Αλίκη Αλεξανδράκη Facebook Twitter
Προσπάθησα στη ζωή, όσο μπορούσα, να κάνω αυτά που πίστευα. Χωρίς μεγάλα ζόρια. Μου ερχόταν πολύ φυσικά... Όπως φυσικά ήταν και τα λάθη. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Αλίκη Αλεξανδράκη

0

Γεννήθηκα στην Αθήνα, κοντά στην Ακρόπολη. Είμαι 70 ετών. Η μητέρα μου ήταν αρχιτεκτόνισσα, ο πατέρας μου λογιστής. Από μικρή είχα μια ώθηση από την οικογένεια προς το βιβλίο. Τότε υπήρχε το Θέατρο της Τετάρτης και το Θέατρο της Κυριακής στο ραδιόφωνο και το παρακολουθούσαμε όλοι. Θυμάμαι ότι γινόταν ολόκληρο οικογενειακό συμβούλιο αν έπρεπε να ακούσω τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα και όλους αυτούς τους σκοτωμούς. Δεν είχα δει πολύ θέατρο μέχρι να τελειώσω το σχολείο. Δεν είχαν τότε οι οικογένειες την άνεση να πηγαίνουν συχνά στο θέατρο. Το θέατρο ήταν ένα γεγονός κοινωνικό. Κάτι που συζητούσαμε μέσα στα σπίτια ξανά και ξανά.

• Αυτό που με έκανε να αποφασίσω να ασχοληθώ με το θέατρο ήταν το ότι ψυλλιάστηκα ότι μπορείς να ζήσεις πολλές ζωές μέσα από αυτό, και όχι μόνος σου. Επίσης, νομίζω ότι αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο επειδή με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι γενικώς. Μπορεί να μην το είχα συνειδητοποιήσει βεβαίως και να μην μπορούσα να το πω, αλλά βγήκε έτσι. Μου άρεσε το ότι το θέατρο ήταν μια συλλογική πράξη, δεν ήσουν μόνος σου σε ένα γραφείο να δημιουργείς. Σου έδινε την ευκαιρία να γνωρίσεις έναν ολόκληρο κόσμο. Φοίτησα στη σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη, ενώ είχα δώσει και στη σχολή του Κουν, αλλά με είχαν απορρίψει. Παρ' όλα αυτά, μόλις τελείωσα τη σχολή με πήραν από το Τέχνης και έπαιξα στο Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. Από σύμπτωση πήγα εκεί, και από τύχη.

Δεν μπορώ να υποτιμήσω την αγωνία κανενός. Εξαρτάται όμως από το πώς τη διαχειρίζεται κανείς.

• Ο καθένας καταθέτει κάποια πράγματα, αλλά εγώ έχω υπάρξει πολύ τυχερή στο θέατρο. Πάντα έβγαιναν μπροστά μου πράγματα που μου άρεσαν, μου «έλεγαν» κάτι και που με έκαναν να διστάζω να σηκωθώ να φύγω και να πάω να παίξω στην επαρχία. Τη δουλειά δεν την κυνήγησα ποτέ, γι' αυτό λέω πως είμαι τυχερή. Μόνο αν θεωρηθεί κυνήγι το τι καταθέτεις την ώρα που δουλεύεις θα πω, ναι, έχω καταθέσει, και μάλιστα πάρα πολλά. Το να είμαι ηθοποιός και να έχω σχέση με το μοντέλο του ηθοποιού της δεκαετίας του '60 δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με τον χαρακτήρα μου. Όσο καιρό πήγαινα στη σχολή, δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι μετά θα έπαιζα. Έλεγα «θέλω να μάθω πώς είναι το θέατρο». Σιγά-σιγά άρχισα να λέω: «Τι θέλω εγώ από το θέατρο; Θέλω να είμαι επάνω στη σκηνή. Αυτό». Θέλω να παίζω. Όχι, ποτέ δεν ονειρεύτηκα ότι θέλω να παίξω αυτόν το ρόλο, θέλω να παίξω αυτό το έργο. Όχι. Ήθελα να είμαι μέσα σε μια παράσταση.

Αλίκη Αλεξανδράκη Facebook Twitter
Αυτό που με έκανε να αποφασίσω να ασχοληθώ με το θέατρο ήταν το ότι ψυλλιάστηκα ότι μπορείς να ζήσεις πολλές ζωές μέσα από αυτό, και όχι μόνος σου... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

• Στο θέατρο ένιωσα ότι πάω καλά, όταν κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι δεν φοβάμαι μέσα από έναν ρόλο να ομολογήσω κρυφά πράγματα. Του εαυτού μου. Τα ομολόγησα μέσω του ρόλου. Αυτό ήτανε. Ένιωσα κάτι –δεν ξέρω αν ήταν ευτυχία–, μια δύναμη, από τη στιγμή που είπα «δεν φοβάμαι». Για ένα όνειρο, για μια τρέλα, τα άφησα όλα, για να πάω να παίξω στο Θεσσαλικό. Τότε μου λέγανε «καταστρέφεις την καριέρα σου» και απαντούσα «δεν με νοιάζει, εγώ αυτό θέλω να κάνω, μου αρέσει». Προσπάθησα στη ζωή, όσο μπορούσα, να κάνω αυτά που πίστευα. Χωρίς μεγάλα ζόρια. Μου ερχόταν πολύ φυσικά. Όπως φυσικά ήταν και τα λάθη. Και οι αποφάσεις. Πράγματα που κάποιος θα μπορούσε να τα θεωρήσει τρέλες, εγώ τα θεωρούσα πολύ φυσιολογικά, μέσα στην πορεία της ζωής. Άμα ήθελα να σηκωθώ να φύγω, σηκωνόμουν κι έφευγα.

• Νομίζω ότι η παράσταση που αγάπησα περισσότερο ήταν η Γκόλφω. Χωρίς να σημαίνει ότι τα προηγούμενα χρόνια δεν μου ανοίχτηκαν και δρόμοι μέσα από παραστάσεις με άλλους σκηνοθέτες και ενδιαφέροντες ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα. Αλλά η Γκόλφω ήταν ευτυχία. Πιστέψτε με, όταν τελειώνει μια παράσταση, για μένα έχει τελειώσει το θέμα. Ε, η Γκόλφω δεν έχει τελειώσει. Και ήταν μια έκπληξη από την αρχή, από το πώς με διάλεξε ένας άνθρωπος που δεν με γνώριζε καθόλου, ο Καραθάνος δηλαδή, ένας άνθρωπος μιας άλλης γενιάς, γεγονός που με ξάφνιασε ευχάριστα. Και στην Γκόλφω και στη συνέχεια στο Δεκαήμερο.

• Τελικά, είναι πάρα πολύ ωραίο να είσαι 70 χρονών και να μπορείς να μιλάς την ίδια γλώσσα με ανθρώπους 20, 30 και 40 χρόνια μικρότερούς σου. Τη θαυμάζω αυτή την καινούργια γενιά στο θέατρο. Τα προσόντα αυτών των ανθρώπων δεν τα είχαμε εμείς. Τα θαυμάζω πραγματικά. Έχουν άλλη εικόνα για το θέατρο από αυτή που είχαμε εμείς. Αυτήν τη γενιά νομίζω δεν την ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός της, η καριέρα της, αλλά ενδιαφέρεται και για την παράσταση, για ένα σύνολο. Αυτό νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο προσόν της. Παρόλο που είναι δύσκολη, είναι πολύ ενδιαφέρουσα η εικόνα που παρουσιάζει το θέατρο σήμερα. Υπάρχει μια αγωνία να μη μείνουμε σε αυτά που ξέρουμε, να μη μείνουμε στα αποδεκτά, αλλά να κάνουμε τα καινούργια πράγματα αποδεκτά. Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι έχει συμβεί στη δική μου γενιά. Προσπαθώ να το καταλάβω. Κάθονται επάνω σε αυτά που κατακτήσανε, ό,τι κατακτήσανε, και τα αναμασάνε. Εγώ δεν θέλω να σταθώ, να μείνω ακίνητη, δεν θέλω να πεθάνω ακόμα. Υπάρχουν τόσα πράγματα στη ζωή που μπορεί να μάθεις ακόμα που μου φαίνεται τρελό να στέκεσαι σε αυτά που έχεις μάθει και να εφησυχάζεις. Γιατί υπάρχει και το παραπέρα, υπάρχει και το «κάτι άλλο». Είναι περιπέτεια το θέατρο, μεγάλη περιπέτεια. Είναι μια πολύ γεμάτη ζωή.

Αλίκη Αλεξανδράκη Facebook Twitter
Τελικά, είναι πάρα πολύ ωραίο να είσαι 70 χρονών και να μπορείς να μιλάς την ίδια γλώσσα με ανθρώπους 20, 30 και 40 χρόνια μικρότερούς σου...Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

• Σε κάποιον που ξεκινάει σήμερα θα έλεγα να μεταθέσει ή να τοποθετήσει τον εγωισμό του και την κοκεταρία του κάπου αλλού από εκεί που την έχει τοποθετημένη. Πιστεύω πως είναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί όλοι έχουμε κοκεταρία, όλοι έχουμε εγωισμό, όλοι έχουμε φιλοδοξία, όλοι. Αλλά πρέπει να τη βάλουμε αλλού. Σε αυτήν τη δουλειά κάθε άνθρωπος και κάθε ρόλος είναι και ένας άλλος άνθρωπος που έχει κάτι να πει σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Είναι πολύ σημαντικό να μη μιλάω για τον ηθοποιό μόνο. Μιλάω για τον άνθρωπο, αυτόν που θέλει να πει κάτι στον απέναντί του. Να τον βλέπει και όχι απλώς να τον κοιτάζει. Να τον ακούει και όχι να τον ακούει απλώς, βιολογικά. Νομίζω ότι δεν το καταφέραμε ποτέ σε γενικές γραμμές. Μπορεί να βρεις τις δικές σου αναφορές σε κάποιους ανθρώπους, αλλά σε γενικές γραμμές δεν νομίζω ότι το καταφέραμε ποτέ και δεν νομίζω ότι θα το καταφέρουμε.

•  Δεν μπορώ να υποτιμήσω την αγωνία κανενός. Εξαρτάται όμως από το πώς τη διαχειρίζεται κανείς. Εάν είναι μια αγωνία ειλικρινής που έχει να καταθέσει κάτι, τότε είναι δημιουργική και εποικοδομητική. Εάν η αγωνία είναι να κάνω, επί παραδείγματι, μια παράσταση και να την πειράξω, επειδή τώρα τα πειράζουμε όλα –ζούμε αυτήν τη μόδα–, αυτό δεν μου λέει τίποτα. Και αυτό φαίνεται όχι μόνο σ' εμάς, στον χώρο μας, αλλά και στο κοινό.

• Το πιο βαθύ μου θέλω είναι να βρίσκομαι στη σκηνή του θεάτρου και να παίζω όσο είμαι ακόμα δυνατή. Η αλήθεια είναι ότι δεν ονειρεύτηκα ποτέ ρόλους. Το μόνο που λέω καμιά φορά τώρα είναι «μωρέ, τι κρίμα», γιατί, εντάξει, μπορεί να μη φαίνονται τα 70 μου χρόνια, αλλά υπάρχουν. Και λες «τώρα, βρε παιδί μου, να ήμουνα 20 και 30 χρόνια νεότερη».

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO το Νοέμβριο του 2014

Οι Αθηναίοι
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η Ελλάδα που πρωτοείδα ήταν βουτηγμένη στη φτώχεια» ή «Γνώρισα/πρόλαβα μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». ή «Οι άνθρωποι στα νησιά δεν γνώριζαν καν τι σημαίνει τουρίστας»

Οι Αθηναίοι / «Τώρα η γλώσσα του Οδυσσέα είναι η γλώσσα μου. Και το Αιγαίο είναι η θάλασσά μου»

Γεννημένος στο Σικάγο, η αληθινή αλλαγή στη ζωή του ήρθε όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στα ελληνικά νησιά και την Αθήνα το 1954. Αποτύπωσε φωτογραφικά «τα χρόνια της ελπίδας σε μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». Σήμερα, εκφράζει την ανησυχία του για τα όμορφα τοπία της και τις γειτονιές, όπως η Πλάκα, που «είναι γεμάτες από καταστήματα με σουβενίρ». Ο φιλέλληνας φωτογράφος Ρόμπερτ Μακέιμπ είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ειρήνη Φρεζάδου: «Είμαστε οι αρχιτέκτονες της ζωής μας»

Ειρήνη Φρεζάδου / Ειρήνη Φρεζάδου: «Ό,τι κλείνει στο κέντρο, ανοίγει στη θέση του ένα μπαρ ή ένα εστιατόριο»

Αγωνίζεται ενάντια «στην απληστία που ξοδεύει τον αρχιτεκτονικό, φυσικό και πολιτιστικό μας πλούτο». Βγήκε μπροστά για το κτίριο «που ντροπιάζει την Ακρόπολη». Και τώρα, το νέο της σχέδιο είναι η αναβίωση του ιστορικού σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου. 
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ