Εξομολογητικός και καίριος, ο Σαββόπουλος αφηγείται τη ζωή του

Εξομολογητικός και καίριος, ο Σαββόπουλος αφηγείται τη ζωή του Facebook Twitter
Φωτ.: Πωλίνα Σαρρή
11

Όταν ήμουν στην απομόνωση, ο φύλακας κατά κάποιον τρόπο είχε το ίδιο πρόβλημα με 'μένα. Δεν περνούσε η ώρα ούτε για εκείνον. Οπότε, έπιανε κουβέντα μαζί μου μέσα απ' τον φεγγίτη, χωρίς να ανοίγει την πόρτα. Αυτός από τη μια μεριά της πόρτας κι εγώ από την άλλη, και συζητούσαμε. Ήταν ένας θηριώδης τύπος σαν ντουλάπα, με μια κεφάλα να, και μου έλεγε «Έτρεχα, κύριε Διονύση, στην παραλιακή με τη μοτοσικλέτα με μεγάλη ταχύτητα και έπεσα σ' έναν στύλο κι εκσφενδονίστηκα δέκα μέτρα ψηλά. Ευτυχώς, έπεσα με το κεφάλι».

• Η επιτυχία έρχεται στο Rodeo Club το 1969, στην πλατεία Βικτωρίας. Παίζαμε στις μπουάτ στην Πλάκα για 70 ανθρώπους. Πήγα στη Χέυδεν της πλατείας Βικτωρίας γιατί μου απαγόρευαν να παίξω στην Πλάκα. Χούντα μιλάμε! Και τότε, όταν σε βγάζανε Αριστερό και δεν σου επέτρεπαν να παίζεις στην Πλάκα, ήσουν χαμένος, γιατί το ρεπερτόριο αυτό μόνο στην Πλάκα μπορούσε να λειτουργήσει. Είχα ένα γραφείο που ανέλαβε να μου βρει δουλειά και μου βρήκε ένα κοτοπουλάδικο στην Κηφισιά! Μα, πώς να παίξω εκεί; Και, τελικά, μου βρήκαν το Rodeo, το πρώην Φουτζιγιάμα. Παντού ζωγραφισμένοι καουμπόηδες. «Δεν μου πάει» του λέω του Παύλου Ζέρβα και μου απαντάει: «Κοιτάξτε, Rodeo, έχετε υπόψη σας, είναι το μέρος όπου συγκεντρώνονται οι κάου-μπόι κι εδώ που λέει "Wanted" σημαίνει "καταζητείται"». Δηλαδή, πήγαινε να μου πει ότι έχει concept. «Εντάξει» του λέω «καταλαβαίνω, απλώς δεν ταιριάζει» και μου απαντάει «αυτό είναι το μαγαζί, κι αν θέλετε». Έπαιξα εκεί. Ο Γιώργος ο Ρωμανός, που θα τραγουδούσαμε μαζί, τρόμαξε, έφυγε και δεν ξαναήρθε σ' αυτή την υπόγα. Μετά, βέβαια, το μαγαζί το έφτιαξε ο μακαρίτης ο Ηλίας ο Παπαγιαννόπουλος εξαιρετικά.

Δεν μπορώ να κάνω τη δουλειά μου, αν δεν λέω αυτό που αισθάνομαι, ακόμα κι όταν αυτό δεν είναι δημοφιλές. Θα 'θελα να μου το αναγνωρίσετε αυτό. Μου το ζήτησαν, αλλά δεν έγινα υπουργός, δεν έβγαλα λεφτά, δεν πήρα αξιώματα, ζω από τη δουλειά μου, δηλαδή ό,τι βγάζει το ταμείο .

• Το ακροατήριο που με παρακολουθούσε ήρθε και δεν του άρεσε που με είδε με την ορχήστρα, με τα «Μπουρμπούλια» τότε. Δεν τους άρεσε αυτή η αλλαγή, ήθελαν την εικόνα του καταπιεσμένου τροβαδούρου που τραγουδάει πάνω σε ένα σκαμνί, έτοιμος να φύγει η ψυχή του. Όταν είδαν, ξέρω 'γώ, ντραμς, ενισχυτές και τα λοιπά, «συμβιβάστηκε» είπαν και φύγανε. Άλλα, σιγά σιγά, ήρθαν οι άλλοι από τη Φωκίωνος Νέγρη, κάτι γιεγιέδες, που είχαν ενθουσιαστεί με την ταινία Woodstock. Οπότε, μετά ήρθαν και οι δικοί μας ξανά, για να μη μείνουν εκτός της φάσης. Πάντα έτσι κάνανε. Προβλήματα με το ακροατήριο είχα σε όλη μου την καριέρα. Δεν δεχόντουσαν στην αρχή αυτό που έκανα ή αυτό που έλεγα. Αποχωρούσαν, φεύγανε, μου πετάγανε κέρματα, σφυρίζανε. Αυτά είναι δυσάρεστα πράγματα, αλλά για μένα είναι παράσημα. Ο Ντύλαν έλεγε κάποτε « Τροβαδούρος που δεν τον προγκάρανε δεν αξίζει».

•  Το κοινό στοιχείο μου με τότε είναι η χαζομάρα και η αδράνεια που επιφέρει. Χαζεύω όταν θαυμάζω κάτι και προτιμώ να μείνω χαζός απέναντί του παρά να πιάσω να το καταγράψω, να το φτιάξω, να το διηγηθώ. Το θαυμάζειν μου προκαλεί μια ραθυμία. Σε τι διαφέρω τώρα; Δεν θυμώνω, όπως τότε.

•  Δεν έχω αποκηρύξει κανένα τραγούδι μου. Υπάρχουν τραγούδια γενικής συγκινήσεως, που άμα δεν τα πεις, δεν μπορεί να τελειώσει το πρόγραμμα. Θα φύγει ο ακροατής μισός στο τέλος. Πολλές φορές κάνω ένα πρόγραμμα που δεν έχει κανένα από τα γενικής συγκινήσεως και μόνο αφού τελειώσει το πρόγραμμα, ως μπιζάρισμα πια, χώνω τον «Καραγκιόζη», τη «Συννεφούλα». Όταν ακούω τραγούδι μου, είτε γράφτηκε πριν από πενήντα χρόνια είτε πριν από δέκα, νιώθω αμηχανία, γιατί έχω χάσει την έκπληξη. Οπότε, μένω στο ότι π.χ. το φλάουτο κάνει λάθος, ότι η ερμηνεία εδώ πέρα δεν είναι σωστή και γι' αυτό θέλω να το ξαναπαίζω. Γι' αυτό μου αρέσει το live. Ξανακοιτάω τα τραγούδια εκείνη την ώρα, μέσα στις πρόβες. Στο Gagarin θέλω να δω τι έχει απομείνει απ' τα νιάτα μου και από το ρoκ.

•  Μεγαλώνοντας, ένιωσα συχνά συστημικός. Εάν το σύστημα δεν αυτοκαθαρθεί, τότε θα έχουμε έκρηξη. Οι της ηλικίας μου, αλλά νομίζω και ο περισσότερος κόσμος, απευχόμαστε κάτι τέτοιο – γιατί σε αυτές τι περιπτώσεις επικρατεί το χειρότερο, το πιο κάφρικο. Αλλά, βέβαια, δεν θα την αποφύγουμε, αν συνεχίσουμε έτσι. Βλέπεις, οι πολιτικοί, αντί να ασχοληθούν με την ουσία, ασχολούνται με κάτι μικροπράγματα, κάτι μικροκομματικά, και ο κόσμος νιώθει την τραγωδία μέσα του, αλλά δεν θέλει να την ομολογήσει στον εαυτό του. Προτιμά να ψευτοξενοιάζει, έχοντας κάποιες ελπίδες, κάποιες προσδοκίες. Το δε πολιτικό σύστημα δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να διαχειρίζεται αυτές τις προσδοκίες. Γιατί, κατά τα άλλα, ούτε συγχωνεύσεις έγιναν, ούτε ιδιωτικοποιήσεις, ούτε το Δημόσιο ελαφραίνει. Δεν θα φορτωθούμε τις ευθύνες των πολιτικών που μας έφεραν εδώ. Ούτε όμως μπορούμε να χρεώσουμε στους πολιτικούς τις δικές μας ευθύνες. Και εμείς έχουμε ευθύνες. Ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας. Οι τράπεζες έπαιρναν την κυρα-Άσπα και ανοήτως της έδιναν κάρτες. Ο άλλος ήθελε να διορίσει το παιδί, ο άλλος να πάρει επιδότηση. Δηλαδή και αυτός που σε λαδώνει έχει ευθύνη, αλλά και εσύ που λαδώνεσαι.

• Συχνά με γοητεύει το «άλλο».  Έχω παίξει με την Καλομοίρα, τον Κουρκούλη, τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο. Από μικρός έκανα τέτοια. Όταν έβγαλα τα δημοτικά με τη Δόμνα Σαμίου, είχαν απορήσει όλοι. Γιατί τα δημοτικά τότε ήταν ταυτισμένα με τους Συνταγματάρχες που χόρευαν καλαματιανά με μαύρα γυαλιά στους στρατώνες, σαν μαφιόζοι. Μπορώ να πω ότι το κάναμε μόδα το παραδοσιακό. Μετά βγήκαν παιδιά με ταλέντο, φτιάχτηκαν Μουσικά Γυμνάσια κι εκεί μαθαίνουν παραδοσιακά όργανα.

• Στενοχωριέμαι όταν αμφισβητούν την πρόθεσή μου. Ο δημιουργός ή ο περφόρμερ είναι λίγο σαν ψυχίατρος. Πρέπει να επιμείνει κι ας τρομάζει ο άλλος. Αυτή είναι η δουλειά του. Δεν μπορώ να κάνω τη δουλειά μου, αν δεν λέω αυτό που αισθάνομαι, ακόμα κι όταν αυτό δεν είναι δημοφιλές. Θα 'θελα να μου το αναγνωρίσετε αυτό. Μου το ζήτησαν, αλλά δεν έγινα υπουργός, δεν έβγαλα λεφτά, δεν πήρα αξιώματα, ζω από τη δουλειά μου, δηλαδή ό,τι βγάζει το ταμείο .

• Ωραία βόλτα, ξέρεις, ήταν κάποτε από την Κυψέλη, όπου έμενα, μέχρι την Πλάκα. Δεν μπορώ να την κάνω  τώρα, γιατί εκεί είναι σαν την Καλκούτα πια. Αν ήμουν νέος, θα 'πιανα κουβέντα με τους μετανάστες από περιέργεια, αλλά όταν μεγαλώνεις, αρχίζεις και φοβάσαι το άγνωστο. Μένω στη Φιλοθέη. Είναι σαν νοσοκομείο, αλλά είχαμε πάει εκεί για τα παιδιά. Τώρα μεγαλώσανε, φύγανε. Έχουμε εγγόνια κι έρχονται από εκεί, καλά είναι. Νομίζω ότι είμαι πιο πράος τώρα. Δεν παραξενεύω, καλύτερος είμαι. Ελπίζω, μεγαλώνοντας, να γίνω τελείως παιδί.

Οι Αθηναίοι
11

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Οι Αθηναίοι / Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Ηθοποιός, σκηνοθέτις, ακατάτακτη και αγαπημένη του κοινού, η Σμαράγδα Καρύδη θυμάται πως ανέκαθεν ήθελε το σύμπαν, χωρίς να περιορίζεται. Στον απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας της, ως η Αθηναία της εβδομάδας, καταλήγει πως, ούτως ή άλλως, «στο τέλος ανήκεις εκεί που μπορείς να φτάσεις», ενώ δηλώνει πως πάντα θα επιλέγει συνειδητά να συντάσσεται με τη χαρά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αντουανέττα Αγγελίδη: «Κάθε ταινία μου είναι το ευτυχές τέλος μιας περιπέτειας απορρίψεων»

Οι Αθηναίοι / Αντουανέττα Αγγελίδη: «Κάθε ταινία μου είναι το ευτυχές τέλος μιας περιπέτειας απορρίψεων»

Μοναδική περίπτωση για το ελληνικό σινεμά, η ιδιοσυγκρασιακή σκηνοθέτις που τιμάται στο 13ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Ταινιοθήκης αφηγείται τη ζωή και την πορεία της στη LiFO.
M. HULOT
«Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Oι Αθηναίοι / «Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Η αρχιτέκτονας και υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη, Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, δεν λησμόνησε ποτέ στην πορεία της πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, ειλικρίνεια και κλίμακα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Γιώργος Τσιαντούλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / «Γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ, ταξιδέψτε, διαβάστε και φάτε, φάτε, φάτε»

Ο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της ταινίας «Το καλοκαίρι της Κάρμεν», Γιώργος Τσιαντούλας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στο Παγκράτι, διατηρεί θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, έχει παίξει σε παραστάσεις του Ρομέο Καστελούτσι και του Δημήτρη Παπαϊωάννου και τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχει κάνει είναι «γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα».
M. HULOT
Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LIFO

Οι Αθηναίοι / Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LiFO

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μιλά για τις ανεξίτηλες συναντήσεις της πορείας της, για το πώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής της, για μια ζωή χορτάτη. Δουλεύοντας επί 67 συναπτά έτη δεν ανέχεται να της πει κανείς «τι ανάγκη έχεις;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

9 σχόλια
Εδώ δεν ξέρουμε τον εαυτό μας πολλές φορές ξέρουμε έναν καλλιτέχνη;Εκτός αν πραγματικά κάποιος τυγχάνει φίλος, συγγενής, τι να πω, εντυπωσιάζομαι από όλη αυτή την άποψη περί του προσώπου Σαββόπουλος. Από την άλλη ένας αναγνώστης, θεατής ξέρει και καταλαβαίνει πολλά από το έργο ενός καλλιτέχνη. Τώρα στην παρούσα συνέντευξη εγώ κόλλησα στην Καλκούτα. Αλλά αυτό δεν λέει και ο ίδιος;Μεγαλώνοντας νοιώθεις ανασφάλεια.. Κι εγώ το νοιώθω καθώς μεγαλώνω. Δεν φοβάμαι ακόμα πάρα πολύ , υπάρχει κλιμάκωση, αλλά καμία σχέση με νεότερη. Μένω σε μια συνοικία με πολύ αστυνόμευση, παλιά σιχτίριζα όλη τη μέρα γι αυτό, τώρα ξέρω ότι συμπαθώ την πλατεία Βικτωρίας, αλλά μάλλον καλύτερα που δεν μένω εκεί. Αλλά κι αν έμενα , κάπως θα τα βόλευα. Πάντως δεν μένω. Αυτό λέει και ο Σαββόπουλος. Παραδοχή, ίσως και λίγο ενοχική. Όλους του παίδεψε αυτό. Και ο Πανούσης τα ίδια έλεγε. "Κατεβαίνω με το τζίπ...."Κάποια στιγμή στη ζωή θέλει κουράγιο, ή έτσι το βιώνεις. Να βγεις προς τα έξω. Όποιος το κάνει αυτό , και του ήταν δύσκολο, μπορεί μετά να θέλει να ξεκουραστεί. Να χαίρεται το βόλεμα, την ξεκούραση. Πάντως χαιρόμαστε τη μουσική του, πολλοί, τους στίχους, κάποια ευλογία νοιώσαμε με όλα αυτά!
Παρατηρώντας τις αρνητικές ψήφους στα σχόλια που ήταν αρνητικά-κατά του Σαββόπουλου, απευθύνομαι σε εσάς που τον έχετε θεοποιήσει και αρνείστε την πραγματικότητα.Ο Διονύσης Σαββόπουλος οπωσδήποτε αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο στην Ελληνική μουσική και τον πολιτισμό μας. Αυτό δεν αμφισβητείται με τίποτα. Ακόμα θυμάμαι την θρυλική τηλεοπτική εκπομπή που παρουσίαζε στην ΕΡΤ τέλη της δεκαετίας του 80’ «Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι». Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της. Είμαι απολύτως σίγουρος πως αν την ξαναπαρουσίαζε και σήμερα, πάλι θα ήταν πολύ μπροστά της εποχής μας. Που μυαλό οι τηλεοπτικοί ιθύνοντες; Αρκούνται σε στρωμένα τραπέζια τύπου εικονικών κρασοκατανύξεων με μεζέδες κονσέρβα και ξιδιασμένο κρασί όπου ο ένας χαριεντίζεται με τον άλλον και όλοι μαζί μεταξύ τους. Όλο αυτό ανάμεσα σε μουσικά διαλείμματα ηθοποιών που γίνανε τραγουδιστές, τραγουδιστών που γίνατε ηθοποιοί και άλλοι αντί άλλων… Άλλα ντ’ άλλα του Σαββατόβραδου το γάλα!..Ξέφυγα λιγάκι από το θέμα αλλά επανέρχομαι. Λοιπόν. Υπάρχουν μουσικοί καλλιτέχνες τους οποίους όταν τους γνωρίσεις λίγο καλύτερα είτε γιατί έτυχε, είτε γιατί εκτίθενται λίγο περισσότερο πέραν της μουσικής τους έκφρασης έχοντας άποψη επί παντός επιστητού, είναι πολλές οι περιπτώσεις αυτών που εύχεσαι να μη τους γνώριζες καθόλου εκτός των έργων τους. Έργα όμορφα τα νοήματα των οποίων πολλές φορές έρχονται ακόμη και σε πλήρη αντίθεση με τον χαρακτήρα, τη προσωπικότητα, τις απόψεις, την ηθική των δημιουργών τους.Για εμένα, ο δημιουργός με το έργο του πρέπει είναι ένα και το αυτό. Από την άλλη δεδομένου πως ο χαρακτήρας πολλών καλλιτεχνών περιέχει μία έντονη διπολικότητα ή μία “τρέλα” όπως πολλές φορές δικαιολογημένα ακούγεται και όχι άδικα (αποτελεί μάλιστα το κίνητρο της έμπνευση τους), θα έπρεπε όσοι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, τουλάχιστον με κάποιο τρόπο να περιφρουρούν το αξιόλογο έργο τους που ενδέχεται να έρθει σε αντίθεση με το «είναι» τους.Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και ο Δ. Σαββόπουλος. Υπερόπτης, ξερόλας, αλαζόνας, μισογύνης, πάντα μας κουνάει χαρακτηριστικά το δάκτυλο του (ακόμη και στη φωτογραφία του άρθρου), “χαϊδεύοντας αυτιά” και λέγοντας μας αυτά που ξέρει ότι θέλουμε να διαβάσουμε. Ρε Νιόνιο καρφώνεσαι!!..Προτιμώ να τον θυμάμαι όσο ήταν νέος που ενώ ήξερε την δύναμη του την χρησιμοποιούσε κατά του συστήματος και όχι υπέρ του. Προτιμώ να ακούω πολλά από τα σημερινά τραγούδια του πιστεύοντας πως τα έγραψε εκείνος ο άλλος, ο νεαρός μέσα του που με το δάκτυλο του στηρίζει την πένα της κιθάρας του και όχι κουνώντας το προτεταμένο από τον αγκώνα με αντιφατικές απόψεις επί παντός επιστητού απαγορεύοντας την διαφωνία μας μαζί του. Ξέρω πως θα πέσετε να με φάτε.. Σε εσάς προτείνω και εγώ το δάχτυλό μου. Όχι όμως αυτό, όπως του Νιόνιου…Υ.Γ.: Ο εισαγωγικός τίτλος του άρθρου είναι λάθος. Κανονικά έτσι θα έπρεπε να είναι:«Tραγουδοποιός. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στη Φιλοθέη. Φυσικά, εννοείται ότι θα ήθελε να του αναγνωριστεί πως όταν του ζητήθηκε δεν έγινε υπουργός, δεν πήρε αξιώματα. Ζει από τη δουλειά του, βγάζει ό,τι βγάζει το ταμείο και ευτυχώς δεν είναι λίγα…
θα σταθώ μόνο στα τραγούδια του, που με μεταφέρουν σε μαγικές διαστάσεις. Το έργο του καλλιτέχνη καλό είναι να το απομονώνουμε από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Θα κρίναμε ποτέ ένα παιδί από το τι καπνό φουμάρει ο πατέρας του;Για τον ίδιο, θα έβαζα απλά ένα ερωτηματικό πλάι στο όνομά του. Πολλές φορές με έχει κάνει να σκεφτώ ότι είναι όπου φυσάει ο άνεμος και με το μυαλό στο ταμείο..
Χρωστάω στους γονείς που βρίσκοταν κασσέτες του Σαββόπουλου στο σπίτι και τον έμαθα, και στον ίδιο που τον είδα πρώτη φορά σε μια τσάμπα συναυλία για παιδιά όταν ήμουν 10.
Θυμαμαι ο παρουσιαστης του BBC, στους Ολυμπιακους της Αθηνας, τον χαρακτηρισε "the oldest swinger in town". Δηλαδη δεν ηξερε το εργο του. Και δεν ντραπηκε να το πει.
Μου φαίνεται παράξενο που αμφισβητείται τόσο συχνά ο Σαββόπουλος. Είναι σπουδαίος, από αυτούς που μιλάνε μέσα από το έργο τους: Τα τραγούδια του σου φέρνουν ανατριχίλα.