Κρίμα που δεν θα γίνει όντως Συνέδριο για τη Γονιμότητα

Κρίμα που δεν θα γίνει όντως Συνέδριο για τη Γονιμότητα Facebook Twitter
Μια σοβαρή κουβέντα για τη γονιμότητα θα έπρεπε να κάνει όλους αυτούς που, όταν μας παίρνουν συνέντευξη, μας ρωτάνε αν έχουμε σχέδιο να κάνουμε παιδί να κρύβονται κάτω απ’ το γραφειάκι τους.
0



ΧΑΘΗΚΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ
σπουδαία ευκαιρία καθηγητές (ένα ολόκληρο σύμπαν από μόνοι τους), ιερείς και πολιτικοί άνδρες να μαζευτούν και να αποφασίσουν τι είναι σωστό για τα σώματά μας. Τα σώματά μας τελευταία κουράστηκαν και επαναστατούν. Δεν θέλουν πια να είναι αντικείμενα.

Όμως, σοβαρά τώρα, καλό θα ήταν να μιλούσαμε γι’ αυτές που θέλουν να κάνουν παιδιά. Η συζήτηση δεν θα ήταν εύκολη. Θα έπρεπε να μιλήσουμε για τους μισθούς που παίρνουν οι νέες γυναίκες και για το κατά πόσο αυτοί οι μισθοί φτάνουν για να μεγαλώσεις παιδιά. Θα έπρεπε να αναφερθούμε στις πιέσεις που ασκούνται στις γυναίκες που θέλουν να αναδειχθούν στη δουλειά τους.

Το ξέρουμε όλες καλά: πρέπει να ’μαστε δέκα φορές καλύτερες απ’ τον αντίστοιχο άντρα για να πάρουμε τη δουλειά του ή την αναγνώριση που απολαμβάνει. Θα αναγκαζόμασταν να σκεφτούμε σε τι ναρκοπέδιο κινούνται οι γυναίκες σε αναπαραγωγική ηλικία στη χώρα μας: απ’ τη μια τις θεωρούν «ανολοκλήρωτες» αν δεν κάνουν παιδί (μια που ο σκοπός της ζωή τους αποφασίζεται από άλλους γι’ αυτές), απ’ την άλλη τις κρίνουν «αναποτελεσματικές» αν κάνουν παιδί και δεν μπορούν να βγάλουν τη δεκάωρη δουλειά.

Οι γυναίκες μπορούν να είναι «ανοργασμικές» και «υστερικές» και άλλα πολλά, που ένας άνδρας δεν μπορεί ποτέ να είναι. Ενώ ένας άντρας στα σαράντα του μπορεί να κυριαρχήσει στον κλάδο του, η γυναίκα ερωτάται αν θα γεννήσει ή όχι.

Μια σοβαρή κουβέντα για τη γονιμότητα θα έπρεπε να κάνει όλους αυτούς που, όταν μας παίρνουν συνέντευξη, μας ρωτάνε αν έχουμε σχέδιο να κάνουμε παιδί να κρύβονται κάτω απ’ το γραφειάκι τους. Μια σοβαρή κουβέντα για τη γονιμότητα θα έπρεπε να περιλαμβάνει μια συνολική συζήτηση γι’ αυτό που εντελώς σεξιστικά οι δημοσιογράφοι λένε «καλάθι της νοικοκυράς».

Αν αθροίσεις το «καλάθι της νοικοκυράς» (sic) και το καλάθι της μαμάς και το ενοίκιο ενός αξιοπρεπούς σπιτιού που να χωράει και παιδί, η νέα γυναίκα πρέπει να ’ναι CEO για να βγαίνουν τα έξοδα. Αυτό, αμέσως αμέσως, μειώνει πολύ τις προοπτικές της χώρας για την απόκτηση μιας πολυπληθούς νέας γενιάς. Η συζήτηση για τη γονιμότητα μετατρέπεται έτσι σε μια συζήτηση για τις παροχές προς όσους αποφασίζουν να αποκτήσουν παιδί.

Νηπιαγωγεία, ιατροφαρμακευτική κάλυψη, υψηλού επιπέδου δημόσια εκπαίδευση, επιδόματα και υποτροφίες για περαιτέρω εκπαίδευση, δηλαδή όλα αυτά που με κάποιον τρόπο, όσοι είμαστε τώρα σε ηλικία αναπαραγωγής, έχουμε μάθει ότι ούτε τα δικαιούμαστε ούτε θα τα δούμε ποτέ μπροστά μας, κάπως χρειάζονται, αν θες να κάνεις παιδί και να ’χει ευκαιρίες. Όμως, όλα αυτά παρέχονται σε άλλες χώρες, γι’ αυτό πολλοί Έλληνες που θέλουν να κάνουν παιδί ζουν σε χώρες όπου ο μισθός είναι μεγαλύτερος απ’ το ενοίκιο.

Το πιο διασκεδαστικό, πάντως, είναι όταν υιοθετείται επιστημονικοφανής ή ιατρική γλώσσα για να ασκηθούν πιέσεις. Το φυσιολογικό οριοθετείται, το αποκλίνον είναι κάτι κακό. Έτσι, επιθυμίες, σώματα και διαθέσεις κρίνονται και ρυθμίζονται, επιχειρείται να ελεγχθούν. Οι γυναίκες μπορούν να είναι «ανοργασμικές» και «υστερικές» και άλλα πολλά, που ένας άνδρας δεν μπορεί ποτέ να είναι. Ενώ ένας άντρας στα σαράντα του μπορεί να κυριαρχήσει στον κλάδο του, η γυναίκα ερωτάται αν θα γεννήσει ή όχι.

Τα μητρικά καθήκοντα που ίσως ακολουθήσουν την εγκυμοσύνη μπορεί να είναι ασυγχώρητα σε μια θέση υψηλού κύρους και μεγάλων ευθυνών στη δουλειά, αλλά ασυγχώρητο μπορεί να είναι και το γεγονός ότι δεν έχεις παιδιά, οπότε όλοι σε αντιμετωπίζουν ως μισό άνθρωπο. Μια συζήτηση για τη μητρότητα, λοιπόν, είναι αναγκαστικά μια συζήτηση για τις γυναίκες στα εργασιακά περιβάλλοντα. Μάλιστα, οι πιέσεις δεν φθίνουν όταν μια γυναίκα αναρριχάται στην ιεραρχία, απλώς αλλάζουν στυλ και υφή.

Όμως, μια σοβαρή κουβέντα για τη μητρότητα είναι και μια κουβέντα για την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας που χρειάζονται οι γυναίκες. Δεν καταλαβαίνω γιατί ανεχόμαστε μια μικρή γυναικολογική επέμβαση να μπορεί να μας προκαλέσει χρεοκοπία.

Αυτό που έχουμε ανάγκη, επομένως, είναι δημόσιες γυναικολογικές κλινικές που δεν καταρρέουν και μαιευτήρια που δεν σε κάνουν να φοβάσαι, όχι σοφούς γέροντες που δήθεν νομιμοποιούνται να αερολογήσουν στην πλάτη μας, επειδή φοράνε το ιερατικό ή το ιατρικό ράσο. Χρειαζόμαστε ψυχιατρική φροντίδα για όσες διαλύονται απ’ τα πολλά βάρη. Θα έπρεπε να μιλάμε για δωρεάν γυναικολογικούς ελέγχους, έγκαιρη πρόσβαση σε προληπτικές εξετάσεις και διαρκή ενημέρωση των κοριτσιών για την εγκυμοσύνη και την άμβλωση.

Τέτοιες λύσεις είναι δύσκολο να τις φανταστούν άνθρωποι που δεν έχουν τις σχετικές προσωπικές εμπειρίες και που σ’ αυτά τα θέματα αντιδρούν με φανερή ή συγκεκαλυμμένη σιχαμάρα.  

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ