Χρυσούλα Διαβάτη: Τραγικές δηλώσεις ναι, αλλά και τραγική δημοσιογραφία

Χρυσούλα Διαβάτη: Τραγικές δηλώσεις ναι, αλλά και τραγική δημοσιογραφία Facebook Twitter
Η κυρία Διαβάτη είναι ένας άνθρωπος που επέλεξε να παραμείνει κομμάτι ενός παλιού, πατριαρχικά δομημένου κόσμου, μέσα στον οποίο οι γυναίκες υιοθετούν και συμμορφώνονται με τους κώδικες και τα χαρακτηριστικά του προκειμένου να επιβιώσουν. Ατελιέ/LIFO
0



ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΜΙΑ
μεγαλούπολη η Αθήνα. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με τους ψίθυρους ή με τις κραυγές όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Επίσης, όλοι κατά το παρελθόν έχουμε κάνει λάθη, άστοχες τοποθετήσεις, ακόμα και ανάρμοστες δηλώσεις. Είμαστε ζωντανοί, σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε, όλο και κάτι θα ξεφύγει, όλο και κάπως θα διορθωθεί στην πορεία, και συγγνώμες θα ζητηθούν και mea culpa θα πέσουν, πάμε παρακάτω.

Φυσικά, υπάρχουν και οι γνωστές και μη εξαιρετέες περιπτώσεις. Άνθρωποι που δεν πισωπατάνε με τίποτα, έχουν πάψει προ πολλού να συναισθάνονται, έχουν κόψει από χρόνια κάθε συνομιλία με τον καιρό και τα άλματά του, έτσι έμαθαν, έτσι συνεχίζουν, αμετανόητα και πληγωτικά. Η κυρία Διαβάτη είναι μια τέτοια περίπτωση, ακόμα ένας «παλαιάς κοπής» άνθρωπος, μια γυναίκα από άλλη εποχή, με αφομοιωμένα όλα τα λάθη και τις αμαρτίες της.

Το να εξοργιστείς μαζί της είναι πανεύκολο. Το κάνει η ίδια εύκολο με τις αναμενόμενες, στερεοτυπικές, κακοποιητικές δηλώσεις της –που ακουμπάνε σαν τηγανίτες η μία πάνω στην άλλη- οπότε το κάθε τι που κατά καιρούς ξεστομίζει, συσσωρεύεται, όπως και ο θυμός εναντίον της. Το δύσκολο είναι να εξηγήσεις το γιατί η Διαβάτη λέει αυτά που λέει και κατόπιν το να εξηγήσεις σε ποιους τα λέει και τι πραγματικά σκέφτονται όταν τη ρωτούν αυτά που τη ρωτούν.

Ίσως έπεφτε από τα σύννεφα η κυρία Διαβάτη αν μάθαινε ότι ούτε σπρέι χρειάζεται, ούτε να περπατάς σε κάποια σκοτεινή γωνιά της πόλης για να σε βιάσουν: μπορεί να συμβεί μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, στη δουλειά σου, στο πλέον (φαινομενικά) ασφαλές περιβάλλον. Δεν το μάθατε από εμάς.

Μισό: ποιοι τη ρωτούν; Η δημοσιογραφία του θορύβου και των εύκολων κλικς που γνωρίζει από ποιον / πού θα τα πάρει και πώς θα δημιουργηθεί βαβούρα χωρίς κανένα περιεχόμενο – είπαμε, γνωριζόμαστε όλοι σ’ αυτή την πόλη των χίλιων πληγών. Όμως, γιατί η Διαβάτη λέει αυτά που λέει; Κατ’ αρχάς, τι είπε;

Ερωτηθείσα για την υπόθεση Γεωργούλη, η ηθοποιός απάντησε:

«Ένας άνθρωπος που ήταν στο Ευρωκοινοβούλιο, δε ξέρω αν ήταν καλός ή κακός. Τον ψήφισε ο ελληνικός λαός, εγώ δε μπορώ να ξέρω τι έκανε. Στήνουμε έναν άνθρωπο στον τοίχο και τον καρφώνουμε. Που ξέρουμε τι έγινε; Ήμασταν εκεί; Μετά από τόσα χρόνια το θυμόμαστε. Αυτό τώρα πάλι που όλοι και όλες θυμούνται μετά από κάποια χρόνια ότι κάποιος τους βίασε, αυτό δεν το έχω καταλάβει.

Με το ζόρι δε μπορεί να σε πάρει κανένας εκτός, αν σε πιάσει σε μια ερημιά, σου ρίξει κανένα σπρέι, σε κοιμίσει, σε βιάσει. Τι κάνεις τότε; Πας την ίδια στιγμή στην αστυνομία, το δηλώνεις, σε κοιτάει και ένας γιατρός και εκείνη την ώρα γίνεται αυτό που πρέπει. Μετά από 30 χρόνια, και δε ξέρω πόσα ο καθένας, αυτό είναι για μένα ένα ερωτηματικό».

Είπε και άλλα, εξόχως κακοποιητικά και ακυρωτικά για τους αγώνες του #MeToo στον χώρο της, απόλυτα υπαγορευμένα από την κουλτούρα του βιασμού και του εσωτερικευμένου μισογυνισμού, όμως, ας κάνουμε κλάσματα το τραγικό παραπάνω.

Η ηθοποιός, όπως και πολύς κόσμος ανάμεσά μας –πέρα από το ότι αγνοεί βασικά στοιχεία της υπόθεσης, όπως το πόσο άμεσα έγινε η καταγγελία– δείχνει να περιφρονεί βαθιά το κεφαλαιώδες ζήτημα του «χρόνου της επιζώσας» και του τι συνιστά «βιασμό» πέρα από το να σε αρπάξουν σε κάποιον έρημο δρόμο. Θέτει ξανά το κλισέ ερώτημα «γιατί τώρα;», αγνοώντας χαρακτηριστικά ψυχοφθόρες διαδικασίες και κυρίως το δικαίωμα της επιζώσας να επιλέξει το πότε, το πού και το σε ποιον θα μιλήσει.

Ας μη σχολιαστούν οι περιγραφές περί γιατρού και αστυνομίας, λες και μιλάμε για διεκπεραίωση, ας μην πούμε κάτι και για το πού συμβαίνουν οι βιασμοί, ίσως έπεφτε από τα σύννεφα η κυρία Διαβάτη αν μάθαινε ότι ούτε σπρέι χρειάζεται, ούτε να περπατάς σε κάποια σκοτεινή γωνιά της πόλης: μπορεί να συμβεί μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, στη δουλειά σου, στο πλέον (φαινομενικά) ασφαλές περιβάλλον. Δεν το μάθατε από εμάς.

Επίσης, η κυρία Διαβάτη είναι ένας άνθρωπος που επέλεξε να παραμείνει κομμάτι ενός παλιού, πατριαρχικά δομημένου κόσμου, μέσα στον οποίο οι γυναίκες υιοθετούν και συμμορφώνονται με τους κώδικες και τα χαρακτηριστικά του προκειμένου να επιβιώσουν. Κατανοητό, αλλά όχι απαρασάλευτο. Πολλές γυναίκες έχουν μεγαλώσει έτσι, ωστόσο επιλέγουν να αφουγκραστούν και να συναισθανθούν τις ομόφυλες τους, να αναστοχαστούν και να καταδικάσουν το πλαίσιο επανατραυματισμού της επιζώσας, να ξεμάθουν τα παλιά μοτίβα φίμωσης και να σταθούν αλληλέγγυες σε άλλες γυναίκες.

Όχι η κυρία Διαβάτη, που κανέναν και τίποτα δεν γνωρίζει, όπως αγαπά να δηλώνει όταν τη ρωτούν για κάτι που θεωρεί ότι προσβάλλει την κουλτούρα και την αισθητική της, τη γνωρίζουν, όμως, πλέον όλοι και αυτό θα έπρεπε να αποτελεί από μόνο του το όριο – κυρίως για τους δημοσιογράφους.

Άραγε τι, πραγματικά, να σκέφτονταν όταν έτειναν το μικρόφωνο σ’ αυτή τη γνωστή πηγή, γι’ αυτές τις συγκεκριμένες δηλώσεις; Τι διαφορετικό, άραγε, να σκέφτονταν- ότι θα μπορούσε να ακουστεί. Περνούσε, ίσως, από το μυαλό τους ότι ρωτώντας μία άσχετη με την υπόθεση Γεωργούλη, όμως γνωστή για τις απόψεις της γυναίκα το πώς μπορεί να ένιωθαν επιζώσες τόσων γνωστών και άγνωστων υποθέσεων βιασμού;

Φυσικά και όχι. Και φυσικά όλο αυτό καμία σχέση δεν έχει με τη δημοσιογραφία. Έχει όμως άμεση σύνδεση με το μήνυμα που επιθυμεί κανείς να περάσει –υπόρρητα και χωρίς να λερώσει τα χέρια του– για όλο αυτό που συμβαίνει με τον Γεωργούλη, αλλά και με κάθε υπόθεση κακοποίησης, βιασμού και έμφυλης βίας που έρχεται στο φως.

Κάποιος γνωστός και μη εξαιρετέος θα χρεωθεί τη χλεύη και την οργή και ο σχεδιαστής αυτής της ντροπής θα έχει «γεμίσει» τηλεοπτικό αέρα και ίσως θα έχει κάνει και νούμερα τηλεθέασης.

Γνωστά πράγματα, στη μικρή Αθήνα που γνωριζόμαστε όλοι, αλλά τελικά ούτε αυτό είναι αρκετό για να μας προφυλάξει από τον διάσημο κακοποιητικό λόγο, την άκριτη χωρίς καμία εξήγηση αναπαραγωγή του και την υποσχετική ότι θα υπάρξει και δεύτερος γύρος δηλώσεων αναλόγως της κατακραυγής.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πώς άλλαξε την πολιτική ατζέντα ο Αλέξης Γεωργούλης

Πολιτικό επταήμερο / Πώς άλλαξε την πολιτική ατζέντα ο Αλέξης Γεωργούλης

Το αίτημα άρσης της ασυλίας του Αλέξη Γεωργούλη από τη βελγική Δικαιοσύνη άλλαξε την πολιτική ατζέντα. Η εξέλιξη της έρευνας για την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων του θύματος θα είναι ένα τεστ για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Τι μου έμαθε για τον σεξισμό και την αρρενωπότητα η ραπ

Μουσική / Τι μου έμαθε για τον σεξισμό και την αρρενωπότητα η ραπ

Η έρευνα του Κώστα Σαββόπουλου για τη ραπ, το πιο παρεξηγημένο (και άγνωστο για τον πολύ κόσμο) μουσικό είδος σε παγκόσμιο και ελληνικό επίπεδο, κυκλοφορεί σε ένα βιβλίο που βάζει στη θέση τους πολλά πράγματα.
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Οπτική Γωνία / Αμπντελά Ταϊά: «Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Ο Μαροκινός συγγραφέας και σκηνοθέτης, κάτοικος Γαλλίας πλέον και γνωστός στην Ελλάδα από το υπέροχο μυθιστόρημα «Η ζωή με το δικό σου φως», μιλά με θαυμασμό για την εξέγερση της νεολαίας που συνταράσσει την πατρίδα του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Συνέντευξη / Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Μετά από μισό αιώνα στο «Βήμα», ο Νίκος Χασαπόπουλος μιλά για πρώτη φορά για την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του, τις στιγμές που έζησε δίπλα σε Λαμπράκη, Ψυχάρη και πρωθυπουργούς, αλλά και για το μεγάλο λάθος του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Οπτική Γωνία / Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Έχουμε ένα καινούργιο συναίσθημα, όχι το κλασικό της εποχής των φασισμών, δηλαδή τον φόβο μη βρεθεί κανείς στη θέση των κατώτερων, όσων έμειναν πίσω ή «από κάτω». Πλέον βλέπει κανείς μένος για τα θύματα που μιλάνε.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Μποτιλιαρισμένοι στην Αθήνα: Δαπανούμε έναν μισθό στον δρόμο κάθε έτος

Οπτική Γωνία / Κάθε χρόνο χάνουμε 110 ώρες από τη ζωή μας κολλημένοι στο τιμόνι

Πώς μπορεί να μειωθεί άμεσα το μποτιλιάρισμα στους δρόμους της πρωτεύουσας; Γιατί η λεωφόρος Κηφισού δεν θα αδειάσει ποτέ; Ο συγκοινωνιολόγος και καθηγητής του ΕΜΠ, Κωνσταντίνος Κεπαπτσόγλου, εξηγεί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Βασιλική Σιούτη / Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Οι εκ των υστέρων αποκαλύψεις για τη συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν κατέδειξαν τις πραγματικές ισορροπίες στο πεδίο των διεθνών σχέσεων: καμία πλευρά δεν κερδίζει άνευ ανταλλαγμάτων και οι διεθνείς σχέσεις δεν καθορίζονται από προσωπικές συμπάθειες.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Βασιλική Σιούτη / Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Την ώρα που η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τα Τέμπη και με την ακρίβεια, που προκαλεί κοινωνική δυσφορία, ο Νίκος Δένδιας εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής που θα οδηγήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις στη νέα εποχή.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Ακροβατώντας / Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Αξιολογώντας ως πιο σημαντικό ένα τροχαίο από τη συνάντηση Τραμπ - Νετανιάχου, τα κυρίαρχα μέσα αναδεικνύουν το ασήμαντο χάριν τηλεθέασης, εξυπηρετώντας συγκεκριμένες σκοπιμότητες που θα μετατοπίσουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας από τα σημαντικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Joe Coughlin: «Η τρίτη ηλικία δεν είναι κρουαζιέρες ή πατερίτσες»

Οπτική Γωνία / Joe Coughlin: «Γηρατειά δεν είναι μόνο κρουαζιέρες, πατερίτσες και να είσαι με το ένα πόδι στον τάφο»

Ο φιλέλληνας καθηγητής εξετάζει τις όψεις της μακροζωίας, πιστεύει πως στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο μπορεί να συνδυαστεί άνετα με το lifestyle και μιλάει με τρόπο ασυνήθιστο για το γήρας.
ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Οπτική Γωνία / Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Ο δημιουργός του Greekonomics μιλά στη LiFO για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος αλλά και τις επιθέσεις που δέχτηκε πρόσφατα για κάποιες «άβολες αλήθειες» που επισήμανε αναφορικά με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών, οικονομικών «καρτέλ» και ΜΜΕ στην Ελλάδα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Οπτική Γωνία / Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Από την Ουκρανία και την κρίση στη Γαλλία μέχρι τις αποφάσεις Τραμπ, η Ευρώπη περνάει κρίση ταυτότητας. Πώς επηρεάζεται η χώρα μας; Μιλά στη LiFO ο Σωτήρης Ντάλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κάποτε στην Αμερική…

Ακροβατώντας / Η αμερικανική δημοκρατία οδεύει προς το τέλος της

Η κυβέρνηση Τραμπ έχει επιδοθεί σε ανελέητο κυνηγητό όσων αμφισβητούν την αλήθεια της. Κυνηγάει δημοσιογράφους, παρουσιαστές, ακτιβιστές, αντιφρονούντες, δικαστές, όποιον τολμήσει να την αμφισβητήσει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Χωρίς αναισθητικό, χωρίς δικαιώματα: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές στην Ελλάδα;

Ρεπορτάζ / Χωρίς αναισθητικό: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές για halal και kosher στην Ελλάδα;

Παρά τις προσπάθειες νομιμοποίησης του εβραϊκού και ισλαμικού τρόπου σφαγής των ζώων χωρίς αναισθητοποίηση, το νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει. Η σχεδιαζόμενη Εθνική Στρατηγική Halal επαναφέρει το θέμα.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ