Σφαλιάρα κρότου-λάμψης και Όσκαρ αντιπερισπασμού

Σφαλιάρα κρότου-λάμψης και Όσκαρ αντιπερισπασμού Facebook Twitter
Μέσα στην ασχήμια και την αμηχανία της, έμοιαζε σχεδόν υπερβατική η στιγμή, σαν μια έντονη δόση πραγματικότητας που με κάποιο τρόπο διείσδυσε στην τελετή για να τη μολύνει και να τη σημαδέψει ανεξίτηλα, όπως και έγινε. Φωτ.: Neilson Barnard/Getty Images
0

ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ που η τελετουργία της ρουτίνας και της κακής συνήθειας επιβραβεύεται πανηγυρικά.

Κάθε χρόνο μετά τη λήξη της απευθείας μετάδοσης της οσκαρικής τελετής (της «πιο μεγάλης βραδιάς του Χόλιγουντ»), την ώρα που έξω ήδη έχει χαράξει απειλητική η Δευτέρα, υπόσχομαι ότι δεν θα βρικολακιάσω ποτέ ξανά μ’ αυτή την παρωχημένη λιτανεία και κάθε χρόνο στήνομαι ξανά από μαζοχισμό για να επιβεβαιώσω τις πιο χαμηλές μου προσδοκίες – για τον θεσμό, για το Χόλιγουντ, για το σταρ σύστεμ, για το σινεμά όπως το ξέραμε. Έξις δευτέρα φύσις κ.λπ. 

Τρελά, μπαρόβια, ανάρμοστα, ανήκουστα πράγματα για τα Όσκαρ, αλλά και για οποιαδήποτε τελετή αντίστοιχου κύρους και αντίστοιχης θεαματικότητας, πόσο μάλλον για έναν θεσμό που μοιάζει να έχει θέσει ως προτεραιότητα την καταγγελία πάσης φύσεως τοξικών, βίαιων και κακοποιητικών έξεων και πρακτικών. 

Φέτος όμως είχα πάρει την απόφαση ότι ποτέ ξανά, τ’ ορκίζομαι…, πολύ πριν από τη λήξη της τελετής που πλέον έχεις την αίσθηση ότι επιμένεις να την παρακολουθείς μόνο εσύ και κάτι ανώμαλοι ανά τον πλανήτη μαζί με τους φίλους και συγγενείς των υποψηφίων.

Τόσο μάταιη έμοιαζε η απόπειρα «ριζικής ανανέωσης» του θεσμού με στόχο την προσέλκυση του φευγαλέου κοινού μετά το περσινό ναδίρ θεαματικότητας. Πάνω όμως που ήμουν έτοιμος να κλείσω επιτέλους την τηλεόραση και να κατακλιθώ οριστικά και χωρίς διαλείμματα, έγινα ζωντανός μάρτυς του περιστατικού που έκανε αυτομάτως viral και περιβόητη μια απονομή που έμοιαζε καταδικασμένη να χαθεί άμεσα στη λήθη. 

Ξαφνικά, ως κεραυνός εν αιθρία, συνέβη κάτι εντελώς αναπάντεχο και εκπληκτικό, και βέβαια αυτό δεν ήταν ούτε το «reunion» του Pulp Fiction ούτε η εμφάνιση του Κόπολα για τα πενηντάχρονα του «Νονού» αγκαζέ με τον Πατσίνο και τον Ντε Νίρο, ο οποίος δεν έπαιζε καν στην ταινία του ’72 και έμοιαζε μπερδεμένος που συνόδευε κάποιον άλλον σκηνοθέτη εκτός του Σκορσέζε. Ούτε και η στιγμή, όσο ευχάριστη κι αν ήταν, που εμφανίστηκε η μορφή του Μίκη Θεοδωράκη στο πλαίσιο του In Memoriam κομματιού της τελετής. 

Τα πάντα σβήστηκαν από τη στιγμή που ο εμφανώς τελών «εν ευθυμία» Γουίλ Σμιθ (ένας από τους αγαπημένους μου σταρ ανέκαθεν) χαστούκισε πάνω στη σκηνή (!) τον Κρις Ροκ (έναν από τους πιο ευφυείς και τους πιο οικείους και αγαπημένους μου κωμικούς) επειδή θίχτηκε θανάσιμα, με κάποια χρονοκαθύστερηση έστω, από μια ατάκα που έμοιαζε να χλευάζει (ηπίως πάντως για τα κριτήρια του παραδοσιακού «roast» διασημοτήτων) τη σύζυγό του και επίσης επιφανή ηθοποιό, Τζέιντα Πίνκετ-Σμιθ. Ακολούθως του έριξε και μερικά «μπιπ» που ακούστηκαν μέχρι το διάστημα.

Τρελά, μπαρόβια, ανάρμοστα, ανήκουστα πράγματα για τα Όσκαρ, αλλά και για οποιαδήποτε τελετή αντίστοιχου κύρους και αντίστοιχης θεαματικότητας, πόσο μάλλον για έναν θεσμό που μοιάζει να έχει θέσει ως προτεραιότητα την καταγγελία πάσης φύσεως τοξικών, βίαιων και κακοποιητικών έξεων και πρακτικών. 

Μέσα στην ασχήμια και την αμηχανία της, έμοιαζε σχεδόν υπερβατική η στιγμή, σαν μια έντονη δόση πραγματικότητας που με κάποιο τρόπο διείσδυσε στην τελετή για να τη μολύνει και να τη σημαδέψει ανεξίτηλα, όπως και έγινε. Ήταν το αντίθετο ακριβώς του προκάτ και του στημένου, παρότι εκ των υστέρων πολλοί έσπευσαν να δηλώσουν ότι αυτό το ακραίο και πρωτοφανές περιστατικό ήταν «σίγουρα στημένο». Δεν θα μπορούσε να είναι, σε κάθε περίπτωση πάντως λειτούργησε σαν αντιπερισπασμός κρότου-λάμψης που σκέπασε προσωρινά με τα απόνερα και τις προεκτάσεις του κάθε άλλο θέμα της δημόσιας συζήτησης.

Κατά τα λοιπά, η υπόλοιπη τελετή (η 94η, για όποιον μετρά ακόμα) θα ξεχαστεί σύντομα, αν δεν έχει ξεχαστεί ήδη. Δεν υπήρξε η «ταφόπλακα» του θεσμού ή του ίδιου του μέσου, όπως πολλοί είχαν προβλέψει. Δεν ήρθε ακόμα το τέλος του σινεμά, όπως δεν είχε έρθει πριν από τριάντα τόσα χρόνια το τέλος της Ιστορίας, παρά τις επίμονες ανακοινώσεις για το αντίθετο.   

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η δυστοπία μπορεί να είναι εξαιρετικά ψυχαγωγική

Daily / Murderbot: Η δυστοπία μπορεί να είναι εξαιρετικά ψυχαγωγική

Η σειρά του Apple TV+ με πρωταγωνιστή έναν απολαυστικό Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ λειτουργεί συγχρόνως ως περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, ως κωμωδία καταστάσεων και ως μια σαρκαστική εξερεύνηση του τι ακριβώς σημαίνει ελεύθερη βούληση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Είδα τον Διονύση κάποτε

Daily / Είδα τον Διονύση κάποτε

Το εξαιρετικά εμπνευσμένο φιλμ που είχε γυρίσει πριν από μισό αιώνα ο Λάκης Παπαστάθης για να συστήσει ή να υπενθυμίσει στο τηλεοπτικό κοινό τον Διονύση Σαββόπουλο, βρίσκεται πλέον διαθέσιμο στο Ertflix ως πολύτιμο κειμήλιο μιας μοναδικής και ανεπανάληπτης στιγμής.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Τρολάροντας προς τον Ναζισμό 

Daily / Τρολάροντας προς τον ναζισμό 

Πριν από λίγες μέρες ο Kanye West κυκλοφόρησε ένα αγρίως προβοκατόρικο, ακόμα και για τα δικά του στάνταρ, τραγούδι που λέγεται «Heil Hitler» και καταλήγει με έναν προεκλογικό λόγο του Φίρερ από το –προφανώς όχι και τόσο μακρινό– 1936. 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
You: Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο

Daily / You: Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο

Μάλλον άδοξα έληξε μετά από πέντε κύκλους και πενήντα επεισόδια μια από τις πιο ψυχαγωγικές σειρές των τελευταίων χρόνων, παρότι είχε να κάνει με τις αιμοσταγείς περιπλανήσεις ενός νοσηρά ρομαντικού κατά συρροή δολοφόνου — SPOILER ALERT.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

Daily / El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
The Settlers: Αίσθηση, αν όχι έκπληξη, προκαλεί το ντοκιμαντέρ του BBC για τους εποίκους του Ισραήλ

Daily / The Settlers: Αίσθηση, αν όχι έκπληξη, προκαλεί το ντοκιμαντέρ του BBC για τους εποίκους του Ισραήλ

To εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Louis Theroux για το «κίνημα» των Ισραηλινών εποίκων που έχουν πλέον βάλει ως στόχο την ισοπεδωμένη Γάζα, και προβλήθηκε πριν από λίγες μέρες στο BBC, βρίσκεται και στο YouTube, προς το παρόν τουλάχιστον.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
American Psycho: Τα 25 κλείνει η παρεξηγημένη μεταφορά ενός παρεξηγημένου βιβλίου

Daily / American Psycho: Τα 25 κλείνει η παρεξηγημένη μεταφορά ενός παρεξηγημένου βιβλίου

Η ταινία του 2000 που βασίστηκε στο ομώνυμο, αγρίως αμφιλεγόμενο, μυθιστόρημα του Μπρετ Ίστον Έλις, με τον Κρίστιαν Μπέιλ στον ρόλο ενός σαλεμένου γιάπη, μοιάζει από πολλές απόψεις εξαιρετικά προφητική και ανησυχητικά επίκαιρη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ