Οι κατηγορίες χρηστών του Facebook και οι τεχνολογικοί ρόλοι

Οι φυλές του Facebook και οι τεχνολογικοί ρόλοι Facebook Twitter
Αυτό που δείχνει η εποχή του Facebook ‒που θα διανύουμε για αρκετό καιρό ακόμη‒ είναι ότι είτε «οικοδόμοι σχέσεων», είτε «τελάληδες», είτε «εγωκεντρικοί», είτε «παρατηρητές», είμαστε όλοι συνδεδεμένοι διαρκώς και επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον.
0

Η ΕΙΔΗΣΗ ΟΤΙ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ του Facebook Mαρκ Zούκερμπεργκ σκοπεύει να αλλάξει την επωνυμία του εμβληματικού μέσου κοινωνικής δικτύωσης προκάλεσε απορίες. Πολλοί διατύπωσαν την άποψη ότι αυτή η επιχειρηματική κίνηση απλώς δείχνει πόσο έχει πληγωθεί το «μέσο» από την εμπλοκή του σε πολιτικά σκάνδαλα και τη διασπορά ψευδών ειδήσεων.

H κυριαρχία του Facebook σήμερα αμφισβητείται από άλλες παρόμοιες πλατφόρμες, κυρίως από τις νεότερες ηλικίες (π.χ. Instagram, ΤikΤok), εντούτοις η ιστορία του στον εικοστό πρώτο αιώνα σφραγίζει την εξέλιξη των νέων μέσων και αποτελεί μέρος της ιστορίας των ίδιων των χρηστών του. H ταύτιση μέσου και χρήστη δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν τόσο στενή, κάτι που συνειδητοποιούμε όποτε για τεχνικούς λόγους το Facebook «πέφτει», προκαλώντας σε πολλούς το ίδιο αίσθημα όπως όταν πέφτει το ρεύμα.

Τα social media την εποχή της καραντίνας έγιναν ο βασικός κόμβος συνάντησης και σύνδεσής μας. Στη φάση του εμβολίου έγιναν και πάλι μοχλός ανάπτυξης της καχυποψίας και της εχθροπάθειας, δίαυλος ακόμη και απευθείας «συμβουλών» που οδήγησαν σε θανάτους αρνητών.

Οι διάφορες μελέτες επικοινωνίας που δημοσιεύτηκαν από το 2008 κι ύστερα, όταν το Facebook άρχισε να γίνεται το φαινόμενο της ψηφιακής εποχής, έχουν εντοπίσει διάφορους λόγους που εξηγούν την τεράστια κοινωνική σημασία του. Άλλες το αντιλαμβάνονται ως εργαλείο συγκρότησης κοινωνικού κεφαλαίου, ως μηχανισμό κτήσης, συντήρησης και ανάπτυξης κοινωνικών σχέσεων.

Άλλες το βλέπουν ως ένα νέο πληροφοριακό-ψυχαγωγικό μέσο στο οποίο, όπως και σε πολλές άλλες διαδικτυακές σελίδες και εφαρμογές, γίνεται η τέλεια σύγχυση παραγωγού και καταναλωτή μηνυμάτων και προϊόντων (produsage). Άλλες πάλι μελέτες προσέγγισαν το Facebook ως ένα ακόμη σύμπτωμα της ναρκισσιστικής κουλτούρας ή ως ένα ακόμη μέσο που χρησιμοποιείται για απλή χαλάρωση, όπως στο παρελθόν το ζάπινγκ στην τηλεόραση.

Προφανώς όλες αυτές οι ερμηνείες θίγουν σημαντικά χαρακτηριστικά του μέσου και της χρήσης του. Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όμως, έχουν εκείνες οι μελέτες που επιχειρούν να περιγράψουν τις νέες ταυτότητες που αποκτήσαμε ή ενισχύσαμε χάρη στο Facebook. Ταυτότητες που δεν έχουν να κάνουν τόσο με τις βασικές κοινωνικές μας ορίζουσες (τάξη, μόρφωση, ηλικία, φύλο) όσο με μορφές «χαρακτήρα» που αναπτύσσονται λόγω της διαρκούς χρήσης ενός μέσου και παίρνουν συλλογικές διαστάσεις.

Χονδρικά, τέσσερις τέτοιες κατηγορίες «χρηστών» έχουν εντοπιστεί και μελετηθεί (π.χ. Τ. Robinson et al, I ♥ FB: A Q-Methodology Analysis of Why People ‘Like’ Facebook):

α) Οι «οικοδόμοι σχέσεων»: Είναι όλοι όσοι χρησιμοποιούν τη δημοφιλή πλατφόρμα για να διατηρήσουν και να ενισχύσουν τις φιλικές και οικογενειακές σχέσεις που έχουν και εκτός της διαδικτυακής τους ζωής. Από το ταγκάρισμα σε φωτογραφίες και βίντεο μέχρι το Μessenger, το Facebook γίνεται ένα εργαλείο πρακτικής ή συναισθηματικής σύνδεσης με τα άτομα που υπάρχουν στην πραγματική ζωή.

β) Οι «τελάληδες»: Βρίσκονται στον αντίποδα της προηγούμενης ομάδας, χρησιμοποιούν το Facebook για να απευθυνθούν στη δυσπρόσιτη κοινή γνώμη, επιχειρούν να μεταφέρουν με τις αναρτήσεις τους τις πληροφορίες που επιθυμούν σε όσο το δυνατό μεγαλύτερο ακροατήριο. Δεν το χρησιμοποιούν για να επικοινωνήσουν με φίλους και συγγενείς, αφού αυτήν τη μορφή διάδρασης την κατατάσσουν στην ιδιωτική και όχι στη δημόσια σφαίρα. Το Facebook παραμένει γι’ αυτούς μια εικονική πλατφόρμα δημοσιότητας που δεν πρέπει να περιπλέκεται στα προσωπικά ζητήματα (οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές σχέσεις).

γ) Οι «εγωκεντρικοί»: Η αυτοπαρουσίαση και αυτοπροώθηση είναι το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας χρηστών του Facebook. Αναρτούν εικόνες, βίντεο, κείμενα που επιχειρούν να τραβήξουν την προσοχή πάνω τους και να αποσπάσουν τις περισσότερες δυνατές καρδούλες και likes. Εδώ το Facebook γίνεται μέσο ενίσχυσης της αυτοπεποίθησης όχι βάσει πρακτικών επηρεασμού και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης (όπως στους τελάληδες) αλλά μέσα από την ικανοποίηση που απολαμβάνει κανείς όταν οι άλλοι αναγνωρίζουν απλές στιγμές ή μεγάλους σταθμούς της προσωπικής του ζωής.

δ) Οι «παρατηρητές»: Αυτοί ακολουθούν τη λογική του window shopping. Παρατηρούν όσα διαδραματίζονται από τους άλλους στο Facebook, νιώθουν την υποχρέωση να συμμετέχουν σε αυτό το κοινωνικό μέσο (κυρίως λόγω γνωστών τους ή ανθρώπων που θέλουν να γνωρίσουν), αλλά μένουν σε θέση θεατή, κάνουν σπανιότατα αναρτήσεις και γενικά έχουν ελάχιστη διάδραση με τους υπόλοιπους. Παρακολουθούν τις προσωπικές αναρτήσεις των άλλων, αλλά δεν δίνουν καμία πληροφορία για τη δική τους ζωή, αφού θέλουν να την προστατεύσουν από τα δημόσια βλέμματα, στα οποία όμως «κρυφά» συγκαταλέγονται.

ΚYKΛΟΦΟΡΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΕΙΣ των φυλών του Facebook, αλλά οι παραπάνω τέσσερις ομάδες περιγράφουν τις βασικές τάσεις που αφορούν το πώς το πρώτο σε επιρροή μέσο κοινωνικής δικτύωσης επαναπροσδιόρισε βασικές διαστάσεις της κοινωνικότητάς μας: τη σύναψη και διατήρηση σχέσεων, την επιρροή και διαμόρφωση γνώμης, την προσωπική προβολή και καταξίωση, την ηδονοβλεπτική παρατήρηση της ζωής των άλλων. Τίποτε από αυτά δεν ανακάλυψε το Facebook, προϋπήρχαν με διάφορες μορφές στο παρελθόν.

Αυτό που κυρίως άλλαξε η εποχή των social media είναι ότι αυτές οι συμπεριφορές, που στο παρελθόν υπήρξαν κάπως ασυντόνιστες, τώρα οργανώνονται σε νέους κοινωνικούς ρόλους.

Η μετονομασία του Facebook, ακόμη και η εξαφάνιση και αντικατάστασή του από άλλα παρόμοια μέσα, δύσκολα θα μεταβάλει σε μεγάλο βαθμό αυτούς τους ρόλους που πρώτο διαμόρφωσε στην κοινωνική ζωή. Το πολιτικό και ιδεολογικό αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης γνωρίζουμε ότι είναι ακαθόριστο. Μπορεί να κυμανθεί υπέρ του δημοκρατικότερου αλλά και υπέρ του πιο ολοκληρωτικού σκοπού.

Το ίδιο συμβαίνει και με το πολιτισμικό του αποτύπωμα. Το μέσο, για άλλη μια φορά, φτιάχνει νέα καλούπια κοινωνικής αντίληψης και συμπεριφοράς. Δεν τα γεμίζει όμως με συγκεκριμένο περιεχόμενο.

Η πανδημία ήρθε να το επιβεβαιώσει. Τα social media την εποχή της καραντίνας έγιναν ο βασικός κόμβος συνάντησης και σύνδεσής μας. Στη φάση του εμβολίου έγιναν και πάλι μοχλός ανάπτυξης της καχυποψίας και της εχθροπάθειας, δίαυλος ακόμη και απευθείας «συμβουλών» που οδήγησαν σε θανάτους αρνητών.

Αυτό που δείχνει η εποχή του Facebook ‒που θα διανύουμε για αρκετό καιρό ακόμη‒ είναι ότι είτε «οικοδόμοι σχέσεων», είτε «τελάληδες», είτε «εγωκεντρικοί», είτε «παρατηρητές», είμαστε όλοι συνδεδεμένοι διαρκώς και επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον. Και στα καλά και στα κακά.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 08/11 - ΕΧΕΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΣΤΕΙ-Μπορούμε να προστατεύσουμε τη ζωή μας από τη διαρκή καταγραφή της;

LiFO politics / Μπορούμε να προστατεύσουμε τη ζωή μας από τη διαρκή καταγραφή της;

Η Βασιλική Σιούτη συνομιλεί με τον διευθυντή Ψηφιακής Ανάπτυξης και Καινοτομίας του Ιδρύματος Ωνάση, Πρόδρομο Τσιαβό, για την ανακοίνωση του Metaverse από τον Μαρκ Ζούκερμπεργκ, για τη δημοκρατία στην εποχή του καπιταλισμού της παρακολούθησης και για τον ρόλο που παίζει η επεξεργασία των δεδομένων στο κυρίαρχο μοντέλο της οικονομίας σήμερα.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά για τον εθισμό στο gaming

Υγεία & Σώμα / Πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά για τον εθισμό στο gaming

Ενώ το «Gaming Disorder» έχει πλέον αναγνωριστεί επίσημα από τον ΠΟΥ ως ψυχική διαταραχή, η πανδημία δυσχεραίνει κάθε διαδικτυακό εθισμό, πόσο μάλλον τον εθισμό στα βιντεοπαιχνίδια. Ένας πρώην εθισμένος παίκτης και δύο ψυχίατροι καταθέτουν τις εμπειρίες τους.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΨΩΜΙΑΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ