Εθνικό Θέατρο: Σκέψεις και προβληματισμοί για τη λειτουργία του

Χειμώνας στο Εθνικό Θέατρο Facebook Twitter
Το Εθνικό Θέατρο αποτελεί μείζον κεφάλαιο του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Μετά την κρίση της πανδημίας και τον κλονισμό από το σκάνδαλο Λιγνάδη χρειάζεται γερή επανεκκίνηση.
0

Πριν από 6 χρόνια ακριβώς, στην κριτική για την «Μάγκντα Γκέμπελς» του Γιώργου Βέλτσου σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου (LiFO, 20/11/2015), με την οποία εγκαινιάστηκε το ισόγειο θέατρο του Rex ως σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, είχα γράψει ότι το βασικό πρόβλημα της παράστασης ήταν εξωγενές και αφορούσε την κακή ακουστική της αίθουσας. Παρότι οι ηθοποιοί είχαν ανεβάσει την ένταση της φωνής τους, ο λόγος δεν ακούγονταν καθαρά, ούτε καν στα ηχογραφημένα μέρη.

Έξι χρόνια μετά, παρακολουθώντας στον ίδιο χώρο την καινούργια παράσταση του Άρη Μπινιάρη «Η Φάρμα των Ζώων», διαπίστωσα ότι η ακουστική παραμένει απολύτως προβληματική, ο χώρος της πλατείας και ο περιμετρικός εξώστης χρειάζονται άμεσες αισθητικές επεμβάσεις, τα καθίσματα πρέπει να αντικατασταθούν.

Τότε μόνο η οροφογραφία των Πολυχρονιάδη-Τσαρούχη και ο ωραίος πολυέλαιος δεν θα μοιάζουν τόσο παράταιρα και ο χώρος θα αξίζει να συγκαταλέγεται στις σκηνές του κρατικού θεάτρου.

Οτιδήποτε αφορά τη λειτουργία του Εθνικού Θεάτρου πρέπει να αντιμετωπίζεται σε προοπτική χρόνου – όχι με ημίμετρα που από οικονομική άποψη τελικά κοστίζουν περισσότερο. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί τόσο το αρμόδιο υπουργείο όσο και αυτούς που αναλαμβάνουν τη διεύθυνσή του.

Το ισόγειο στο Rex, που πλέον ονομάζεται Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη», ήταν κέντρο διασκέδασης του Ηλία Μαροσούλη προτού επιστρέψει με δικαστική απόφαση στο Εθνικό το 2014, επί θητείας Σωτήρη Χατζάκη.

Σκηνή Κατίνα Παξινού Facebook Twitter
Η Σκηνή «Κατίνα Παξινού» έγινε Εφηβική Σκηνή επί διεύθυνσης Δ. Λιγνάδη.

Άνοιξε ως σκηνή του Εθνικού το 2015, επί θητείας Στάθη Λιβαθινού, χωρίς να γίνουν όλες οι απαραίτητες εργασίες ώστε να λειτουργήσει σωστά ως θέατρο. Στον απολογισμό της θητείας του διαβάζουμε ότι την περίοδο 2018-2019 ανακαινίστηκε για να στεγάσει την Παιδική και Εφηβική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με χορηγία του Ιδρύματος Ωνάση και των Ελληνικών Πετρελαίων. Το ποσό δεν ξεπερνούσε τις 200.000 ευρώ και προφανώς δεν επαρκούσε για τη συνολική αντιμετώπιση των προβλημάτων του χώρου.

Επειδή, ωστόσο, κατά το κοινώς λεγόμενο, δεν είναι εύκολο κάθε τόσο «ν’ ανοίγεις δουλειές», τότε ήταν η σωστή στιγμή να κλείσει ο χώρος έως ότου βρεθούν αρχιτεκτονικές λύσεις για τη βελτίωση της ακουστικής του, για τη σωστή και καλαίσθητη διαμόρφωση πλατείας, εξώστη και θεωρείων και τη λειτουργικότητα της σκηνής. Τότε ήταν η στιγμή να ζητηθεί από το υπουργείο Πολιτισμού να συμπληρώσει το αναγκαίο ποσό για την ανακατασκευή του εσωτερικού του θεάτρου.

Χρειάζεται να υπενθυμίσω το αυτονόητο; Οτιδήποτε αφορά τη λειτουργία του Εθνικού Θεάτρου πρέπει να αντιμετωπίζεται σε προοπτική χρόνου – όχι με ημίμετρα που από οικονομική άποψη τελικά κοστίζουν περισσότερο. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί τόσο το αρμόδιο υπουργείο όσο και αυτούς που αναλαμβάνουν τη διεύθυνσή του. Είναι φαιδρό όταν το ισόγειο θέατρο του Rex έχει τέτοια προβλήματα, η έγνοια του (προηγούμενου διευθυντή) Δ. Λιγνάδη να περιορίζεται στο να το ονομάσει Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη». 

Εν τω μεταξύ, άμα τη αναλήψει των διευθυντικών καθηκόντων, ο Δ. Λιγνάδης άλλαξε για μία ακόμη φορά τη χρήση των σκηνών του Εθνικού. Έτσι η Σκηνή «Κατίνα Παξινού» (άλλοτε Σινεάκ), στο υπόγειο του Rex, όπου ο Λιβαθινός είχε στεγάσει την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (Νοέμβριος 2015-Ιούνιος 2019) έγινε Εφηβική Σκηνή, ενώ η Παιδική Σκηνή μεταφέρθηκε στο κτίριο Τσίλερ (στην Κεντρική Σκηνή).  

ρεξ Facebook Twitter
Το ισόγειο στο Rex, που πλέον ονομάζεται Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη», ήταν κέντρο διασκέδασης του Ηλία Μαροσούλη προτού επιστρέψει με δικαστική απόφαση στο Εθνικό το 2014, επί θητείας Σωτήρη Χατζάκη.

Αλλά είναι σωστό οι σκηνές να αλλάζουν κάθε τόσο όνομα και χρήση; Είναι σωστό το Εθνικό Θέατρο, ο πρώτος τη τάξει θεατρικός οργανισμός της χώρας, να είναι έρμαιο σε μικρόπνοες ή και επιπόλαιες επιλογές των διευθυντών του; 

Ένα άλλο παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό: πολλοί απορήσαμε γιατί το 2018 ξηλώθηκαν τα καθίσματα της Σκηνής Κοτοπούλη (πάλι στο Rex), που ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Το θέατρο λειτούργησε έκτοτε με καρέκλες λέσχης. Για τη φετινή χρήση μαθαίνουμε ότι εγκαταστάθηκαν ή πρόκειται να εγκατασταθούν κανονικά καθίσματα θεάτρου, όχι τα παλιά αλλά ούτε καινούργια. Προσωρινά, έως ότου λυθούν συνολικά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και αυτός ο χώρος. Και εδώ ημίμετρα, που υπονομεύουν το κύρος της κρατικής σκηνής.

Το κτίριο του Rex, που οικοδομήθηκε τη διετία 1935-7 σε σχέδια του Βασιλείου Κασσάνδρα και του Λεωνίδα Μπόνη (αρχιτεκτόνων και του Μεγάρου του Μετοχικού Ταμείου Στρατού), από το 1982 κηρυγμένο διατηρητέο μνημείο, οφείλει να βρει τη θέση που του αξίζει στη Ιστορία και τη ζωή της πόλης και του Εθνικού Θεάτρου – να αναδειχθεί η αρχιτεκτονική του ιδιαιτερότητα και να λειτουργήσουν σωστά οι τρεις θεατρικοί χώροι που στεγάζει.

Με δεδομένο ότι τα οικονομικά του Εθνικού Θεάτρου δεν επιτρέπουν τέτοιας έκτασης έργο, είναι καιρός το ΥΠΠΟ, ίσως και με την συμβολή και της Περιφέρειας Αττικής (που τελευταία υποστηρίζει οικονομικά διάφορα σημαντικά έργα όπως η ολοκλήρωση του Ωδείου Αθηνών και η στερέωση και συντήρηση του Ναού του Ολυμπίου Διός), να εντάξει το Rex στις προτεραιότητές του. 

εφηβική σκηνή Facebook Twitter
Η αντίρρηση που άκουσα επ’ αυτού από πλευράς Εθνικού είναι ότι αν κλείσουν προσωρινά οι Σκηνές Παπαδάκη και Κοτοπούλη, το Εθνικό θα στερούνταν χώρους απαραίτητους για να ανέβει ο αριθμός των παραστάσεων που είναι αναγκαίος για να απασχοληθούν οι 220 ηθοποιοί (!) που το Εθνικό δεσμεύεται, μέσω σύμβασης με το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, να απασχολεί κατ’ έτος. Φωτ.: Valeria Isaeva

Η αντίρρηση που άκουσα επ’ αυτού από πλευράς Εθνικού είναι ότι αν κλείσουν προσωρινά οι Σκηνές Παπαδάκη και Κοτοπούλη, το Εθνικό θα στερούνταν χώρους απαραίτητους για να ανέβει ο αριθμός των παραστάσεων που είναι αναγκαίος για να απασχοληθούν οι 220 ηθοποιοί (!) που το Εθνικό δεσμεύεται, μέσω σύμβασης με το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, να απασχολεί κατ’ έτος. 

Πρόκειται για επιχείρημα που αποκαλύπτει πόσο δύσκολο είναι να λειτουργήσει το κρατικό θέατρο χωρίς εξωγενή βαρίδια αλλά με «καθαρά» κριτήρια, που να αφορούν μόνον την εύρυθμη λειτουργία του και το καλό του κοινού του.

Πράγματι 220 ηθοποιοί (με πεντάμηνες και οκτάμηνες συμβάσεις) είναι πολλοί για τις ανάγκες του Εθνικού Θεάτρου. Ιδίως όταν δεν γίνονται πολυπρόσωπες παραγωγές.

Θυμίζω ότι στα δύο έργα που σκηνοθέτησε ο Λιγνάδης επί της σύντομης θητείας του, τον «Μακμπέθ» και τους «Πέρσες», ενώ η διανομή εκ γραφής είναι πολυπρόσωπη, χρησιμοποίησε μόνον 12 και 14 ηθοποιούς αντιστοίχως. Στη φετινή χειμερινή σεζόν, από τις 9 καινούργιες παραγωγές μόνον 2 έχουν θίασο 20 και 22 ηθοποιών – οι υπόλοιπες έχουν διανομή από 6 έως 14 ηθοποιούς.

Όσο μεγάλες και αν είναι οι παραγωγές του καλοκαιριού, ο αριθμός 220 δύσκολα συμπληρώνεται και το ίδιο το ΣΕΗ παραδέχεται ότι δεν μπορούν να αποφευχθούν οι αργομισθίες. Κι αν δύσκολες περίοδοι δικαιολογούν να λειτουργήσει προσωρινά το Εθνικό Θέατρο με κοινωνική ευαισθησία, προκειμένου να μειωθεί η ανεργία, δεν μπορεί για πάντα να δέχεται πιέσεις, πολιτικές αλλά και από το ΣΕΗ, ώστε να απασχολεί περισσότερους ηθοποιούς απ’ όσους χρειάζεται. Γιατί τότε το μεγάλο μέρος της ετήσιας επιχορήγησης πάει στη μισθοδοσία και πέφτει η ποιότητα των παραγωγών του. Δηλαδή σε προοπτική χρόνου, το Εθνικό Θέατρο ζημιώνεται σε πραγματικό και συμβολικό επίπεδο. 

Είναι λύση στο πρόβλημα οι περισσότερες μικρές παραγωγές, οι «κοινωνικές δράσεις», οι δράσεις για πολύ μικρό κοινό του «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός» (καθώς στους αρχαιολογικούς χώρους δεν επιτρέπεται η ταυτόχρονη παρουσία πολλών); Όχι!

Το Εθνικό Θέατρο πρέπει να φροντίσει να έχει καλές παραστάσεις, έργων που δεν ανεβαίνουν στα ιδιωτικά θέατρα και με τους καλύτερους του ελληνικού θεάτρου, όλων των «κατηγοριών» και ηλικιών. Φυσιολογικά η κρατική σκηνή οφείλει να παρέχει τον Κανόνα για το τι σημαίνει καλό θέατρο και προσεγμένη παραγωγή και όχι να βαυκαλίζεται ότι εκπληρώνει τον ρόλο του με παραγωγές που ως προς τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους δεν διαφέρουν απ’ αυτές που περισσεύουν στην «ελεύθερη» θεατρική αγορά. 

Γιάννης Μόσχος Facebook Twitter
Μακάρι ο Γιάννης Μόσχος να έχει όραμα και τόλμη – να  μπορέσει να φανεί όσο αποτελεσματικός και δημιουργικός απαιτεί η στιγμή και η θέση που ανέλαβε. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Αναγκαίος ο εκτελεστικός διευθυντής

Επί διεύθυνσης Στάθη Λιβαθινού είχε ζητηθεί από το ΥΠΠΟ προκήρυξη θέσης και διορισμός οικονομικού διευθυντή, αίτημα που ικανοποιήθηκε. Πλην, όμως, για τη σωστή λειτουργία του Εθνικού Θεάτρου είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο να υπάρχει εκτελεστικός διευθυντής.

Πώς θα διευθύνει το Εθνικό Θέατρο ο καινούργιος καλλιτεχνικός διευθυντής Γιάννης Μόσχος, που επισήμως αναλαμβάνει με το νέο έτος, χωρίς κάποια εμπειρία στη διεύθυνση έστω και μικρού θεάτρου;

Το σοκαριστικό σκάνδαλο Λιγνάδη θα μπορούσε να αποτελέσει την αφορμή για να αντιμετωπιστεί ριζικά το ζήτημα της επιλογής καλλιτεχνικού διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο. Η ευκαιρία χάθηκε. Παρότι δεν διορίστηκε διευθυντής απευθείας από την υπουργό Πολιτισμού, όπως συνέβαινε έως τώρα, η διαδικασία επιλογής βάσει διαγωνισμού υπονομεύτηκε με ευθύνη του ΥΠΠΟ. Όχι μόνον γιατί η 5μελής επιτροπή αξιολόγησης/επιλογής του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή αποτελούνταν από 4 γυναίκες με ενεργή καλλιτεχνική παρουσία (άρα και πιθανές σχέσεις συνεργασίας με τους υποψηφίους), αλλά και γιατί η σύνθεσή της δημοσιοποιήθηκε προτού ολοκληρώσει το έργο της.

Επιπλέον, ενώ η επιτροπή κατέληξε ότι από τις προτάσεις η πλέον κατάλληλη ήταν η «συλλογική» υποψηφιότητα των Ακύλλα Καραζήση, Νίκου Χατζόπουλου και Αργυρώς Χιώτη, το υπουργείο επέλεξε τελικά τον Γιάννη Μόσχο καθώς δεν προβλέπεται νομικά η τοποθέτηση τριμελούς σχήματος στην καλλιτεχνική διεύθυνση. Ναι, αλλά τότε δεν έπρεπε εξαρχής να γίνει δεκτή η υποψηφιότητα, ως μη συμβατή στις προδιαγραφές της θέσης. 

γυαλινος κόσμος Facebook Twitter
Γιατί δεν επαναλήφθηκε ο «Γυάλινος Κόσμος» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, αλλά μεταφέρεται στο Θέατρο Αλκυονίς;

Αν τα θυμίζω όλα αυτά, είναι γιατί αναμένουμε επιτέλους από το ΥΠΠΟ τη σοβαρή, με κύρος στάση που θα στηρίξει ουσιαστικά τον ιστορικό, ανεκτίμητης σημασίας θεσμό του Εθνικού Θεάτρου, πέρα από μικροπολιτικές ή/και κομματικές τακτικές, με μοναδικό κριτήριο την ανάδειξη του παιδευτικού και ψυχαγωγικού ρόλου του. Μόνον έτσι θα εμπνεύσει ανάλογης ποιότητας στάση από τον (εκάστοτε) καλλιτεχνικό διευθυντή. Και θα προστατεύσει το κρατικό θέατρο από προβληματικές επιλογές που τελικά λειτουργούν εις βάρος του θεσμικού ρόλου του.

Παρεμπιπτόντως, δεν αποτελεί ζήτημα γιατί παραγωγές που ήταν έτοιμες και παρουσιάστηκαν μόνο διαδικτυακά λόγω καραντίνας, δεν επανήλθαν όταν επιτράπηκε η επαναλειτουργία των θεάτρων; Γιατί δεν επαναλήφθηκαν ο «Μολιέρος» του Μπουλγκάκοφ, σε σκηνοθεσία Λιβαθινού, ο «Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου» του Μ. Καραγάτση, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, ο «Γυάλινος Κόσμος» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη; Γιατί να πάνε χαμένες οι πολλές χιλιάδες ευρώ που χρειάστηκαν για το ανέβασμά τους;

Για το μεταβατικό διάστημα έως την ανάληψη του Γ. Μόσχου θα μπορούσαν να επαναληφθούν, αντί να ανεβούν καινούργιες – πρώτης τάξεως ευκαιρία να εξοικονομηθούν χρήματα που θα μπορούσαν να καλύψουν άλλες ανάγκες του Εθνικού. Γιατί το Εθνικό δεν συμμερίζεται τη λογική που οδηγεί τον μεν Τάρλοου να ανεβάσει τον «Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου» στο θέατρο Πορεία από 8 Δεκεμβρίου, τον δε Νανούρη να μεταφέρει τον «Γυάλινο Κόσμο» στο «Αλκυονίς»; 

Το Εθνικό Θέατρο αποτελεί μείζον κεφάλαιο του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Μετά την κρίση της πανδημίας και τον κλονισμό από το σκάνδαλο Λιγνάδη χρειάζεται γερή επανεκκίνηση. Μακάρι ο Γιάννης Μόσχος να έχει όραμα και τόλμη – να μπορέσει να φανεί όσο αποτελεσματικός και δημιουργικός απαιτεί η στιγμή και η θέση που ανέλαβε. Και μακάρι το υπουργείο Πολιτισμού να στηρίξει ουσιαστικά τον πρώτο θεατρικό οργανισμό της χώρας με λύσεις και επιχορήγηση ανάλογες της σημασίας του.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Εξηγηθείτε, κύριε Λιβαθινέ

Θέατρο / Εξηγηθείτε, κύριε Λιβαθινέ

Ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου και σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός, που παραιτήθηκε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού εν μέσω καταγγελιών για αυταρχισμό, αλαζονεία και ρατσισμό, μιλά για πρώτη φορά για όλους και για όλα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιάννης Μόσχος: «Τα κρατικά θέατρα θέλουν κι αυτά τον πρωταγωνιστή τους, μη γελιόμαστε»

Θέατρο / Γιάννης Μόσχος: «Θέλω να δείξω το καζάνι που κοχλάζει»

Η πρώτη Επίδαυρος του Γιάννη Μόσχου έρχεται με το Εθνικό Θέατρο και τις «Φοίνισσες», ένα έργο του Ευριπίδη που δεν βλέπουμε συχνά, και ο σκηνοθέτης μιλά για την παράσταση, για το θέατρο, αλλά και για το αν πραγματικά θέλουμε να αποφύγουμε την εμφύλια διχόνοια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ελένη Ευθυμίου: «Δύσκολα θα έρθει ένας ανάπηρος ηθοποιός σε ακρόαση να διεκδικήσει έναν ρόλο, μη γελιόμαστε»

Θέατρο / Ελένη Ευθυμίου: «Δύσκολα θα έρθει ένας ανάπηρος ηθοποιός να διεκδικήσει έναν ρόλο, μη γελιόμαστε»

Σκηνοθέτις, περφόρμερ και τραγουδίστρια, ενεργό μέλος των Εν δυνάμει, μιας ομάδας νέων καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία, η Ελένη Ευθυμίου φέρνει το #MeToo στο Εθνικό Θεάτρου με το έργο «Φουέντε Οβεχούνα».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ