ΕΧΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ και συνεργάτες και κάποιους μακρινούς συγγενείς που είναι γκέι ή λεσβίες, και είμαι μια χαρά με αυτό. Όντας μάλιστα από σχετικά μικρή ηλικία στον χώρο του θεάματος, έμαθα από νωρίς να ξεχωρίζω τους ανθρώπους για την αξία και τη δημιουργικότητά τους και όχι από τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Το πόσο καλός ηθοποιός, σκηνοθέτης ή παραγωγός μπορεί να είσαι είναι εντελώς άσχετο από το με ποιαν ή ποιον κοιμάσαι, γι’ αυτό και πάντοτε στον χώρο αυτό υπήρχε μεγαλύτερη αποδοχή στη διαφορετικότητα. Δεν ήταν μόνο τα πνεύματα πιο ελεύθερα αλλά και οι ανάγκες που το επέτασσαν.
Αν κάποιος νιώθει ευτυχής με το να φέρνει αντιρρήσεις σε όλα αυτά, ας το κάνει, σε δημοκρατική κοινωνία ζούμε άλλωστε, να έχει όμως υπόψη ότι στις κοινωνίες αυτές τις αποφάσεις τις παίρνουν οι πλειοψηφίες.
Θυμάμαι, ωστόσο, ότι σε παλιότερες εποχές η αντιμετώπιση των γκέι από την κοινωνία γενικά ήταν πολύ σκληρή. Έχει τύχει να διαφωνήσω έντονα, ακόμα και να τσακωθώ, επειδή υπερασπίστηκα τους ομοφυλόφιλους, όχι μόνο με αγνώστους αλλά και με φίλους. Ποτέ δεν μου άρεσε να ακούω κουτσομπολιά τύπου «ξέρεις, ο τάδε είναι γκέι», είπαν ποτέ για μένα «ξέρεις, ο Τζώνη είναι στρέιτ»; Μπορώ, λοιπόν, με βάση όλη αυτή την εμπειρία να καταλάβω απόλυτα όλον αυτό τον συσσωρευμένο θυμό, την αγανάκτηση και το διεκδικητικό πνεύμα που βλέπω σε νεότερα ειδικά παιδιά της κοινότητας, ακόμα κι αν μερικές φορές φτάνει σε υπερβολές.
Είναι αλήθεια ότι η πρόοδος που έχει συντελεστεί στο μεταξύ, από τα χρόνια της νεότητάς μου δηλαδή, είναι συγκριτικά τεράστια, παρότι υπάρχουν ακόμα προβλήματα. Το βρίσκω πολύ θετικό αυτό και μακάρι ο κόσμος να προχωρήσει κι άλλο. Ο γάμος, η τεκνοθεσία, πρέπει να κατοχυρωθούν τελεσίδικα στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Και να σταματήσει, επιτέλους, αυτή η πασαρέλα διαφόρων, περισσότερο ή λιγότερο επωνύμων σε εφημερίδες, περιοδικά, κανάλια, ιστότοπους κ.λπ., όπου ερωτώνται αν συμφωνούν με τον ομόφυλο γάμο – μα εδώ δεν κάνουμε δημοψήφισμα, πρόκειται για νομοθετική πρωτοβουλία μιας κυβέρνησης, που υπερψηφίστηκε.
Έχω ζήσει ιστορίες θλιβερές με ανθρώπους που έχασαν τον σύντροφό τους και δεν μπορούσαν όχι μόνο να είναι στην κηδεία του αλλά ούτε καν να κρατήσουν κάτι από τα περιουσιακά στοιχεία που είχαν από κοινού δημιουργήσει, εφόσον η σχέση τους δεν αναγνωριζόταν. Από την άλλη, έχω γνωρίσει στον επαγγελματικό μου χώρο ανθρώπους σε μεγάλες εταιρείες, σε πολύ μεγάλες θέσεις, στο εξωτερικό, που το ότι ήταν ανοιχτά γκέι δεν τους έκανε λιγότερο άξιους, το αντίθετο θα έλεγα! Δεν έχουν, βέβαια, καλυτερεύσει παντού τα πράγματα, σε κάποια μέρη, αντίθετα, έχουν χειροτερέψει. Βλέπεις, ας πούμε, τι νομοθεσία πέρασε τελευταία κατά των ομοφυλόφιλων στην Ουγκάντα ‒ θα τιμωρούνται, λέει, ακόμα και με θάνατο. Τουλάχιστον για ένα υπολογίσιμο κομμάτι του κόσμου μας δεν κάνει πια καμιά διαφορά. Αν, τώρα, κάποιος νιώθει ευτυχής με το να φέρνει αντιρρήσεις σε όλα αυτά, ας το κάνει, σε δημοκρατική κοινωνία ζούμε άλλωστε, να έχει όμως υπόψη ότι στις κοινωνίες αυτές τις αποφάσεις τις παίρνουν οι πλειοψηφίες.
Ο Τζώνη Καλημέρης είναι διευθυντής Επιχειρησιακής Λειτουργίας και μέλος του Δ.Σ. του τηλεοπτικού καναλιού Open.
