Περνώ και μόνη μου καλά

Περνώ και μόνη μου καλά Facebook Twitter
Το «solo travelling» είναι μόδα εδώ και χρόνια. Εικονογράφηση: Ατελιέ/LIFO
0

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ είναι άχαρο σημείο το Σύνταγμα. Εκτός από τα κατασκευαστικά έργα-βασανιστήριο έχει κι αυτήν τη ζέστη που σε λιώνει. Ακολουθώ έναν backpacker περίπου 20κάτι, που με ασύρματα ακουστικά κόβει βόλτες κοντά στην Παλιά Βουλή. Φοράει αυτά τα λεπτά μπουφάν με πολλές τσέπες που βοηθούν τους ψυχαναγκαστικούς να ταξιδεύουν μόνοι και ταυτόχρονα να τρώνε μικρές, προσωπικές φρίκες τσεκάροντας διαρκώς όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα. 

Μοιάζει να  πηγαίνει τελείως στα χαμένα, δεν βγάζει κινητό και καταλήγει να κάτσει κάπου μέτρια. Δεν είναι το καλύτερο καφέ της περιοχής. Υπάρχουν ανώτερα μέρη. Ε, και; Θα το θυμάται σαν κάτι που ανακάλυψε μόνος, περπατώντας χωρίς σχέδιο, σε ένα άγνωστο μέρος, μια Δευτέρα που δεν δούλευε.

Το «solo travelling» είναι μόδα εδώ και χρόνια. Υπάρχουν τόσες ιστοσελίδες, influencers, hostels και σχετική πληροφόρηση, που πλέον η Ευρώπη φαντάζει εύκολη και ασφαλής πίστα γι’ αυτόν τον τύπο ταξιδιού. Το μοναχικό προσκύνημα σε άγνωστες πόλεις μπορεί επιπλέον να είναι και χαμηλού κόστους, εάν ψάξει κανείς καλά.

Υπάρχουν τόσες ιστοσελίδες, influencers, hostels και σχετική πληροφόρηση, που πλέον η Ευρώπη φαντάζει εύκολη και ασφαλής πίστα γι’ αυτόν τον τύπο ταξιδιού.

Το κέντρο μαζεύει μοναχικούς ταξιδιώτες. Και εάν η Αθήνα δεν είχε άθλια μέσα μαζικής μεταφοράς ή εξασφάλιζε περισσότερη ασφάλεια, φωτισμό, καθαριότητα στις φθηνές/ενδιαφέρουσες για τους νέους περιοχές (βλ. Βικτώρια), μάλλον θα μάζευε ακόμη περισσότερους. Τους χρειαζόμαστε. Δεν είναι αυτοί που αφήνουν μεγάλα ποσά όπου πάνε, αλλά πλουτίζουν με άλλον τρόπο την πόλη. Κοντοστέκονται στα πιο απροσδόκητα μέρη με μια άνεση και μια γαλήνη που μπορείς να έχεις μόνο μετά από ώρες μοναχικής περιπλάνησης. Γίνονται άθελά τους αφηγητές σε κάποιο ηχητικό, στους ντόπιους που θα τους μιλήσουν στον δρόμο ή στο μπαρ, στον ίδιο τους τον εαυτό, που είναι και η παρέα τους. Συνδέονται με τις πόλεις με έναν τρόπο πολύ προσωπικό. Και προσδίδουν σε άχαρα σημεία μιαν άλλη αίσθηση, ασύγκριτα πιο γοητευτική και μελαγχολική από αυτήν των τουριστών-γκρουπ ή των τουριστών-νέο ζευγάρι.

Στην καλύτερη εκδοχή τους οι μοναχικοί ταξιδιώτες είναι και αναγνώστες. Κάθονται μόνοι τους σε πεζούλια, παγκάκια ή πέριξ της Ακρόπολης ή (στις περιπτώσεις ακραίας αφραγκίας) στον καναπέ του hostel τους και το ζουν (υπάρχουν μερικά ιδιαίτερα βρομιάρικα και άλλα πολύ χίπστερ και περιποιημένα hostels στο κέντρο της Αθήνας).

Πέτυχα δύο που μου έκαναν εντύπωση. Ο ένας καθόταν σε ένα αδιανόητα τουριστικό μαγαζί κοντά στην Πλάκα, απ’ αυτά που έχουν μεγάλες φωτογραφίες με τοστ και χυμό πορτοκάλι πλάι στην είσοδο. Κι εκεί διάβαζε. Αφέθηκα να φανταστώ ότι είναι κάποιος που δεν αναζητά τις (ανύπαρκτες) βέλτιστες συνθήκες, άρα ευτυχεί εύκολα. Η άλλη καθόταν στον Εθνικό Κήπο, ο οποίος τα τελευταία χρόνια είναι πιο ασφαλής και πολυσύχναστος. Μύριζε αντηλιακό και είχε όλο το στυλ του ανθρώπου που νιώθει καλά τώρα. Άλλωστε δεν είναι το μοναχικό ταξίδι μια κλασική (επιδεικτική σχεδόν) απόδειξη αυτάρκειας; Δεν υποδηλώνει ότι αντέχουμε τον εαυτό μας; 

Στη χειρότερη εκδοχή τους οι μοναχικοί ταξιδιώτες είναι με το σέλφι στικ στο χέρι. Πέτυχα τις προάλλες μια τέτοια youtuber στην Πλάκα. Αυτοκινηματογραφούμενη, βαμμένη σαν να μην είχε τριάντα πέντε βαθμούς υπό σκιά, κάλπαζε και ανέλυε. Επιδείκνυε στο κοινό της το μικρό κομμάτι της Αθήνας που φαινόταν πίσω από το πρόσωπό της. 

Μιλώντας με διάφορα εικοσάχρονα από το εξωτερικό που κατοικοεδρεύουν σε μέρη χαοτικά, βρόμικα, πολυσύχναστα και που αποτελούν πηγή έμπνευσης πέριξ της Ομόνοιας, στις παρυφές της Κυψέλης, στα Εξάρχεια («προς Αλεξάνδρας για πιο φθηνά») ή στο βαθύ Μεταξουργείο, προσπάθησα να καταλάβω αν τους αρέσει και τι. Ήταν ενθουσιώδεις (εκτός απ’ όταν έπρεπε να πούμε για τα μέσα μεταφοράς ή για την καθαριότητα).

Τα ευρήματά μου περιλαμβάνουν τα αγαπημένα υλικά του αθηναϊκού σουρεάλ. Οικεία σαπίλα, συνδυασμός αστικής φθοράς και αρχαίων μνημείων, αδιανόητο φαγητό, χαμηλές τιμές (ναι, όταν έρχεσαι από το Σίδνεϊ), ζωντανός, φιλικός κόσμος που βγαίνει έξω και το κλασικό, «πάντα κάτι συμβαίνει και μπορεί να είναι και δωρεάν ή φθηνό». Ωραία πόλη, όντως. Μακάρι να μη γίνει όλο το κέντρο Airbnb και όσα κάνουμε experience. 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Φώτης Βαλλάτος

Οι Αθηναίοι / Φώτης Βαλλάτος: Έχω πάει σε περίπου εβδομήντα πέντε χώρες. Δεν είναι πολλές.

Τravel editor του «Blue Magazine», συνδιοργανωτής του Saristra Festival. Γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στην Πάτρα και στην Κεφαλονιά. Παρότι τα τελευταία χρόνια περνάει μόλις τριάντα μέρες τον χρόνο στην πόλη, έχει τη φήμη του αθηναιολόγου.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Μεξικό-Γουατεμάλα-ΗΠΑ: Ο Τάσος Καραντάκος ταξιδεύει solo χωρίς επιστροφή/Β: A Greek Solo: Οι περιπέτειες ενός Έλληνα νομά από το Μεξικό στη Γουατεμάλα και τις ΗΠΑ / Γ : Greek Solo: Οι περιπέτειες ενός Έλληνα νομά από το Μεξικό μέχρι τη Νέα Υόρκη

Ταξίδια / Οι περιπέτειες ενός Έλληνα νομά από το Μεξικό στη Γουατεμάλα και τις ΗΠΑ

Τον περασμένο Νοέμβριο, εν μέσω lockdown, ο Τάσος Καραντάκος ξεκίνησε ένα solo ταξίδι χωρίς επιστροφή για το Μεξικό. Περίπου έναν χρόνο μετά, το 2022 τον βρίσκει εκεί γεμάτο περιπέτειες, να κάνει ακόμη αυτό που αγαπάει.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΨΩΜΙΑΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ