Χρυσούλα Διαβάτη: Τραγικές δηλώσεις ναι, αλλά και τραγική δημοσιογραφία

Χρυσούλα Διαβάτη: Τραγικές δηλώσεις ναι, αλλά και τραγική δημοσιογραφία Facebook Twitter
Η κυρία Διαβάτη είναι ένας άνθρωπος που επέλεξε να παραμείνει κομμάτι ενός παλιού, πατριαρχικά δομημένου κόσμου, μέσα στον οποίο οι γυναίκες υιοθετούν και συμμορφώνονται με τους κώδικες και τα χαρακτηριστικά του προκειμένου να επιβιώσουν. Ατελιέ/LIFO
0



ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΜΙΑ
μεγαλούπολη η Αθήνα. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με τους ψίθυρους ή με τις κραυγές όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Επίσης, όλοι κατά το παρελθόν έχουμε κάνει λάθη, άστοχες τοποθετήσεις, ακόμα και ανάρμοστες δηλώσεις. Είμαστε ζωντανοί, σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε, όλο και κάτι θα ξεφύγει, όλο και κάπως θα διορθωθεί στην πορεία, και συγγνώμες θα ζητηθούν και mea culpa θα πέσουν, πάμε παρακάτω.

Φυσικά, υπάρχουν και οι γνωστές και μη εξαιρετέες περιπτώσεις. Άνθρωποι που δεν πισωπατάνε με τίποτα, έχουν πάψει προ πολλού να συναισθάνονται, έχουν κόψει από χρόνια κάθε συνομιλία με τον καιρό και τα άλματά του, έτσι έμαθαν, έτσι συνεχίζουν, αμετανόητα και πληγωτικά. Η κυρία Διαβάτη είναι μια τέτοια περίπτωση, ακόμα ένας «παλαιάς κοπής» άνθρωπος, μια γυναίκα από άλλη εποχή, με αφομοιωμένα όλα τα λάθη και τις αμαρτίες της.

Το να εξοργιστείς μαζί της είναι πανεύκολο. Το κάνει η ίδια εύκολο με τις αναμενόμενες, στερεοτυπικές, κακοποιητικές δηλώσεις της –που ακουμπάνε σαν τηγανίτες η μία πάνω στην άλλη- οπότε το κάθε τι που κατά καιρούς ξεστομίζει, συσσωρεύεται, όπως και ο θυμός εναντίον της. Το δύσκολο είναι να εξηγήσεις το γιατί η Διαβάτη λέει αυτά που λέει και κατόπιν το να εξηγήσεις σε ποιους τα λέει και τι πραγματικά σκέφτονται όταν τη ρωτούν αυτά που τη ρωτούν.

Ίσως έπεφτε από τα σύννεφα η κυρία Διαβάτη αν μάθαινε ότι ούτε σπρέι χρειάζεται, ούτε να περπατάς σε κάποια σκοτεινή γωνιά της πόλης για να σε βιάσουν: μπορεί να συμβεί μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, στη δουλειά σου, στο πλέον (φαινομενικά) ασφαλές περιβάλλον. Δεν το μάθατε από εμάς.

Μισό: ποιοι τη ρωτούν; Η δημοσιογραφία του θορύβου και των εύκολων κλικς που γνωρίζει από ποιον / πού θα τα πάρει και πώς θα δημιουργηθεί βαβούρα χωρίς κανένα περιεχόμενο – είπαμε, γνωριζόμαστε όλοι σ’ αυτή την πόλη των χίλιων πληγών. Όμως, γιατί η Διαβάτη λέει αυτά που λέει; Κατ’ αρχάς, τι είπε;

Ερωτηθείσα για την υπόθεση Γεωργούλη, η ηθοποιός απάντησε:

«Ένας άνθρωπος που ήταν στο Ευρωκοινοβούλιο, δε ξέρω αν ήταν καλός ή κακός. Τον ψήφισε ο ελληνικός λαός, εγώ δε μπορώ να ξέρω τι έκανε. Στήνουμε έναν άνθρωπο στον τοίχο και τον καρφώνουμε. Που ξέρουμε τι έγινε; Ήμασταν εκεί; Μετά από τόσα χρόνια το θυμόμαστε. Αυτό τώρα πάλι που όλοι και όλες θυμούνται μετά από κάποια χρόνια ότι κάποιος τους βίασε, αυτό δεν το έχω καταλάβει.

Με το ζόρι δε μπορεί να σε πάρει κανένας εκτός, αν σε πιάσει σε μια ερημιά, σου ρίξει κανένα σπρέι, σε κοιμίσει, σε βιάσει. Τι κάνεις τότε; Πας την ίδια στιγμή στην αστυνομία, το δηλώνεις, σε κοιτάει και ένας γιατρός και εκείνη την ώρα γίνεται αυτό που πρέπει. Μετά από 30 χρόνια, και δε ξέρω πόσα ο καθένας, αυτό είναι για μένα ένα ερωτηματικό».

Είπε και άλλα, εξόχως κακοποιητικά και ακυρωτικά για τους αγώνες του #MeToo στον χώρο της, απόλυτα υπαγορευμένα από την κουλτούρα του βιασμού και του εσωτερικευμένου μισογυνισμού, όμως, ας κάνουμε κλάσματα το τραγικό παραπάνω.

Η ηθοποιός, όπως και πολύς κόσμος ανάμεσά μας –πέρα από το ότι αγνοεί βασικά στοιχεία της υπόθεσης, όπως το πόσο άμεσα έγινε η καταγγελία– δείχνει να περιφρονεί βαθιά το κεφαλαιώδες ζήτημα του «χρόνου της επιζώσας» και του τι συνιστά «βιασμό» πέρα από το να σε αρπάξουν σε κάποιον έρημο δρόμο. Θέτει ξανά το κλισέ ερώτημα «γιατί τώρα;», αγνοώντας χαρακτηριστικά ψυχοφθόρες διαδικασίες και κυρίως το δικαίωμα της επιζώσας να επιλέξει το πότε, το πού και το σε ποιον θα μιλήσει.

Ας μη σχολιαστούν οι περιγραφές περί γιατρού και αστυνομίας, λες και μιλάμε για διεκπεραίωση, ας μην πούμε κάτι και για το πού συμβαίνουν οι βιασμοί, ίσως έπεφτε από τα σύννεφα η κυρία Διαβάτη αν μάθαινε ότι ούτε σπρέι χρειάζεται, ούτε να περπατάς σε κάποια σκοτεινή γωνιά της πόλης: μπορεί να συμβεί μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, στη δουλειά σου, στο πλέον (φαινομενικά) ασφαλές περιβάλλον. Δεν το μάθατε από εμάς.

Επίσης, η κυρία Διαβάτη είναι ένας άνθρωπος που επέλεξε να παραμείνει κομμάτι ενός παλιού, πατριαρχικά δομημένου κόσμου, μέσα στον οποίο οι γυναίκες υιοθετούν και συμμορφώνονται με τους κώδικες και τα χαρακτηριστικά του προκειμένου να επιβιώσουν. Κατανοητό, αλλά όχι απαρασάλευτο. Πολλές γυναίκες έχουν μεγαλώσει έτσι, ωστόσο επιλέγουν να αφουγκραστούν και να συναισθανθούν τις ομόφυλες τους, να αναστοχαστούν και να καταδικάσουν το πλαίσιο επανατραυματισμού της επιζώσας, να ξεμάθουν τα παλιά μοτίβα φίμωσης και να σταθούν αλληλέγγυες σε άλλες γυναίκες.

Όχι η κυρία Διαβάτη, που κανέναν και τίποτα δεν γνωρίζει, όπως αγαπά να δηλώνει όταν τη ρωτούν για κάτι που θεωρεί ότι προσβάλλει την κουλτούρα και την αισθητική της, τη γνωρίζουν, όμως, πλέον όλοι και αυτό θα έπρεπε να αποτελεί από μόνο του το όριο – κυρίως για τους δημοσιογράφους.

Άραγε τι, πραγματικά, να σκέφτονταν όταν έτειναν το μικρόφωνο σ’ αυτή τη γνωστή πηγή, γι’ αυτές τις συγκεκριμένες δηλώσεις; Τι διαφορετικό, άραγε, να σκέφτονταν- ότι θα μπορούσε να ακουστεί. Περνούσε, ίσως, από το μυαλό τους ότι ρωτώντας μία άσχετη με την υπόθεση Γεωργούλη, όμως γνωστή για τις απόψεις της γυναίκα το πώς μπορεί να ένιωθαν επιζώσες τόσων γνωστών και άγνωστων υποθέσεων βιασμού;

Φυσικά και όχι. Και φυσικά όλο αυτό καμία σχέση δεν έχει με τη δημοσιογραφία. Έχει όμως άμεση σύνδεση με το μήνυμα που επιθυμεί κανείς να περάσει –υπόρρητα και χωρίς να λερώσει τα χέρια του– για όλο αυτό που συμβαίνει με τον Γεωργούλη, αλλά και με κάθε υπόθεση κακοποίησης, βιασμού και έμφυλης βίας που έρχεται στο φως.

Κάποιος γνωστός και μη εξαιρετέος θα χρεωθεί τη χλεύη και την οργή και ο σχεδιαστής αυτής της ντροπής θα έχει «γεμίσει» τηλεοπτικό αέρα και ίσως θα έχει κάνει και νούμερα τηλεθέασης.

Γνωστά πράγματα, στη μικρή Αθήνα που γνωριζόμαστε όλοι, αλλά τελικά ούτε αυτό είναι αρκετό για να μας προφυλάξει από τον διάσημο κακοποιητικό λόγο, την άκριτη χωρίς καμία εξήγηση αναπαραγωγή του και την υποσχετική ότι θα υπάρξει και δεύτερος γύρος δηλώσεων αναλόγως της κατακραυγής.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πώς άλλαξε την πολιτική ατζέντα ο Αλέξης Γεωργούλης

Πολιτικό επταήμερο / Πώς άλλαξε την πολιτική ατζέντα ο Αλέξης Γεωργούλης

Το αίτημα άρσης της ασυλίας του Αλέξη Γεωργούλη από τη βελγική Δικαιοσύνη άλλαξε την πολιτική ατζέντα. Η εξέλιξη της έρευνας για την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων του θύματος θα είναι ένα τεστ για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Τι μου έμαθε για τον σεξισμό και την αρρενωπότητα η ραπ

Μουσική / Τι μου έμαθε για τον σεξισμό και την αρρενωπότητα η ραπ

Η έρευνα του Κώστα Σαββόπουλου για τη ραπ, το πιο παρεξηγημένο (και άγνωστο για τον πολύ κόσμο) μουσικό είδος σε παγκόσμιο και ελληνικό επίπεδο, κυκλοφορεί σε ένα βιβλίο που βάζει στη θέση τους πολλά πράγματα.
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Παρασκευής: «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Οπτική Γωνία / «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Ο καθηγητής Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής του ΕΚΠΑ, Δημήτρης Παρασκευής, εξηγεί γιατί κάθε φθινόπωρο αυξάνονται οι ιώσεις του αναπνευστικού, ποια είναι η εικόνα του Covid-19 στην Ελλάδα και ποια μέτρα πρέπει να πάρουμε εν όψει του χειμώνα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ