Το διαχρονικό «νικηφόρο παρόν» του Χρήστου Βακαλόπουλου

Το διαχρονικό «νικηφόρο παρόν» του Χρήστου Βακαλόπουλου. Facebook Twitter
Ο Χρήστος Βακαλόπουλος, ένας από τους πιο ευφυείς ανθρώπους της γενιάς του.
0



31 ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ
 από τον πρόωρο θάνατο του Χρήστου Βακαλόπουλου και η σκέψη του είναι πάντα εδώ, ζωντανή, το έργο του εξακολουθεί να συζητιέται έντονα και να πυροδοτεί άρθρα και κριτικές, τα βιβλία του συνεχίζουν να ανακαλύπτονται από όλο και νεότερες γενιές και να εμπνέουν όλο και περισσότερους δημιουργούς, ενώ τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές ανακοινώθηκε το ανέβασμα μίας ακόμα παράστασης βασισμένης στο κορυφαίο του μυθιστόρημα «Η γραμμή του ορίζοντος», από την Πειραματική Σκηνή Νέων Δημιουργών του Εθνικού Θεάτρου.

Το πολυεπίπεδο, οξυδερκές και διορατικό μυθιστόρημα του Χρήστου Βακαλόπουλου «Η γραμμή του ορίζοντος» από το 1991, που πρωτοκυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της Εστίας, μέχρι και σήμερα όχι μόνο κέρδισε το στοίχημα του χρόνου και θεωρείται πλέον κλασικό για τη νεοελληνική λογοτεχνία, όχι μόνο αγαπήθηκε και σχολιάστηκε ευρέως όλα αυτά τα χρόνια, αλλά σταδιακά περιβλήθηκε, αυτό και η ηρωίδα του, η Ρέα Φραντζή, «ελαφρά ντυμένη, τριανταδύο χρόνων, παντρεμένη, έτοιμη να χωρίσει χωρίς να ξέρει γιατί», με την αύρα του cult, που όπως γίνεται συχνά σ’ αυτές τις περιπτώσεις σηκώνει και περιττή σκόνη που διαστρεβλώνει καμιά φορά ή υπεραπλουστεύει τα πράγματα. Και παρότι το βιβλίο είναι εξαντλημένο αυτήν τη στιγμή από τον εκδοτικό οίκο, όπως δυστυχώς και τα περισσότερα βιβλία του Βακαλόπουλου, παραμένει πάντα επίκαιρο, ίσως και πιο επίκαιρο από την εποχή που γράφτηκε.

Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως η γενιά των 30άρηδων που αράζει στα τραπεζάκια της πλατείας Αγίου Γεωργίου και στον πεζόδρομο της Αγίας Ζώνης, ψωνίζει βιβλία στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης και ανεβάζει στόρις από την μπάρα του Au Revoir σαν να έχει έρθει σε cultural προσκύνημα είναι περισσότερο χαμένη και αφασική από τη Ρέα Φραντζή, χωρίς ερείσματα σε μυθολογίες, με ξεχειλίζουσα επιφάνεια και ελάχιστο βάθος;

Ποιο άλλο βιβλίο τόσο συμπυκνωμένης νεοελληνικής αυτογνωσίας κατάφερε με τόση οξύνοια να αποδώσει το κλίμα όχι μόνο των αρχών της δεκαετίας του ’90 αλλά και της δεκαετίας του ’60, των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης, των ανέφελων χρόνων της «Αλλαγής» επί ΠΑΣΟΚ και της καταναλωτικής ευμάρειας; Ο Βακαλόπουλος όχι μόνο κατέγραψε τις ραγδαίες αλλαγές που διαδραματίζονταν γύρω του, αλλά είδε και τι ερχόταν με εντυπωσιακή ακρίβεια και μας το έδωσε με απαράμιλλη πυκνότητα και με τον ευθύβολο, πηγαίο αλλά και στοχαστικό τρόπο του.

Ο Χρήστος Βακαλόπουλος ήταν ένας από τους πιο ευφυείς ανθρώπους της γενιάς του. Θα ήταν απίθανο να υποπέσει στο ατόπημα μιας ακατάσχετης νοσταλγίας και γεροντικής παρελθοντολαγνείας, σε έναν οικτιρμό για κάθε τι νέο και τη δοξολογία κάθε τι παλιού, μένοντας σε επιφανειακές κρίσεις. Πίσω από τις αναπολήσεις της Ρέας και τις χλωμές σε σύγκριση με το παρελθόν διαπιστώσεις της για το παρόν κρύβεται η διαχρονική αναζήτηση ταυτότητας. Σήμερα, με απόσταση περίπου 30 ετών από τη δεκαετία του ’90 που κυκλοφόρησε το βιβλίο, όση περίπου ήταν και η απόσταση της Ρέας από τη δεκαετία του ’60, και με τις κολοσσιαίες μεταμορφώσεις που έχουν γίνει έκτοτε και εξακολουθούμε να βιώνουμε, είμαστε σε θέση να το δούμε πιο καθαρά.

Ο Ευγένιος Αρανίτσης στο κείμενό του για τον Βακαλόπουλο «Συγκεκριμένη στάθμιση αγαθών» έχει επισημάνει: «Με τον Χρήστο υπήρξαμε συνέταιροι στη νοσταλγία της δεκαετίας του ’60. Έρχομαι λοιπόν να σας διαβεβαιώσω ότι η νοσταλγία μας δεν ήταν φόβος για το παρόν – απεναντίας!». Δεν είναι η νοσταλγία για μια χαμένη αυθεντικότητα το ζητούμενο στον Βακαλόπουλο, είναι κάτι πολύ πιο βαθύ, είναι η αναζήτηση ενός αέναου παρόντος που διαφεύγει, απρόσβλητου από τις αλλαγές και άφθαρτου, που δεν χρειάζεται να εξηγηθεί και να ερμηνευθεί, απλώς βιώνεται. Ο Κωστής Παπαγιώργης στο «Γεια σου, Ασημάκη» (Καστανιώτης, 1993), στο βιβλίο του-φόρο τιμής στον Βακαλόπουλο, εξάλλου, είχε καταστήσει σαφές πως ο χρόνος του είναι το παρόν και το εδώ και τώρα. Για το οποίο παρόν στη «Γραμμή του ορίζοντος» γράφει: «Αυτό είναι το νικηφόρο παρόν και έχει όλο το δίκιο με το μέρος του, έχει το εδώ και τώρα με το μέρος του […] Κάθε επανάσταση οδηγεί σ’ ένα άπειρο εδώ και τώρα, σ’ ένα αδηφάγο παρόν που δεν εξηγείται με τίποτα, κάθε φορά που εξηγείται αρχίζει να ισχύει το αντίθετο».

Η Ρέα Φραντζή στα χρόνια του gentrification Facebook Twitter

Τέτοια βιβλία μπορεί να θέλουν και καιρό για να αποκαλύψουν όλους τους καρπούς τους. Η «Γραμμή του ορίζοντος» σήμερα μπορεί να ερμηνευθεί υπό το πρίσμα μιας άλλης επικαιρότητας. Κάποτε η Κυψέλη όπου μεγάλωσε κι ο ίδιος ο Βακαλόπουλος, όπως και η ηρωίδα του, «ήταν το κέντρο του κόσμου, γνωστού και αγνώστου, ορατού και αοράτου». Ύστερα κάποια στιγμή, τον Αύγουστο του 1968 συγκεκριμένα, σταμάτησε να είναι το κέντρο του κόσμου. Σήμερα; Οι γειτονιές της Αθήνας που αλλάζουν όψη και μεταλλάσσονται διαρκώς, ο υπερτουρισμός που απειλεί την πόλη, οι συνοικίες του κέντρου που χιπστεροποιούνται και το gentrification, η επιτάχυνση των αλλαγών που πλέον δεν αφορούν δεκαετίες αλλά επιτελούνται από χρόνο σε χρόνο. Πόση διαφορά να έχει η Κυψέλη της δεκαετίας του ‘60 με τη σημερινή Κυψέλη; Χαοτική. Πόση διαφορά να έχει η χαμένη στις υπαρξιακές της αναζητήσεις Ρέα Φραντζή με οποιονδήποτε σύγχρονο ανερμάτιστο 30άρη που ψάχνει αναφορές σαν σωσίβιο σε μια ακατάληπτη πραγματικότητα; Ίσως όχι και τόση.

Πού θα σύχναζε σήμερα η Ρέα Φραντζή; Πόσο ξένη θα έβλεπε τη σημερινή Κυψέλη; Θα θρηνούσε ή θα έψαχνε μια νέα διαφυγή; Η φυγή της Ρέας, ωστόσο, δεν είναι από την πραγματικότητα, το αντίθετο. Η συντριπτική και πέρα από εξηγήσεις, ερμηνείες και ορισμούς «νικηφόρα» πραγματικότητα είναι το μόνιμο ζητούμενό της, είτε το παρόν είναι το 1968 είτε το 1975 είτε το 1991 είτε το 2024. Είτε είναι η Κυψέλη όπου μεγάλωνε ο Χρήστος Βακαλόπουλος όταν «στη Φωκίωνος Νέγρη υπήρχε κάποτε μουσική», είτε είναι η Κυψέλη της ανυπολόγιστης οικιστικής καταστροφής για ένα διαμέρισμα λουξ με λουτροκαμπινέ που βαφτίστηκε οικοδομική ανάπτυξη, είτε είναι η Κυψέλη του σήμερα, των hip μαγαζιών και των golden visa.

Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως η γενιά των 30άρηδων που αράζει στα τραπεζάκια της πλατείας Αγίου Γεωργίου και στον πεζόδρομο της Αγίας Ζώνης, ψωνίζει βιβλία στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης και ανεβάζει στόρις από την μπάρα του Au Revoir σαν να έχει έρθει σε cultural προσκύνημα είναι περισσότερο χαμένη και αφασική από τη Ρέα Φραντζή, χωρίς ερείσματα σε μυθολογίες, με ξεχειλίζουσα επιφάνεια και ελάχιστο βάθος; Ίσως ο ναρκισσισμός των 40άρηδων, 50άρηδων, 60άρηδων και οι πολλαπλές στοιβάδες του χρόνου που έχουν συσσωρευτεί, που πάντα προσθέτουν σαν ένα φίλτρο του Ίνσταγκραμ, πάντα αναβαθμίζουν, εξυψώνουν και χαρίζουν ένα βάθος που τώρα λάμπει μεν όπως έλαμπε και άλλοτε, μόνο που τότε έπρεπε να το ανασύρεις μέσα από μπόλικη ρηχότητα.

Και πόσα ακόμα δεν κρύβονται πίσω από τις συνεχείς επαναλήψεις και τον υποβλητικό ιερατικό ρυθμό του Βακαλόπουλου: η αδιέξοδη πορεία προς μία κενή και κούφια καταναλωτική ευδαιμονία, το τέρας του υπερτουρισμού, η καταστροφή του ελληνικού καλοκαιριού και η μετάλλαξη των ελληνικών νησιών, η παραπαίουσα νεοελληνική ταυτότητα που ισορροπεί κάπου μεταξύ αρχαίας Ελλάδας, Βυζαντίου, Ορθοδοξίας και νεωτερικότητας, ακόμα και η σημερινή παντοκρατορία της εικόνας και της αδηφάγας επικαιρότητας του ίντερνετ, με τον καταιγισμό των πληροφοριών που «είναι ανύπαρκτες, όλα αυτά τα σάπια νέα είναι ανύπαρκτα, αληθινά κι όμως ανύπαρκτα, πραγματικά κι όμως ανύπαρκτα, μακρινά ψεύτικα».

Μήπως και τις σημερινές ανθρώπινες σχέσεις δεν μπορεί να τις ερμηνεύσει και να τις νοηματοδοτήσει εκ των υστέρων η χειμαρρώδης και απαστράπτουσα πρόζα του; Οι σελίδες του ζεματάνε περισσότερο κι από όταν τις πρωτοδιάβασες, αποκτώντας μια νέα αιχμηρότητα. «Το μοναδικό αληθινό νέο είναι πως κανείς δεν αρέσει πια σε κανέναν», γράφει. Μιλούσε για την εποχή που δεν υπάρχει μόνο ένα νησί, γι’ αυτό όλα τα νησιά είναι ίδια, και δεν υπάρχει μόνο ένας άντρας, γι’ αυτό όλοι οι άντρες είναι ίδιοι, αλλά να που ξεπροβάλλει η βασανιστική ψευδαίσθηση των άπειρων καλύτερων επιλογών, λες και ο Βακαλόπουλος περιγράφει τον έρωτα στην εποχή των dating apps και τον αλγόριθμο εκείνο που πλέον όλοι έχουμε στο κεφάλι μας, επιλέγοντας ή απορρίπτοντας αυτόματα ανθρώπους εν ριπή οφθαλμού, σύμφωνα πάντα με τις αυστηρές και πολύπλοκες προδιαγραφές μας.

Πώς να μην παραμένει, λοιπόν, επίκαιρος ο Βακαλόπουλος, πώς να μη συνομιλεί με όλες τις γενιές, όταν έδειξε τον δρόμο πως «το ιδεώδες είναι να ονειρεύεσαι τη ζωή σου ενώ συνάμα τη ζεις», όπως έγραψε ο Αρανίτσης, και «κατόρθωσε να δεξιωθεί μέσα στο λιγοσέλιδο γραφτό του κάτι που θυμίζει αντηλιά της αιωνιότητας», όπως είπε για τη «Γραμμή του ορίζοντος» ο Κωστής Παπαγιώργης.

Όπου και να σύχναζε σήμερα η Ρέα Φραντζή, όσο και να μην αναγνώριζε τη σημερινή Κυψέλη, όσο και να τρόμαζε με τα στίφη των τουριστών, ό,τι θα την έσπρωχνε σ’ ένα πλοίο με προορισμό την Πάτμο ή άλλο νησί, δεν έχει σημασία ποιο, αρκεί να είναι το «ένα νησί», είναι εκείνη η συγκολλητική ουσία που αισθάνεται κανείς πως κάπου στη διαδρομή έχει χάσει, είναι ο πυρήνας, το κέντρο της ύπαρξής του. Ακόμα κι αν θα βουτούσε και πάλι στα νερά του Αιγαίου, κολυμπώντας προς τη γραμμή του ορίζοντα, θα ήταν η ανάγκη για το παρόν, ένα παρόν που να μεγαλώνει «με τη βοήθεια των ταπεινών αιώνων», το παρόν της δικής της ζωής που θα την καλούσε.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Χρήστος Βακαλόπουλος «Η γραμμή του ορίζοντος»

Το πίσω ράφι / «Η γραμμή του ορίζοντος»: Σαρκασμός και νοσταλγία στο καλύτερο έργο του Χρήστου Βακαλόπουλου

Η εξερεύνηση μιας ψεύτικης ευημερίας, η σκιαγράφηση μιας Ελλάδας που έχει πάρει λάθος κατεύθυνση, και ένα βιβλίο που δεν χαρίζεται σε κανέναν και σε τίποτα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η τελευταία συνέντευξη του Σταύρου Τορνέ

Οθόνες / Η τελευταία συνέντευξη του Σταύρου Τορνέ

Στο τεύχος 374 του περιοδικού Αντί, ο Σταύρος Τορνές είχε δώσει το 1988 την τελευταία του συνέντευξη στον Χρήστο Βακαλόπουλο και τον Ηλία Κανέλλη. Καθώς το πέρασμα του χρόνου αύξησε την ευεργετική σκιά του μοναχικού αυτού auter του σινεμά, όσα είπε αποκτούν ένα βαθύτερο νόημα. Ψηφιοποιείται πρώτη φορά.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το δικαίωμα στην απομόνωση

Ιλεκτρίσιτυ / Ας αφήσουμε τους ιθαγενείς στην ησυχία τους

Οι φυλές ιθαγενών που ζουν αποκομμένες από τον ανθρώπινο πολιτισμό χαίρουν νομικής προστασίας, καθώς η επαφή τους με τα οργανωμένη κράτη ενέχει καταστροφικές συνέπειες για τις κοινότητές τους.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
«To TikTok πέτυχε γιατί σε διασκεδάζει»

Enrico Bellini / «To TikTok πέτυχε γιατί σε διασκεδάζει»

Ο επικεφαλής Κυβερνητικών Σχέσεων και Δημόσιας Πολιτικής του TikTok στη Νότια Ευρώπη, Enrico Bellini, περιγράφει το μυστικό της επιτυχίας της δημοφιλούς πλατφόρμας και εξηγεί γιατί η προστασία των δεδομένων των Ευρωπαίων χρηστών είναι υψίστης σημασίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσο απέχει ένα βιντεοπαιχνίδι για βιασμούς από την incel πραγματικότητα που ζούμε;

Οπτική Γωνία / Πόσο απέχει ένα βιντεοπαιχνίδι για βιασμούς από την incel πραγματικότητα που ζούμε;

Ορθώς μας σοκάρει το «No Mercy» που «παίζει» με τον βιασμό και την αιμομιξία, όμως την ίδια στιγμή ζούμε σε μια κοινωνία όπου η γυναικεία υποταγή πλασάρεται ως κανονικότητα.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Τα νέα στοιχεία για τον Κώστα Αχ. Καραμανλή τον επαναφέρουν στο προσκήνιο 

Πολιτική / Nέα στοιχεία για τον Κώστα Αχ. Καραμανλή τον επαναφέρουν στο προσκήνιο 

Η υπόθεση των Τεμπών επιστρέφει στη Βουλή μέσω της δικογραφίας για τον Κώστα Αχ. Καραμανλή, αλλά στελέχη της κυβέρνησης υποστηρίζουν ότι αυτήν τη φορά είναι καλά προετοιμασμένοι. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
κωνσταντοπουλου

Βασιλική Σιούτη / Ποιος είναι, τελικά, αξιωματική αντιπολίτευση;

Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν πλέον στη δεύτερη θέση το κόμμα της Πλεύσης Ελευθερίας. Θα διατηρήσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου τη δυναμική που απέκτησε; Θα αλλάξει σύντομα πάλι η σειρά των κομμάτων; Το σίγουρο είναι πως η ρευστότητα είναι η νέα πολιτική συνθήκη. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Tίτλος: Explainer: Το κίνημα "Cute Winter Boots" και το κριντζ της ψηφιακής πολιτικοποίησης

Explainer / «Cute Winter Boots»: Όσο κι αν το υποτιμάτε, το TikTok παράγει πολιτική

Το hashtag #CuteWinterBoots συγκεντρώνει τους προβληματισμούς των χρηστών για την άνοδο της παγκόσμιας ακροδεξιάς και για τον τρόπο που εφαρμόζεται η δημοκρατία σήμερα. Έχουμε αφήσει πίσω μας για πάντα το «για να συμμετέχω στην πολιτική πάω σε συνελεύσεις και γράφομαι σε κόμμα».
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Τι μας δείχνουν τα πρώτα ίχνη ζωής εκτός της Γης;

Διάστημα / Βρέθηκαν όντως ίχνη εξωγήινης ζωής;

Τι ανακάλυψε ακριβώς το τηλεσκόπιο James Webb; Θα υπάρξει σύντομα κατοικήσιμος πλανήτης; Πόσο κοντά είμαστε στην κατάκτηση του Διαστήματος; Ο αστρονόμος και καθηγητής Φυσικής του Διαστήματος Ξενοφών Μουσάς εξηγεί τι σηματοδοτεί η ανακάλυψη του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει τρίτη θητεία και τα δίνει όλα για να αλλάξει το κλίμα

Βασιλική Σιούτη / Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει τρίτη θητεία και τα δίνει όλα για να αλλάξει το κλίμα

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκαθάρισε ότι θα διεκδικήσει και τρίτη πρωθυπουργική θητεία και τα δίνει όλα με στόχο την άμεση αντιστροφή του αρνητικού πολιτικού κλίματος.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Χριστόφορος Πισσαρίδης: «Με ενοχλεί που η Ελλάδα, σε όλες τις λίστες, βρίσκεται στην τελευταία θέση»

Χριστόφορος Πισσαρίδης / «Με ενοχλεί που η Ελλάδα βρίσκεται παντού στην τελευταία θέση»

Από τον Τραμπ και την AI μέχρι την ελληνική γραφειοκρατία και την παγκόσμια ύφεση, ο νομπελίστας καθηγητής Οικονομικών Σερ Χριστόφορος Πισσαρίδης μιλά στη LIFO για το μέλλον της εργασίας και την απειλή του λαϊκισμού, εξηγώντας γιατί η Ελλάδα χρειάζεται λιγότερο Δημόσιο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τζέφρι Σακς: «Η κατάληψη των πανεπιστημίων από τον Τραμπ δεν θα πετύχει»

Οπτική Γωνία / Τζέφρι Σακς: «Η κατάληψη των πανεπιστημίων από τον Τραμπ δεν θα πετύχει»

Ο καθηγητής Οικονομικών και διευθυντής του Κέντρου για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια σχολιάζει στη LiFO τη σύγκρουση που έχει ξεσπάσει μεταξύ της κυβέρνησης Τραμπ και των αμερικανικών πανεπιστημίων και πώς βλέπει την επόμενη μέρα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αθήνα: Τα ηλεκτρικά πατίνια και το χάος της μικροκινητικότητας/ Πώς θα μπει τάξη στο χάος με τα ηλεκτρικά πατίνια στην Αθήνα;/ «Δεν γίνεται να μην έχουμε πατίνια γιατί είναι επικίνδυνο να κυκλοφορήσουν»

Ρεπορτάζ / Τι θα γίνει επιτέλους με τα ηλεκτρικά πατίνια στην Αθήνα;

Τα ηλεκτρικά πατίνια είναι η νέα τάση μετακίνησης στην πόλη αλλά προς το παρόν δημιουργούν αρκετά προβλήματα και προκαλούν αντιδράσεις. Πώς θα μπουν όρια στην άναρχη κυκλοφορία τους και τη στάθμευσή τους και ποιες υποδομές χρειάζονται;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Τα μεγάλα έργα που αλλάζουν τη χώρα: Ποια προχωρούν και ποια καθυστερούν

Ρεπορτάζ / Τα μεγάλα έργα που αλλάζουν τη χώρα: Ποια προχωρούν και ποια καθυστερούν

Νέοι αυτοκινητόδρομοι, νέες γραμμές μετρό, νοσοκομεία, σιδηρόδρομοι, αεροδρόμια. Στις μακέτες όλα φαίνονται φανταστικά. Πότε όμως στ' αλήθεια παραδίδονται, πόσο κοντά στις μακέτες θα είναι η πραγματικότητα; Και ποια οφέλη μπορεί να προσφέρουν στην κοινωνία και την οικονομία;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Απειλείται η οικονομία από νέο κραχ;

Οπτική Γωνία / Έρχεται νέο παγκόσμιο κραχ;

Εμπορικοί πόλεμοι, γεωπολιτικές απειλές και ο κίνδυνος παγκόσμιας ύφεσης. Πόσο θα επηρεαστεί η Ελλάδα από τη νέα εποχή Τραμπ; Ο καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, Κώστας Μήλας, μιλά στη LiFO.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μπορεί μια φεμινίστρια να είναι χριστιανή; 

Οπτική Γωνία / Μπορεί μια φεμινίστρια να είναι χριστιανή; 

Υπάρχει τελικά ασυμβίβαστο μεταξύ χριστιανισμού και φεμινισμού; Μπορούν οι δύο ταυτότητες να συνυπάρξουν ή πρόκειται για έναν αδύνατο συνδυασμό; Δύο γυναίκες παραθέτουν τα επιχειρήματα κάθε πλευράς.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Το πράσινο της Αθήνας και τα πάθη του

Ρεπορτάζ / Το πράσινο της Αθήνας και τα πάθη του

Το πράσινο της πόλης μπορεί να είναι περιορισμένο, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις είναι αξιόλογο - και η άνοιξη το φέρνει ξανά στο προσκήνιο, μαζί με τα προβλήματά του. Λύσεις υπάρχουν· το ζητούμενο είναι να εισακουστούν.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ