Μια τελευταία ευκαιρία διακοπών πριν στραφώ στο staycation

eb0d9f69166547.5d2a1776273ec.gif
0



ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ
πώς ήταν τα καλοκαίρια όταν πήγαινα σχολείο. Η εποχή της ελευθερίας χωρίς μαθήματα, με μπόλικα παγωτά και κυριακάτικα μπάνια, λίγες διακοπές, αν και εφόσον μπορούσαμε, και σίγουρα ατελείωτες μέρες στο χωριό. Δεν χρειάζεται να σου πει το ημερολόγιο πώς λέγονται αυτοί οι μήνες που σου εξασφαλίζουν όλα αυτά σε συνδυασμό, άρα το καλοκαίρι δεν είχε καμία σχέση με τον χρόνο αλλά με την ιδέα της απόλυτης ευτυχίας.

Ακόμα και ως φοιτήτρια, παρότι οι καλοκαιρινές διακοπές περιορίστηκαν αρκετά σε διάρκεια –αν βάλεις εξεταστικές και διαβάσματα– και πάλι ο Ιούνιος έφερνε μαζί του μια αίσθηση απελευθέρωσης και χαλάρωσης. Βέβαια, τότε τα παγωτά έμπαιναν στην κατηγορία των ενοχικών απολαύσεων και δεν μετρούσαμε πόσα θα έτρωγε ο καθένας, αλλά πόσες θερμίδες γλιτώνουμε αποστρέφοντας το βλέμμα από τον αγαπημένο μας πύραυλο. 

Αν το πρωί ξυπνήσω στο νησί και νιώσω ότι μου λείπει ένας καφές της προκοπής, του χρόνου θα μείνω σπίτι μου αγκαλιά με τον μονοποικιλιακό μου εσπρέσο και θα κάνω βόλτες στην Αθήνα του staycation.

Εκείνη την περίοδο είχα πια μάθει ότι το «χωριό» δεν ήταν ακριβώς χωριό-πατρίδα, αλλά χωριό-εξοχικό που νοίκιαζαν οι γονείς για να μας χτυπάει ο βουνίσιος αέρας. Ξέρεις τώρα. Ελλάδα των '80s, όπου η μέση μικροαστική οικογένεια μπορούσε να πληρώνει παραθεριστική κατοικία και ταυτόχρονα να χτίζει το σπίτι της – ακόμα και χωρίς δάνειο. Σε κάθε περίπτωση, όταν έμαθα ότι τίποτα δεν μας συνέδεε με την πανέμορφη Τερψιθέα, ξεριζώθηκε η καρδιά μου και μαζί η εικόνα με τα αμέτρητα έλατα που για χρόνια έβλεπα από εκείνο το παράθυρο.

Έτσι κι αλλιώς όμως, είναι η φάση που δεν θέλαμε χωριό, αλλά καμιά Μύκονο, Σαντορίνη ή Πάρο, το τρίγωνο της ευτυχίας για κάθε εικοσάχρονο που σέβεται τον εαυτό του. Κουβαλούσαμε σακίδια με ανακατεμένα T-shirt, μαγιό και κανένα πιστολάκι για τα μαλλιά, απαραίτητο για τα κορίτσια όπως το φούξια hair gel για τα αγόρια της παρέας.

Κράτησα για χρόνια τη λαχτάρα για το καλοκαίρι –ή με κράτησε εκείνη, δεν ξέρω–, ακόμα κι όταν ξεκίνησα δουλειά και διαπίστωσα ότι, όταν είσαι επαγγελματίας, οι μέρες των διακοπών μειώνονται δραματικά. Κάθε χειμώνα περίμενα τον Ιούνιο, αλλά μάλλον αυτή ήταν μια συνήθεια που δεν είχε πια καμία σχέση με το παρόν μου και καθώς περνούσαν τα χρόνια άρχισα να χάνω το νόημα των διακοπών της ενήλικης ζωής. 

Όταν μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να ξεκινάει για κάμπινγκ φροντίζοντας να έχω πάρει μαζί το μισό μου σπίτι, κατάλαβα ότι μάλλον πρέπει να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με το καλοκαίρι. Μου πήρε πολύ καιρό να παραδεχτώ ότι αυτή ίσως και να μην είναι η αγαπημένη μου εποχή –κι αυτή είναι μια μάχη εσωτερική που συγκρίνεται μόνο με τη στιγμή που μαθαίνεις την αλήθεια για τον Αϊ-Βασίλη– κι ακόμα περισσότερο να ομολογήσω ότι ίσως, ίσως το να μείνω στην πόλη, στο σπίτι μου, χωρίς να δουλεύω, μπορεί και να είναι οι πιο ουσιαστικές διακοπές που έχω ανάγκη.

Θέλω να πω, είναι πολύ ωραία να φορτώνεσαι σε ένα πλοίο για την Αμοργό, αλλά αν είναι να κουβαλάς όλα όσα ορίζουν την καθημερινότητά σου, δεν ξέρω ποιο είναι το νόημα. Το λέω εγώ, που έχω πάει διακοπές κουβαλώντας μαζί την εσπρεσομηχανή μήπως και δεν βρίσκω το πρωί καφέ της προκοπής. Αν όντως ως ενήλικες δεν μπορούμε να αρκεστούμε σε εκείνο το σακίδιο με τα ανακατεμένα Τ-Shirts, το staycation μπορεί να είναι πιο ξεκούραστη επιλογή. 

Είναι ωραίο να ξυπνάς το πρωί χωρίς να έχεις κάτι να κάνεις, να πίνεις καφέ βλέποντας –για πρώτη φορά;– πώς φωτίζεται εκείνη την ώρα το σπίτι σου και να κάνεις βόλτα σε μια πόλη που ποτέ δεν χάνει την ομορφιά της. Η πιο γνώριμη διαδρομή είναι διαφορετική και εκείνο το οικογενειακό brunch που πάντα ονειρευόσουν σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί ή το μπαράκι που από την αρχή του καλοκαιριού έλεγες ότι θα πας μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις το νόημα των διακοπών. Ακόμα κι αν αυτή είναι μια επιλογή ανάγκης, με τα υψηλά κόστη των ακτοπλοϊκών και της διαμονής, ή αν απλώς δεν θέλεις να κουβαλήσεις σε ένα νησί τον ενήλικο εαυτό σου που δεν αποχωρίζεται τον αγαπημένο του εσπρέσο, η «διακοπή» από την καθημερινότητα μπορεί να είναι η ίδια η καθημερινότητα βιωμένη αλλιώς. 

Τα γράφω αυτά λίγο πριν φύγει το πλοίο μας για τη Δονούσα. Αυτήν τη φορά χώρεσα σε μία και μόνη βαλίτσα όλα όσα χρειάζεται μια τετραμελής οικογένεια για να περάσει καλά. Μαγιό, πετσέτες, σαγιονάρες, βιβλία και λίγα ανακατεμένα T-shirts. Χωρίς αυτοκίνητο –αλά παλαιά– και σίγουρα χωρίς εσπρεσομηχανή, θα δώσω μια τελευταία ευκαιρία στον εαυτό μου να θυμηθεί πώς είναι οι κανονικές διακοπές. Αν το πρωί ξυπνήσω στο νησί και νιώσω ότι μου λείπει ένας καφές της προκοπής, του χρόνου θα μείνω σπίτι μου αγκαλιά με τον μονοποικιλιακό μου εσπρέσο και θα κάνω βόλτες στην Αθήνα του staycation.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ