«Η οικογένειά μας δεν είναι συνηθισμένη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και φυσιολογική»

«Η οικογένειά μας δεν είναι συνηθισμένη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και φυσιολογική» Facebook Twitter
Μου είχε κάνει εντύπωση το ότι δεν έβλεπα την εικόνα της οικογένειάς μου πουθενά στο σχολείο, ούτε στα παραμύθια, ούτε στις αφίσες, ούτε αργότερα στα σχολικά βιβλία – κι αυτό ισχύει μέχρι σήμερα.
0


ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα πάντα δύο μαμάδες. Ποτέ δεν είχα μπαμπά. Δεν έχω ζήσει, όμως, μια δεύτερη ζωή με μια μαμά και έναν μπαμπά για να μπορώ να κάνω τις συγκρίσεις. Άλλωστε, κάποιοι μεγαλώνουν με έναν μπαμπά και μία μαμά, κάποιοι άλλοι μόνο με μία μαμά, ενώ άλλοι με τον παππού και τη γιαγιά. Εγώ μεγάλωσα με δύο μαμάδες και για μένα αυτό είναι το φυσιολογικό. Ήταν και παραμένει η κανονικότητά μου. Οι γονείς μου σύντομα χώρισαν. Όταν έγινε αυτό, κατάλαβα ότι ο νόμιμος γονέας είχε την εξουσία να αποκλείσει τον άλλο γονιό από τη ζωή μας και, αντίστοιχα, ο άλλος γονέας μπορούσε να φύγει από τη ζωή μας χωρίς καμία συνέπεια.

Το φύλο δεν κάνει, όμως, τον καλό γονιό. Και οι μοναδικές δυσκολίες που έχω αντιμετωπίσει μέχρι στιγμής στη ζωή μου είναι γιατί το κράτος δεν αναγνωρίζει ότι έχω δύο μητέρες. Θυμάμαι, όταν πήγαμε με τη μητέρα μου να βγάλουμε διαβατήριο για να συμμετάσχω σε έναν αγώνα εκτός Ευρώπης, πόσα εμπόδια προέκυπταν επειδή χρειαζόμουν να συμπληρώσω «όνομα πατρός».

Μάλιστα, δεν θα ξεχάσω τους αστυνομικούς που προσπαθούσαν να δείχνουν ότι όλα είναι φυσιολογικά, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι είμαι παιδί ομόφυλου ζευγαριού, και πόσο μας κοιτούσαν με μια απορία γιατί ουσιαστικά δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι απλώς είμαι ένα παιδί που δεν έχω πατέρα, έχω όμως δύο μητέρες. Το ίδιο είχε συμβεί όταν μια άλλη φορά χρειάστηκε να μπω στο νοσοκομείο· θυμάμαι αμυδρά τη μητέρα μου να είναι πολύ θυμωμένη με τις νοσηλεύτριες και τους γιατρούς. Τελικά, όταν μεγάλωσα, κατάλαβα τον λόγο: νομικά ήμασταν ένα τίποτα.

Νομίζω ότι ήταν στη Γ’ Γυμνασίου που τελικά αναγκάστηκα, στο μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής, να σηκώσω το χέρι μου και να πω ότι στις σύγχρονες κοινωνίες δεν υπάρχουν μόνο οι πυρηνικές και οι μονογονεϊκές οικογένειες αλλά και οικογένειες σαν τη δική μου.

Η οικογένειά μου, ευτυχώς, με μεγάλωσε σαν έναν λευκό καμβά, γιατί με άφησε να γίνω το άτομο που ήθελα να γίνω. Μου έδωσε και συνεχίζει να μου προσφέρει πολλή αγάπη. Και δεν ένιωσα ποτέ να με επηρεάζει με οποιονδήποτε τρόπο το ότι είμαστε ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένεια. Αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί που κρίνουν ή ορίζουν ποιος μπορεί να γίνει γονέας, ειδικά όταν δεν ξέρουν πώς είναι η ζωή των παιδιών με ομοφυλόφιλους γονείς. Επίσης, είναι αστείο να πιστεύουν μερικοί ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός κληρονομείται. Έχω πολλούς φίλους γκέι που έχουν στρέιτ γονείς.  

Πάντως, μου είχε κάνει εντύπωση το ότι δεν έβλεπα την εικόνα της οικογένειάς μου πουθενά στο σχολείο, ούτε στα παραμύθια, ούτε στις αφίσες, ούτε αργότερα στα σχολικά βιβλία – κι αυτό ισχύει μέχρι σήμερα. Στην αρχή νόμιζα ότι υπήρχε κάποιο λάθος ή ότι κάτι περίεργο συνέβαινε με την οικογένειά μου, γι’ αυτό δεν υπήρχε απεικόνισή της σε βιβλία ή εγχειρίδια. Έπειτα κατάλαβα ότι δεν υπάρχει τίποτα που να είναι λάθος ή περίεργο μ’ εμάς ως οικογένεια, απλώς, επειδή δεν είμαστε μια ετεροκανονική, πυρηνική ή συνηθισμένη οικογένεια, θεωρούν ότι δεν αξίζουμε την αντιπροσώπευση.

Νομίζω ότι ήταν στη Γ’ Γυμνασίου που τελικά αναγκάστηκα, στο μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής, να σηκώσω το χέρι μου και να πω ότι στις σύγχρονες κοινωνίες δεν υπάρχουν μόνο οι πυρηνικές και οι μονογονεϊκές οικογένειες αλλά και οικογένειες σαν τη δική μου. Συνειδητοποίησα ότι τα άτομα που υποστηρίζουν πως τα παιδιά των ΛΟΑΤΚΙ+ οικογενειών θα υφίστανται bullying στο σχολείο, και το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα ώστε να μην έχουν οι ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειες παιδιά, είναι ακριβώς εκείνα που θα έκαναν το bullying – αυτό πάντοτε μου έκανε αρνητική εντύπωση.

Τα παιδιά της ηλικίας μου πλέον είναι πιο ενημερωμένα και δεν θα το έκαναν αυτό. Εμένα, τουλάχιστον, δεν μου έχει συμβεί –ίσως ήμουν τυχερός–, και δεν θέλω να συμβεί σε κανένα παιδί. Τους συμμαθητές μου, όπως και όλα τα συνομήλικα παιδιά, δεν τους ενδιαφέρει ποιοι είναι οι γονείς κάθε παιδιού. Αδιαφορούν. Έχουν άλλες αντιλήψεις και έχουν μεγαλώσει με άλλα ερεθίσματα.

Εν τω μεταξύ, ακούμε συνεχώς ακρότητες αυτές τις μέρες από πρόσωπα που διαφωνούν ή από ιερωμένους που ειλικρινά δεν γνωρίζουν ποια είναι η πραγματικότητα στις μέρες μας. Ο θεσμός της οικογένειας ήδη αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Δεν είμαστε εμείς που ερχόμαστε να τον χαλάσουμε. Το ότι έχεις δύο μαμάδες, π.χ., αντί ένα στρέιτ ζευγάρι για γονείς δεν σημαίνει ότι έχεις  συγκεκριμένα θέματα να αντιμετωπίσεις.

Στον ελεύθερό μου χρόνο μού αρέσει πολύ να ασχολούμαι με τη γυμναστική, τη ζωγραφική και την ιαπωνική ξιφασκία. Σε έναν χρόνο, που ενηλικιώνομαι θα δώσω Πανελλήνιες και ονειρεύομαι να μπω σε μια οικονομική σχολή. Σήμερα είμαι 17 ετών και αυτό που γνωρίζω καλά είναι το εξής: ναι, η οικογένειά μας δεν είναι συνηθισμένη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και φυσιολογική.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFΟ δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM