Μια τελευταία ευκαιρία διακοπών πριν στραφώ στο staycation

eb0d9f69166547.5d2a1776273ec.gif
0



ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ
πώς ήταν τα καλοκαίρια όταν πήγαινα σχολείο. Η εποχή της ελευθερίας χωρίς μαθήματα, με μπόλικα παγωτά και κυριακάτικα μπάνια, λίγες διακοπές, αν και εφόσον μπορούσαμε, και σίγουρα ατελείωτες μέρες στο χωριό. Δεν χρειάζεται να σου πει το ημερολόγιο πώς λέγονται αυτοί οι μήνες που σου εξασφαλίζουν όλα αυτά σε συνδυασμό, άρα το καλοκαίρι δεν είχε καμία σχέση με τον χρόνο αλλά με την ιδέα της απόλυτης ευτυχίας.

Ακόμα και ως φοιτήτρια, παρότι οι καλοκαιρινές διακοπές περιορίστηκαν αρκετά σε διάρκεια –αν βάλεις εξεταστικές και διαβάσματα– και πάλι ο Ιούνιος έφερνε μαζί του μια αίσθηση απελευθέρωσης και χαλάρωσης. Βέβαια, τότε τα παγωτά έμπαιναν στην κατηγορία των ενοχικών απολαύσεων και δεν μετρούσαμε πόσα θα έτρωγε ο καθένας, αλλά πόσες θερμίδες γλιτώνουμε αποστρέφοντας το βλέμμα από τον αγαπημένο μας πύραυλο. 

Αν το πρωί ξυπνήσω στο νησί και νιώσω ότι μου λείπει ένας καφές της προκοπής, του χρόνου θα μείνω σπίτι μου αγκαλιά με τον μονοποικιλιακό μου εσπρέσο και θα κάνω βόλτες στην Αθήνα του staycation.

Εκείνη την περίοδο είχα πια μάθει ότι το «χωριό» δεν ήταν ακριβώς χωριό-πατρίδα, αλλά χωριό-εξοχικό που νοίκιαζαν οι γονείς για να μας χτυπάει ο βουνίσιος αέρας. Ξέρεις τώρα. Ελλάδα των '80s, όπου η μέση μικροαστική οικογένεια μπορούσε να πληρώνει παραθεριστική κατοικία και ταυτόχρονα να χτίζει το σπίτι της – ακόμα και χωρίς δάνειο. Σε κάθε περίπτωση, όταν έμαθα ότι τίποτα δεν μας συνέδεε με την πανέμορφη Τερψιθέα, ξεριζώθηκε η καρδιά μου και μαζί η εικόνα με τα αμέτρητα έλατα που για χρόνια έβλεπα από εκείνο το παράθυρο.

Έτσι κι αλλιώς όμως, είναι η φάση που δεν θέλαμε χωριό, αλλά καμιά Μύκονο, Σαντορίνη ή Πάρο, το τρίγωνο της ευτυχίας για κάθε εικοσάχρονο που σέβεται τον εαυτό του. Κουβαλούσαμε σακίδια με ανακατεμένα T-shirt, μαγιό και κανένα πιστολάκι για τα μαλλιά, απαραίτητο για τα κορίτσια όπως το φούξια hair gel για τα αγόρια της παρέας.

Κράτησα για χρόνια τη λαχτάρα για το καλοκαίρι –ή με κράτησε εκείνη, δεν ξέρω–, ακόμα κι όταν ξεκίνησα δουλειά και διαπίστωσα ότι, όταν είσαι επαγγελματίας, οι μέρες των διακοπών μειώνονται δραματικά. Κάθε χειμώνα περίμενα τον Ιούνιο, αλλά μάλλον αυτή ήταν μια συνήθεια που δεν είχε πια καμία σχέση με το παρόν μου και καθώς περνούσαν τα χρόνια άρχισα να χάνω το νόημα των διακοπών της ενήλικης ζωής. 

Όταν μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να ξεκινάει για κάμπινγκ φροντίζοντας να έχω πάρει μαζί το μισό μου σπίτι, κατάλαβα ότι μάλλον πρέπει να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με το καλοκαίρι. Μου πήρε πολύ καιρό να παραδεχτώ ότι αυτή ίσως και να μην είναι η αγαπημένη μου εποχή –κι αυτή είναι μια μάχη εσωτερική που συγκρίνεται μόνο με τη στιγμή που μαθαίνεις την αλήθεια για τον Αϊ-Βασίλη– κι ακόμα περισσότερο να ομολογήσω ότι ίσως, ίσως το να μείνω στην πόλη, στο σπίτι μου, χωρίς να δουλεύω, μπορεί και να είναι οι πιο ουσιαστικές διακοπές που έχω ανάγκη.

Θέλω να πω, είναι πολύ ωραία να φορτώνεσαι σε ένα πλοίο για την Αμοργό, αλλά αν είναι να κουβαλάς όλα όσα ορίζουν την καθημερινότητά σου, δεν ξέρω ποιο είναι το νόημα. Το λέω εγώ, που έχω πάει διακοπές κουβαλώντας μαζί την εσπρεσομηχανή μήπως και δεν βρίσκω το πρωί καφέ της προκοπής. Αν όντως ως ενήλικες δεν μπορούμε να αρκεστούμε σε εκείνο το σακίδιο με τα ανακατεμένα Τ-Shirts, το staycation μπορεί να είναι πιο ξεκούραστη επιλογή. 

Είναι ωραίο να ξυπνάς το πρωί χωρίς να έχεις κάτι να κάνεις, να πίνεις καφέ βλέποντας –για πρώτη φορά;– πώς φωτίζεται εκείνη την ώρα το σπίτι σου και να κάνεις βόλτα σε μια πόλη που ποτέ δεν χάνει την ομορφιά της. Η πιο γνώριμη διαδρομή είναι διαφορετική και εκείνο το οικογενειακό brunch που πάντα ονειρευόσουν σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί ή το μπαράκι που από την αρχή του καλοκαιριού έλεγες ότι θα πας μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις το νόημα των διακοπών. Ακόμα κι αν αυτή είναι μια επιλογή ανάγκης, με τα υψηλά κόστη των ακτοπλοϊκών και της διαμονής, ή αν απλώς δεν θέλεις να κουβαλήσεις σε ένα νησί τον ενήλικο εαυτό σου που δεν αποχωρίζεται τον αγαπημένο του εσπρέσο, η «διακοπή» από την καθημερινότητα μπορεί να είναι η ίδια η καθημερινότητα βιωμένη αλλιώς. 

Τα γράφω αυτά λίγο πριν φύγει το πλοίο μας για τη Δονούσα. Αυτήν τη φορά χώρεσα σε μία και μόνη βαλίτσα όλα όσα χρειάζεται μια τετραμελής οικογένεια για να περάσει καλά. Μαγιό, πετσέτες, σαγιονάρες, βιβλία και λίγα ανακατεμένα T-shirts. Χωρίς αυτοκίνητο –αλά παλαιά– και σίγουρα χωρίς εσπρεσομηχανή, θα δώσω μια τελευταία ευκαιρία στον εαυτό μου να θυμηθεί πώς είναι οι κανονικές διακοπές. Αν το πρωί ξυπνήσω στο νησί και νιώσω ότι μου λείπει ένας καφές της προκοπής, του χρόνου θα μείνω σπίτι μου αγκαλιά με τον μονοποικιλιακό μου εσπρέσο και θα κάνω βόλτες στην Αθήνα του staycation.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

CHECK Κρήτη: καμιά δομή-χιλιάδες πρόσφυγες

Ρεπορτάζ / Κρήτη: Kαμiα δομή - χιλιάδες πρόσφυγες

Αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο κύμα μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών βρίσκεται η Κρήτη. Και ενώ η συχνότητα και ο αριθμός των αφίξεων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου δεν έχει δημιουργήσει καμία οργανωμένη δομή υποδοχής στο νησί για τους ανθρώπους αυτούς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζει τόσο πολύ την κυβέρνηση Νετανιάχου;

Οπτική Γωνία / Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζει τόσο πολύ την κυβέρνηση Νετανιάχου;

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζει τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, αγνοώντας τις επικρίσεις που δέχεται, καθώς δεν θέλει να διαταράξει τη «στρατηγική σχέση» και τα μεγάλα επιχειρηματικά deals.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
To μίσος για τους άλλους…

Οπτική Γωνία / To μίσος για τους άλλους

Για τους περισσότερους η αλήθεια δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Eίδαν κάπου μια εικόνα που εξυπηρετεί το προσωπικό τους αφήγημα, το οποίο συνήθως προσεγγίζεται με συναισθηματικούς όρους, όπου κυριαρχεί το μίσος, κι αυτό τους αρκεί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Γιατί η Ελλάδα και η Ευρώπη βρίσκονται αντιμέτωπες με μια επικίνδυνη αποσταθεροποίηση στα σύνορά τους;

Οπτική Γωνία / Η στρατηγική του χάους και το μέλλον της Μέσης Ανατολής

Γιατί η Ελλάδα και η Ευρώπη βρίσκονται αντιμέτωπες με μια επικίνδυνη αποσταθεροποίηση στα σύνορά τους; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, Σωτήρης Ντάλης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Χάρβαρντ: Οι τελευταίοι των διεθνών

Οπτική Γωνία / Χάρβαρντ: Οι τελευταίοι των διεθνών

Ο Ισπανός επισκέπτης ερευνητής στο Χάρβαρντ, Αλμπέρτο Λόπεζ Ορτέγκα, γράφει στην El País ότι αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι απλώς μια επίθεση στο ίδρυμα ή στους διεθνείς φοιτητές, αλλά μια επίθεση στην ίδια την ιδέα της γνώσης ως παγκόσμιου εγχειρήματος.
THE LIFO TEAM
 Ισραήλ - Ιράν: Μισός αιώνας βίας και αντιπαλότητας 

Οπτική Γωνία / Ισραήλ - Ιράν: Μισός αιώνας βίας και αντιπαλότητας 

Από την Ιρανική Επανάσταση του 1979 έως την ανταλλαγή πυραύλων το 2025, η αντιπαράθεση Ισραήλ - Ιράν εξελίσσεται σε μια από τις πιο επικίνδυνες και πολυεπίπεδες γεωπολιτικές διαμάχες της εποχής μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ