«ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, ειδικά αν είστε γονείς!»: Αυτή η επείγουσα προτροπή μοιάζει να είναι η κατακλείδα κάθε δεύτερης ανάρτησης που εμφανίζεται μπροστά μου στα social media και αφορά την βρετανική δραματική μίνι σειρά “Adolescence” («Εφηβεία») που προβάλλεται εδώ και μερικές μέρες στο Netflix. Δεν είμαι γονιός, οπότε θεώρησα ότι δεν ήταν ζήτημα απόλυτης προτεραιότητας η παρακολούθηση της σειράς, τουλάχιστον με βάση αυτό το κριτήριο.
Μου ήρθε στο μυαλό και ο περσινός χαμός με το Baby Reindeer της ίδιας πλατφόρμας, και σκέφτηκα ότι κάποιος νοσηρός εγκέφαλος στο Netflix παραγγέλνει κάθε χρόνο και μια νέα μίνι σειρά αστικού τρόμου μεταμφιεσμένη σε κοινωνικό δράμα, με στόχο να ερεθίσει βαθιές φοβίες και να σπείρει τον πανικό, θερίζοντας τηλεθέαση, συνδρομές και απεριόριστη προβολή.
Σε μια πόλη της Αγγλίας, οι γονείς ενός 13χρονου αγοριού θα πρέπει να αντιμετωπίσουν, αν μπορέσουν, το ασύλληπτο γεγονός ότι ο γιος τους φαινομενικά από το πουθενά βρίσκεται ένοχος για την δολοφονία (με εφτά μαχαιριές) μιας συνομήλικης του.
Τους δισταγμούς μου ενίσχυσαν και τα διάφορα teasers της πλατφόρμας που εμφανίζονται στην οθόνη μου, με το ερώτημα «αν ο γιος σας ήταν κατηγορούμενος για φόνο και σας έλεγε ότι είναι αθώος, θα τον πιστεύατε;». Οι καημένοι οι γονείς (των εφήβων). Λες και δεν τους έφταναν όλα τα προβλήματα επικοινωνίας που έχουν με τα παιδιά που χάθηκαν στα κινητά τους, έχουν και το Netflix να τους θέτει τέτοια τρομακτικά ερωτήματα...
Κάποιες άλλες αναρτήσεις διεύρυναν την έκκληση προς τους απανταχού γονείς, συμπεριλαμβάνοντας και μια σειρά από άλλες ιδιότητες: «Δείτε το τώρα, αν είστε γονείς, δάσκαλοι, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί…». Και πάλι φάνηκα να την γλιτώνω. Το είδα όμως τελικά, παρ’ όλα αυτά.
Και είναι πραγματικά συνταρακτικό στον τρόπο που διαχειρίζεται την τρομακτική του υπόθεση, που είναι ίσως ο δεύτερος μεγαλύτερος τρόμος ενός γονιού, μετά από τον χαμό του παιδιού του: Σε μια πόλη της Αγγλίας, οι γονείς ενός 13χρονου αγοριού θα πρέπει να αντιμετωπίσουν, αν μπορέσουν, το ασύλληπτο γεγονός ότι ο γιος τους φαινομενικά από το πουθενά βρίσκεται ένοχος για την δολοφονία (με εφτά μαχαιριές) μιας συνομήλικης του.
«Μη φοβάστε, τέσσερα επεισόδια είναι μόνο, σφηνάκι κατεβαίνουν», σημειώνουν κάποιοι τρίτοι. Αλήθεια είναι αυτό, αλλά εν προκειμένω δεν θα ήταν κι άσχημα αν υπήρχε περισσότερος χρόνος και χώρος δραματουργικής εξερεύνησης διάφορων καυτών και καίριων ζητημάτων που θίγονται φευγαλέα προτού η κάμερα αναζητήσει αλλού το ενδιαφέρον της (το τρικ με τα μονοπλάνα που διαπερνούν κάθε επεισόδιο είναι αποτελεσματικό, από κάποιο σημείο όμως και μετά γίνεται προβλέψιμο και λειτουργεί ως εφετζίδικος αντιπερισπασμός): οι κώδικες και οι συμβολισμοί των εφήβων, ο τρόπος που αντιλαμβάνονται την σεξουαλικότητα, τα νέα πρότυπα αρρενωπότητας ή θηλυκότητας, οι incels, η λεγόμενη «ανδρόσφαιρα» (manosphere), και ούτω καθεξής.
Δεν αναφέρεται στη σειρά, αλλά μοιάζει να την στοιχειώνει η φράση-σλόγκαν που αποδίδεται στη συγγραφέα Μάργκαρετ Άτγουντ: «Οι άνδρες φοβούνται ότι οι γυναίκες θα τους χλευάσουν. Οι γυναίκες φοβούνται ότι οι άνδρες θα τις σκοτώσουν».
Η αλήθεια είναι όμως ότι και δεκατέσσερα, αντί για τέσσερα, να ήταν τα επεισόδια της σειράς και πάλι ίσως δεν θα έβγαινε άκρη για τις ακριβείς συνθήκες και τα κίνητρα που οδήγησαν ένα αγοράκι να φτάσει σε μια τόσο αποτρόπαια πράξη. Η αίσθηση για τους γονείς θα ήταν και πάλι ότι το παιχνίδι έχει μάλλον χαθεί. Και στο σπίτι και στο σχολείο.
Και το μόνο «πρακτικό» που κέρδισαν τελικά από τη σειρά είναι οι αποκαλύψεις για τις διαφορετικές, συχνά απειλητικές, σημασίες που έχουν τα emoji και τα διαφορετικά χρώματα στις καρδούλες. Συμπονά κανείς εκ των προτέρων όχι μόνο τους γονείς που μετά την παρακολούθηση της σειράς θα ψάχνουν μάταια και εμμονικά απαντήσεις στα «ιερογλυφικά» μηνύματα που κρύβονται στα κινητά των παιδιών τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά.
Εφηβεία | Επίσημο τρέιλερ | Netflix
