Η επιστροφή του Τσίπρα ως προϊόν πολιτικού μάρκετινγκ

 Η επιστροφή του Τσίπρα ως προϊόν πολιτικού μάρκετινγκ Facebook Twitter
Πώς μπορεί να πείσει όμως ότι δεν θα επαναλάβει τα ίδια λάθη, όταν ακόμα και τώρα αρνείται να τα παραδεχθεί;
0

ME TH ΝΕΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ του σε εκδήλωση του ινστιτούτου του ο Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε να παρουσιάσει μια ανανεωμένη εικόνα ενός πιο ώριμου πολιτικού, την οποία προσπαθεί να χτίσει στο πλαίσιο της στρατηγικής του πολιτικού μάρκετινγκ που ακολουθεί, βάσει και των συμβουλών που δέχθηκε από διεθνείς εταιρείες επικοινωνίας μετά την αποχώρησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τη συντριπτική ήττα των εκλογών του 2023. 

Περιμένοντας την κατάλληλη χρονική στιγμή και προσδοκώντας άλλη μία πολιτική ευκαιρία, ο Αλέξης Τσίπρας εργάζεται, εδώ και έναν χρόνο σχεδόν, για να αποστασιοποιηθεί από το αρνητικό παρελθόν και να διευρύνει την απήχησή του, αναδιαμορφώνοντας το δημόσιο προφίλ του.Τους τελευταίους μήνες επιχειρεί να δημιουργήσει μια εικόνα ενός πολιτικού πιο μετριοπαθούς, πιο ώριμου, πιο διαβασμένου και πιο σοσιαλδημοκράτη. Με την τελευταία ομιλία του επιχείρησε να πλασάρει ένα πατριωτικό προφίλ, πιθανόν λαμβάνοντας υπόψη του τις δημοσκοπήσεις και τις πολιτικές τάσεις. 

Αυτή την περίοδο υπάρχουν αρκετοί συστημικοί παράγοντες που θα έβλεπαν θετικά μια επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Πρώτα απ’ όλα, στο ίδιο το κυβερνητικό στρατόπεδο υπάρχουν αρκετοί (όχι όλοι) που θεωρούν ότι η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα είναι η μόνη λύση για να συσπειρωθεί ξανά η ΝΔ και να επιστρέψουν μερικοί από τους χαμένους ψηφοφόρους, τουλάχιστον αυτό το 5% που κυνηγάει για τις επόμενες εκλογές. 

Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει καμία διαφορετική πολιτική πρόταση να παρουσιάσει, πέρα απ’ όσες υπάρχουν ήδη και κυκλοφορούν. Μιλάει για ένα «όραμα» που αδυνατεί να περιγράψει και περιορίζεται για άλλη μια φορά απλώς στο «να φύγουν οι άλλοι για να (ξανά)έρθουμε εμείς»

Από την άλλη, η ξαφνική και μεγάλη άνοδος της δημοτικότητας της Ζωής Κωνσταντοπούλου τρόμαξε αρκετούς πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες που φοβήθηκαν μήπως καλύψει εκείνη το υπαρκτό κενό στην αντιπολίτευση. Γι’ αυτό και το τελευταίο διάστημα προωθείται από συγκεκριμένους συστημικούς παίκτες, όχι τυχαία, το «μήπως να ξαναδοκιμάζαμε με τον Τσίπρα», τον οποίο θεωρούν συνεννοήσιμο.
 

Και, φυσικά, στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Αριστερά, πολλοί που βλέπουν καθαρά πλέον τον κίνδυνο να μην ξαναβρεθούν στα έδρανα της Βουλής, υποστηρίζουν μια επιστροφή Τσίπρα προκειμένου να επιτευχθεί κάποια συσπείρωση δυνάμεων που έχουν διασκορπιστεί και η οποία ίσως εξασφαλίσει την πολιτική επιβίωσή τους. 

Ήταν όμως ένας αλλαγμένος και πιο ώριμος Τσίπρας αυτός που είδαμε στην τελευταία ομιλία του; Είχε κάτι καινούργιο να προτείνει; Πέρα από κάποιες ευχές και γενικόλογες προτάσεις, η ομιλία του ήταν αρκετά ξύλινη και γεμάτη κοινοτοπίες, μιλώντας έτσι γενικά για «ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό κύμα που θα συνενώσει αποτελεσματικά τα πολύχρωμα κινήματα αντίστασης και με πυξίδα τις ανάγκες της πατρίδας θα δώσει κίνητρο, έμπνευση, εναλλακτική στους κουρασμένους πολίτες» και για έναν «νέο πατριωτισμό στην Ελλάδα που θα συναντηθεί με αντίστοιχα κινήματα στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τον κόσμο, γιατί θα συγκροτείται στη βάση της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και του ουμανισμού». Φράσεις που ουσιαστικά δεν λένε τίποτα και θα μπορούσε να τις πει κάθε συστημικός πολιτικός, χωρίς να διαφωνεί κανένας. 

Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει καμία διαφορετική πολιτική πρόταση να παρουσιάσει, πέρα απ’ όσες υπάρχουν ήδη και κυκλοφορούν. Μιλάει για ένα «όραμα» που αδυνατεί να περιγράψει και περιορίζεται για άλλη μια φορά απλώς στο «να φύγουν οι άλλοι για να (ξανά)έρθουμε εμείς». Και φυσικά δεν υπάρχει όχι απλώς καμία εγγύηση αλλά ούτε καν ένδειξη ότι αυτήν τη φορά θα μπορούσε να είναι αλλιώς ή ότι έχει διδαχθεί από τα λάθη του. 

Πώς μπορεί να πείσει όμως ότι δεν θα επαναλάβει τα ίδια λάθη, όταν ακόμα και τώρα αρνείται να τα παραδεχθεί; Τα μόνα ίσως που εμμέσως έχει παραδεχτεί είναι οι χειρισμοί του στην υπόθεση της Novartis και των τηλεοπτικών αδειών, αλλά κι αυτό έμοιαζε περισσότερο με διαπιστευτήρια σε ένα σύστημα του οποίου θέλει να κερδίσει την εμπιστοσύνη, παρά με απολογία στον κόσμο που ένιωσε προδομένος από τις πολιτικές που ακολούθησε όταν είχε την εξουσία. 

Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα έγινε λίγες μόλις ημέρες μετά την απόφαση του εφετείου για το Μάτι, για το οποίο δεν ζήτησε ποτέ μια πραγματική συγγνώμη. Μίλησε για συγκάλυψη στα Τέμπη, ενώ και στο Μάτι αποδεδειγμένα επιχειρήθηκε συγκάλυψη και πολλοί απ’ όσους είχαν ευθύνη δεν λογοδότησαν ποτέ. 

Επιμένει να παρουσιάζει τη Συμφωνία των Πρεσπών ως δική του πρωτοβουλία ειρήνης, όταν όλοι γνωρίζουν ότι ήταν απαίτηση του ΝΑΤΟ και δεχόταν πιέσεις από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Επιμένει να αποκαλεί ακροδεξιούς εθνικιστές όσους διαφωνούσαν με τη συμφωνία αυτή και ταυτόχρονα προσπαθεί να εμφανιστεί ως νέος Ανδρέας Παπανδρέου, αν και τις θέσεις του στα εθνικά και ειδικά στο θέμα της Μακεδονίας τις θεωρεί επίσης εθνικιστικές. 

Το μόνο καινούργιο στοιχείο στην τελευταία εμφάνισή του ήταν, παρ’ όλα αυτά, η έντονη ρητορική περί πατριωτισμού, παρότι ο Τσίπρας ήταν ο μόνος «μνημονιακός» πρωθυπουργός που υποχώρησε στις πιέσεις των δανειστών για τη δημιουργία του Υπερταμείου και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια. Το Υπερταμείο το είχαν αρνηθεί και ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς και ο Λουκάς Παπαδήμος. 

Ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να κατηγορεί με ευκολία ως ακροδεξιούς πολλούς πολιτικούς ακόμα και με πιο μετριοπαθείς θέσεις από εκείνους που επέλεξε το 2015 ως κυβερνητικούς εταίρους και αυτή δεν είναι η μόνη αντίφαση του. Επίσης, έχει καταγγείλει πολλές φορές την κυβέρνηση Μητσοτάκη για pushback, ενώ πριν από λίγο καιρό το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε τη χώρα μας για πρώτη φορά και η καταδίκη αφορούσε pushback που έγινε την περίοδο που ήταν εκείνος πρωθυπουργός. Αλλά για την υπόθεση αυτή δεν βρήκε να πει ούτε μία κουβέντα, παρότι πρόκειται για την πρώτη επίσημη καταδίκη. 

Ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να επιστρέψει ως προϊόν πολιτικού μάρκετινγκ, μιλώντας για ένα όραμα που δεν έχει και δεν μπορεί καν να περιγράψει. Παρουσιάζεται ως μεταμελημένος, χωρίς να παραδέχεται τα λάθη του και χωρίς να έχει μία συγγνώμη προς εκείνους που τους την οφείλει. 

«Παραμέρισε» πριν από δύο χρόνια, μετά την οδυνηρή τρίτη ήττα του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όταν κατάλαβε ότι η καθοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αναστρέψιμη. Άφησε τους υπόλοιπους να διαχειριστούν έναν σχεδόν διαλυμένο ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα ναρκοθέτησε τη διαδικασία της διαδοχής του, συμβάλλοντας στην επιτάχυνση της πορείας προς το 5%, αλλά μένοντας έξω από το κάδρο της απόδοσης ευθυνών. Εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει δυσαρέσκεια και κριτική, αλλά αυτή δεν βγαίνει προς τα έξω, καθώς όσοι έχουν απομείνει θέλουν να επιβιώσουν πολιτικά και ελπίζουν ότι αυτό τουλάχιστον ο Τσίπρας ίσως μπορεί ακόμα να τους το προσφέρει. Η επιστροφή του ως ενός άλλου πολιτικού με πιο διευρυμένη απήχηση από αυτή που είχε δεν στηρίζεται σε καμία ρεαλιστική εκτίμηση. Στην Ελλάδα, άλλωστε, η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων είναι άνω των 50 ετών, άρα θυμούνται καλά πώς κυβέρνησε το διάστημα 2015-2019 και, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, δεν φαίνεται να νοσταλγούν την περίοδο αυτή. 

 
Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ