Τι σημαίνει να είσαι παιδί ενός παραβατικού στην Κίνα; Πού καταλήγουν τα παιδιά ανθρώπων που φυλακίζονται ή αντιμετωπίζουν ακόμη και τη θανατική ποινή; Υπάρχει κάποιος φορέας εκτός από τα αναμορφωτήρια για να βρίσκουν καταφύγιο παιδιά -και μάλιστα πολύ μικρής ηλικίας- που ένας φόνος, ένας ξυλοδαρμός, μία σύλληψη για ναρκωτικά έβγαλε από το σπίτι τους;
Στο χωριό Σαν, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Πεκίνο, βρίσκεται ένα καταφύγιο αποκλειστικά για παιδιά κρατουμένων και θανατοποινιτών. Αυτό το ορφανοτροφείο που υποδέχεται αποκλειστικά τα παιδιά τέτοιων ανθρώπων ιδρύθηκε από την Σου Τσιν Ζανγκ το 1995 και έκτοτε έχει καταφέρει να φιλοξενήσει περισσότερα από 5.000 παιδιά. Η Ζανγκ ήταν πρώην υπάλληλος σωφρονιστικών ιδρυμάτων και όταν συνταξιοδοτήθηκε, έχοντας εντοπίσει αυτό το κενό πρόνοιας στις κρατικές υπηρεσίες, δημιούργησε αυτό το καταφύγιο.
Tο πιο δύσκολο για τα παιδιά αυτά είναι να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς έκαναν οι γονείς τους και πλέον δεν υπάρχει το σπίτι και η οικογένειά τους και στην συνέχεια να διαχειριστούν κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά και αποτελεί το μεγαλύτερο τραύμα.
Όπως εξηγεί, συνεργάζεται μεν τους με τους κυβερνητικούς φορείς που απλώς θέλουν να «αποθηκεύσουν» κάπου με ασφάλεια αυτά τα παιδιά, όμως δεν λαμβάνει καμία κρατική επιχορήγηση. Στηρίζεται στις δωρεές για να μπορεί να συντηρεί τις δομές που κρατούν χιλιάδες παιδάκια στη ζωή.
Μαζί της εργάζεται ολιγάριθμο προσωπικό ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών, αρκετοί εθελοντές, αλλά και γονείς που εξέτισαν την ποινή τους, αποφυλακίστηκαν και μην έχοντας που αλλού να εργαστούν, έγιναν μέρος του εργατικού δυναμικού του ορφανοτροφείου της Ζανγκ.
Όπως λέει η ίδια, το πιο δύσκολο για τα παιδιά αυτά είναι να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς έκαναν οι γονείς τους και πλέον δεν υπάρχει το σπίτι και η οικογένειά τους και στην συνέχεια να διαχειριστούν κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά και αποτελεί το μεγαλύτερο τραύμα: ότι κανείς δεν θέλει να φιλοξενήσει το παιδί του εγκληματία, κανείς δεν θα αναλάβει την ευθύνη της διαπαιδαγώγησης, της ανατροφής και των εξόδων του.
Τα παιδιά αφού παραδοθούν από τις αρχές στο ορφανοτροφείο, εκπαιδεύονται στο να εξυπηρετούν τις ανάγκες της καθημερινότητάς τους (να πλένουν και να σιδερώνουν τα ρούχα τους, ειδικά τα μεγαλύτερα), να μαγειρεύουν και να διαβάζουν τα μαθήματα τους, να βοηθάνε στις δουλειές, για να μάθουν το μερίδιο τους σε δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Η Ζανγκ φροντίζει ώστε τα παιδιά να διατηρούν σχέσεις -στον βαθμό που τα επισκεπτήρια των κινεζικών φυλακών επιτρέπουν- με τους έγκλειστους γονείς τους. Όπως, όμως, προκύπτει, παιδιά που έχουν μεγαλώσει στο καταφύγιο, αναπτύσσουν τέτοιου είδους δεσμούς με τους ανθρώπους εκεί -που μοιραία τους θεωρούν οικογένεια- που η επανασύνδεση με γονείς που αποφυλακίζονται είναι το πιο οδυνηρό που μπορεί να συμβεί και στους δύο...
σχόλια