ΧΑΘΗΚΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ σπουδαία ευκαιρία καθηγητές (ένα ολόκληρο σύμπαν από μόνοι τους), ιερείς και πολιτικοί άνδρες να μαζευτούν και να αποφασίσουν τι είναι σωστό για τα σώματά μας. Τα σώματά μας τελευταία κουράστηκαν και επαναστατούν. Δεν θέλουν πια να είναι αντικείμενα.
Όμως, σοβαρά τώρα, καλό θα ήταν να μιλούσαμε γι’ αυτές που θέλουν να κάνουν παιδιά. Η συζήτηση δεν θα ήταν εύκολη. Θα έπρεπε να μιλήσουμε για τους μισθούς που παίρνουν οι νέες γυναίκες και για το κατά πόσο αυτοί οι μισθοί φτάνουν για να μεγαλώσεις παιδιά. Θα έπρεπε να αναφερθούμε στις πιέσεις που ασκούνται στις γυναίκες που θέλουν να αναδειχθούν στη δουλειά τους.
Το ξέρουμε όλες καλά: πρέπει να ’μαστε δέκα φορές καλύτερες απ’ τον αντίστοιχο άντρα για να πάρουμε τη δουλειά του ή την αναγνώριση που απολαμβάνει. Θα αναγκαζόμασταν να σκεφτούμε σε τι ναρκοπέδιο κινούνται οι γυναίκες σε αναπαραγωγική ηλικία στη χώρα μας: απ’ τη μια τις θεωρούν «ανολοκλήρωτες» αν δεν κάνουν παιδί (μια που ο σκοπός της ζωή τους αποφασίζεται από άλλους γι’ αυτές), απ’ την άλλη τις κρίνουν «αναποτελεσματικές» αν κάνουν παιδί και δεν μπορούν να βγάλουν τη δεκάωρη δουλειά.
Οι γυναίκες μπορούν να είναι «ανοργασμικές» και «υστερικές» και άλλα πολλά, που ένας άνδρας δεν μπορεί ποτέ να είναι. Ενώ ένας άντρας στα σαράντα του μπορεί να κυριαρχήσει στον κλάδο του, η γυναίκα ερωτάται αν θα γεννήσει ή όχι.
Μια σοβαρή κουβέντα για τη γονιμότητα θα έπρεπε να κάνει όλους αυτούς που, όταν μας παίρνουν συνέντευξη, μας ρωτάνε αν έχουμε σχέδιο να κάνουμε παιδί να κρύβονται κάτω απ’ το γραφειάκι τους. Μια σοβαρή κουβέντα για τη γονιμότητα θα έπρεπε να περιλαμβάνει μια συνολική συζήτηση γι’ αυτό που εντελώς σεξιστικά οι δημοσιογράφοι λένε «καλάθι της νοικοκυράς».
Αν αθροίσεις το «καλάθι της νοικοκυράς» (sic) και το καλάθι της μαμάς και το ενοίκιο ενός αξιοπρεπούς σπιτιού που να χωράει και παιδί, η νέα γυναίκα πρέπει να ’ναι CEO για να βγαίνουν τα έξοδα. Αυτό, αμέσως αμέσως, μειώνει πολύ τις προοπτικές της χώρας για την απόκτηση μιας πολυπληθούς νέας γενιάς. Η συζήτηση για τη γονιμότητα μετατρέπεται έτσι σε μια συζήτηση για τις παροχές προς όσους αποφασίζουν να αποκτήσουν παιδί.
Νηπιαγωγεία, ιατροφαρμακευτική κάλυψη, υψηλού επιπέδου δημόσια εκπαίδευση, επιδόματα και υποτροφίες για περαιτέρω εκπαίδευση, δηλαδή όλα αυτά που με κάποιον τρόπο, όσοι είμαστε τώρα σε ηλικία αναπαραγωγής, έχουμε μάθει ότι ούτε τα δικαιούμαστε ούτε θα τα δούμε ποτέ μπροστά μας, κάπως χρειάζονται, αν θες να κάνεις παιδί και να ’χει ευκαιρίες. Όμως, όλα αυτά παρέχονται σε άλλες χώρες, γι’ αυτό πολλοί Έλληνες που θέλουν να κάνουν παιδί ζουν σε χώρες όπου ο μισθός είναι μεγαλύτερος απ’ το ενοίκιο.
Το πιο διασκεδαστικό, πάντως, είναι όταν υιοθετείται επιστημονικοφανής ή ιατρική γλώσσα για να ασκηθούν πιέσεις. Το φυσιολογικό οριοθετείται, το αποκλίνον είναι κάτι κακό. Έτσι, επιθυμίες, σώματα και διαθέσεις κρίνονται και ρυθμίζονται, επιχειρείται να ελεγχθούν. Οι γυναίκες μπορούν να είναι «ανοργασμικές» και «υστερικές» και άλλα πολλά, που ένας άνδρας δεν μπορεί ποτέ να είναι. Ενώ ένας άντρας στα σαράντα του μπορεί να κυριαρχήσει στον κλάδο του, η γυναίκα ερωτάται αν θα γεννήσει ή όχι.
Τα μητρικά καθήκοντα που ίσως ακολουθήσουν την εγκυμοσύνη μπορεί να είναι ασυγχώρητα σε μια θέση υψηλού κύρους και μεγάλων ευθυνών στη δουλειά, αλλά ασυγχώρητο μπορεί να είναι και το γεγονός ότι δεν έχεις παιδιά, οπότε όλοι σε αντιμετωπίζουν ως μισό άνθρωπο. Μια συζήτηση για τη μητρότητα, λοιπόν, είναι αναγκαστικά μια συζήτηση για τις γυναίκες στα εργασιακά περιβάλλοντα. Μάλιστα, οι πιέσεις δεν φθίνουν όταν μια γυναίκα αναρριχάται στην ιεραρχία, απλώς αλλάζουν στυλ και υφή.
Όμως, μια σοβαρή κουβέντα για τη μητρότητα είναι και μια κουβέντα για την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας που χρειάζονται οι γυναίκες. Δεν καταλαβαίνω γιατί ανεχόμαστε μια μικρή γυναικολογική επέμβαση να μπορεί να μας προκαλέσει χρεοκοπία.
Αυτό που έχουμε ανάγκη, επομένως, είναι δημόσιες γυναικολογικές κλινικές που δεν καταρρέουν και μαιευτήρια που δεν σε κάνουν να φοβάσαι, όχι σοφούς γέροντες που δήθεν νομιμοποιούνται να αερολογήσουν στην πλάτη μας, επειδή φοράνε το ιερατικό ή το ιατρικό ράσο. Χρειαζόμαστε ψυχιατρική φροντίδα για όσες διαλύονται απ’ τα πολλά βάρη. Θα έπρεπε να μιλάμε για δωρεάν γυναικολογικούς ελέγχους, έγκαιρη πρόσβαση σε προληπτικές εξετάσεις και διαρκή ενημέρωση των κοριτσιών για την εγκυμοσύνη και την άμβλωση.
Τέτοιες λύσεις είναι δύσκολο να τις φανταστούν άνθρωποι που δεν έχουν τις σχετικές προσωπικές εμπειρίες και που σ’ αυτά τα θέματα αντιδρούν με φανερή ή συγκεκαλυμμένη σιχαμάρα.
σχόλια