμονής. Κάποιοι πηγαίνουν συχνά για καφέ ή φαγητό μόνοι, αλλά ούτε κατά διάνοια σε μια παράσταση ή συναυλία, στην οποία βρίσκουν νόημα μόνο αν τη μοιραστούν με άλλους. Επιπλέον, το θέμα της ασφάλειας εν μέρει επηρεάζει τις γυναίκες και είναι ένας περιοριστικός παράγοντας κάποιες φορές.

Ένα περσινό trend στο TikTok ήταν το «masterdating», δηλαδή, η συνήθεια τού να βγαίνει κανείς μόνος, σαν να βγάζει σε date τον εαυτό του, που προέτρεπε τις γυναίκες να βγαίνουν σκόπιμα μόνες, κάνοντας δραστηριότητες που τους αρέσουν. Αν και ο συσχετισμός με τα solo ραντεβού προκαλούσε αστείους συνειρμούς, η τάση αναδείκνυε τα πολλαπλά οφέλη για την ανεξαρτησία, την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση μιας γυναίκας. 

Η τέχνη τού να βγαίνεις μόνος απαιτεί ευρηματικότητα και ευελιξία. Σταδιακά αρχίζεις να αναγνωρίζεις σε ποια μαγαζιά θα περάσεις απαρατήρητος και σε ποια θα είσαι σαν τη μύγα μες στο γάλα, γιατί θα σφύζουν από οικογένειες και πολυπληθείς παρέες· σε ποιο κατάμεστο εστιατόριο οι σερβιτόροι θα σε κοιτούν καχύποπτα, αν πιάσεις ολόκληρο τραπέζι, και σε ποιο θα σου κάνουν τεμενάδες ακόμα κι αν πας μόνος· σε ποια αίθουσα σινεμά θα συναντήσεις κι άλλους μοναχικούς θεατές και ποια πρέπει να αποφύγεις γιατί θα είναι γεμάτη από παρέες και ζευγάρια που ενοχλούν μιλώντας ακατάπαυστα· ποια μπαρ είναι φιλικά για τις γυναίκες και κανείς δεν θα παραξενευτεί, ούτε κανείς θα σε ενοχλήσει, γιατί προσωπικό και θαμώνες είναι εξοικειωμένοι· ποιες πόλεις και ποιες χώρες είναι ιδανικές για solo travellers και ποιες δεν ενδείκνυνται.

Υπάρχει ένας βαθιά υπαρξιακός τρόμος στο να μην μπορείς να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου, έστω και από ανάγκη, ένας τρόμος που κατατρέχει πολλούς, ένα κενό που πρέπει οπωσδήποτε να γεμίσει με άλλους ανθρώπους, ακόμα κι αν η όποια παρέα δεν είναι η ιδανική· ο φόβος του κοινωνικού αποκλεισμού, ο φόβος της μοναξιάς, το να βρεθείς εκτεθειμένος στα αδιάκριτα βλέμματα αγνώστων, χωρίς την ασφάλεια του comfort zone σου. Ο χρόνος πρέπει να γεμίζει διαρκώς με άλλους. Το να μείνει κανείς μόνος με τις σκέψεις του μπορεί να είναι ενίοτε τρομακτικό αλλά, από την άλλη, πόσο ασφυκτικό το να είσαι απόλυτα εξαρτημένος από τους άλλους.

Το πιο ισχυρό ταμπού και το μεγαλύτερο εμπόδιο, όμως, δεν είναι τόσο το κοινωνικό στίγμα, η σκιά της κοινωνικής αποτυχίας που κρύβεται από πίσω και η γνώμη των άλλων για μας που μας παραλύει, όσο η ιδέα πως η συνήθεια τού να βγαίνεις μόνος αφορά αποκλειστικά introverts και αποκλείει τις χαρές της κοινωνικότητας. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το αντίθετο. Κανείς δεν θα μεταμορφωθεί ξαφνικά σε μοναχικό λύκο και σε ακοινώνητο μισάνθρωπο, επειδή απλώς προτιμά κάποιες μέρες της βδομάδας να πάει για φαγητό μόνος ή επειδή θα παρακολουθήσει μια παράσταση που θέλει πολύ να δει αλλά οι φίλοι του δεν μπορούν. Αντιθέτως, πιο πιθανό είναι να καταλήξει να αποκτήσει ένα ασφαλές μέτρο σύγκρισης και να μάθει να αναζητά και να απολαμβάνει εκείνη την κοινωνική συναναστροφή που δεν θα είναι συμβιβαστική λύση αλλά μακράν προτιμότερη από το να βγει μόνος.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αίγινα: Ένα Kέντρο Yγείας εργοτάξιο με λειψό προσωπικό

Φάκελος Υγεία / Αίγινα: Ένα Kέντρο Yγείας εργοτάξιο με λειψό προσωπικό

Εδώ και αρκετούς μήνες το Kέντρο Yγείας στην Αίγινα έχει μετατραπεί σε εργοτάξιο εξαιτίας της ενεργειακής αναβάθμισης την οποία υλοποιεί το υπουργείο Υγείας. Το χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης του έργου έχει εκτροχιαστεί, διευρύνοντας τον κύκλο προβλημάτων του Kέντρου, που οφείλονται κυρίως στην έλλειψη προσωπικού.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Λίντα

Πολιτισμός / Τι συνέβη με την αποχώρηση της Λίντας Καπετανέα από το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Μετά από επτά χρόνια στο τιμόνι του θεσμού, δεν ανανεώθηκε η σύμβαση της καλλιτεχνικής διευθύντριας του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, κάτι που της ανακοινώθηκε από τον δήμαρχο Καλαμάτας σε ένα σύντομο τηλεφώνημα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Συρία: Πώς μεταφράζεται για την υπόλοιπη περιοχή η αναζωπύρωση του πολέμου

Ανάλυση / Συρία: Πώς μεταφράζεται για την υπόλοιπη περιοχή η αναζωπύρωση του πολέμου

Η αιφνιδιαστική επίθεση των ανταρτών που έχει καταλάβει το Χαλέπι και απειλεί άλλα εδάφη που ελέγχονται από το καθεστώς θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια περαιτέρω αποδυνάμωση της περιφερειακής επιρροής του Ιράν, αλλά και να προκαλέσει έναν νέο κύκλο βίας και αστάθειας
ΠΕΤΡΟΣ ΚΡΑΝΙΑΣ
Τζο Μπάιντεν: Η απονομή χάριτος στον γιο του και η συναισθηματική υποκρισία

Ανάλυση / Τζο Μπάιντεν: Η απονομή χάριτος στον γιο του και η συναισθηματική υποκρισία

Ο πρόεδρος υποστηρίζει ότι ο Χάντερ Μπάιντεν δεν θα είχε κατηγορηθεί ποτέ αν δεν είχε αυτό το όνομα και ότι κάθε πατέρας θα έκανε το ίδιο - Αυτή η πράξη επικυρώνει τη νοοτροπία του Ντόναλντ Τραμπ
LIFO NEWSROOM
Λόφος Φιλοπάππου: Ξερά δέντρα, παραίτηση και παρακμή

Αθήνα / Λόφος Φιλοπάππου: Ξερά δέντρα, παραίτηση και παρακμή

Ένα άψυχο φυσικό τοπίο με ξερά δέντρα και κομμένους κορμούς είναι η δυσάρεστη έκπληξη που αντικρίζει κανείς ανεβαίνοντας στον λόφο του Φιλοπάππου. Ποια είναι η ευθύνη του δήμου, τι καταγγέλλουν οι πολίτες, τι λέει το υπουργείο Πολιτισμού και τι δηλώνει η Αγνή Πικιώνη, πρόεδρος της ΑΜΚΕ «Δημήτρης Πικιώνης».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Οδεύουμε προς τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Διεθνή / Οδεύουμε προς τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Ο κίνδυνος χρήσης πυρηνικών από τη Ρωσία και οι καταιγιστικές εξελίξεις αν ηττηθεί η Ουκρανία. Μιλά στη LiFO ο δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Νέων Απειλών και κύριος ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ Τριαντάφυλλος Καρατράντος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εξέδιδε τη Μαρία Κάλλας τελικά η μάνα της, όπως δείχνει η ταινία με την Τζολί;

Οπτική Γωνία / Εξέδιδε τη Μαρία Κάλλας τελικά η μάνα της, όπως δείχνει η ταινία με την Τζολί;

Στο νέο biopic με την Αντζελίνα Τζολί η μητέρα της νεαρής Μαρίας Κάλλας την εξαναγκάζει σε συνευρέσεις με Γερμανούς ναζί στην κατοχική Αθήνα. Ποια είναι όμως η αλήθεια;
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
«Τα περισσότερα περιστατικά αστυνομικής βίας εκδηλώνονται σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών»  

Βιβλίο / «Τα περισσότερα περιστατικά αστυνομικής βίας εκδηλώνονται σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών»  

Μια επίκαιρη συζήτηση με την εγκληματολόγο Αναστασία Τσουκαλά για ένα πρόβλημα που θεωρεί «πρωτίστως αξιακό», με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου της βιβλίου της το οποίο αφιερώνει «στα θύματα, που μάταια αναζήτησαν δικαιοσύνη».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Η χαμένη τιμή του ΣYΡIZA

Ακροβατώντας / Η χαμένη τιμή του ΣYΡIZA

Εκείνοι που στήριξαν τον Κασσελάκη και τον άφηναν για έναν χρόνο να αλλοιώνει εντελώς τον χαρακτήρα του κόμματός τους είναι οι ίδιοι που αποφάσισαν να τον ρίξουν από την προεδρία όταν διαπίστωσαν ότι δεν είναι δυνατό να ελεγχθεί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Η συζήτηση του προϋπολογισμού με το βλέμμα στραμμένο στο 2027

Βασιλική Σιούτη / Η συζήτηση του προϋπολογισμού με το βλέμμα στραμμένο στο 2027

Με το πολιτικό τοπίο να βρίσκεται υπό συνεχή αναδιαμόρφωση και την κινητικότητα να συνεχίζεται, η κεντρική πολιτική μάχη που θα δοθεί αυτές τις ημέρες αφορά την οικονομία και είναι για τον προϋπολογισμό του 2025
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ