«Φουέντε Οβεχούνα»: Το #MeToo στο Εθνικό Θέατρο

«Φουέντε Οβεχούνα»: Το #MeToo στο Εθνικό Θέατρο Facebook Twitter
Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Ο Λόπε δε Βέγα (1562-1635), βασικός εκπρόσωπος του Χρυσού Αιώνα της ισπανικής λογοτεχνίας και του θεάτρου (τέλη του δέκατου έκτου - δέκατου έβδομου αιώνα), υπήρξε φαινόμενο συγγραφέα. Γεννημένος στην Μαδρίτη, με καλές σπουδές και περιπετειώδη ζωή (η ερωτική διάσταση της οποίας ήταν ιδιαιτέρως ανεπτυγμένη, ακόμα και όταν χειροτονήθηκε ιερέας), έγραψε εκατοντάδες έργα που αγαπήθηκαν πολύ από το κοινό της εποχής. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ο πρώτος ποπ συγγραφέας των νεότερων χρόνων.

Δεν είναι κάτι που εύκολα εξηγείται, αφού, όταν ξεκινούσε να γράφει, το επαγγελματικό θέατρο στην Ισπανία βρισκόταν στα σπάργανα. Γράφοντας ακαταπαύστως (διασώθηκαν περισσότερα από 400 έργα του), ο Λόπε δε Βέγα κατάφερε μέσα σε λίγες δεκαετίες να διαμορφώσει τους όρους άνθησης του εθνικού ισπανικού θεάτρου και του «είδους» της comedia.

Σε μια πορεία παράλληλη μ’ αυτήν του Σαίξπηρ, απελευθέρωσε το δράμα από τις αριστοτελικές συμβάσεις (της ενότητα χώρου, χρόνου, δράσης) με έμμετρα δράματα και κωμωδίες γραμμένα σε στίχο και γλώσσα που συνδυάζει λόγια και λαϊκά στοιχεία, με ποικίλη θεματολογία που αντλούσε από την ουμανιστική παράδοση, τη Βίβλο, τους βίους αγίων και τα μεσαιωνικά χρονικά, την ισπανική ιστορία και την οικεία καθημερινότητα, στα οποία το δράμα μπορεί να συνυπάρξει με την κωμωδία (το επιτρέπουν οι υποπλοκές που διανθίζουν την κεντρική ιστορία), εμπλουτισμένα με μουσικές, τραγούδια και χορούς.

Η σκηνοθεσία δεν μπόρεσε να ισορροπήσει καλά τα κωμικά με τα δραματικά στοιχεία του έργου ούτε και να αποδώσει επαρκώς κωμικά τις κωμικές σκηνές και επαρκώς δραματικά τις δραματικές σκηνές ‒ χαρακτηριστική είναι η σκηνή των βασανιστηρίων, που μοιάζει απλώς σαν αμήχανο ταμπλό-βιβάν στο βάθος της σκηνής.

Με το κείμενο Η νέα τέχνη της συγγραφής έργων για το θέατρο (1609) στήριξε και θεωρητικά τις δραματουργικές επιλογές του. Εκεί υποστηρίζει ότι ένας συνδυασμός Τερέντιου και Σενέκα είναι θεμιτός, ότι η εναλλαγή από το δραματικό στο κωμικό, από το βαρύ στο γελοίο, ευχαριστεί πολύ το κοινό και ότι δεν πρέπει να προβληματίζει η παραβίαση της αριστοτελικής Ποιητικής, αφού η ίδια η φύση, με την ποικιλία και την ομορφιά των επιμειξιών, δείχνει τη σωστή κατεύθυνση.

Ο Λόπε δε Βέγα (και στη συνέχεια ο Καλντερόν και ο Τίρσο δε Μολίνα) πρόσφερε στο κοινό αυτό, που είχε ανάγκη, διαφυγή από την ενοχική ηθική του αυστηρού καθολικισμού της εποχής της Αντιμεταρρύθμισης και τη σκληρή καθημερινότητα μέσα από ιστορίες συναρπαστικές, με ακραίες καταστάσεις, απότομες μεταβολές, έντονες συγκρούσεις – συχνά για ζητήματα τιμής. Γι’ αυτό και ήταν τόσο δημοφιλής.

«Φουέντε Οβεχούνα»: Το #MeToo στο Εθνικό Θέατρο Facebook Twitter
Σήμερα, που στην ατζέντα του δημόσιου λόγου το γυναικείο ζήτημα έχει πρωτεύουσα θέση, το έργο μπορεί να συνδεθεί ακόμη και με τα αιτήματα του #ΜeΤoo. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Σήμερα, ωστόσο, ελάχιστα έργα του ανεβαίνουν εντός και εκτός Ισπανίας. Στη χώρα μας ό,τι γνωρίζουμε για το θέατρό του περιορίζεται στο Αστέρι της Σεβίλλης και, βέβαια, στην «επαναστατική» Φουέντε Οβεχούνα.

Μετά το σκάνδαλο Λιγνάδη, μόνο τυχαίο δεν είναι που η μεταβατική καλλιτεχνική διευθύντρια Έρι Κύργια επέλεξε τη Φουέντε Οβεχούνα ως πρώτη παραγωγή της κρατικής σκηνής για την καινούργια σεζόν, αναθέτοντας μάλιστα τη σκηνοθεσία στην Ελένη Ευθυμίου.

Στη δεκαετή πορεία της η Ευθυμίου έχει ξεχωρίσει με παραστάσεις συνόλων και αυξημένης κοινωνικής ευαισθησίας (θυμηθείτε τα Ερωτευμένα Άλογα στο Φεστιβάλ Αθηνών 2019 και τη δουλειά της με την ομάδα «Εν δυνάμει», στην οποία συμμετέχουν και καλλιτέχνες με αναπηρία).

Ο τίτλος αναφέρεται σ’ ένα αγροτικό χωριό, 70 χιλιόμετρα ΒΔ της Κόρδοβας. Σύμφωνα με ένα χρονικό του 1572 που χρησιμοποίησε ως πηγή του ο Λόπε δε Βέγα, το 1476 οι κάτοικοι της Φουέντε Οβεχούνα σκότωσαν τον τυραννικό διοικητή που παραβίαζε συστηματικά κάθε έννοια τιμής και βίαζε και κακοποιούσε τις γυναίκες τους.

Όταν οι λεγόμενοι καθολικοί μονάρχες, η Ισαβέλλα και ο Φερδινάνδος, έστειλαν ανακριτή να διαλευκάνει τη λαϊκή εξέγερση και την τυραννοκτονία, αυτουργός δεν βρέθηκε. Σύσσωμο το χωριό ανέλαβε την ευθύνη της πράξης. Το βασιλικό ζεύγος προτίμησε να κλείσει την υπόθεση. Το έργο κλείνει αισίως, με δεδηλωμένη την πίστη των κατοίκων στη μοναρχία και στο αξιακό της σύστημα.

Στην πραγματικότητα, φαίνεται πως ο διοικητής της Φουέντε Οβεχούνα έπεσε θύμα των συγκρούσεων που βρίσκονταν σε εξέλιξη στην Ισπανία μεταξύ υποψήφιων βασιλέων, φεουδαρχών και των πανίσχυρων στρατιωτικών ταγμάτων που δρούσαν με τις ευλογίες της παπικής Εκκλησίας, τρία μόλις χρόνια πριν από την ενοποίηση των βασιλείων της υπό την Ισαβέλλα και τον Φερδινάνδο (1479).

«Φουέντε Οβεχούνα»: Το #MeToo στο Εθνικό Θέατρο Facebook Twitter
Μετά το σκάνδαλο Λιγνάδη, μόνο τυχαίο δεν είναι που η μεταβατική καλλιτεχνική διευθύντρια Έρι Κύργια επέλεξε τη Φουέντε Οβεχούνα ως πρώτη παραγωγή της κρατικής σκηνής για την καινούργια σεζόν, αναθέτοντας μάλιστα τη σκηνοθεσία στην Ελένη Ευθυμίου. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Οπωσδήποτε είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι το ενδιαφέρον για τη Φουέντε Οβεχούνα στη μοντέρνα και μεταμοντέρνα εποχή συνδέεται με μια παρεξήγηση, με μια ακούσια παραχάραξη της Ιστορίας.

Παρότι τα «επαναστατικά» μηνύματα του έργου δεν αφορούν ούτε τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα ούτε και την πρόθεση του συγγραφέα του, που ανέκαθεν είχε υψηλούς προστάτες (τους οποίους κολάκευε εντέχνως μέσα από τα έργα του) και διακαής πόθος του ήταν μια θέση στην Αυλή, ήδη από τις αρχές του εικοστού αιώνα η Φουέντε Οβεχούνα αντιμετωπίστηκε ως επαναστατικό μανιφέστο για τη δύναμη του λαού (ιδίως στη Σοβιετική Ρωσία και στις χώρες του τόξου της). Σήμερα, που στην ατζέντα του δημόσιου λόγου το γυναικείο ζήτημα έχει πρωτεύουσα θέση, το έργο μπορεί να συνδεθεί ακόμη και με τα αιτήματα του #ΜeΤoo.

Ανεξαρτήτως των, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένων, επικαιροποιημένων σκηνικών προσεγγίσεων, η (δραματουργική) σημασία του έργου στην ευρωπαϊκή ιστορία του θεάτρου παραμένει δεδομένη. Ο Λόπε δε Βέγα, εν έτει 1618, αναδεικνύει ως πρωταγωνιστή στο έργο του ένα ολόκληρο χωριό.

Καινοφανής είναι και η προβολή των γυναικών ως κοινωνική δύναμη που μπορεί να ανατρέψει ακόμη και τυράννους (οι βιασμένες/κακοποιημένες γυναίκες της Φουέντε Οβεχούνα ωθούν τους άνδρες να αντιδράσουν και να εκδικηθούν την ατίμωσή τους).

Επιπλέον, δεν μπορείς να μη θαυμάσεις τον αριστοτεχνικό τρόπο γραφής, τις τέσσερις υποπλοκές που δένονται σε μία, τις μικρές σκηνές μέσω των οποίων εξελίσσεται γρήγορα η ιστορία, την εναλλαγή από θαυμάσιες σκηνές συνόλων σε σκηνές δύο, τριών προσώπων.

Και επειδή κάθε εποχή προσλαμβάνει τα παλαιά έργα με τις οικείες ευαισθησίες της, και η δική μας αρέσκεται στις απροσδόκητες συνδέσεις, διόλου δεν ενοχλεί που οι αγρότες και οι χωριατοπούλες του έργου φιλοσοφούν για τον έρωτα, αναφέροντας μέχρι και τον Πλάτωνα, ενώ είναι απολαυστικός ο διάλογος των inamorati του έργου, της Λαουρένθια και του Φροντόσο, για τη νοηματική φθορά των λέξεων στον κοινωνικό στίβο, όταν άλλοτε τα προτερήματα των ανθρώπων παρουσιάζονται ως ελαττώματα κι άλλοτε τα ελαττώματα ως προτερήματα.

«Φουέντε Οβεχούνα»: Το #MeToo στο Εθνικό Θέατρο Facebook Twitter
Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Η παράσταση στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού είχε αρκετές αδυναμίες. Η Ελένη Ευθυμίου μπορεί να χειριστεί πολυπρόσωπα σύνολα επί σκηνής, αλλά επιλέγοντας να δουλέψει με ένα σύνολο νέων κατά κύριο λόγο ηθοποιών, στέρησε από την παράσταση το δραματικό ενδιαφέρον των διαφορετικών ηλικιών και της αντιπαράθεσης ηθοποιών με στιβαρό υποκριτικό στίγμα. Η συμβολή του Νίκου Χατζόπουλου, του Θανάση Δήμου και της Βασιλικής Τρουφάκου (θα πρόσθετα και τη Μαρία Σαββίδου, αλλά ο πρόσθετος ρόλος της αφηγήτριας δεν είναι δραματουργικά στερεός, ούτε καν χρήσιμος) δεν είναι ικανή να αλλάξει την εντύπωση ότι παρακολουθείς παράσταση ταλαντούχων τριτοετών δραματικής σχολής.

Ο Γιώργος Κριθάρας δεν έχει δοκιμαστεί σε ρόλους ρεαλιστικής υποκριτικής – στον ρόλο του Διοικητή δεν είναι διόλου πειστικός. Ο καλός Θανάσης Ζερίτης, στον κρίσιμο ρόλο του Μένγκο, περνάει απαρατήρητος. Η διακωμώδηση του βασιλικού ζεύγους (Μαρία Γεωργιάδου και Μπάμπης Γαλιατσάτος) μπορεί να είναι αντίθετη προς την ιστορική αποτίμηση και την πρόθεση του συγγραφέα, ωστόσο, στο πλαίσιο της γενικότερης «παρεξήγησης» σχετικά με την επαναστατικότητα της Φουέντε Οβεχούνα, δεν ενοχλεί.

Η σκηνοθεσία δεν μπόρεσε να ισορροπήσει καλά τα κωμικά με τα δραματικά στοιχεία του έργου ούτε και να αποδώσει επαρκώς κωμικά τις κωμικές σκηνές και επαρκώς δραματικά τις δραματικές σκηνές ‒ χαρακτηριστική είναι η σκηνή των βασανιστηρίων, που μοιάζει απλώς σαν αμήχανο ταμπλό-βιβάν στο βάθος της σκηνής. Αν εξαιρέσεις τη σύνθεση για το γαμήλιο γλέντι, η μουσική του Λευτέρη Βενιάδη είναι μάλλον αδιάφορη, το ίδιο και η σκηνογραφία της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη.

Ιδιαιτέρως προβληματίζει η χρησιμότητα του τραπεζοειδούς λευκού πλέγματος που κυριαρχεί ψηλά στο κέντρο της σκηνής – σε κόντρα, ακόμα και χρωματική, με τα υπόλοιπα στοιχεία του σκηνικού. Περιττή ήταν και η χρήση του live βίντεο, που ούτως ή άλλως εγκαταλείπεται στην πορεία της παράστασης. Τις σκηνογραφικές αδυναμίες κάλυψαν εντέχνως οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη.

«Φουέντε Οβεχούνα»: Το #MeToo στο Εθνικό Θέατρο Facebook Twitter
Η συμβολή του Νίκου Χατζόπουλου, του Θανάση Δήμου και της Βασιλικής Τρουφάκου δεν είναι ικανή να αλλάξει την εντύπωση ότι παρακολουθείς παράσταση ταλαντούχων τριτοετών δραματικής σχολής. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

«Φουέντε Οβεχούνα» του Λόπε δε Βέγα

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου

Συνεργάτις δραματουργός: Σοφία Ευτυχιάδου

Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη

Κοστούμια: Άγγελος Μέντης

Μουσική Σύνθεση: Λευτέρης Βενιάδης

Κίνηση: Τάσος Παπαδόπουλος

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βίντεο: Δημήτρης Ζάχος

Βοηθός σκηνοθέτιδας: Γιάννης Βαρβαρέσος

Β’ βοηθός σκηνοθέτιδας: Ειρήνη Λαμπρινοπούλου

Βοηθός σκηνογράφου: Κατερίνα Μπούσια-Αλεξάκη

Βοηθός ενδυματολόγου: Άελλα Τσιλικοπούλου

Παίζουν (αλφαβητικά): Μπάμπης Γαλιατσάτος, Μαρία Γεωργιάδου, Τάσος Δημητρόπουλος, Θανάσης Δήμου, Θανάσης Ζερίτης, Δημήτρης Κίτσος, Χρήστος Κοντογεώργης, Γιώργος Κριθάρας, Λωξάνδρα Λούκας, Γιάννης Μαστρογιάννης, Γιάννης Παπαδόπουλος, Ερατώ Πίσση, Διονύσης Πιφέας, Μαρία Σαββίδου, Νάνσυ Σιδέρη, Ελένη Στεργίου, Βασιλική Τρουφάκου, Δημήτρης Φουρλής, Νίκος Χατζόπουλος, Ilya Algaer

Εθνικό Θέατρο / Κτίριο Τσίλερ - Κεντρική Σκηνή

Από 28/10/2021 έως 23/01/2022

Τετ. 19:30, Πέμ-Κυρ. 20:30

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ελένη Ευθυμίου: «Δύσκολα θα έρθει ένας ανάπηρος ηθοποιός σε ακρόαση να διεκδικήσει έναν ρόλο, μη γελιόμαστε»

Θέατρο / Ελένη Ευθυμίου: «Δύσκολα θα έρθει ένας ανάπηρος ηθοποιός να διεκδικήσει έναν ρόλο, μη γελιόμαστε»

Σκηνοθέτις, περφόρμερ και τραγουδίστρια, ενεργό μέλος των Εν δυνάμει, μιας ομάδας νέων καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία, η Ελένη Ευθυμίου φέρνει το #MeToo στο Εθνικό Θεάτρου με το έργο «Φουέντε Οβεχούνα».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ