Λόλεκ (Γιάννης Αναγνωστάτος)

Λόλεκ (Γιάννης Αναγνωστάτος) Facebook Twitter
0
  • Θυμάμαι ότι είχα τρέλα με τα τρένα, από πολύ μικρός. Έλεγα «όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω "τρενάς"», εννοώντας οδηγός τρένου. Τα πρώτα τρένα που γνώρισα ήταν τα παλιά του ΗΣΑΠ, με τα δερμάτινα καθίσματα και τις ξύλινες επενδύσεις. Ο ήχος τους με έκανε να χορεύω μέσα στο βαγόνι. Με δυσκόλευε αφάνταστα να καταλάβω πώς γινόταν να πηγαίνω κάπου όταν καθόμουν ανάποδα προς την κατεύθυνσή μου.

Ξαφνικά άκουγες τον κόσμο να σου λέει ότι τονώθηκε η αξιοπρέπειά μας κι αισθανόταν και καλά, στην πράξη όμως τίποτα δεν άλλαξε. Όταν βλέπω να πουλάς την ελπίδα σε αφίσα, για μένα έχει τελειώσει εκεί η ιστορία.

  • Ο πατέρας μου, παρόλο που δεν ήταν μουσικός, αγαπούσε τη μουσική και του άρεσε το ακορντεόν, ως γνήσιος Θιακός. Έτσι, όταν ήμουν 12 ετών, μου αγόρασε ακορντεόν και με έβαλε να ξεκινήσω μαθήματα. Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, αλλά δεν ήταν στο χέρι μου. Όταν πέθανε ο πατέρας μου, το σταμάτησα. Σίγουρα η απώλεια του πατέρα μου με επηρέασε πάρα πολύ. Ήμουν 13. Λίγο αργότερα άρχισε να γίνεται όλο και πιο επίπονο. Έψαχνα τραγούδια που να μιλάνε για τον θάνατο για να καταλάβω πώς ένιωθαν αυτοί που τα έγραψαν και αν περνάει αυτό το αίσθημα, ή με την ελπίδα να ανακαλύψω τι έκαναν για να τους περάσει. Εκείνα τα χρόνια άκουγα Nirvana, αλλά σταμάτησα να ακούω όταν αυτοκτόνησε ο Cobain. Τους ξανάκουσα το 2001, όταν βγήκε μια συλλογή με ένα νέο τραγούδι. Μου έφερε τα πάνω-κάτω. Ήταν σαν να τους άκουγα πρώτη φορά και με έβγαλαν από μια φάση που άκουγα μόνο gothic, darkwave, ebm και είχε αρχίσει να μου τη δίνει. Ήταν σαν να με ξύπνησε. Φτιάξαμε τους Touched, μια πανκ μπάντα με την οποία γράψαμε δύο demos και κάναμε λίγες, αλλά επεισοδιακές συναυλίες. Είχαμε μόνο έναν φανατικό οπαδό: τον Zaqui. Λέμε να ξαναπαίξουμε, γιατί έχουμε πολλά καινούργια τραγούδια.
Λόλεκ (Γιάννης Αναγνωστάτος) Facebook Twitter
Το ρίσκο που πήρα με τη μουσική ήταν μεγάλο. Είχα μια καλή δουλειά σε μια μεγάλη εταιρεία και παραιτήθηκα για να ασχοληθώ με τα τραγούδια μου... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
 
  • Είμαι πωρωμένος με τη μουσική. Τριπάρω άγρια με τον ήχο, με τα όργανα, τα πετάλια, τους ενισχυτές, τα μικρόφωνα και οτιδήποτε μπορεί να παράγει ήχο. Ο ήχος είναι χάος, όσο περισσότερο ασχολείσαι με αυτόν, τόσο κολλάς και τόσο δεν τελειώνουν τα πράγματα με τα οποία μπορείς να πειραματιστείς. Επίσης, είναι πολύ ακριβό σπορ. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα, από μουσικά όργανα μέχρι λυχνίες, που μπορείς να αγοράσεις και όλα κάνουν μια μικρή διαφορά, που το κοινό μπορεί να μην καταλαβαίνει, αλλά για έναν μουσικό –ή, τουλάχιστον, για μένα– αυτό το χάος του ήχου και της μουσικής είναι κάτι σαν πρέζα.
  • Το ρίσκο που πήρα με τη μουσική ήταν μεγάλο. Είχα μια καλή δουλειά σε μια μεγάλη εταιρεία και παραιτήθηκα για να ασχοληθώ με τα τραγούδια μου. Έχω περάσει από πολλές σκέψεις για το αν έκανα καλά που άφησα τη δουλειά του υπαλλήλου ή όχι. Σίγουρα δεν ήταν αυτό που ήθελα, αλλά δεν ξέρω αν αρκεί αυτό. Καταλήγω ότι έκανα το σωστό τελικά, παρόλες τις δυσκολίες. Κάποια περίοδο έκανα μαθήματα σε παιδάκια, σήμερα βιοπορίζομαι από τη μουσική και ό,τι έχει να κάνει με αυτήν, παραγωγές άλλων δίσκων, live, ηχογραφήσεις, μουσική για θέατρο κ.λπ. Τα έξοδα του «Ουρανός Μολύβι» τα βάλαμε μαζί με τον Κάχρα και μας βοήθησε και ο Γιάννης Γ.
Λόλεκ (Γιάννης Αναγνωστάτος) Facebook Twitter
Τελικά, δεν ξέρω αν είμαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος. Θα σου έλεγα απαισιόδοξος, τα πράγματα που κάνω όμως δεν είναι ενός απαισιόδοξου ανθρώπου ή που έχει παραιτηθεί. ... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
  • Έξι χρόνια κρίσης είναι ήδη πολλά και συνεχίζουμε να βιώνουμε όλη την παράνοια. Με εκνευρίζει που οι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά και δεν μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους όπως θα ήθελαν. Πέρσι πέρασα μια κόλαση. Η φορολογική μου δήλωση ήταν 2.000, αυτά ήταν όλα όσα είχα βγάλει σε μια χρονιά. Τότε έπαιζα στην παράσταση του Ακύλλα Καραζήση και θυμάμαι την τρίτη ημέρα δεν είχα λεφτά να βάλω βενζίνη για να πάω στο θέατρο. Αναγκάστηκα να πουλήσω μια κιθάρα για να πάρω ένα χιλιάρικο και αναγκαστήκαμε να πουλήσουμε το σπίτι μας. Ξηλώθηκαν όλα, και στούντιο και τα πάντα. Αυτός ο δίσκος ήταν σαν να έγινε για να προλάβω πριν φύγω.
  • Τα βλέπω πολύ δύσκολα τα πράγματα. Το χειρότερο είναι ότι ενώ η οικονομική δυσκολία μάς έχει βρει πολύ γερά, ακόμα είμαστε ανεκτικοί στο να ακούμε λόγια. Ξαφνικά άκουγες τον κόσμο να σου λέει ότι τονώθηκε η αξιοπρέπειά μας κι αισθανόταν και καλά, στην πράξη όμως τίποτα δεν άλλαξε. Όταν βλέπω να πουλάς την ελπίδα σε αφίσα, για μένα έχει τελειώσει εκεί η ιστορία. Απλώς δεν βλέπω πια αηδιαστικές φάτσες στο υπουργικό συμβούλιο. Με ενοχλεί, όμως, που βγήκε και δήλωσε ο υπουργός ότι δεν ήταν το οικονομικό το μεγαλύτερο πρόβλημα των Ελλήνων αλλά η αξιοπρέπειά τους.
Λόλεκ (Γιάννης Αναγνωστάτος) Facebook Twitter
Με εκνευρίζει που οι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά και δεν μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους όπως θα ήθελαν. Πέρσι πέρασα μια κόλαση... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
 
  • Καθημερινά, όταν ξυπνάω, μου αρέσει να πηγαίνω βόλτες με το αυτοκίνητο. Το παρκάρω στην άκρη του δρόμου και πίνω τον καφέ μου. Μου αρέσει να κάθομαι στο αυτοκίνητο και να ακούω μουσική ή να μιλάω στο τηλέφωνο με φίλους, δεν μου αρέσει να κάθομαι στο σπίτι – μόνο για να φάω και να κοιμηθώ. Έχει τύχει να πηγαίνω στα ίδια σημεία και να έχουν αρχίσει να φοβούνται οι γείτονες. Μου την έχουν πέσει κιόλας – με ρώτησε κάποιος: «τι κάνεις εδώ κάθε μέρα;». Μου αρέσει να είμαι έξω γενικά, προτιμώ να είμαι μέσα στο αυτοκίνητο σταματημένος κάπου, παρά μέσα στο σπίτι. Δεν μπορώ να καθίσω π.χ. στον καναπέ και δεν βλέπω ποτέ τηλεόραση. Δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση, δεν διαβάζω καν τις ειδήσεις στο Ίντερνετ, μόνο ό,τι πάρει το μάτι μου. Προσπαθώ να αποφεύγω το κακό, όταν φτάσουμε στο φινάλε πείτε μου, δεν μπορώ να μαθαίνω κάθε κίνηση που γίνεται, δεν με ενδιαφέρει, γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να κάνω, εκτός από την ψήφο μου.

  • Το κέντρο της Αθήνας φέρνει πολύ κοντά περιοχές που σου δείχνουν διαφορετικές πτυχές της πραγματικότητας. Και στην ουσία, εκεί που είσαι στα Εξάρχεια και βράζει ο τόπος και είσαι έτοιμος για οτιδήποτε και σου βγαίνει μια οργή και μια ένταση, πας στου Μακρυγιάννη και είναι ένας άλλος κόσμος, με τουρίστες, μνημεία, ενώ αν πας στη Βικτώρια, βλέπεις άλλη μια πλευρά, πιο σκληρή. Αν βρεθεί ένας ξένος σε ένα προάστιο, δεν θα καταλάβει τίποτα, ούτε για την ιστορία, ούτε πώς είναι σήμερα τα πράγματα – είναι κάτι ουδέτερο και χωρίς αίσθηση. Το κέντρο έχει την ομορφιά της επιλογής τού να πας σε μπαρ που είναι ανοιχτό μέχρι το πρωί, μπορεί να πετύχεις ανθρώπους στον δρόμο, ωραίες καταστάσεις. Αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ και το προσέχω είναι η αρχιτεκτονική των κτιρίων. Αγαπημένη μου εποχή είναι αυτή του Μεσοπολέμου και η ελληνική εκδοχή του Bauhaus. Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα ήταν όλα αυτά τα κτίρια του '70, τις πολυκατοικίες που ασχήμυναν την πόλη.
  • Κάθε μέρα και άλλο πράγμα. Κάθε μέρα το ίδιο πράγμα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τελικά, δεν ξέρω αν είμαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος. Θα σου έλεγα απαισιόδοξος, τα πράγματα που κάνω όμως δεν είναι ενός απαισιόδοξου ανθρώπου ή που έχει παραιτηθεί. Σημασία έχει η πράξη και όχι τα λόγια. Το καλύτερο πράγμα που παράγει αυτή η χώρα, από την αρχαιότητα, είναι λόγια. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Από πράξεις, λίγα πράγματα.
Λόλεκ (Γιάννης Αναγνωστάτος) Facebook Twitter
Ο ήχος είναι χάος, όσο περισσότερο ασχολείσαι με αυτόν, τόσο κολλάς και τόσο δεν τελειώνουν τα πράγματα με τα οποία μπορείς να πειραματιστείς... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO


Ο «Ουρανός Μολύβι» κυκλοφορεί από την InRealTime Records.

 



Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO τον Μάρτιο του 2015

Οι Αθηναίοι
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η Ελλάδα που πρωτοείδα ήταν βουτηγμένη στη φτώχεια» ή «Γνώρισα/πρόλαβα μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». ή «Οι άνθρωποι στα νησιά δεν γνώριζαν καν τι σημαίνει τουρίστας»

Οι Αθηναίοι / «Τώρα η γλώσσα του Οδυσσέα είναι η γλώσσα μου. Και το Αιγαίο είναι η θάλασσά μου»

Γεννημένος στο Σικάγο, η αληθινή αλλαγή στη ζωή του ήρθε όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στα ελληνικά νησιά και την Αθήνα το 1954. Αποτύπωσε φωτογραφικά «τα χρόνια της ελπίδας σε μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». Σήμερα, εκφράζει την ανησυχία του για τα όμορφα τοπία της και τις γειτονιές, όπως η Πλάκα, που «είναι γεμάτες από καταστήματα με σουβενίρ». Ο φιλέλληνας φωτογράφος Ρόμπερτ Μακέιμπ είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ειρήνη Φρεζάδου: «Είμαστε οι αρχιτέκτονες της ζωής μας»

Ειρήνη Φρεζάδου / Ειρήνη Φρεζάδου: «Ό,τι κλείνει στο κέντρο, ανοίγει στη θέση του ένα μπαρ ή ένα εστιατόριο»

Αγωνίζεται ενάντια «στην απληστία που ξοδεύει τον αρχιτεκτονικό, φυσικό και πολιτιστικό μας πλούτο». Βγήκε μπροστά για το κτίριο «που ντροπιάζει την Ακρόπολη». Και τώρα, το νέο της σχέδιο είναι η αναβίωση του ιστορικού σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου. 
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Οι Αθηναίοι / Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Ένα απρόσμενο Σαββατοκύριακο σε ένα κότερο στάθηκε αρκετό για να αλλάξει τη ζωή του. Από την πρώτη του εμπειρία ως μάγειρας στον στρατό μέχρι τις κουζίνες των κορυφαίων εστιατορίων του κόσμου, κάθε σταθμός διαμόρφωσε τη φιλοσοφία του βραβευμένου σεφ. Σήμερα, μέσα από το αστεράτο Soil, αποδεικνύει πως η μαγειρική δεν είναι απλώς τέχνη, αλλά τρόπος ζωής.
M. HULOT
«Ελάχιστοι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την τέχνη άφησαν παρακαταθήκη»

Οι Αθηναίοι / «Αυτό που λέμε ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει»

Ο Θέμης Ανδρεάδης γνώρισε τεράστια επιτυχία με το σατιρικό τραγούδι αλλά το ρίσκο να ασχοληθεί με το αγαπημένο του είδος, την μπαλάντα, τον άφησε εκτός μουσικής για σχεδόν είκοσι χρόνια. Η επιστροφή του με ένα δίσκο βινυλίου με συμμετοχές μουσικών από τις νεότερες γενιές ανοίγει ένα νέο, πιο φωτεινό κεφάλαιο στη ζωή του.
M. HULOT
Γιάννης Μπακογιαννόπουλος

Οι Αθηναίοι / Γιάννης Μπακογιαννόπουλος: «Η δημοσιότητα που έχω είναι μεγαλύτερη από την αξία μου»

Τη δεκαετία του '50 έβγαλε το πιο φτηνό εισιτήριο, βρέθηκε στο Παρίσι και κοιμόταν στο πάτωμα, προκειμένου να γνωρίσει το «μαγικό σύμπαν» του κινηματογράφου. Ο Βούλγαρης τον φωνάζει ακόμα «δάσκαλο», ενώ κάποτε του έλεγαν ότι οι κριτικές του έμοιαζαν να απευθύνονται μόνο στους φίλους του. Όμως εκείνος παρέμεινε πιστός στον δικό του δρόμο. Και είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Χρήστος Μποκόρος, εικαστικός

Οι Αθηναίοι / Χρήστος Μποκόρος: «Η τέχνη δεν είναι θέαμα, πρέπει να σε αφορά και να σε πονάει»

Όταν βρέθηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών, ένιωσε ότι ναυάγησαν όλα του τα όνειρα και οι επιθυμίες. Αν και έχει ζωγραφίσει χιλιάδες κεράκια, ακόμα αισθάνεται αρχάριος, γιατί το καθένα είναι διαφορετικό, όπως και οι άνθρωποι. Για εκείνον, η τέχνη είναι ένα μνημείο, και κάθε φορά με τα έργα του ακουμπά εκεί που πονάει, για να παίρνει δύναμη.
M. HULOT
Μαίρη Κουκουλέ

Οι Αθηναίοι / Μαίρη Κουκουλέ (1939-2025): Η αιρετική λαογράφος που κατέγραψε τη νεοελληνική αθυροστομία

Μοίρασε τη ζωή της ανάμεσα στην Αθήνα και το Παρίσι, υπήρξε σύντροφος ζωής του επίσης αιρετικού Ηλία Πετρόπουλου. Ο Μάης του ’68 ήταν ό,τι συγκλονιστικότερο έζησε. Πέθανε σε ηλικία 86 ετών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ