Παρατηρώντας τις αρνητικές ψήφους στα σχόλια που ήταν αρνητικά-κατά του Σαββόπουλου, απευθύνομαι σε εσάς που τον έχετε θεοποιήσει και αρνείστε την πραγματικότητα.Ο Διονύσης Σαββόπουλος οπωσδήποτε αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο στην Ελληνική μουσική και τον πολιτισμό μας. Αυτό δεν αμφισβητείται με τίποτα. Ακόμα θυμάμαι την θρυλική τηλεοπτική εκπομπή που παρουσίαζε στην ΕΡΤ τέλη της δεκαετίας του 80’ «Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι». Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της. Είμαι απολύτως σίγουρος πως αν την ξαναπαρουσίαζε και σήμερα, πάλι θα ήταν πολύ μπροστά της εποχής μας. Που μυαλό οι τηλεοπτικοί ιθύνοντες; Αρκούνται σε στρωμένα τραπέζια τύπου εικονικών κρασοκατανύξεων με μεζέδες κονσέρβα και ξιδιασμένο κρασί όπου ο ένας χαριεντίζεται με τον άλλον και όλοι μαζί μεταξύ τους. Όλο αυτό ανάμεσα σε μουσικά διαλείμματα ηθοποιών που γίνανε τραγουδιστές, τραγουδιστών που γίνατε ηθοποιοί και άλλοι αντί άλλων… Άλλα ντ’ άλλα του Σαββατόβραδου το γάλα!..Ξέφυγα λιγάκι από το θέμα αλλά επανέρχομαι. Λοιπόν. Υπάρχουν μουσικοί καλλιτέχνες τους οποίους όταν τους γνωρίσεις λίγο καλύτερα είτε γιατί έτυχε, είτε γιατί εκτίθενται λίγο περισσότερο πέραν της μουσικής τους έκφρασης έχοντας άποψη επί παντός επιστητού, είναι πολλές οι περιπτώσεις αυτών που εύχεσαι να μη τους γνώριζες καθόλου εκτός των έργων τους. Έργα όμορφα τα νοήματα των οποίων πολλές φορές έρχονται ακόμη και σε πλήρη αντίθεση με τον χαρακτήρα, τη προσωπικότητα, τις απόψεις, την ηθική των δημιουργών τους.Για εμένα, ο δημιουργός με το έργο του πρέπει είναι ένα και το αυτό. Από την άλλη δεδομένου πως ο χαρακτήρας πολλών καλλιτεχνών περιέχει μία έντονη διπολικότητα ή μία “τρέλα” όπως πολλές φορές δικαιολογημένα ακούγεται και όχι άδικα (αποτελεί μάλιστα το κίνητρο της έμπνευση τους), θα έπρεπε όσοι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, τουλάχιστον με κάποιο τρόπο να περιφρουρούν το αξιόλογο έργο τους που ενδέχεται να έρθει σε αντίθεση με το «είναι» τους.Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και ο Δ. Σαββόπουλος. Υπερόπτης, ξερόλας, αλαζόνας, μισογύνης, πάντα μας κουνάει χαρακτηριστικά το δάκτυλο του (ακόμη και στη φωτογραφία του άρθρου), “χαϊδεύοντας αυτιά” και λέγοντας μας αυτά που ξέρει ότι θέλουμε να διαβάσουμε. Ρε Νιόνιο καρφώνεσαι!!..Προτιμώ να τον θυμάμαι όσο ήταν νέος που ενώ ήξερε την δύναμη του την χρησιμοποιούσε κατά του συστήματος και όχι υπέρ του. Προτιμώ να ακούω πολλά από τα σημερινά τραγούδια του πιστεύοντας πως τα έγραψε εκείνος ο άλλος, ο νεαρός μέσα του που με το δάκτυλο του στηρίζει την πένα της κιθάρας του και όχι κουνώντας το προτεταμένο από τον αγκώνα με αντιφατικές απόψεις επί παντός επιστητού απαγορεύοντας την διαφωνία μας μαζί του. Ξέρω πως θα πέσετε να με φάτε.. Σε εσάς προτείνω και εγώ το δάχτυλό μου. Όχι όμως αυτό, όπως του Νιόνιου…Υ.Γ.: Ο εισαγωγικός τίτλος του άρθρου είναι λάθος. Κανονικά έτσι θα έπρεπε να είναι:«Tραγουδοποιός. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στη Φιλοθέη. Φυσικά, εννοείται ότι θα ήθελε να του αναγνωριστεί πως όταν του ζητήθηκε δεν έγινε υπουργός, δεν πήρε αξιώματα. Ζει από τη δουλειά του, βγάζει ό,τι βγάζει το ταμείο και ευτυχώς δεν είναι λίγα…