12 χτυπήματα με κατσαβίδι: Γυναικοκτονία ή αφορμή για true crime περιεχόμενο;

12 χτυπήματα με κατσαβίδι: Γυναικοκτονία ή περιεχόμενο;  Facebook Twitter
Έχω άραγε διαβάσει για τόσες γυναικοκτονίες, έχω φρικάρει με τόσες νεκρές ώστε να έχει παρέλθει το σημείο της προσωπικής μου ικανότητας πένθους σε τέτοιο βαθμό που να στρέφομαι σ’ έναν κανιβαλιστικό καταναλωτισμό για να διατηρήσω την ψυχραιμία μου; Φωτ.: Βασίλης Ρεμπάπης/Eurokinissi
0


Η ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ
σήμερα στην Αλεξανδρούπουλη, με τις λεπτομέρειες που έρχονται στην επιφάνεια −χλωρίνη, 12 χτυπήματα, ηλικία− την καθιστά ιδανική υπόθεση για true crime podcast

Και το ότι αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη με έκανε να αναρωτηθώ το εξής: έχει παρέλθει το σημείο του βιώνειν την πραγματικότητα κι έχουμε φτάσει σε μια συνθήκη στην οποία το συμβαίνον είναι δυνάμει περιεχόμενο;

Έχω και δεύτερη σκέψη. Έχω άραγε διαβάσει για τόσες γυναικοκτονίες, έχω φρικάρει με τόσες νεκρές ώστε να έχει παρέλθει το σημείο της προσωπικής μου ικανότητας πένθους σε τέτοιο βαθμό που να στρέφομαι σ’ έναν κανιβαλιστικό καταναλωτισμό για να διατηρήσω την ψυχραιμία μου; 

Δεν διάβασα καμία απολύτως λεπτομέρεια για την υπόθεση απόπειρας βιασμού και δολοφονίας της 11χρονης Βασιλικής, ό,τι ξέρω το είδα από τίτλους ειδήσεων. Δεν πάτησα στα άρθρα για τη γυναικοκτονία στην Κύπρο, που μας ενημέρωναν ότι ένας άντρας δολοφόνησε μια γυναίκα πετώντας την απ’ το μπαλκόνι. Δεν διάβασα την παραμικρή λεπτομέρεια για την υπόθεση στην Ιταλία, όπου ο δράστης παρέδωσε το πτώμα της γυναίκας στο πορτ-μπαγκάζ. Δεν άντεχα άλλο, δεν αντέχω, δεν θέλω. 

Διαπιστώνω ότι κάτι ακόμη που κάνει το true crime είναι ότι μετατρέπει το έγκλημα σε σενάριο. Μου φαίνεται ότι το περιεχόμενο δεν είναι πια ένα αποτέλεσμα, αυτό που συμβαίνει με απόσταση από το γεγονός, αλλά στοιχείο διαμορφωτικό για την κρίση του γεγονότος. Φυσικά όχι για όλες. Αλλά αν είναι έτσι για μένα, θα είναι σίγουρα και για άλλες. 

Αν κάθε ένα απ’ αυτά τα εγκλήματα δεν ήταν στην επικαιρότητα και βρίσκονταν στα podcasts που ακούω στο Spotify, θα τα άκουγα ενώ μαγείρευα, έγραφα, έτρεχα. Στον ελεύθερό μου χρόνο. Πνευματικά και συναισθηματικά αποσυνδεδεμένη. Καταναλώτρια. Όχι άνθρωπος. Τουλάχιστον, όχι άνθρωπος με κάποια ευαισθησία. 

Για την ηθική του true crime έχουν γραφτεί πολλά. Ο βασικότερος προβληματισμός είναι το πόσο υποτιμητικό είναι μια δολοφονία να μετατρέπεται από content creators σε περιεχόμενο που φέρνει έσοδα. Σε περιεχόμενο που, ακολουθώντας τους κανόνες του ίντερνετ, χρειάζεται ένα «μπαμ» εξώφυλλο, έναν πιασάρικο τίτλο, ένα προσεκτικό storytelling. Η ιστορία ενός θύματος γίνεται θέαμα, όσο πιο φρικτός ο φόνος τόσο περισσότερα τα κλικ, τόσες περισσότερες αφορμές για ένα hook που θα τραβήξει την προσοχή του κοινού. Η συναίνεση της οικογένειας σπανίως ζητείται και κανείς ποτέ δεν αναφέρει τη δευτερογενή θυματοποίηση των οικείων του θύματος, οι οποίοι βλέπουν το γεγονός που τους διέλυσε ανεβασμένο σε YouTube και Spotify, να δέχεται σχολιασμό από όλο τον κόσμο. 

Διαπιστώνω ότι κάτι ακόμη που κάνει το true crime είναι ότι μετατρέπει το έγκλημα σε σενάριο. Μου φαίνεται ότι το περιεχόμενο δεν είναι πια ένα αποτέλεσμα, αυτό που συμβαίνει με απόσταση από το γεγονός, αλλά στοιχείο διαμορφωτικό για την κρίση του γεγονότος. Φυσικά όχι για όλες. Αλλά αν είναι έτσι για μένα, θα είναι σίγουρα και για άλλες. 

Σίγουρα είναι έτσι για τους content creators. Όταν έγινε η γυναικοκτονία της Gabby Petito, ήμουν έτοιμη να το προσέξω. Τη μέρα που ανακοινώθηκε ότι δολοφόνος ήταν ο φίλος της Brian Laundrie, τα podcasts που παρακολουθώ έβγαλαν επεισόδια 20-60 λεπτών. Είναι αδύνατον να μην είχαν προγυριστεί. Χρειάζεται σενάριο, έρευνα, στούντιο, ηχοληψία, editing, μουσική ενορχήστρωση, συμφωνία για sponsoring. 

Και επανέρχομαι: τι μας καθιστά το να έχουμε δημιουργήσει ζήτηση για ένα περιεχόμενο που ωθεί δημιουργούς να περιμένουν πάνω απ’ τον υπολογιστή πότε θα ανακοινωθεί μια σύλληψη ή καταδικαστική απόφαση για να πατήσουν «δημοσίευση»; 

To πένθος του σήμερα είναι το περιεχόμενο του αύριο. 

Kαι αυτό είναι χυδαίο. Και αληθές. 






 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Ρεπορτάζ / Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Η κυβέρνηση ομολόγησε την αποτυχία της στην αντιμετώπιση του πελατειακού κράτους, οι κανονικοί αγρότες όμως, που δεν συμμετείχαν στις απάτες, είναι αυτοί που κυρίως θα πληρώσουν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
CHECK Κρήτη: καμιά δομή-χιλιάδες πρόσφυγες

Ρεπορτάζ / Κρήτη: Kαμiα δομή - χιλιάδες πρόσφυγες

Αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο κύμα μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών βρίσκεται η Κρήτη. Και ενώ η συχνότητα και ο αριθμός των αφίξεων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου δεν έχει δημιουργήσει καμία οργανωμένη δομή υποδοχής στο νησί για τους ανθρώπους αυτούς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ