Μαχσά Αμινί, πρόσωπο και σώμα συλλογικό

Μαχσά Αμινί, πρόσωπο και σώμα συλλογικό Facebook Twitter
Ο χαμός της Μαχσά Αμινί γίνεται αρχή αφύπνισης χιλιάδων, εκατοντάδων χιλιάδων γυναικών αλλά και αντρών.
0

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ που έχουν διαψευστεί περισσότερο είναι αυτή που έλεγε πως οι προσωπικότητες δεν μετρούν όσο οι ανώνυμες κοινωνικές ή οικονομικές δυνάμεις. Φυσικά, αυτή η ιδέα, που τη συναντούσε κανείς σε έναν απλουστευτικό μαρξισμό ή σε άλλα κοινωνιολογικά σχήματα, είχε στόχο τις περίφημες ή περιβόητες μεγάλες προσωπικότητες: λαμπρούς ηγέτες, επιφανείς στρατηλάτες, τους διάφορους Καίσαρες και Ναπολέοντες της Ιστορίας. Η άποψη ότι οι «μάζες» και όχι «οι προσωπικότητες» γράφουν την Ιστορία προέρχεται από εκείνη την εποχή που δεν είχε μπει στο παιχνίδι το ανώνυμο και καθημερινό άτομο.

Συχνά ως ιδέα είχε μια χρησιμότητα απέναντι σε αφελείς και ψυχολογικές προσεγγίσεις των μεγάλων πολιτικών φαινομένων. Όχι, ο ναζισμός δεν υπήρξε απλώς υπόθεση της προσωπικότητας ή των παιδικών τραυμάτων του Αδόλφου Χίτλερ. Ο σταλινισμός δεν ήταν απλώς η προσωπολατρία του Στάλιν ή το αποτέλεσμα της ηγεσίας ενός ανθρώπου που πέρασε από ιερατική σχολή ή έκανε ένοπλες «απαλλοτριώσεις» σε τράπεζες στα νιάτα του.

Χωρίς να μπουν σε κίνηση οι πολλοί και διαφορετικές δυνάμεις, οι προσωπικότητες δεν μπορούν να ασκήσουν σοβαρή επίδραση σε μια εποχή. Αμέτρητες προσωπικότητες στην εποχή τους ξεχάστηκαν γρήγορα, έγιναν απλές υποσημειώσεις για τους ειδικούς ή τους συλλέκτες παλιών ιστοριών.

Πάντοτε στην ιστορία των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων τα πρόσωπα είχαν μια ηθική δύναμη που πανικόβαλλε τα στελέχη του κράτους και των άλλων επίσημων θεσμών. Να θυμηθούμε μόνο τις φιγούρες των αιρετικών διανοουμένων και αντιφρονούντων στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Αν επιστρέφω όμως σε αυτήν τη συζήτηση για τον ρόλο των προσώπων, είναι γιατί θέλω να μιλήσω για τη Μαχσά Aμινί και όσα εκτυλίσσονται τώρα στο Ιράν. Ένα πρόσωπο μες στα εκατομμύρια, μια νέα γυναίκα με καταγωγή από το ιρανικό Κουρδιστάν. Ένα «τυχαίο» πρόσωπο που έγινε η επιφάνεια όπου αναδύθηκε ένας συλλογικός χώρος θυμών και αγωνίας.

Ο χαμός της Μαχσά Αμινί γίνεται αρχή αφύπνισης χιλιάδων, εκατοντάδων χιλιάδων γυναικών αλλά και αντρών. Τα πρόσωπα που προχωρούν διεκδικούν την πληρότητά τους, βγάζοντας τις μαντίλες κι έτσι ενσαρκώνουν ήδη το πέρασμα από την απολυταρχία στη δημοκρατία, από τη συλλογική θλίψη στη χαρά.

Όλες αυτές οι γυναίκες και οι άνδρες στους δρόμους στις πόλεις του Ιράν είναι εν τέλει πρόσωπα που αμφισβητούν, στην ουσία, την «ηγετική προσωπικότητα του καθεστώτος», τον Αλί Χαμενεΐ. «Κάτω ο δικτάτορας», φωνάζουν. Και δείχνοντας προς αυτή την «ηγετική προσωπικότητα» του καθεστώτος, αποκαλώντας τον με την ατιμωτική ονομασία του δικτάτορα, αυτοί οι νέοι φανερώνονται σαν προσωπικότητες μιας άλλης, δημοκρατικής χώρας.

Αδελφές και αδελφοί της αδικοχαμένης Μαχσά Αμινί, αναζητούν μια άλλη πνευματικότητα, πέρα από αυτήν της ισλαμικής αστυνομίας ηθών και των τρομοκρατικών περιπόλων της. Συμπράττουν, με κίνδυνο, στην πρακτική επινόηση μιας άλλης ηθικής. Διότι αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο στη συγκεκριμένη εξέγερση είναι πως οι λέξεις της, τα συνθήματά της, επιδιώκουν να φιλοξενήσουν περισσότερες και περισσότερους. Είναι εξέγερση που ξεφύτρωσε από το μαρτυρικό σώμα μιας γυναίκας και από την υπεράσπιση βασικών δικαιωμάτων των γυναικών του Ιράν· την ίδια στιγμή, όμως, είναι διεκδίκηση ζωής και ελευθερίας για όλες και όλους. Αποκλείει μόνο τους τυράννους και όσους ή όσες συμμαχούν ή είναι με το μέρος της τυραννίας. Απέραντα εγκάρδια και φιλόξενη –δίχως ίχνος θρησκευτικού ή πολιτικού σεκταρισμού–, αυτό που βλέπουμε είναι μια εξέγερση κατάφασης στη ζωή.

Πάντοτε στην ιστορία των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων τα πρόσωπα είχαν μια ηθική δύναμη που πανικόβαλλε τα στελέχη του κράτους και των άλλων επίσημων θεσμών. Να θυμηθούμε μόνο τις φιγούρες των αιρετικών διανοουμένων και αντιφρονούντων στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ή πρόσωπα τεράστιας ηθικής ακτινοβολίας όπως ο Μαντέλα στην εποχή του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ. 

Η Μαχσά Αμινί δεν ανήκει σε αυτήν τη γενεαλογία των αιρετικών διαφωνούντων ή των διάσημων αντιπολιτευόμενων. Το πιθανότερο είναι να πήγαινε για ψώνια ή να ανυπομονούσε να βρει τις φίλες της για να πουν τα δικά τους θέματα, όχι για τον Αλί Χαμενεΐ και τη δημοκρατία. Ούτε καν για το χιτζάμπ και τις συνέπειές του. Το πιθανότερο είναι να έπεσε πάνω της η βία της Ιστορίας, όπως συμβαίνει από αιώνες: αδέσποτη βολή του κακού. Και αμέσως ένας συνδυασμός παραγόντων έβγαλε σπινθήρα και οδήγησε στην έκρηξη.

Μπορούμε να υποθέσουμε πως εθνοτικές συγκρούσεις, κοινωνικά παράπονα, οικονομική κρίση και άλλες δυσαρέσκειες στον λαό ή στη νεότερη μεσαία τάξη του Ιράν, όλα αυτά συναντήθηκαν στην έκρηξη. Αναμφίβολα, το πρόσωπο που γίνεται σχεδόν αμέσως Ιστορία δεν παραμένει μοναχικό άτομο: από τη στιγμή που έπεσε κάτω νεκρή, η Μαχσά Αμινί έγινε συλλογικό σώμα. Έγινε όλα αυτά τα κορίτσια και τα αγόρια που προφέρουν το όνομά της.

Τίποτα όμως δεν μπορεί να κρύψει το βλέμμα της που μας κοιτάζει στις φωτογραφίες της με την ομορφιά και τη γλυκύτητα μιας εικοσάχρονης κοπέλας. Η Μαχσά Αμινί είναι έτσι το αληθινό ηθικό πρόσωπο απέναντι στις αστυνομίες των ηθών και τον αντιανθρώπινο και ανήθικο μηδενισμό τους. Ένα αληθινό ηθικό πρόσωπο που δεν θα καταφύγει ποτέ στη διατεταγμένη ηθικολογική βία γιατί ξέρει πως ζωή δίχως ελευθερία είναι μια μορφή ματαιωμένης ύπαρξης κι ένας πρόωρος θάνατος.

Η Μαχσά Αμινί πέθανε, αλλά η ηθική προσωπικότητα που αποσπάστηκε από το νεκρό της σώμα άρχισε να ζει και αναπνέει, παραβαίνοντας τους κώδικες του ολοκληρωτισμού. Το μαρτύριό της, το τόσο παράλογο και άδικο, έγινε μαρτυρία μιας καινούργιας πραγματικότητας για τη χώρα της. 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ