AΥΡΙΟ: ΤΗΕ UPFRONT INITIATIVE

Έτσι όπως πάει, στο τέλος δεν θα μείνει κανένα σινεμά στην Αθήνα

Έτσι όπως πάει, στο τέλος δεν θα μείνει κανένα σινεμά στην Αθήνα Facebook Twitter
Σε σημαντικό βαθμό, η αίθουσα θα είναι στο μέλλον, αν δεν είναι ήδη, ένας χώρος ειδικών προβολών και αφιερωμάτων. Φωτ.: Eurokinissi
0

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ σκόρπια στο διαδίκτυο, σαν στοιχειωμένα τεκμήρια μιας άλλης ψυχαγωγίας, μιας άλλης μαζικότητας, μιας άλλης ζωής, κάποιες σκαναρισμένες σελίδες από εφημερίδες και περιοδικά των ‘70s ή των 80s με τις λίστες των κέντρων διασκεδάσεως, των ντίσκο, των κλαμπ, των θεάτρων και των σινεμά της εποχής.

Η ιδέα είναι να νοσταλγήσουν οι παλιοί και να διαπιστώσουν οι νέοι την πληθώρα, υποτίθεται, επιλογών που υπήρχε τότε σε σχέση με τη συμπυκνωμένη και προβλέψιμη εμπειρία εξόδου που επικρατεί στους καιρούς μας, όχι μόνο μετά αλλά και πριν μεσολαβήσει το κλείσιμο που επέβαλε η πανδημία.

Το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα που δεν υπάρχει πια, αλλά κάποτε έλυνε κι έδενε ή, τέλος πάντων, αυτό είναι το νοσταλγικό αφήγημα στο οποίο έχουμε αγκιστρωθεί.

H κινηματογραφική αίθουσα μπορεί να μην τελείωσε, μοιάζει όμως να έληξε οριστικά ως μαζική συνήθεια, ως ρουτίνα, ως αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής ψυχαγωγίας.

Στο πνεύμα αυτό μιας μάλλον άγονης και χειριστικής νοσταλγίας (ασχέτως αν τσιμπάει κανείς στο δόλωμα κάθε φορά) μπορεί να δει κατά καιρούς και διάφορα αποκόμματα με τις αναρίθμητες κινηματογραφικές αίθουσες που υπήρχαν κάποτε στην Αθήνα.

Θλιβερή κάθε φορά η σύγκριση με το σήμερα (αλλά και με το χθες και με το προχθές, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς), η λίστα όμως από το μακρινό 1986 που πέτυχα χθες σε φιλικό προφίλ μου προκάλεσε, όπως και σε άλλους, έντονη αίσθηση επειδή κάποιος είχε κάνει τον κόπο να τσεκάρει από πάνω με μια γραμμή εκείνα τα σινεμά που δεν λειτουργούν πια, με αποτέλεσμα να απεικονίζεται το μακελειό σε όλο του το μεγαλείο. 

Έτσι όπως πάει, στο τέλος δεν θα μείνει κανένα σινεμά στην Αθήνα Facebook Twitter
Η λίστα από το μακρινό 1986 που πέτυχα χθες σε φιλικό προφίλ μου προκάλεσε, όπως και σε άλλους, έντονη αίσθηση επειδή κάποιος είχε κάνει τον κόπο να τσεκάρει από πάνω με μια γραμμή εκείνα τα σινεμά που δεν λειτουργούν πια, με αποτέλεσμα να απεικονίζεται το μακελειό σε όλο του το μεγαλείο. 

Ζήτημα είναι αν επιζούν με το ζόρι καμιά δεκαπενταριά από τις 135 «κεντρικές – Α’ προβολής», «ημικεντρικές» και «Πειραιώς – Α’ προβολής» αίθουσες που εμφανίζονται στη σελίδα και είναι ένα μέρος μόνο των αιθουσών του λεκανοπεδίου που λειτουργούσαν τότε.

Και από εκείνες που επιζούν όμως, κάποιες βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και με ένα ερωτηματικό στην πλάτη, παγιδευμένες σ’ ένα ιδιότυπο καθαρτήριο από το οποίο εξέπεσε πριν λίγες μέρες το Έμπασσυ, σαφώς η πιο βαριά πρόσφατη απώλεια.

Και ήταν βαριά και εμβληματική η απώλεια αυτής της κλασικής και οικείας αίθουσας, και δικαίως το πήρε κατάκαρδα πολύς κόσμος που την είχε συνδέσει με τις ταινίες και με τις εξόδους μιας ολόκληρης ζωής, ασχέτως αν είχε χρόνια να κατέβει τα σκαλιά προς το φουαγιέ.  

Το τρένο δεν γυρίζει πίσω. H κινηματογραφική αίθουσα μπορεί να μην τελείωσε, μοιάζει όμως να έληξε οριστικά ως μαζική συνήθεια, ως ρουτίνα, ως αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής ψυχαγωγίας. Σε σημαντικό βαθμό, η αίθουσα θα είναι στο μέλλον, αν δεν είναι ήδη, ένας χώρος ειδικών προβολών και αφιερωμάτων, που θα λειτουργεί (και) εκτός της τρέχουσας διανομής, θα είναι μια boutique / repertoire εμπειρία, θα είναι κυρίως περί σινεμά παρά περί εξόδου.

Δεν θα είναι το τέλος του κόσμου, ούτε το τέλος του σινεμά. Αρκεί να προστατευτούν με κάποιο τρόπο οι εναπομείναντες κινηματογράφοι, όπως γίνεται αλλού στον κόσμο, και να μη σβήσει εντελώς η συνήθεια της σκοτεινής αίθουσας, της μεγάλης οθόνης και της συλλογικής εμπειρίας. 

Daily
0

AΥΡΙΟ: ΤΗΕ UPFRONT INITIATIVE

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Έφερε η πανδημία το τέλος του σινεμά arthouse στην Ελλάδα;

Οθόνες / Έφερε η πανδημία το τέλος του σινεμά arthouse στην Ελλάδα;

Με λιγότερες χειμερινές αίθουσες και λιγότερα εισιτήρια από ποτέ σε όσες έχουν απομείνει ανοιχτές, το μέλλον του καλλιτεχνικού σινεμά στην Ελλάδα δεν διαγράφεται και τόσο ρόδινο. Τι οδήγησε όμως στη σημερινή απελπιστική κατάσταση;
M. HULOT
ΤΕΤΑΡΤΗ 23/02 -ΕΧΕΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΕΙ-Ποιοι πηγαίνουν ακόμα στις κινηματογραφικές αίθουσες;

Pulp Fiction / Ποιοι πηγαίνουν ακόμα στις κινηματογραφικές αίθουσες;

Ο Θοδωρής Κουτσoγιαννόπουλος σχολιάζει πως, σύμφωνα με τις πωλήσεις των εισιτηρίων, τα νέα παιδιά στηρίζουν τις κινηματογραφικές αίθουσες, την ίδια στιγμή που οι κλασικοί σινεφίλ βολεύονται με δικαιολογίες στον «streaming καναπέ» τους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πώς να συνεχίζεις να ζεις και να χαίρεσαι πού και πού, όταν ο κόσμος πάει κατά διαόλου

Daily / Πώς να συνεχίζεις να ζεις και να χαίρεσαι πού και πού, όταν ο κόσμος πάει κατά διαόλου

Παρά τον τίτλο του, «Από τον ζόφο στο σκοτάδι», το νέο stand-up special του Μαρκ Μάρον για το HBO προσφέρει μια θερμή αναλαμπή ελπίδας και τρυφερότητας στους χαλεπούς καιρούς μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η υπόθεση Λίνεκερ και τα όρια της ατομικής έκφρασης στα social media

Δημήτρης Πολιτάκης / Η υπόθεση Λίνεκερ και τα όρια της ατομικής έκφρασης στα social media

Ο διάσημος πρώην ποδοσφαιριστής και πιο ακριβοπληρωμένος παρουσιαστής του BBC αποπέμφθηκε από τη θέση του επειδή κατέκρινε την (αντι)μεταναστευτική πολιτική της βρετανικής κυβέρνησης στον προσωπικό του λογαριασμό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Το κορίτσι του Μάνσον και η μέρα που πραγματώθηκε η παράνοια

Daily / Το κορίτσι του Μάνσον και η μέρα που πραγματώθηκε η παράνοια

Πριν από λίγες μέρες έγινε γνωστό ότι πέθανε η διαβόητη κάποτε Λίντα Κασάμπιαν, που μόλις είχε κλείσει τα 20 της χρόνια όταν μετακόμισε στη δολοφονική σέκτα του Τσαρλς Μάνσον τον Ιούλιο του 1969, έναν μήνα πριν από τη σφαγή που έβαλε βίαιο τέλος στα ‘60s.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ο Κρις Ροκ, η «επιλεκτική οργή» και η κωμωδία ως ξεκαθάρισμα λογαριασμών

Daily / Ο Κρις Ροκ, η «επιλεκτική οργή» και η κωμωδία ως ξεκαθάρισμα λογαριασμών

Έναν χρόνο μετά τη διαβόητη «σφαλιάρα» στα περσινά Όσκαρ και μια εβδομάδα πριν από τα φετινά, ο κωμικός αντεπιτέθηκε στον Γουίλ Σμιθ μέσω της παράστασής του που μεταδόθηκε από το Netflix ζωντανά ανά την υφήλιο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ο θρύλος του Μπιλ Ράσελ σε ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Netflix

Shortcut / Ο θρύλος του Μπιλ Ράσελ σε ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Netflix

Έξι μήνες μετά τον θάνατο του μεγάλου μπασκετμπολίστα, το τρίωρο ντοκιμαντέρ «Bill Russell: Legend» επικυρώνει θριαμβευτικά το μυθικό εκτόπισμα μιας επιβλητικής προσωπικότητας εντός και εκτός γηπέδων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

Δεν υπάρχει δυνατότητα σχολιασμού

ΘΕΜΑΤΑ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

THE GOOD LIFO ΔΗΜΟΦΙΛΗ