Ο Μιθριδάτης ως μέρος του συστήματος

Ο Μιθριδάτης ως μέρος του συστήματος Facebook Twitter
Όσο το Twitter έβραζε και θυμόταν τα προ Χριστού του Μιθριδάτη, εκείνος είχε πάρει να επιβεβαιώνει με φόρα το πώς γίνεται κάποιος πολιτικός.
0

ΓΕΓΟΝΟΣ: Τα τελευταία 30 χρόνια δεν έχουμε ακούσει μισή πολιτική κουβέντα που να μην είναι ξύλινη, προκάτ, περασμένη από χίλιους λογογράφους και δέκα σουρωτήρια, είτε μιλάμε για τη δεξιά είτε για την αριστερά είτε για οποιονδήποτε ισχυρίζεται ότι βαδίζει κεντρώα.

Καμία φαντασία, καμία επαφή με την πραγματικότητα, καμία συναίσθηση. Μόνο φόβος μην πατηθεί κάποιος κάλος που δεν πρέπει, μην παραβιαστεί κάποιος κώδικας των think tanks, κυρίως παπαγαλία και teleprompter.

Λογικά, τον πρώτο που θα μας μιλήσει σαν άνθρωπος, με γνώση, αλλά χωρίς χαρτιά και υποβολείς, θα τον ανακηρύξουμε ήρωα, όχι απλό πρωθυπουργό.

Βέβαια, μέχρι στιγμής τέτοια εξαιρετική περίπτωση δεν έχει εμφανιστεί. Για την ώρα αρκούμαστε σε κάτι σποραδικά τηλεοπτικά λογύδρια, κάτι «αυθόρμητα» ξεσπάσματα, κάτι ξεφωνημένες απόπειρες ελέγχου της εξουσίας συνήθως από τηλεπερσόνες. Αυτός/-ή που θα επενδύσει με συνέπεια σε όλα τα παραπάνω έχει να ελπίζει. Σκληρό, αλλά είναι η ελληνική αλήθεια.

Από τη στιγμή που επιλέγει να μη σβήσει αυτά που έγραφε –όσο ομοφοβικά / σεξιστικά / χυδαία κι αν ήταν–, αυτό κάτι λέει και για τον ίδιο και για το κόμμα που αποφάσισε να τον αξιοποιήσει.

Γεγονός: Ανά τετραετία, όλο και πληθαίνουν οι «διάσημοι» που με κάποιον «κατεβαίνουν». Δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, τραγουδιστές, τηλεοπτικά περιστατικά, άτομα απίθανα, άσχετα και κάποτε επικίνδυνα ζητούν «σταυρό» και αναμασούν εκείνο το βαρετό και βλακώδες «πάντα ασχολούμουν με τα κοινά – πάντα με ένοιαζε ο τόπος». Μπορεί. Μπορεί, όμως, και κολοκύθια. Οι περισσότεροι από αυτούς κάποια αργομισθία αναζητούσαν και συνήθως ποτέ και πουθενά δεν πρόσφεραν απολύτως τίποτα. Παρ’ όλα αυτά ψηφίστηκαν.

Είναι πλέον τόσο σαφής η σύνδεση της πολιτικής με το κλισέ που λέγεται «μεγάλο φαγοπότι», που η συντριπτική πλειονότητα αυτών που αποφασίζουν να «κατέβουν στην πολιτική» για το «καλό του τόπου» κανέναν δεν μπορούν να πείσουν για τις καλές προθέσεις τους. Είναι μία παρανοϊκή κατάσταση όπου όλοι γνωριζόμαστε με όλους, όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει, αλλά επιμένουμε να ανεχόμαστε αυτή την ιστορία, χωρίς καν να τολμάμε ένα ανακουφιστικό ξεμπρόστιασμα. Είναι λες και οι κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού κανονικοποιούν την εμφανή ανωμαλία: όσο πιο άσχετος, άξεστος, αστοιχείωτος ο υποψήφιος, τόσο πιο δεδομένη η αποδοχή του – σκέτη τρέλα.  

Εντάξει, υπήρξαν και κάποιες λίγες τίμιες εξαιρέσεις που τα βρόντηξαν, όταν ο βούρκος που χώθηκαν αποδείχθηκε μεγαλύτερος των υπολογισμών τους. Σε γενικές γραμμές, πάντως, σπάνια ακούς να προτάθηκε σε κάποιον να θέσει υποψηφιότητα, δεξιά ή αριστερά, και να αρνήθηκε.

Από όλους τους παραπάνω, παραδοσιακά οι πιο αστείοι είναι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «επαναστάτες», «εξωσυστημικοί» και «ατίθασοι». Συνήθως είναι αυτοί που παρουσιάζουν την πιο βελούδινη προσαρμογή τόσο στα προνόμια όσο και στους ελιγμούς που απαιτεί το... σύστημα.

Γεγονός: Όλα τα παραπάνω κανονικοποιούνται με χάρη μέσω των media. Μας έχει γίνει συνήθεια να μην μπορούμε να παρακολουθήσουμε μία πολιτική συζήτηση στην τηλεόραση, για παράδειγμα. Ξέρουμε ότι θα τρελαθούμε στις διακοπές, στους λαρυγγισμούς, στις φωνές πάνω σε άλλες φωνές, στα «αφήστε με να ολοκληρώσω».

Την τελευταία δεκαετία έχουμε εκπαιδευτεί και στον παρακμιακό πολιτικό λόγο. Όλο και κάποιο υβρεολόγιο θα ξεφύγει στον αέρα, όλο και κάποια καφενειακού τύπου επίθεση θα μας πετύχει από κάποιον ανοιχτό δέκτη. Δεν αντιδρούμε, δεν τιμωρούμε, συνεχίζουμε. Προφανώς και έχουμε συνηθίσει στο δηλητήριο. Πίνουμε από εκεί που φτύσαμε, συνεχόμενα, συστηματικά, προσηλωμένα.

Σχεδόν ταυτόχρονα με τα πολιτικά πάνελ, εργάζονται πλέον και οι κομματικοί στρατοί των social media. Το δηλητήριο διοχετεύεται και εκεί και σιγά σιγά έχει ποτίσει όλη η οικουμένη.

Γεγονός: Όταν έχουν δοκιμαστεί όλα (και όλοι), σε κάποιον φαίνεται καλή ιδέα λίγο παράδοξο ακόμα. Προκύπτει ότι υπάρχει χώρος για τον Μιθριδάτη των Ημισκουμπρίων και του «Για να μην τα χρωστάω», γίνεται η πρόταση και εκείνος δέχεται. Γιατί είναι άλλο να κατακεραυνώνεις τους κυβερνώντες και άλλο να αποφασίζεις να γίνεις κομμάτι της αφήγησης που χλεύαζες. Είναι άλλο να στηλιτεύεις την πόλωση κι άλλο να τη σιγοντάρεις. Και σίγουρα είναι άλλο να μιλάς για όλους τους άλλους που είναι πουλημένοι και άλλο να συνειδητοποιείς ότι όλα τελικά είναι μία υπηρεσία που έχει μια τιμή.

Όπως και να ΄χει, εδώ που φτάσαμε, δεν έχει σημασία τι έγραφε ο καλλιτέχνης στο Twitter πριν από πέντε ή τρία χρόνια, πριν από δύο μήνες ή μία εβδομάδα. Από τη στιγμή που επιλέγει να μη σβήσει αυτά που έγραφε –όσο ομοφοβικά / σεξιστικά / χυδαία κι αν ήταν–, αυτό κάτι λέει και για τον ίδιο και για το κόμμα που αποφάσισε να τον αξιοποιήσει.

Όπως μάλιστα εξήγησε χθες ο ίδιος μιλώντας στο Star, όλα αυτά τα σχόλια δεν είχαν καμία σχέση με σεξισμό ή άλλου είδους διακρίσεις, αλλά με ειρωνεία, ενώ είχε προηγηθεί διευκρίνισή του ότι έτσι μιλάει με τους δικούς του ανθρώπους.

Παρατηρώντας τον να εκφράζεται –έναν καλλιτέχνη που, όπως λέει, μισεί τα στερεότυπα–, μοιραία τα πρώτα κλισέ του πολιτικού λόγου είχαν πάρει να σκεπάζουν τον «επαναστάτη». Όσο το Twitter έβραζε και θυμόταν τα προ Χριστού του Μιθριδάτη, εκείνος είχε πάρει να επιβεβαιώνει με φόρα το πώς γίνεται κάποιος πολιτικός: απ’ όπου κι αν ξεκίνησε, ό,τι κι αν πίστευε, όποιον κι αν εξύβριζε πριν, τώρα τα έλεγε όπως έχουμε συνηθίσει τα τελευταία 30 χρόνια.

«Πρέπει όλοι να ασχολούμαστε ενεργά με την πολιτική», «κάθε άνθρωπος πρέπει να ψηφίσει και να φροντίσει για το μέλλον του», «έχουμε κάνει καλές κουβέντες, μια όμορφη επικοινωνία, έχουμε δει τα κοινά μας, πού συγκλίνουν οι δρόμοι μας», ακούστηκε να εξηγεί προσεκτικά-προσεκτικά ο καλλιτέχνης για την κάθοδό του στην πολιτική και την επικοινωνία του με τον Αλέξη Τσίπρα.

Υπάρχει κάτι εξωφρενικό εδώ; Κάτι που δεν «κολλάει» με την αλληλουχία των παραπάνω facts της πολιτικής ζωής του τόπου; Όχι. Όλα πηγαίνουν βάσει του γνωστού συστήματος και ο Μιθριδάτης είναι μέρος του.

Προφανώς και θα πάει πολύ καλά αυτό.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ